Een gastbijdrage van Studium Generale Utrecht, geschreven door Rick Berends naar aanleiding van een lezing van Timo Bolt die hier te zien is.
In iets meer dan vijftien jaar is het aantal diagnoses ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder) meer dan verhonderdvoudigd. Van 1275 diagnoses in Nederland in 1992 tot 139.000 diagnoses in 2008. Is er sprake van een ware epidemie? Of zijn we doorgedraaid in het vaststellen van ADHD? Timo Bolt MA (Julius Centrum UMC) kwam met vier mogelijke verklaringen voor de toename.
Sommigen mensen zien ADHD als modeverschijnsel. ‘Nee’ zeggen anderen, ‘het ligt aan de moderne tijd waarin kinderen teveel achter de computer zitten.’ Optimistischer zijn mensen die de medische vooruitgang als verklaring zien. Er zijn niet meer kinderen met ADHD, medici kunnen de ziekte alleen beter diagnosticeren. Ook dat is het niet volgens de vierde groep, er vindt medicalisering plaats van afwijkend (anders dan ‘normaal’) gedrag, zeggen zij. De medische sector overstijgt haar eigen kunnen door complexe sociale problemen op te vatten als medisch mankement. Wie heeft er gelijk? Danken we de enorme toename aan een van deze vier ‘M’s’: mode, moderne tijd, medische vooruitgang of medicalisering?
Construct van belangen
Het is niet makkelijk te zeggen. Ziektebeelden vergelijken is problematisch, aldus Bolt bij de vierde lunchlezing van Broodje brein. Niet iedereen die we vroeger nerveus noemden heeft ADHD volgens de standaard van nu. Concluderen dat ADHD vroeger wel bestond maar nu pas benoemd wordt of andersom, dat het nu net zo min bestaat maar dat we een ziekte hebben uitgevonden, is daarom voorbarig. Tegenwoordig toetsen we gedrag aan wat in de DSM (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) gedefinieerd wordt als ADHD. Deze gedeelde standaard betekent niet dat er meer duidelijkheid over de ziekte is. Een neurobiologisch substraat ontbreekt nog. ADHD heeft geen duidelijke afgrenzing en iemand die symptomen vertoont van ADHD voldoet vaak ook aan andere DSM classificaties.
De DSM is weinig precies. Sceptici zien de DSM als belangenbehartiger van de farmaceutische industrie. Hoe lager de drempel van een ziekte, hoe lager de drempel pillen voor te schrijven. Maar niet alleen artsen en farmaceuten hebben belangen bij diagnostiek. Ook ouders en onderwijzers kunnen baat hebben bij de diagnose ADHD. Een druk kind in de klas kan tot rust gebracht worden met medicijnen als dit kind gediagnosticeerd is. Bij een ouder kan de diagnose een gevoel van verantwoordelijk voor het afwijkende gedrag wegnemen. Als al deze belangen met diagnose gemoeid zijn, wat is de diagnose dan nog waard? Bestaat ADHD wel naast de DSM of is het een constructie van diegenen die daar belang bij hebben?
Toch reële misère?
De diagnose ADHD is zeker geen luchtkasteel. Bolt stelt een alternatieve verklaring voor de toename van ADHD diagnoses voor. Misère noemt hij de vijfde verklarende ‘M’. Er bestaan reële problemen en moeilijkheden, er is reële misère. Deze reële misère komt tot stand door een complexe wisselwerking tussen mens en milieu en is zeker niet alleen van deze tijd. De vraag of ADHD wel bestaat gaat uit van een verkeerde vooronderstelling: we hoeven een fenomeen niet pas serieus te nemen wanneer het te classificeren is als een ziekte.
Kijk de lezing van Timo Bolt hier terug. Volgende week spreekt prof. dr. Frans Verstraten over de geschiedenis en huidige stand van zaken in de psychologie. In vier lezingen zal hij ons gidsen door verschillende psychologische kwesties.
Reacties (120)
Probleem met ADHD is dat de vraag ‘is ADHD een ziekte?’ wel van belang is.
Voor de duidelijkheid: ADHD is geen ziekte in de zin dat het een afwijking in de hersenen oid is dat gedrag veroorzaakt. ADHD is een label dat van toepassing is bij kinderen die bepaald gedrag vertonen. Het is onduidelijk wat dit gedrag veroorzaakt.
Ook veel kinderen ervaren het ook als een ziekte; heb je ADHD, dan ben je anders dan normaal. In het ergste geval kan dit leiden tot een self fulfilling prophecy: heeft het kind geen leerachterstand, dan kan het nog een leerachterstand krijgen omdat het kind anders behandeld moet worden ómdat het ADHD heeft.
Bovendien zijn medewerkers in kinderopvanghuizen verplicht om medicijnen te geven aan kinderen die met ADHD zijn gediagnosticeerd, terwijl het de vraag is of een aanpassing in dieet niet betere resultaten geeft.
Hysterie heeft altijd weer een nieuwe naam. En een nieuw slachtoffer.
Roel: je maakt een paar denkfouten. “Het is onduidelijk wat dit gedrag veroorzaakt”, zeg je. Maar tegelijkertijd weet je wel dat het geen “afwijking in de hersenen oid” is. Dat is dus nog maar de vraag. Wat wel of niet bijdragende factoren zijn staat daar los van. De conclusie dat het geen ziekte zou zijn is op zijn best veel te vroeg.
Bovendien hanteer je een heel oud uitgangspunt, namelijk dat het alleen bij kinderen voorkomt. Inmiddels is wel duidelijk dat dat niet het geval is en dat veel volwassenen hun gedrag in de loop der tijd hebben weten te maskeren omdat van ze verwacht werd. Het probleem wordt nog steeds ervaren, maar vooral of alleen door de patient.
KJ: Er is niets tegen kritisch denken, maar alles wat je niet snapt of wenst te snappen afdoen als onzin is voornamelijk het gevolg van *niet* denken…
Ik mis nog een zesde verklaring: E = evolutie. ADHD is genetisch bepaald, een genotype wellicht. Dit staat allemaal nog in de kinderschoenen en is te weinig specifiek voor het stellen van een diagnose.
Adhd is in de huidige tijd in zekere zin een voordeel. Adhd’ers kunnen doorgaans ad hoc en a-specifiek enorme hoeveelheden informatie verwerken in een hoge snelheid.
Adhd is echter een nadeel als de omringende wereld zich (nog) niet aangepast heeft aan de huidige tijd en vereist dat er liniair gedacht, gewerkt en gehandeld moet worden met planningen die te ver vooruit pas een resultaat vereisen. Dan onstaan (gedrags-)problemen bij kinderen zodra ze naar school gaan en in een slakkentempo, liniair letters gaan leren (bijvoorbeeld).
Wat mij betreft is de vraag niet of er een valse epidemie is, maar hoe adhd’ers opgeleid en ingezet kunnen worden zodat er ze zelf, maar ook de maatschappij, gelukkig mee zijn.
(Over verkeerd diagnosticeren, alcohol tijdens de zwangerschap, opvoedingsproblemen valt ook nog veel te zeggen, maar ik wilde vooral graag het punt van de biologische invalshoek inbringen.)
Nog een linkje waarmee de meerdere DSM-classificaties in perspectief gezet worden: http://www.medscape.com/viewarticle/736281. ADHD kan, door de problemen die dat met zich meebrengt, op zijn beurt weer leiden tot depressies. 2 uitingsvormen, 1 oorzaak.
Door middel van een lijstje afvinken kinderen die afwijken van ‘de rest’ diagnosticeren met een ziekte is natuurlijk wel kritisch denken.
Echt, heel moeilijk is dit vraagstuk niet, het word moeilijk gemaakt because everybody has to fit in. Als je kind ADHD heeft kun je ‘m volstoppen zodat ie wel naar ’t VWO kan.
Daar heeft elke ouder recht op. Alles wat die superintelligente, sportieve, lieve en talentvolle kinderen toekomt.
Ik heb ADHD zoals het genoemd word en weet dus wat het echt inhoud!! En ik kan je melden dat het geen pretje is als bepaalde functies die bij zogenaamde “normale” mensen wel goed functioneren niet bij mij zo werken.. Vb. Als bij gewone mensen de maat vol is en het lichaam en gedachte zegt nu stop ik ermee die werking!!! Werkt niet bij mij een soort overfil beveiliging die niet afgaat bij overvulling, wat weer lijd tot lichamelijke sloperij en denk nou niet van ach joh dat weet je toch NEEEEEEE dat weet ik niet, want alles voelt gewoon goed en perfect dus waarom stoppen??? Zelf ben ik er ook nog hoogbegaafd bij wat het alleen maar moeilijker maakt, omdat anderen dan helemaal zoiets hebben van je bent slim dus loop niet te zeiken, maar ergens ben ik ook weer bijna lompniveau, want meerdere dingen tegelijk is een ramp en lopen kopflaadjes helemaal vol zonder het te kunnen structureren! Wat ik wel vind is dat in deze maatschappij het er niet makkelijker op word en het systeem voor de ADHD een regelrechte ramp is en mensen met veel geld en ADHD zullen weinig last hebben van hun beperkingen, omdat ze kunnen doen wat ze willen en waar ze goed in zijn, terwijl de gemiddelde ADHD onderaan de ladder staat en de lasten als heel zwaar beschouwd in een zeer materialistische en moeten moeten moeten maatschappij!! Dus ik vraag mij wel eens af is de ADHD ziek of de maatschappij??? ;-)Ps. vergeet ook niet dat wij ook gevoeliger zijn en dus veel meer dingen erg kunnen aantrekken en dat is ook geen positief geluid in een steeds harder wordende maatschappij, waar het tegenwoordig heel normaal is om elkaar egoïstisch te benaderen met gezegden tegen elkaar waar de honden nog geen droog brood van lusten, zolang je er zelf maar geen last meer van hebt(maar de ander daar hebben we anno 2011 lak aan)!!
Is er iets bekend over de politieke voorkeur van volwassen ADHD’ers? Stemmen ze vaker op de PVV? Net als veel “verstandelijk gehandicapten”? Zitten ze vaker bij GeenStijl? Is ADHD een politieke afwijking? Valt brievenbuspissen, kopstoten uitdelen en ander anti-sociaal gedrag onder ADHD?
Parallax: tja, je trekt het meteen in het absurde, maar ramt elke nuance er zo weer uit. Heel fijn, zo´n meningendiarree. Of de diagnose in alle gevallen juist of nodig is is de vraag, maar dat wil toch niet meteen zeggen dat het helemaal niet bestaat? Is het het een of het ander?
