Wouter Mijland, bosbouwkundige en kunstenaar, werkt momenteel in de jungle van Zuid Oost Kameroen. Sargasso plaatst de komende weken foto’s en verhalen door die Wouter ook op zijn eigen blog Extra Way to Express zet. Hierboven ziet u het bureau van Wouter in Kameroen. Wouter stelt zich hierbij in de derde persoon enkelvoud aan u voor:
Met een klein budget en vol goede moed probeert hij een gemeenschapsbossen project, dat ernstig leidt onder het brutaal afkappen van ontwikkelingsgeld door onze rechtse regering, nog enigszins te redden. Door zich onder de bevolking te mengen, veel in het bos zelf te zijn en als een doorsnee Kameroenees te leven hoopt hij inzicht in de problematiek te krijgen en daardoor eenvoudige doch werkbare praktische oplossingen te ontwikkelen. Ontwikkelingssamenwerkingsprojecten zijn vaak verre van realistisch. Het bureau en de praktijk staan te ver uit elkaar. Onbetrouwbare mensen en initiatieven worden gesubsidieerd, waardoor sociale lokale structuren ontwricht raken. Grote organisaties besteden veel budget aan dure auto’s, consultants, topsalarissen voor het management en mooie huizen en kantoren. Wat dat betreft verschilt Afrika niet veel van Europa. Wouter reist per Chinese motorfiets, slaapt waar hem een plek wordt aangeboden en eet wat de pot schaft. Hij doet nu en dan verslag op zijn blog als er voldoende diesel voor de generator is en de satellietverbinding voor het internet, gehackt via de Wifi van een nabijgelegen bureau van een internationaal mijnbouwbedrijf dat in de regio actief is, het doet. De ene keer wat gefrustreerd, de andere keer dik tevreden. Ontwikkelingssamenwerking in de jungle gaat niet van een leien dakje en vergt een boel aanpassing en nieuw inzicht.
Lees meer op: http://extrawaytoexpress.blogspot.com
Reacties (23)
Mooie vrouw.
@1 precies. Zielige kindjes met hongerbuikjes is zo jaren 80. Anno nu krijg je alleen nog ontwikkelingssteun met lekkere wijven :D
Hallo Wouter, dank je wel voor je verhaal, en ik ga je blog eens lezen.
Oh dus daar mag je nog wel binnen roken.
Perv…
Whatever Wouter, wat @1 zegt.
Zo, midlifecrisis te lijf door in arm afrika flink gebruik te maken van je status als rijke westerling?
Tegen wie heb je het Anoniem?
@6 It usually takes one to know one..
@7 Wouter Mijland, bosbouwkundige te kameroen.
Is ze aan het planken? (da’s trouwens dubbel leuk in de jungle)
Nou Anoniem, van jou weten we tenminste dat je Anoniem bent…
Maar ik kan je zeggen dat uit de mails die ik met Wouter wissel (en zijn teksten op zijn blog) absoluut niet dat beeld naar voren komt. Hij is een down to earth persoon die open en eerlijk handelt en niet te beroerd is om onder zeer primitieve omstandigheden samen met de lokale bevolking te leven. Heel wat anders dan de neo-koloniaal waar jij aan refereert. De fotokeuze voor de horizontale dame was van mijn hand, dus plak die midlife crisis maar op mij als je zo nodig een stempeltje wilt uitdelen.
@11 Tja, eerste foto: dit is mijn bureau, met pontificaal een mooie jonge vrouw er op liggend en zonder uitleg, wat denk je dan? en dat van een wat oudere man in een arm buitenland..
Goed zo Anoniem. Dit is mijn tekst:
“Sargasso plaatst de komende weken foto’s en verhalen door die Wouter ook op zijn eigen blog Extra Way to Express zet. Hierboven ziet u het bureau van Wouter in Kameroen. Wouter stelt zich hierbij in de derde persoon enkelvoud aan u voor:”
de rest voor en na is van Wouter, nu duidelijk?
Tja ik ging er dus van uit dat hij die foto’s er zelf bij geleverd had.
@6: nou ja, de mid-life crisis lijkt me toch meer kwaal voor de doorsnee rijke westerling. Ook als ik in Europa ben is mijn leven absoluut niet saai (www.wouter-mijland.com) Ik leef van een budget van zo’n 4000 CFA per dag, een Euro of 6. Daar betaal ik ook mijn transportkosten (benzine) voor mijn expedities per Chinese motorfiets van. Mijn budget is kleiner dan dat van de gemiddelde Kameroenese bosbouwer.
Een status als westerling heb ik hier niet, mede ook door niet met een dikke auto rond te rijden. Ik logeer bij andere mensen in hutten opgetrokken uit houten staken, lianen en leem met een dak van raffia. Als er geen onderdak is slaap ik in mijn hangmat. Wassen (mezelf en kleding) doe ik in de beek. Ze noemen me hier inmiddels al geen Ntanga meer (woord voor blanke in Nzimeh), maar Bagilou; dat is de naam voor leden van de lokale stam. Mensen nodigen me uit om een biertje met ze te drinken als ik in mijn homedorp hier ben waar mij kantoortje is, omdat ze weten dat ik niet veel geld heb.
En dat meisje op de foto? trophyshot of niet?
? gewoon een mevrouw uit het dorp hier die af en toe eens voorbij komt om via mijn computer op het internet te gaan
@15 inderdaad, de witwijf-crisis, daar hebben er meer last van..
Fraaie post, herken Ghana gedoe.. Na som..maaruh…Wouter? staat daar een aldi fles op tafel? Toch geen fotoshop hey;)
Wouter, vooral zo doorgaan. Honni soit qui mal y pense.
@20 en de rest
Quant a moi, j’y pense mal.
Mais je comprend. Het is iets van het leven, maar lieg niet.
Verder ontwikkelingshulp finir. Nu. Meteen. Liever nog gisteren. De ‘Posting’ même dringt er op aan:
‘Ontwikkelingssamenwerkingsprojecten zijn vaak verre van realistisch. Het bureau en de praktijk staan te ver uit elkaar. Onbetrouwbare mensen en initiatieven worden gesubsidieerd, waardoor sociale lokale structuren ontwricht raken.’
@21: dit is niet binnen alle projecten zo. ontwikkelingssamenwerking is moeilijk maar absoluut zinvol, anders zou ik hier niet werken. ja, er zijn problemen en ja, lang niet alle projecten lopen zoals ze moeten lopen. ik vind niet dat wij rijke landen die erg veel grondstoffen voor een prikkie uit bijvoorbeeld afrika halen de derde wereld links moeten laten liggen. het allerweinigste ontbreekt hier vaak. zonder ontwikkelingssamenwerking was er hier in deze hoek waar ik werk geen draaiend ziekenhuis, waren medicijnen veel en veel duurder, waren er geen trainingen voor zelfredzaamheid in gemeenschapsbossen geweest en waren alle gemeenschapsbossen nu al lang leeg gekapt, omdat er geen status voor bosbezit was ontwikkeld. het is erg gemakkelijk om vanuit ons kleine en helaas nogal zelfzuchtige landje te zeggen dat ontwikkelingssamenwerking moet stoppen. misschien is het een goed idee als je een keer naar de derde wereld reist en aan den lijfe ondervindt hoe de levensomstandigheden hier zijn? ik denk dat je daarna een andere kijk op welvaartsverdeling zult ontwikkelen.
wel vind ik dat ontwikkelingssamenwerking verbeterd kan worden. een groot gedeelte wordt al in nederland of europa afgeroomd door handige consultants, overhead kosten zijn vaak hoog naar mijn mening.