ADHD is lastig te diagnosticeren en alleen een lijstje afvinken kan daar nooit voldoende voor zijn, net zomin als per definitie overal pillen in kieperen de oplossing is.
Godsamme, het lijkt wel alsof iedereen tegenwoordig alleen in veel-te-kort-door-de-bocht PVV-stijl kan redeneren…
Wat een beledigende suggestie van BP. Dat komt waarschijnlijk omdat adhd lang beschouwd werd (en zelfs nog wordt) als gedragsstoornis.
Ik vind dat reacties van mensen als BP getuigen van een gedragsstoornis: doelbewust groepen mensen beledigen (hee, wie doet dat ook?).
Sommigen mensen zien ADHD als modeverschijnsel.
Ja.
‘Nee’ zeggen anderen, ‘het ligt aan de moderne tijd waarin kinderen teveel achter de computer zitten.’
Ja, en vroeger was het TV. En daarvoor waren er bleekneusjes in de stad. En daarvoor was het de uitvinding van den automobiel waardoor we niets meer zagen. En daarvoor waren vrouwen die niet klaarkwamen hysterisch. En daarvoor viel men om de haverklap flauw.
Optimistischer zijn mensen die de medische vooruitgang als verklaring zien. Er zijn niet meer kinderen met ADHD, medici kunnen de ziekte alleen beter diagnosticeren.
Dat is niet noodzakelijkerwijs tegengesteld aan een modeverschijnsel. We zien tenslotte alleen maar het resultaat.
Ook dat is het niet volgens de vierde groep, er vindt medicalisering plaats van afwijkend (anders dan ‘normaal’) gedrag, zeggen zij
Ook dat is niet noodzakelijkerwijs tegengesteld aan een modeverschijnsel. Wat ‘normaal’ is, bevindt zich namelijk niet in een stijgende lijn ofzo.
Ja hoor, KJ, alle vooruitgang in medische diagnostiek is modieus. Zullen we vanaf morgen dat de hele gezondheidszorg maar weer afschaffen en iedereen met wat bloedzuigers en levertraan naar huis sturen? Per slot van rekening is elke ziekte als gevolg van betere diagnose een modeverschijnsel. Het is een groot complot van artsen, de farmaceutische industrie en de Bilderberggroep. Schakel Mischa Kat en Richard de Mos in, die snappen het tenminste…
@7: Het moet toch een zwaar leven voor je zijn: ADHD, hoogbegaafd en niet fatsoenlijk kunnen spellen.
@6: Ik heb wel een heel sterk vermoeden dat ouders met goede connecties hun wat moeilijker lerend kind laten diagnosticeren met ADHD (of dyslexie), omdat zulke kinderen tegenwoordig allerlei hulpmiddelen krijgen (extra tijd voor tentamens, woordenboeken, laptops, je verzint het zo gek niet), zodat zo’n kind inderdaad alsnog het VWO (en daarna de uni) kan doen.
Ps. wat ook erg belangrijk is dat we steeds weer nieuwe uitdagingen moeten kunnen aangaan en dat niet direct vertaald krijgen in impulsief zijn en nooit iets af kunnen maken, want mijn ervaring is dat we het helemaal niet altijd maar hoeven te blijven doen van hetzelfde, maar dat we juist moeten creëren en andere wellicht het kunnen laten voortzetten!! Waarom moeten mensen dag in dag uit altijd maar hetzelfde blijven doen of in hetzelfde vak gebied?? Waarom gaan we mensen als totaal zien terwijl er zoveel verschillen zijn de één zijn kracht is de ander zijn kracht totaal niet, dus in dit geval laat “de kracht” van de ADHD-er het hyperfocussen op iets er vervolgens iets uit creëren en dan weer iets nieuws aangaan tot zijn recht komen en er zullen al vele blije gezichten zijn, maar stop een ADHD niet aan een productie band dat is vragen om problemen!!
@Eric; Ja hoor, KJ, alle vooruitgang in medische diagnostiek is modieus.
Nee.
@10. Is je gauw beledigd voelen ook een onderdeel van ADHD? En sorry. Er had een ;-) of zo iets anders achter “8” moeten staan.
Voor de verandering ’t weer eens eens met KJ. In het geval ADHD is de premisse mogelijk al verkeerd. De aanname dat er ‘sowieso iets mis is’ omdat er sprake is van ‘afwijkend gedrag’ zorgt automatisch voor een stortvloed aan symptomen diagnoses en conclusies waar minder waarde aan gehecht zou moeten/kunnen worden dan nu het geval is.
Heeft niets met PVV-meningen te maken maar met een hele rationele vraag: is de onderzoeksvraag wel goed?
Verder neig ik meer richting @4 als er al iets aan de hand is.
@ ADHD’er
Als eigenlijk niet duidelijk is wat ADHD nu is, hoe kun jij ’t dan hebben?
Dit draadje doet me sterk denken aan dat over antidepressiva, waar hardnekkig werd volgehouden dat depressie iets was als “je even niet lekker voelen”. Figuren die van niets weten, maar wel klaarstaan met een oordeel als het anderen betreft. En natuurlijk zijn het al die anderen die zich aanstellen.
Parallax: je trekt het wederom naar de uitersten en baseert daar je mening op.
De PVV heeft allang gewonnen: meningen worden gebaseerd op vooroordelen en dingen-die-je-wel-eens-bij-de-kapper-hebt-gehoord en nuance is sowieso een vies woord.
@Bismarck wat een klote opmerking van je op mij op mijn spelling te pakken gadver:-( Ben hoogbegaafd ja, maar heb LTS gedaan want ja dat krijg je dus met ADHD!! Bedankt!! Als je wat meer weet van dit onderwerp had je dat wel kunnen bedenken of is je kennis hier en daar niet helemaal op orde!!!!!!
@parallax duhhhhhhhh er is wel veel meer bekend dan wat jullie hier allen weten zo te merken of word alles gebaseerd op bovenstaand artikel??
En ja er zijn wel degelijk kenmerken zou zeggen GOOGLE maar even!!
Sorry hoor, maar DSM is “medische diagnostiek”. We zitten alleen met z’n allen nog te wachten op een berg neurologen die wat doorbraken doen voordat DSM voor 50% de prullenbak in kan.
Misschien zelf een stukje lezen over DSM?
Volgens mij was ADHD nou juist net voor 75% verholpen:
http://www.thelancet.com/journals/lancet/article/PIIS0140-6736%2810%2962227-1/abstract
@18
“Dit draadje doet me sterk denken aan dat over antidepressiva,”
Ik hoop niet dat je hierin aan mij refereert want dan heb je het draadje niet goed gelezen.
Dit draadje doet me sterk denken aan dat over antidepressiva, waar hardnekkig werd volgehouden dat depressie iets was als “je even niet lekker voelen”. Figuren die van niets weten, maar wel klaarstaan met een oordeel als het anderen betreft. En natuurlijk zijn het al die anderen die zich aanstellen.
Hohoho effe, ik sta niet klaar met een oordeel, ik trek sterk m’n twijfels bij hoe ADHD op dit moment gezien, en de validiteit van DSM. En in dat laatste ben ik niet de enige, als je zelf meer had geweten over het onderwerp had je misschien geweten dat er ontzettend veel op aan te merken valt.
Over depressiviteit weten we dat er fysiologisch ook echt dingen niet in de haak zijn.
Wat betreft zwart-wit en kort door de bocht:
ironisch genoeg is die DMS-mentaliteit dan ook ontzettend zwart-wit, maar zolang je vast wilt houden aan een potentieel verkeerd uitgangspunt van diagnosticeren be my guest.
Over beperkt gesproken.
@Eric; Dus omdat de geschiedenis van de medische wetenschap, naast open hart operaties en galblaas operaties door de vagina, vol zit met bloedzuigers, aderlatingen, toevallen, hysterie, dingen die ‘syndroom’ genoemd worden en pogingen om linkshandigheid en homoseksualiteit te corrigeren, mogen we geen vragen stellen bij ADHD ?
Natuurlijk zijn er verschillen in de manier waarop mensen ‘druk’ zijn. Natuurlijk is er een mooie lijst met symptomen op te stellen op basis waarvan een receptje met kalmerings-middelen kan worden voorgeschreven. Natuurlijk kan dat. Artsen zijn ook maar gewoon diagnosticeer-machines in zeker opzicht. Er is ook een lijst op te stellen (een heel simpele zelfs) waarmee je linkshandigheid en homoseksualiteit kan opsporen.
De vraag is of je het moet doen.
Parallax en KJ: jullie zijn continu naar een conclusie toe aan het redeneren. Leuk, maar de bijdrage is daarmee nihil op precies dezelfde manier als Richard de Mos bijdraagt aan de discussie over global warming en Fleur Agema aan de integratie.
Blijkbaar kan kritisch denken bij jullie alleen maar leiden tot de conclusie dat ADHD een modeverschijnsel is. Diagnose? Modeverschijnsel! Symptomen? Zelf bedacht toen er een diagnose was! Vandaar mijn opmerking over de levertraan en bloedzuigers.
Het is lastig te diagnosticeren en ja, er zijn mensen die het om voor mij onbegrijpelijke redenen interessant vinden staan, maar de conclusie dat er *dus* sprake is van een niet-bestaande ziekte/aandoening is er een voor Richard de Mos in topvorm. De wereld bestaat blijkbaar alleen uit wit en zwart.
Maar blijf rustig zwelgen in je eigen smalle bandbreedte van meninkjes, ik zal je niet meer lastig vallen.
@19: Mooi excuus, ik heb LTS gedaan en dus kan ik niet spellen. In mijn tijd leerde je nog spellen op de lagere school. Je wringt jezelf enorm in een slachtofferrol.
Eens met parralax wat betreft de DSM. Het is een hulpmiddel. Het verandert om de zoveel jaar onder invloed van voortschrijdend inzicht, er is een ongezonde relatie met de pharmaceutische industrie.
Het wachten is op een genetisch en neurobiologisch antwoord mbt het diagnosticeren om het adhd-genotype los te koppelen van andere oorzaken die qua gedragsproblmematiek soms lijken op adhd, zoals fass (http://www.erfelijkheid.nl/zena/foeta.php) of (zelfs) een slechte opvoeding.
En mijn diagnose heeft een aantal jaren geduurd in totaal met een psycholoog en psychiater, dus was niet zo maar met de natte vinger.. En om even terug te komen over al die subsidies die ADHD-er zouden krijgen op scholen enz., dat is allang verleden tijd!! Die rugzakjes zoals ze genoemd werden zijn al een aantal jaren afgeschaft!! En willen de mensen die geen ADHD hebben niet zo afkeurend willen reageren dat wij niet zichtbaar iets mankeren betekend niet dat er niks aan de hand is en dat kan zeer pijnlijk zijn voor o.a. mijzelf, want ik ken mijn verhaal en als je die zou hebben meegemaakt praten jullie wel anders!! ;-)
Annemarie: niks mis met onderzoek. Wat ik gezien heb over voeding is bijvoorbeeld de moeite van het onderzoeken waard. Ik zeg ook niet dat een diagnose heilig verklaard moet worden, ik zeg ook niet dat er niet allerlei andere factoren mee kunnen spelen, hetzij biologisch, hetzij sociaal.
Parallax en KJ zeggen echter blind dat het een modeverschijnsel is en daarmee dat elke ADHD´er een aansteller is. Dát is waar ik me tegen verzet.
@Bismarck JIJ valt mij aan op mijn spelgedrag, dus waar heb je het in hemelsnaam over??? Is niks mis met LTS daar hoor je mij niet over, maar het kan mijn spelfouten wel degelijk verklaren en zeg niet dat we zoveel spelling kregen op de LTS of wel!!!!En hoe haal je het in je hoofd om mij neer te zetten alsof ik in een slachtoffer rol zit leg alleen mijn situatie uit wat in DIT onderwerp toch normaal zou zijn… Ga dan ergens anders mensen lastig vallen!!
@ ADHD-er
Dus je bent hoogbegaafd, dyslectisch en hebt ADHD? Vind je het heel erg als ik bij minstens 1 van die zaken een vraagteken stel?
Overigens maakt ’t hebben van 1 van de zaken je nog geen expert. Dan ben ik ook een expert.
@ eric
Ik heb toch inmiddels wel iets meer nuance aangebracht.
Hal: volgens mij kwam je niet eens in dat draadje voor, als ik me niet vergis. Maar nee, de bedoelde opmerking kwam van iemand anders.
Dank voor het linkje over die voeding trouwens, dat was wat ik bedoelde in 29.
@28: “Die rugzakjes zoals ze genoemd werden zijn al een aantal jaren afgeschaft!!”
Dit is feitelijk onjuist. Mijn baan bestaat er voor een deel uit om mensen met dit soort diagnoses (ik verdenk een deel van hen ervan niet daadwerkelijk de “ziekte” te hebben, maar ja het papiertje van de dokter geeft ze de rechten) te voorzien van hun rugzakjes. Die rugzakjes zijn behoorlijk groot: Voor een student met al dan niet terechte diagnose (en dat kan van alles zijn) kost een tentamen gemiddeld ongeveer het twintigvoudige van een normale student (in geld/inzet). Aangezien in de afgelopen paar jaar het percentage explosief gestegen is (en inmiddels rond de 5% zit), hebben we dus te maken met een serieuze kostenpost.
@30: Hoe kan de LTS je spelfouten verklaren als je al voor de LTS correct hebt leren spellen?
Parallax: inderdaad, 23 is genuanceerder, excuus. Daarover gesproken – ik weet er meer van dan ik prettig vind, uit eigen ervaring. En neem van mij aan dat ik niet sta te juichen bij elke peut – daarvoor heb ik teveel ervaring met figuren die door de boekjes beter meenden te weten wat ik voelde dan ikzelf.
Het artikel dat ik linkte geeft m.i. de complexiteit goed aan. Het is heel leuk om er een etiketje op te plakken, maar omdat er vrijwel altijd een complex van symptomen is, is er ongetwijfeld niet één oplossing.
Dát is iets waar de ggz te weinig mee doet, vind ik ook. Ik weet uit eigen ervaring hoe een groepje peuten elkaar op een heel smaal paadje kan houden, daarbij de waarnemingen aanpassend aan het paadje. En dan moet je verdomd sterk in je schoenen staan om je eigen visie te houden. En ja, soms is het mode. En nee, daar zijn niet altijd medicijnen de enige oplossing. En ja, je moet vooral met open blik blijven zoeken naar oorzaken en oplossingen. Maar het zonder meer, en vooral ook zonder uitzondering, tot modeverschijnsel verklaren is wat mij betreft van een stuitende domheid.
Dit is kritiek van ’t niveau ‘back to the drawing board’. Stoelpoot-zaag werk.
Even wat anders dan ’t niveau van de gemiddelde klimaatontkenner.
edit, want ook ik dien de soep soms aardig warm op.
*reikt parallax vredespijp aan*
@Eric: Adhd bestaat zonder meer. De bewijzen daarvoor worden alleen maar sterker. Maar aan de diagnose mankeert nogal wat, omdat het uitgaat van observatie van gedrag. Dat is, ook als het heel concientieus gedaan wordt, een nogal wankele, subjectieve methode die uitgevoerd wordt door psychiaters die zelf (meestal) geen adhd hebben en dus af moeten gaan op interpretaties van gedrag en verhalen van patienten en hun omgeving (de anamnese).
Mensen die zich sterk maken voor adhd (en het zelf niet hebben) zetten in op het hebben van een (onzichtbare) handicap. Dat vind ik akelig. Ik ga liever uit van talent en het oplossingen zoeken voor situaties waarin er een probleem ontstaat (zoals in het onderwijs).
Hameren op die handicap wordt vaak gebracht als steun geven aan de adhd’ers, maar ze worden er alleen door ‘geslachtofferd’. De werkelijke reden is dat je pas hulp krijgt als iets een handicap is.
Ouders van kinderen met adhd zitten vaak met de handen in het haar. In Nederland is het taboe om te zeggen dat ouders hun adhd-kind verkeerd opvoeden (in Engeland bijvoorbeeld is dit helemaal geen taboe en wordt medicatie gekoppeld aan opvoedingshulp). Hier krijgen de ouders geen opvoedingshulp, maar geld om het kind regelmatig naar een logeerhuis te sturen, zodat ze even ‘op adem kunnen komen’. Hoe vriendelijk je dit ook brengt: kinderen vatten deze boodschap echt wel (je bent een probleem en als je van huis bent hebben we het gemakkelijker). Ik vind dit hartverscheurend en kil.
Daarbij heb ik gemerkt dat kinderen (naar mijn mening) veel te hoge doseringen medicatie krijgen. Het komt niet zelden voor dat een kind na enige tijd slikken van zo’n hoge dosering een antipsychoticum erbij moeten gaan nemen. Ik vind dit eigenlijk grenzen aan misbruik. Arsten voeren zonder pardon de dosering van de medicatie op tot een maximum. Alsof het maximum de norm is. Dit is echt onverantwoord.
Ik vind dus niet dat adhd een modeverschijnsel is, maar ik heb wel vaak ervaren hoe gretig ouders (en scholen in mindere mate) achter een diagnose aangaan voor geld en pillen om een (in hun beleving) van een lastig en tijdrovend kind af te zijn.
Annemarie: kan me er volledig in vinden. De aanduiding als handicap is niet prettig en m.i. ook niet nodig, maar iemand (en zijn omgeving) moet wel geleerd worden hoe ermee om te gaan. Daarmee kan wat aan de ene kant een ´zwak´punt is, aan een andere kant groeien als een kracht.
En om te voorkomen dat ik nu heel erg als een sterrekinderen-mens ga klinken, met dat laatste bedoel ik dat verschillende kwaliteiten in het dagelijks leven sowieso een rol spelen. De een is cijfermatig sterk, de ander creatief, in die zin.
@ Bismarck, #34: Dat is bijzonder gemakkelijk verklaard. Als het op de lagere school wel allemaal goed was gegaan was het, zo wordt gesteld, immers geen LTS geweest.
Weet even dat je momenteel op in ieder geval één andere vaste klant hier nogal stuitend overkomt. Jij bent hier al jaren de vaste kwantiteits-kampioen en dan stapt er iemand binnen in een voor hem, schijnbaar, beladen onderwerp en dan krijgt ie dat soort gezeur aan z’n hoofd.
Nou weet niet wat voor lagere school jij op gezeten hebt, maar je krijgt alleen de basis en moeilijke woorden kreeg je niet zo hoor en trouwens zo erg is mijn spelling niet waar gaat dit in hemelsnaam over..!! En dan weet ik niet hoe jullie werken want mijn dochter(jahahaah die heeft PDDNOS zal ik ook wel weer op aangevallen worden)zit op “normaal” onderwijs en 3 jaar geleden kregen ze GEEN extraatjes meer voor deze kinderen, dus weet jij het weet ik het ook?? En ik vertel hier alleen mijn verhaal, maar waarom word je dan zo aangevallen vind dit heel erg kan ik jullie vertellen, want de inhoud waar het eigenlijk over zou moeten gaan is totaal verwaterd en dit is nou net die instelling van anno 2011 gewoon van je af gallen en niet goed lezen naar de geschreven teksten!! Dit is het laatste wat ik er aan wijd, want de schrijver van dit artikel had DIT niet zo bedoeld denk ik!! De “normale mensen” maken ons zo wij zijn net als jullie om het in hokjes taal te vertellen, wij zijn alleen anders van denken en doen en hebben moeite met DIT systeem en niet ieder wil de schaap van vele zijn!!
Het enige probleem van ADHD en verwante hersenverschijnselen is een sociaal probleem. Die vertakt zich in tweeën: ten eerste wordt ADHD nauwelijks serieus genomen, hooguit bij stuiterende kinderen. Dit ondanks het feit dat de verhoogde hersenactiviteit meetbaar is en er medicatie bestaat die alleen bij ADHD’ers aanslaat. Als een niet-ADHD’er methylfenidaat inneemt, staat hij te feesten als op een XTC feestje. Een ADHD’er zal rustiger worden of zich zo voelen. Discussiëren over het bestaan van ADHD is achterhaald en daarom zinloos.
Een ander sociaal probleem van ADHD, of eigenlijk van iedereen, is het etiketteren. Wijk je af van de gemiddelde mens, dan heb je een stoornis, ziekte of in ieder geval een afwijking. Het probleem hierbij is dat ik nog nooit een gemiddeld mens ben tegengekomen. Iedereen wijkt af, van gewicht en lengte tot en met het type hersens.Het etiketten plakken lijkt de laatste decennia steeds meer toe te nemen, is dit een resultaat van een maatschappij die zich meer richt op prestaties? (in calvinistisch Nederlands: ‘hard werken’). Inderdaad, vroeger was men hooguit ‘wat in zichzelf gekeerd’, terwijl dat nu als ‘een stoornis in het autistische spectrum’ wordt gezien. Nerveuze, warrige of te energieke mensen hebben een aandachtssyndroom. Of erger: die zijn manisch.
Conclusie: ADHD bestaat, maar het is pas een stoornis als die als zodanig wordt ervaren. Er zijn zat ADHD’ers die prima meedraaien, of zelfs niet weten dat ze een ‘afwijking’ hebben.
Spees: ik denk dat voor het hele spectrum van deze stoornissen/afwijkingen/whatever geldt dat ze simpelweg meer zichtbaar worden door de hoge eisen van de prestatie-maatschappij. Vroegah werd iemand een baantje ingeschoven waar hij op z´n eigen tempo niet teveel schade zou aanrichten. Nu is een Persoonlijk OntwikkelingsPlan met targets het minste…
Tot slot, voor een ontspannener kijk op het geheel: http://www10.antenna.nl/hersenstorm/Lachen.html
@41: Kan zijn, maar mensen die komen verklaren zielig want hoogbegaafd te zijn en dat in de schrijfstijl van een 10-jarige (maar dan met meer spelling- en grammaticafouten), dat vind ik dan weer stuitend.
Daarnaast was mijn #34 niet alleen een reactie op hem. Ik verdenk gewoon veel ouders ervan om hun kind een diagnose op te dringen, zodat het een hogere opleiding kan volgen met alle compensaties, begeleiding, clementie en andere extra’s die zo’n diagnose oplevert. Heel natuurlijk, je wilt het beste voor je kind, maar het heeft wel precies de vraag van dit artikel (is ADHD niet een valse epidemie?) tot gevolg.
Dat hoeft zelfs niet eens bewust te zijn: Als je kind ergens minder goed in is, wil je vooral als wat intelligentere/hogeropgeleide ouder vaak niet geloven dat het misschien wel gewoon om een minder getalenteerd kind gaat. Dan ga je zoeken: Heeft het dyslexie, ADHD, een andere stoornis, die het arme kind belemmert om het talent dat er toch móet zijn te uiten? En als er maar genoeg gezocht wordt, zeker als het gaat om ziektes die niet gediagnosticeerd worden aan de hand van fysieke tests, maar met interviews of vragenlijsten, dan wordt er ook wel wat gevonden.
Als je de DSM open slaat zul je ook zien dat voor veel stoornissen de criteria vaag genoeg zijn om met een beetje goede wil wel tot een diagnose te komen bij bijna iedereen. Ik heb wel eens rondgelopen onder geneeskundestudenten, die er een sport van maakten om hun jaargenoten te classificeren.
Sorry maar dan nog 1 verhaal die van mijn dochter, wellicht dat jullie dan beter begrijpen dat ik juist geen slachtofferrol aanmeet. Mijn dochter zat met 4 jaar in groep 1 van het reguliere basis onderwijs in een klas met 32 leerlingen en 1 docent. Aan het einde van het jaar werd mij verteld dat ze twijfelde aan haar en dat ze getest zou worden op een autistische afwijking. Na ongeveer 1 jaar werd mij medegedeeld dat ze PDD-NOS heeft met de vermelde problemen die ze hadden ondervonden. Ze is in zichzelf gekeerd, duld geen veranderingen, contactarm enz..Ze moest naar speciaal onderwijs toe, want het kon echt niet meer. Ze heeft daar wel 1 jaar gezeten, toen ben ik expres verhuisd en zit ze nu op een hele kleine plattelandsschool die met kleine groepjes werken. Het gaat superrrr ze gaat naar de Havo/VWO, dus super trots en ze heeft het helemaal zelf gedaan..:-) Natuurlijk zijn er wel wat kanttekeningen en moeten de leraren soms wel wat extra doen om ze te stimuleren(vooral de snelheid), maar kijk wat je een kind nu kunt bieden in de toekomst?? Met een speciaal onderwijs achtergrond zou ze haar droom van dierenarts(zegt ze al 5 jaar)kunnen vergeten, terwijl het wel in haar zit(dit is haar keuze hoor ben heel vrij in wat zij wil ben geen puch moeder)
Wou dit toch even kwijt, want ik ben er heel erg voor om het hele ADHD gebeuren anders te bekijken en wat beter kijken naar het kind of volwassenen en niet proberen het te vermedicijnen, maar gedrag stimulering op het juiste pad(heb 1 x medicatie geprobeerd en zeg NOOIT weer wat een bende en maakt je hoofd rustig dat klopt, maar de rest:-( arme kinderen)
@Eric, dat was inderdaad de strekking van mijn verhaal. Maar je reactie verraadde het (ongetwijfeld onbedoelde) oordeel dat ADHD schade zou aanrichten, zoals een stoornis eenmaal doet. Dat is het vooroordeel dat het probleem is bij ADHD.
Ik wil echt een lans breken voor mensen die veroordeeld worden als een gehandicapte, zoals ook met de ADHD’er hier in de reacties is gebeurd. Ik ben benieuwd waarom Albert Einstein moeite had met concentreren op zijn huiswerk. Of had Thomas Edison eigenlijk ADHD, toen hij thuisscholing kreeg omdat hij niet bij de les kon blijven op school? Hoe zou het zitten met die mummelende beta wetenschapper? Konden deze mensen excelleren als ze constant een speciaal rugzakje omkregen voor een fucking handicap? Geef liever gepaste hulp.
P.S. dank voor link, Eric. Erg grappig!
@48 Spees: “Konden deze mensen excelleren als ze constant een speciaal rugzakje omkregen voor een fucking handicap? Geef liever gepaste hulp.”
Eens. Dit vraagt echter heel erg veel meer moeite van (o.a.) het onderwijs. Ik durf te beweren dat je minstens een kwart van de leerkrachten in het basisonderwijs een andere baan moet gaan laten zoeken. Geld geven en pillen zijn een duurdere, maar veeeeeel gemakkelijker oplossing.
@46 Bismarck, zo eenvoudig is het nu ook weer niet om een diagnose te krijgen. Psychiaters halen ouders die de grenzen aan de maakbaarheid van hun kind er wel tussenuit.
Ik denk juist dat adhd’ers beter toegerust zijn op de huidige tijd met de overmaat aan informatie. De meeste mensen zijn dat niet, maar beschouwen zichzelf als norm voor hoe er geleerd en gewerkt moet worden.
@ 48: Wat Einstein betreft is de gangbare opinie dat het Asperger betrof.
Maar ik wilde veel vroeger in de thread ook al een reactie plaatsen die een relatie met de jouwe heeft voordat ik besloot dat ik wat beters te doen had…
Specifiek worden de vier mogelijkheden die het artikel geeft gepresenteerd als elkaar uitsluitend maar is een combinatie van de laatste twee mijns inziens het dichtst bij. Voortgang in diagnostiek die afwijkend gedrag in principe vaak correct verklaart vanuit van het gemiddelde afwijkende fysieke attributen in de hersenen (of hun chemische functioneren) — en een medicalisering in het hebben gedefinieerd van “van het gemiddelde afwijkend” als onwenselijk en behandeling benodigend.
Zonder nu leuk en/of uniek te willen doen — in mijn wereldbeeld is het toch vrij vaak juist dat gemiddelde dat behandeling nodig heeft.
@Bismarck Kan zijn, maar mensen die komen verklaren zielig want hoogbegaafd te zijn en dat in de schrijfstijl van een 10-jarige (maar dan met meer spelling- en grammaticafouten), dat vind ik dan weer stuitend. EN DIT IS GOED NEDERLANDS??? MIJ MET EEN 10 JARIGE VERGELIJKEN VENT BEN JE WEL GOED??
@ ADHD-er: Oh, laat toch joh :-)
Spees, die suggestie was inderdaad onbedoeld. Het is vooral een kwestie van niet passen in het keurslijf van de gemiddelde mens (die niet bestaat, maar dat terzijde).
Maar ik heb er nog wel een opmerking bij: volwassenen blijken vaak hun ADHD gemaskeerd te hebben. Dat betekent dat een ander het misschien niet merkt, maar de persoon in kwestie wel, en daar misschien ook compleet op vastloopt. Het is volgens mij vooral een kwestie van leren herkennen en bijsturen. Of daar medicijnen of bijvoorbeeld andere voeding bijkomen is een ander verhaal en zal volgens mij per persoon verschillen. En inderdaad kan het ook betekenen dat er dan andere kwaliteiten de ruimte krijgen.
Rene: zoals een vriendin van mij zegt:” Stabiele mensen zijn boring.” Maar goed, je kunt jezelf ook in de weg gaan zitten, en da´s dan weer niet altijd even handig…
@ Eric: Ja. En op jonge leeftijd is de zeer hevige uniformisering die wij hebben doorgevoerd bijvoorbeeld in basisscholen sturend in het niet of nauwelijks ter wille kunnen zijn van verschillen.
En nu snap ik ook wel dat het in de praktijk dus niet altijd even mogelijk of gunstig is om te zeggen dat dat anders zou moeten — maar ik zal niet snel de terreur van het gemiddelde dan maar tot principe verheffen.
@51 Rene: “Zonder nu leuk en/of uniek te willen doen — in mijn wereldbeeld is het toch vrij vaak juist dat gemiddelde dat behandeling nodig heeft.”
Helemaal mee eens.
@ 46
“verdenk gewoon veel ouders ervan om hun kind een diagnose op te dringen, zodat het een hogere opleiding kan volgen met alle compensaties, begeleiding, clementie en andere extra’s die zo’n diagnose oplevert. Heel natuurlijk, je wilt het beste voor je kind, maar het heeft wel precies de vraag van dit artikel (is ADHD niet een valse epidemie?) tot gevolg.”
Is het niet in ieders belang? Als het kind de hogere opleiding kan volgen met wat extra compensaties begeleiding en clementie dan kan dit ruim terugbetaald worden van de inkomstenbelasting die dit oplevert. In extremere gevallen kan dit zelfs het verschil betekenen tussen WAO en parttime werk.
Daarnaast de onzin over het niet genoeg presterende kind en het ronduit kinderlijke gezeur over spelling. Ik heb zelf een iq van rond de 130. Toch heb ik geen enkele opleiding hoger dan MBO kunnen afronden. Door eenzelfde soort reacties als de jouwe ben ik het probleem bij mijzelf gaan leggen. Mensen zeggen dat ik gewoon te lui bent, of dat ik niet genoeg doorzettingsvermogen hebt of gewoon een foute keuze heb gemaakt. Dit ben ik vanzelf gaan geloven omdat ik geen andere verklaring kon vinden.
Tot ik vorig jaar de diagnose te horen kreeg. Op mijn 26e kwam ik er achter dat ik had wat bij al die kinderen van nu al onderzocht is. Of het nu een foute diagnose is of niet, er word tenminste aandacht aan geschonken voordat het te laat is.
Met de wijzigingen op onderwijs gebied kan ik studiefinanciering nu wel vergeten, en een baan met minder werkdruk waarvan ik redelijkerwijs rond kan komen zal beneden mijn niveau liggen en een werkgever zal liever een gezonde medewerker kiezen. ADHD is niet bepaald een goed label op je CV. Dit is overigens wanneer ik gelukkig genoeg ben om een baan te vinden waarvan ik mijn huur kan betalen.
Bovendien ligt er een studieschuld uit het verleden op me te wachten en nog een heel aantal andere (psychische) problemen die nu pas inzichtelijk worden door de diagnose.
Dit kun je natuurlijk onder slachtoffer spelen plaatsen, maar volwassen adhders met vergelijkbare problemen zijn een groot onderdeel van de ADHD epidemie. Dit is de reden dat er bij drukke kinderen erg gauw een ADHD onderzoek gedaan word. Soms krijgt een kind vast onterecht de diagnose, maar ik denk dat niemand er op zit te wachten om een negatief label op zijn of haar kind gedrukt te krijgen. Want in het onderwijs en op de arbeidsmarkt is het nog altijd bepaald geen voordeel om ADHD te hebben. Vooral door de kijk die mensen zoals jij hier op hebben.
De grap is dat veel ADHD-ers in beginsel helemaal niet ongelukkig zijn met hun “handicap”. Er is niets zo gezellig, bruisend en dynamisch als een chaotisch brein. Het probleem is dat dit geen praktische waarde heeft in de maatschappij. Het hebben van een geordend brein is een vereiste om succesvol te worden in de maatschappij. Immers, men wordt geacht op tijd op werk te komen, geagendeerde taken te verrichten, opdrachten binnen een bepaald tijdsbestek uit te voeren, kortom zaken die een ADHD-er totáál niet interesseren. Veel van het ongeluksgevoel wordt veroorzaakt door de waarde die gehecht wordt aan maatschappelijk succes en het “falen”van de ADHD-er op dat vlak. Naar mijn mening wordt er teveel aandacht besteed aan het bestrijden (genezen?) van ongewenst gedrag i.p.v. het benutten van het unieke vermogen dat ADHD-ers bezitten op het vlak van originaliteit en creativiteit. Ik vond dit wel interessant: http://tinyurl.com/3735q3q
Eens met 59: Iedereen heeft handicaps, dus niet zeuren. Ga gewoon wat anders doen. Ik ben zelf bv aartslui en heb geen ambitie, maar ik ga dan ook niet lopen zeuren dat ik niet multimiljonair ben :P
Tip voor de ADHD’er: neem wat speed. Als je daar rustig van wordt, heb je ADHD en stel je je aan, en anders heb je geen ADHD stel je je gewoon aan.
Aletha Solter bespreekt ADHD ook kort in haar boek als gevolg van stress. Er staat dat slechts 5% van de kinderen die het label ADHD hebben, een hersenafwijking heeft die duidt op ADHD.
95% is dus door stress en wellicht ook door teveel suiker ed. in voeding. Geen echte afwijking, maar een gezonde reactie op impulsen.
Als mijn dochter moe en gestrest is wordt ze ook hyper, ze verliest dan ook tijdelijk haar concentratie vermogen. Want ze heeft dan immers behoefte om te huilen, knuffelen en slapen.
Kinderen krijgen nu veel te veel informatie en vaak geen mogelijkheid om deze te verwerken, onvoldoende acceptatie en aandacht voor verdriet en boosheid. Dit wordt vaak afgewezen of onderdrukt. Wie wilt zien hoe dat gaat hoeft enkel even naar het winkelcentrum te gaan. Waar kinderen krijsend op brute wijze meegesleept worden en ouders tegen hun kinderen tekeer gaan, dat ze hun smoel moeten houden en zich moeten leren gedragen.
Zou het geen kind maar een volwassene betreffen, dan had iedereen direct de politie gebeld! Je kan niet verwachten van kinderen dat ze hun gevoel en leer-drang uitschakelen. Laat staan de hele dag stilzitten op school, terwijl ze zoveel hebben om boos en verdrietig over te zijn. Je zou beter kunnen zeggen dat de kinderen van nu terecht rebelleren tegen het regime. Ze worden daarvoor bestraft met speed?
@Lennart
“maar ik denk dat niemand er op zit te wachten om een negatief label op zijn of haar kind gedrukt te krijgen”
Niet waar. Ouders vinden het label fijn. Ze willen maar al te graag horen en kunnen vertellen dat het niet aan hun ligt.
Lol@60
Erg frustrerend was het om met mijn ex te blowen. Ik onderuit op de bank en zij volledig door het dolle heen door kamer aan het stuiteren.
Haha, dat zegt mijn vriendin over mij @63…
Maar in het geval van ADHD, ADD, autisme, etc hebben de Amerikanen het over “neurodiversiteit”, een ideologie die volhoudt dat het afwijkende waardevol kan zijn.
http://en.wikipedia.org/wiki/Neurodiversity
Ja, want iedereen moet hoger opgeleid zijn. Hou toch eens op daarmee.
Eum? Weet ik niet? Wie zegt dat nou?
@64 Juist. Neurodiversiteit. En ik denk dat de huidige tijd met (voor velen) een overmaat aan informatie voor adhd’er juist een kans is om te kunnen functioneren.
Het probleem is dat de maatschappij nog steeds wil dat we ons werk/ leren liniair afhandelen volgens planningen en protocollen. Prima, maar het moet geen norm meer zijn. Zie ook ontwikkelingen als ‘het nieuwe werken’.
Citaat: “And this is why distraction is helpful: People unable to focus are more likely to consider information that might seem irrelevant but will later inspire the breakthrough. When we don’t know where to look, we need to look everywhere.”
(http://online.wsj.com/article/SB10001424052748703584804576144192132144506.html)
@58: “Is het niet in ieders belang? Als het kind de hogere opleiding kan volgen met wat extra compensaties begeleiding en clementie dan kan dit ruim terugbetaald worden van de inkomstenbelasting die dit oplevert. In extremere gevallen kan dit zelfs het verschil betekenen tussen WAO en parttime werk.”
Zelden. Veel van de mensen die dankzij al die hulp, clementie en uitzonderlijke extra’s hun studie halen kunnen niet functioneren in normale arbeidsomstandigeheden. Hoe kan een ADHD’er die al afgeleid wordt bij het zien bewegen van andere mensen ooit samenwerken? Iemand die nog geen simpel zinnetje zonder fouten op papier kan zetten ooit onderzoeker worden? Iemand die zijn diploma alleen gekregen heeft omdat hij altijd extra tijd heeft ooit het werktempo bijhouden? Die mensen kunnen helemaal niet mee op het niveau dat hun diploma impliceert. Zo worden niet alleen zijzelf en hun ouders voor de gek gehouden, maar ook de werkgevers waar ze bij solliciteren.
“het ronduit kinderlijke gezeur over spelling”
Het gaat niet alleen over spelling, maar ook de hele schrijfstijl. ADHD’er verraadt op generlei wijze dat hij tot meer dan LTS in staat is. De gemiddelde reaguurder op Geenstijl doet het nog beter en dat zie je zelf eigenlijk ook wel. Maar (uit medelijden?) mag ik het blijkbaar niet hardop zeggen.
Hoe zogenaamd extreem-linkse mensen zulke conservatieve dingen kunnen zeggen blijft mij verbazen @Bismarck.
Veel van de mensen die dankzij al die hulp, clementie en uitzonderlijke extra’s hun studie halen kunnen niet functioneren in normale arbeidsomstandigeheden.
Een volledig common sense gedreven uitspraak “onderbouwd” door allerlei niet-onderbouwde persoonlijke veronderstellingen. Dat is bijna van het niveau “alle moslims zijn vrouwvijandige monsters, vraag het mijn dochter die ooit is bespuugd door een Marokkaanse jongen van 13″*
*die uitspraak is eigenlijk van een hoger niveau, want anekdote is sterker dan een mening verpakt als een feit
Met DSM VI in de hand is het makkelijk om 90% van de bevolking een “gebrek” te duiden. Imho zijn de echte gestoorden in de samenleving zij die dit daadwerkelijk doen en/of mensen op kleine gedragsafwijkingen afwijzen.
TAV ADHD: opmerkelijk is dat als je in de USA gaat (geografisch) kijken naar het aantal gevallen ADHD per 100.000 inwoners dat het midden van de USA beduidend minder gevallen blijkt te scoren dan het drukke Oosten of Westen. Zal mij niets verbazen als hier een vergelijkbare correlatie bestaat.
Daarnaast is ook al jaren bekend dat als je proefdieren toenemend dichter op elkaar gaat proppen dat extremen in gedrag ook toenemen. Besef daarbij wel dat de mens als diersoort (evolutionair gezien) pas heel recent in grotere groepen is gaan samenleven.
@70 esgigt: “TAV ADHD: opmerkelijk is dat als je in de USA gaat (geografisch) kijken naar het aantal gevallen ADHD per 100.000 inwoners dat het midden van de USA beduidend minder gevallen blijkt te scoren dan het drukke Oosten of Westen. Zal mij niets verbazen als hier een vergelijkbare correlatie bestaat.”
Dat zag ik inderdaad ook in dit filmpje over onderwijs: http://www.youtube.com/watch?v=hkPvSCq5ZXk
Ik neem aan dat je bedoelt dat wanneer een maatschappij drukker en veeleisender wordt, mensen het moeilijker krijgen dat te verwerken. En dat het kan leiden tot meer problemen en dus meer (valse?) diagnoses adhd.
Zelf denk ik dat mensen het in een drukke maatschappij inderdaad moeilijker hebben, maar in eerste instantie juist de mensen die GEEN adhd hebben. Deze groep (ook de grootste groep waarschijnlijk) grijpt bij stress, drukte, veeleisende omstandigheden naar controlemiddelen. Tot in het extreme zelfs, om maar het hoofd boven water te kunnen houden in de veeleisende maatschappij.
In tweede instantie krijgen mensen met (bijvoorbeeld) adhd daar vervolgens erg veel last van. Adhd’ers kunnen namelijk wel gedijen in drukke omstandigheden (veel prikkels maken een afgevlakter gemiddelde!). Adhd’ers zoeken vaak extra prikkels op om zichzelf te kalmeren.
Maar in een maatschappij waarin neurotypische mensen het leven vastschroeven in liniaire roosters, planningen en protocollen gaat een adhd’er slecht presteren en komt in de problemen. De adhd’er verstoort bovendien de controledwang van de neurotypische mens, wat bepaald niet in dank afgenomen wordt.
Dat zou kunnen verklaren waarom er in het (drukke) oosten van de VS meer diagnoses zijn. Er zijn niet meer mensen met adhd, maar er zijn meer mensen die er last van hebben.
Dit geldt niet alleen in de VS natuurlijk.
Mensen met adhd (of add, een variant zonder hyperactief gedrag) lopen tegen precies dit soort problemen aan in werksituaties in een bedrijf. In bedrijven en scholen heerst ook een cultuur van controledwang. Daarmee kunnen de meeste adhd’ers niet goed uit de voeten. Dat is tot daaraantoe: hij/zij vindt er wel een oplossing voor als hij/ zij de kans krijgt. Maar ook dat wordt niet in dank afgenomen. Er wordt verwacht en min of meer geeist dat iedereen zich onderwerpt aan de controlemiddelen (roosters, planningen, e.d.), want anders ervaren de neurotypische werknemers een gevoel van onveiligheid (controle blijkt niet waterdicht).
@Bismarck Hoe kan een ADHD’er die al afgeleid wordt bij het zien bewegen van andere mensen ooit samenwerken? Iemand die nog geen simpel zinnetje zonder fouten op papier kan zetten ooit onderzoeker worden?… et cetera.
Je zegt zelf dat jouw baan bestaat om mensen van rugzakjes te voorzien. Blijkbaar faal je daar hard in als je denkt dat die mensen kansloos zijn. Je komt over als een incompetent figuur als je denkt dat voor een onderzoeker het belangrijker is om simpele zinnetjes zonder fouten op papier zetten dan non-conform of creatief denken waar juist een ADHD’er sterk in is.
Wij hadden (of eigenlijk: mijn vrouw had) vroeger kennis aan een stel dat altijd een mega-TV aan had staan. Ook als je langsging op de koffie ofzo, zetten ze ‘m niet uit. Wel een beetje zachter.
Nu ben ik misschien een beetje een ouwe zak, maar ik kan me dan niet concentreren op het voeren van een conversatie, of het doen van wat dan ook eigenlijk. Ik ging me in bochten wringen om niet te kijken naar het scherm; het moet er heel raar uitgezien hebben. En nee, hij kon niet uit. En je kon niet ergens gaan zitten waar je ‘m niet zag. Man man man, wat zag ik altijd tegen die bezoekjes op. Aan de andere kant: ik ben er wel de finesses van de Formul Einz door gaan waarderen.
De vraag is natuurlijk: wie was er in dit verhaal, gegeven ook hoe die dingen tegenwoordig gaan, nu eigenlijk onaangepast ?
@Annemarie: Jouw post beschrijft wat uitgebreider hoe ik de problematiek zie.
“Maar in een maatschappij waarin neurotypische mensen het leven vastschroeven in liniaire roosters, planningen en protocollen gaat een adhd’er slecht presteren en komt in de problemen. ” Dit geldt overigens niet alleen voor ADHD, ADD maar ook voor de aanverwante ASS gevallen.
Het vastschroeven in kaders van mensen (neemt steeds meer toe volgens mij) heeft tot gevolg dat steeds meer mensen gedragsmatig buiten de gestelde rigide normen danwel klem komen door het trachten te voldoen aan die normen. Een selectie van mensen op DNA zie welliswaar niet direct om de hoek, maar wel op afzienbare termijn als een reëel gevaar.
Geen reële epidemie, maar wel reële ellende.
Ik denk dat het vastschroeven van het leven als controlemiddel zijn langste tijd heeft gehad. Je ziet al een klein beetje dat er op teruggekomen wordt. Zie bedrijven die het nieuwe werken (echt) invoeren, die hebben geen dwangmatige roosters en ’targets’. Heel veel mensen zien deze ontwikkeling niet zitten en verwachten dat het wel weer over zal gaan. Ik denk dat ze ongelijk hebben.
99% van de zogenaamde ADHD diagnoses is vals. Het bestaat, maar het wordt zwaar overgediagnosticeerd. ADHD is een “stoplap” geworden, een “hij is zo druk en we weten niet hoe ermee om te gaan”-maatregel.
Bovendien is het wel zo makkelijk, voor de dokter en de ouders, om het kind dan maar rustig te “maken”, met pillen. In de VS is dit al een echte industrie, waar veel geld in omgezet wordt. Onvoorstelbaar hoeveel mensen daar aan de pillen zijn, voor niets bijzonders. Maar goed, de farmaceutische industrie heeft er alle belang bij dat zoveel mogelijk mensen kleine “afwijkingen” aangepraat worden, echte of niet echte.
Toen jongens zich nog gewoon als jongens mochten gedragen (is het niet “toevallig” dat de ADHD diagnoses in grote meerderheid jongens betreft?), was er geen sprake van een “afwijking” of een “ziekte”.
Nu er bijna geen meesters meer zijn, alleen nog maar juffen, nu er veel alleenstaande moeders zijn, zonder vader, en die juffen/moeders niet weten hoe ze met het gedrag van de jongetjes moeten omgaan, wordt dit gedrag, wat niet – typisch “des meisjes” – rustig, respectvol, aandachtig is, als ziektebeeld afgedaan.
Jongens willen luid zijn, rouwdouwen, agressief en ongegeneerd. Zonder meesters/vaders die hun spelenderwijs leren wat wel kan en wat niet kan (zeker in de pubertijd), kan er “ongecontroleerd onbesuisd gedrag” ontstaan, heel normaal eigenlijk.
Ziekte? Nee. Gedragsprobleem? Ja, misschien.
En voor diegenen die met ADHD gediagnosticeerd zijn: dus je hebt moeite je te concentreren? Dus je hebt moeite je gedachten rustig te laten verlopen? Denk je niet ook dat dit komt omdat je dit in je jeugd nooit geleerd hebt? En denk je nu echt dat het volstoppen met pillen, ook al maakt het dat je je “rustiger” voelt, echt een oplossing is? Misschien helpt zoiets als mediteren ook? Misschien zijn er andere manieren dit te “repareren”?
@69: Behalve dan dat ik het heb over echte studenten die ik zelf gezien heb en waar hun eigen docenten van zeggen dat ze niet zullen kunnen functioneren in het werkveld waar ze nu in studeren en dat iemand ze dat eigenlijk moest vertellen.
@72: Onderzoeken = schrijven. Deze mensen krijgen van hun leven geen opzet gefinancierd.
http://www.welingelichtekringen.nl/11714-een-jongen-moet-een-jongen-kunnen-zijn.html
@76:
Interessante analyse maar:
Zonder meesters/vaders die hun spelenderwijs leren wat wel kan en wat niet kan (zeker in de pubertijd), kan er “ongecontroleerd onbesuisd gedrag” ontstaan, heel normaal eigenlijk.
Is dat wel zo normaal in een samenleving waar in toenemende mate wordt verwacht dat je wel overwogen beslissingen kan maken? Ik kan mij voorstellen dat “ongecontroleerd en onbesuisd gedrag” minder schadelijk is wanneer 90% van mannen rond het 25 levensjaar gaat trouwen en door vrouw, gezin, familie, kerk en staat in een bepaald keurslijf wordt gedwongen. Maar nu zijn er zoveel sociale en economische vrijheden… wie zegt dat de ongecontroleerde en onbeduisde jongeman zonder vaderfiguur niet de hele dag gaat blowen en gamen, elke avond uit en doormiddel van lenen en schulden maken in zijn levensonderhoud voorziet? (ik zeg dit niet toevallig, ik ken een aantal van dat soort types).
Volstopen met pillen is ongetwijfeld niet goed, mijn vraag is: is het alternatief beter?
@Bismarck:
En je hebt zeker ook vastgesteld dat zij allemaal leiden aan AHDH of ADD ipv luiheid en arrogantie?
@76 En de meisjes, hoe zit het daarmee?
@79: “Is dat wel zo normaal in een samenleving waar in toenemende mate wordt verwacht dat je wel overwogen beslissingen kan maken?”
Ik bedoelde te zeggen, dat het “normaal” is dat dat soort gedrag ontstaat, als er aan deze jongens geen grenzen worden gesteld, maar deze in plaats daarvan “rustig gemaakt” worden.
“Volstopen met pillen is ongetwijfeld niet goed, mijn vraag is: is het alternatief beter?”
Het “alternatief” is meer vaders/mannen/meesters die zich actief met de opvoeding bemoeien, die de jongens spelenderwijs leren waar de grenzen van hun gedrag behoren te liggen. Het is wel duidelijk dat de meeste vrouwen/moeders/juffen niet weten hoe dit in banen te leiden.
@80: “@76 En de meisjes, hoe zit het daarmee?”
Er zijn maar erg weinig meisjes die met ADHD gediagnosticeerd worden. Is dit meisje dan typisch “jongensachtig” in haar gedrag? Wat zijn de omstandigheden in de opvoeding? Dit zijn de eerste vragen die dan gesteld moeten worden, en pas op de tweede plek komt dan een eventuele diagnose met ADHD, als de voor de hand liggende oorzaak (karakter) niet duidelijk de reden is voor het gedrag.
Verveelt het kind zich (niet genoeg passende stimulatie), of kan het kind niet meekomen (teveel stimulatie)? Is het niet “toevallig” dat veel ADHD-ers ook gelijktijdig “hoogbegaafd” zijn (niet genoeg passende stimulatie) of juist “laagbegaafd” (teveel stimulatie)? Waarom is er nooit een kind bij met een “doorsnee” intelligentie?
Stel jezelf de vragen wat de oorzaak zou kunnen zijn van het “afwijkende” gedrag, en ook of het gedrag wel zo “afwijkend” is, of toch alleen “ongewenst”.
Het “alternatief” is meer vaders/mannen/meesters die zich actief met de opvoeding bemoeien, die de jongens spelenderwijs leren waar de grenzen van hun gedrag behoren te liggen. Het is wel duidelijk dat de meeste vrouwen/moeders/juffen niet weten hoe dit in banen te leiden.
True, maar gegeven dat de vaders/mannen in toenemende mate geen opleiding tot leraar volgen maar zelf zich schuldig maken aan “ongecontroleerd gedrag”, wat doe je dan? Ik heb het antwoord zelf niet hoor, ik vraag me alleen af wat nog realistische oplossingen zijn.
O kom op – armchair psychologist hier hoor, maar volgens mij is zeker 40% van de jongens ‘nergens goed voor’. Tussen aanhalingstekens want zeker geen waarde-oordeel van mij. En dat is altijd zo geweest. Vroeger schopten we die via de boot het zeegat uit. Tegenwoordig moeten ze tot hun zestiende (wat een marteling!) op school blijven en daarna ‘student’ wezen.
Jongens zijn aan de onderkant ‘waardelozer’ en aan de bovenkant ‘waardevoller’ dan meisjes; de curven overlappen, maar de lichtblauwe is platter en langer. Meer gevangenen maar ook meer nobelprijs-winnaars.
Als je er nooit mee te maken hebt gehad, is het moeilijk om je een diagnosetraject voor te stellen denk ik. Laat staan een ‘stoornis’ als adhd.
;-)
@79 “Is dat wel zo normaal in een samenleving waar in toenemende mate wordt verwacht dat je wel overwogen beslissingen kan maken? “: Dit heeft dus ook weer te maken met die (gedrags)kaders waarin mensen gewrongen worden uit allerlei goedbedoelde maar intrinsiek volkomen foute doelstellingen waardoor mensen geen mens meer mogen zijn maar gereduceerd worden tot een productie-eenheid voorzien van een aantal aangeleerde(deels opgedrongen) vaardigheden en eigenschappen.
De oplossing ligt dus niet in volstoppen met pillen, maar een radicaal andere benadering van de mens en zijn/haar capaciteiten, vaardigheden en eigenschappen.
@84: been there…. :-(
En zo komen we terecht in de ‘nurture/nature’ discussie. Is gedrag genetisch bepaald of door de sociale omgeving?
Het is belangrijk om de vraag precies te formuleren. Het ADHD-gedrag ontstaat in de hersens. Er is nog geen allesomvattend bewijs, maar onderzoek wijst tot nog toe uit dat de oorzaak voor ADHD/ADD neurobiologisch is en genetisch wordt overgedragen. Het is opvallend dat ouders van ADHD kinderen zich ook chaotisch gedragen of juist dromerig zijn. In hun kindertijd bestond onderzoek naar ADHD nauwelijks, dus bij hun is ADHD daarom nooit vastgesteld. Deze ADHD’ers zijn getraind in ‘normaal gedrag’, of hebben zich nooit echt hoeven aan te passen.
Maar er is ook veel te zeggen voor de nurture kant van het probleem. ADHD wordt 3x vaker vastgesteld bij jongens dan bij meisjes. Ik vraag mij af of juist die jongensachtige opvoeding hiervan een oorzaak is. Meisjes worden vanaf de geboorte zo’n beetje gedrillt in sociaal wenselijk gedrag. Kleine meisjes beschikken zodoende al over meer tools om zich voorbeeldig te gedragen dan jongens, waar juist autonoom gedrag wordt gestimuleerd. Jongens komen in de problemen als ook van hun wenselijk gedrag wordt verwacht. En dat begint toevallig op de basisschool, als ze bijvoorbeeld moeten stilzitten en luisteren. Het onderzoek van Lise Eliot naar het kneedbare brein dat bij aanvang nauwelijks sekseverschillen kent, is erg boeiend in deze discussie.
Later, op volwassen leeftijd, wordt er bijvoorbeeld van een jongen met ADHD verwacht dat hij een onderzoeksopzet schrijft (het voorbeeld van Bismarck). Deze jongen met ADHD kan een briljant onderzoek bedenken, maar heeft de grootste moeite om dit nauwkeurig stap-voor-stap op te schrijven. Waar ligt de oorzaak van dit probleem: de verwachting dat iedereen een nauwkeurig onderzoeksvoorstel kan formuleren, of de ADHD? Tot nog toe wordt de ADHD’er als veroorzaker aangewezen, die past zich daarom aan door intensief te trainen op nauwkeurig schrijven of pillen te slikken om rustig te denken.
Met betrekking tot nurture/nature… als je het mij vraagt ligt de basis in de nature-component en wordt de uiteindelijke heftigheid van gedragingen bepaald door de nurture (+environment) component. Dat even kort door de bocht….
Mijn persoonlijke waarneming wijst voorts in een richting dat toenemende leeftijd (of duur van geforceerd gedrag) ook een flinke rol speelt.
Het is werkelijk banaal om te zien hoe makkelijk ADHD word afgedaan als een modeverschijnsel van falende ouders. Falende ouders zijn er genoeg en ik heb er over het algemeen meer overlast van dan niet adhders. Echter het idee dat methylfenidaat of dexamphetemine in kinderen stoppen ze rustiger zou maken begrijp ik niet.
Een andere benadering van capaciteiten en vaardigheden is iets wat vroeg moet gebeuren, als kind al. Als ADHDer kun je het prima redden. Zo lang je een creatief beroep hebt en niet te veel overlast ervaart van ADHD.
Als de DSM er daadwerkelijk op nageslagen word, is meteen duidelijk dat er 2 verschillende varianten zijn vastgelegd. De ene variant word hierbij ADD genoemd. Steeds meer meisjes met ADD gediagnoseerd, terwijl in het verleden werd aangenomen dat dit gewoon minder voorkwam bij meisjes. Deze vorm van ADHD is echter lastiger te diagnoseren. De hyperactiviteit waarbij sprake is bij de “bekende” vorm van ADHD is niet zichtbaar bij deze groep en daardoor valt het een stuk minder op. Men gaat er vanuit dat het kind “gewoon lui” is of “geen doorzettingsvermogen” heeft. Ik denk zelf dat het in de toekomst steeds meer bij meisjes gevonden zal worden.
Onderzoek heeft uitgewezen dat ADHD en ADD grotendeels genetisch bepaald zijn. Ik denk juist door deze golf van diagnoses het in de toekomst makkelijker te voorspellen is of een kind ADHD zou kunnen hebben of niet. In het verleden was dit simpelweg niet mogelijk omdat de diagnose niet bestond.
Ik ben het met esgigt eens dat een andere benadering van capaciteiten een heel gunstige uitwerking kan hebben en dat het de enige manier is om een ADHDer aan het functioneren te krijgen op een wijze welke maatschappelijk acceptabel is. Helaas is onze samenleving niet bereid om hier bij te helpen. Het onderwijs is niet in staat om te gaan met de betreffende groep leerlingen. Een aangepast leerprogramma is amper voor elkaar te krijgen omdat “adhd toch wel meevalt”. En op clementie hoeft in het hoger onderwijs en op de werkvloer absoluut niet gerekend te worden. Men gaat er van uit dat mensen met ADHD gewoon een discipline probleem hebben en niet bereid zijn zichzelfs ergens voor in te zetten.
Ook de hopeloos verouderde wijze waarop het onderwijs en veel bedrijven zijn ingericht is geen hulp.
De aanwezige uren tellen nog steeds veel zwaarder dan de behaalde resultaten. Iets wat erg demotiverend werkt voor iemand die een prachtig resultaat behaald maar nog steeds geen opsteker krijgt omdat het volhouden van een 40urige werkweek op een kantoor teveel energie kost.
De andere benadering van de mens zoals esgigt noemt is een oplossing hier, maar ik ben bang dat we dit pas gaan zien zodra de vergrijzing intreed en de nood hoog word op de arbeidsmarkt.
@esgist:
De oplossing ligt dus niet in volstoppen met pillen, maar een radicaal andere benadering van de mens en zijn/haar capaciteiten, vaardigheden en eigenschappen.
Oh… is dat het enige wat er gedaan moet worden? ;-)
Zo lang je een creatief beroep hebt en niet te veel overlast ervaart van ADHD.
Hmmm… en als je een niet-creatieve ADHD/ADD’er bent. Dus gewoon geen bijzonder talent hebt?
@87: “Het ADHD-gedrag ontstaat in de hersens. Er is nog geen allesomvattend bewijs, maar onderzoek wijst tot nog toe uit dat de oorzaak voor ADHD/ADD neurobiologisch is en genetisch wordt overgedragen.”
Onzin. Het gedrag kan worden aangetoond in de hersenen, da’s waar, maar dat het daar “ontstaat” is een fabeltje.
“Het is opvallend dat ouders van ADHD kinderen zich ook chaotisch gedragen of juist dromerig zijn.”
Da’s dus nurture, niet nature. Die ouders hebben niet ook ADHD, maar die ouders hebben hun gedragspatronen op hun kinderen overgedragen, gedeeltelijk misschien nature, maar voor het overgrote gedeelte nurture.
Waarom is een kind onrustig, waarom kan een kind zich niet concentreren, waarom is een kind “onaangepast”?
– Voeding
Prop een kind vol met suikers, en het heeft – on top of het voor een kind normale activiteitsniveau – nog een extra dosis “hyperactiviteit” meegekregen. Nu ben ik niet iemand die totaal paranoide over het effect van voedsel doet, maar dat dit een (grote) rol kan spelen, wordt vaak over het hoofd gezien.
– Opvoeding
Zoals ik al de eerdere reacties beschreven heb, is er tegenwoordig een gebrek aan “begrip” voor het verschil in gedrag tussen jongens en meisjes. Jongens worden geacht zich als meisjes te gedragen, en dit heeft zijn consequenties.
– Sociale druk van volwassenen
Het is van alle tijden dat kinderen in groepjes denken, dat kinderen hard zijn, dat kinderen kunnen uitsluiten en pesten. Vroeger was je dan als slachtoffer de “mongool” (als je moeite had met de lesstof mee te komen), of de “nerd” (als je de lesstof eigenlijk al kende). Tegenwoordig “mag” dit niet meer. Alles moet met de mantel der liefde worden bedekt, alles moet op “vrouwen-manier” worden opgelost. Maar wat heeft een jongetje er aan als competitie als “lastig” ervaren wordt, als er geen “verliezers” meer mogen zijn, maar in plaats daarvan iedereen een “beloning” krijgt, of ze nu op de eerste of laatste plaats beland zijn?
– Sociale druk van kinderen
Ook vroeger was het belangrijk hoe je waargenomen werd, maar tegenwoordig worden kinderen al veel vroeger hiermee geconfronteerd. Via internet/mobiel word verwacht dat het kind een “gewenst profiel” in de wereld helpt, een profiel dat maakt dat het kind door andere kinderen geaccepteerd wordt. Ook worden kinderen veel vroeger met geweld en sex geconfronteerd. Als hierbij vanuit de opvoedkundige kant geen grenzen worden gesteld, niet wordt uitgelegd wat “normaal” is en wat niet, zullen kinderen hun eigen regels opstellen.
– Andere problemen
Misschien heeft dit kind wel serieuze problemen thuis. Misbruik, andere, enstige zaken. Door “afwijkend” gedrag weg te diagnosticeren, zullen ook zeker veel kinderen die eigenlijk goed behandeld zouden moeten worden, alleen gelaten. Misschien is het kind homosexueel (1 op de 10) en heeft moeilijkheden met zijn/haar gevoelens, misschien is het kind wel een sociopaat (1 op de 10), en kan helemaal niet empathisch denken?
– Hoogbegaafd/laagbegaafd
Doordat alle kinderen “gelijkgeschakeld” moeten worden, kennelijk, zullen diegenen die zich vervelen (hoogbegaafd) en die die niet mee kunnen komen (laagbegaafd) buiten de boot vallen. Door deze “afwijkende” kinderen met ADHD te diagnosticeren, maken de leerkrachten/ouders/doktoren zich er gemakkelijk van af.
Halve waarheden kunnen we niets mee, probeer de mensen te helpen en ze niets te ontnemen.
Gebruik hun kwaliteiten, en ze weten vaak zelf wel wat goed voor hun is, in overleg met een deskundige
een mannetje van 9, van een van mijn beste maten, werd met enige twijffel van de ouders op de ritallin gezet.
hij is er snel afgehaald, gelukkig.
toen ik over de vloer kwam, en dit allemaal speelde. heb ik ze kunnen sterken in het gevoel wat ze al hadden.
het is weliswaar een druk mannetje, bij tijd en wijle, maar er is helemaal niets met hem.
we moeten met zijn allen oppassen om de behoefte onze kinderen in hokjes te zetten, hokjes die neergezet worden door wie?
@90 JKS: Ik pleit uitsluitend voor een meer mensgerichte benadering/ontplooiing in plaats van een systeemgerichte benadering. “Volstoppen met pillen” is in mijn ogen een symptoom van het laatste uitgangspunt gericht op het onderdrukken van verzet tegen het opgelegde maatschappijregime. Ik zal overigens de laatste zijn die medicatie wil verbieden.
@92: “halve waarheden”??? Wat is dan wel de waarheid? Ik denk dat wij mensen nooit de hele waarheid omtrend iets kunnen bevatten, slechts deze kunnen benaderen. Mensen die de waarheid claimen te bezitten zijn in mijn ogen manipulatieve leugenaars.
@93 Medicatie is niet per sé slecht. Het is echter wel erg moeilijk om voor een ander te bepalen wanneer het goed werkt, zeker als het een kind betreft.
Artsen geven hierbij beslist niet altijd het juiste advies, omdat zij ten eerste zelf geen ervaring hebben met het hebben van adhd en het nemen van medicatie daarvoor (dit lijkt een open deur, maar medicatie bij adhd is grotendeels natte-vinger werk en het in acht nemen van een maximale dosering) en ten tweede de patient alleen op het spreekuur zien en dus af moeten gaan op observaties van derden om te bepalen of de medicatie werkt.
Methylfenidaat maakt niet alleen rustiger. Ik denk zelfs dat wanneer dit gebeurt, het kind een te hoge dosering krijgt. Methylfenidaat heeft een ander nut: het verheldert het denken waardoor er doelmatiger gehandeld kan worden. Je ziet bij adhd’ers die methylfenidaat nemen vaak dat de ‘hyperfocus’ doelmatig ingezet kan worden.
Medicatie is geen wondermiddel, maar het kan een hulpmiddel zijn. Overigens ben ik van mening dat de standaard dosering voor methyfenidaat te snel naar een te hoge dosis opgevoerd wordt.
Kinderen die rustig gemaakt worden met methylfenidaat hebben vaak na enige tijd een anti-psychoticum nodig, omdat ze angstig of agressief worden. Dan heeft het kind dus lange tijd een te hoge dosering genomen. In dat geval zouden ouders niet over moeten gaan op meer medicatie, maar op minder (of geen).
OT, het is volgens mij een beschrijving van een echt probleem, een deel is gedrag, een deel is metabolisch (nutrienten, ref #22) en een erfelijke component (gen/gedrag), maar het lijkt mij sterk dat die beschrijving erg specifiek is (meetbare karakteristieken, iets fysieks)
@95: over medicatie bij ADHD kan ik weinig inhoudelijk zeggen. Wel weet ik uit ervaring dat de effecten heel individueel zijn waardoor het vinden van het juiste medicijn/dosis een behoorlijke klus kan zijn. In mijn waarneming geldt dat voor de meeste psychische aandoeningen.
Wat ik uit mijn omgeving over de behandeling van ADHD begrijp, worden met dieten ook erg goede resultaten bereikt.
Rutte zegt: Belastingverhoging voor adhd-ouders en je bent zo van de overdiagnostiek af.
Ik begrijp de relatie tussen ADHD en voeding niet. Heb ik werkelijk nog nooit van gehoord en komt bij mij erg over als het Jomanda alternatief ‘gewoon meer bietjes eten en je bent van je teelbalkanker af’.
Medicatie is inderdaad niet slecht, maar in Nederland zijn we over het algemeen erg terughoudend met pillen in tegenstelling tot landen om ons heen. De dosering wordt niet bepaald door de arts, die geeft hooguit een indicatie. De enige die een precieze diagnose kan stellen is de ADHD’er zelf, die aan moet voelen hoeveel hij nodig heeft. Bijwerkingen zijn over het algemeen vrij mild en je bouwt geen spiegel op, dwz dat je in het weekend ermee kunt stoppen. Of als je op vakantie gaat.
@99 “De dosering wordt niet bepaald door de arts, die geeft hooguit een indicatie. De enige die een precieze diagnose kan stellen is de ADHD’er zelf, die aan moet voelen hoeveel hij nodig heeft. ”
Klopt. Maar wie/ hoe wordt het gevoel voor kinderen bepaald? Ik weet uit meer dan drie verhalen van ouders dat zij afhankelijk waren van de expertise van de arts mbt de dosering van methylfenidaat.
Wat betreft voeding: het lijkt logisch dat voeding van invloed is. Voeding levert materiaal dat van invloed is op de stofwisseling en de stofwisseling is van invloed op de hormoonhuishouding en neurotransmitters e.d.. Het zou mooi zijn als voeding medicatie overbodig zou maken.
Een dieet opleggen aan adhd’er vind ik bijna cynisch. Dieten vereisen planmatige aanpak, geduld en consistent gedrag. Drie dingen waar adhd’ers van nature slecht in zijn.
@99 Toch wordt de relatie tussen voeding en ADHD momenteel zeer serieus genomen.
Disclaimer: deze reactie is van een hoogbegaafde aldus de door mijzelf uitgevoerde en gecontroleerde BNN IQ test.
Ik realiseer dat ik waarschijnlijk niet gelezen ga worden in deze brij (typische ADHD!) van antwoorden.
ADHD, ADD, PDD-NOS allemaal varianten van hetzelfde.
Voor de patienten heb ik goed nieuws! Vroeger kenden we dit niet als zodanig en toen vielen de meesten onder de categorie ‘laatbloeiers’.
Het probleem is niet de zgn. patient maar de ouders en de omgeving.
Men verwacht te veel op een te jonge leeftijd van deze groep.
Dan maar niet net als je buurjongen (relatief
veel jongens gaan hieronder gebukt) op je 20e
cum laude afstuderen in Economie. (Suffe studie).
Maar op je 25e met filosofie (veel leuker)
bezig zijn op de Uni.
Door mijn zoon geleerd dat ook ik een vorm van
ADHD heb, en nu herken/begrijp ik ook veel
beter de levensloop van mijn vader.
Dus voor mij is heel duidelijk een genetische
aanleg bepalend in deze. Ik herken het gedrag
van enkele zusters, zwager (geen bloedverwant!).
Ik heb een zakelijke relatie, de man is volstrekt geniaal, maar volkomen asociaal.
Door dat ik onze situatie (vader,ik,zoon) heb
leren begrijpen, kan ik hem ook begrijpen.
En de band die we hebben is gewoon goed.
Van tijd tot tijd zie je hem gewoon kijken en
proberen de situatie te begrijpen waarom ik
wel met hem tot zaken kom en vele anderen niet.
M.a.w. het gaat om het geven van ruimte aan
elkaar en geduld en begrip tonen.
Met ‘ADHD-ers’ leven is veel geven en weinig
krijgen. Het is nu eenmaal zo.
My 2 Cents
Met ‘ADHD-ers’ leven is veel geven en weinig
krijgen. Het is nu eenmaal zo.
Hoe weet je zeker dat je niet met een egoist te maken hebt?
@102 JSK heeft het gelezen, ik heb het gelezen. Man, je trekt volle zalen!
@103 Inderdaad. Adhd is een ding, karakter is iets anders. Hoewel een adhd’er al snel meer egocentrisch lijkt. Iedereen denkt primair aan zichzelf, maar kan dat succesvoller onderdrukken dat de gemiddelde adhd’er ;-)
LOL @ Annemarie 100
Het is inderdaad cynisch om een ADHD’er een dieet op te leggen, maar het is ook cynisch om te verwachten dat een ADHD’er drie maal daags op tijd zijn Ritalin inneemt. Waarvan je ook nog eens zelf moet bepalen hoeveel er nodig is. Want een efficiëntere, vergelijkbare pil die 24 uur werkt en 1x hoeft te worden ingenomen, wordt niet vergoed door uw verzekeraar.
http://medischcontact.artsennet.nl/Tijdschriftartikel/Samen-tafelen-goed-voor-kind-met-astma.htm
@100 In de welbekende studie van een Nederlandse madam naar het effect van dieet op ADHD, zou moeten blijken dat het merendeel van de ADHD-ers daardoor veel minder symptomen vertonen.
Het is dan ook niet dezelfde patiënt meer die het dieet moet volhouden. In ieder geval, de kenmerken die zoiets misschien lastig maken, spelen dan mogelijk geen rol meer. Daarbij kost het veel moeite om te identificeren wat voor een specifieke patiënt voor problemen zorgt, maar eenmaal dat traject is afgerond, zou het daarna niet meer veel ingewikkelder moeten zijn dan waar een persoon met een allergie rekening mee moet houden.
Cynisme lijkt me geen term dat bij deze benadering past.
Compleet krankzinnige voeding en opvoeding zorgt voor het merendeel van de problemen dat allereerst als ADHD wordt weggezet.
Ik heb het nu niet over de kinderen in probleemgezinnen maar vooral over de kinderen in het overgrote deel van de boodschappenkar-op-zaterdag-voortduwende AH-gezinnen, jij waarschijnlijk.
Ouders die nauwelijks huilen. Ouders zonder echte relaties met anderen. Ouders vol met controle-patronen zoals overmatig eten, sporten, drinken, etc. om emoties te temperen en normaal te kunnen functioneren.
En dan van je kinderen verlangen dat ze ‘normaal’ doen.
Hypocriet is het.
@108 “Cynisme lijkt me geen term dat bij deze benadering past.”
Ik vind het onderzoek naar voeding van Lidy Pelsser niet cynisch. Juist heel interessant. Ik vind het (bijna) cynisch om van een adhd’er te verlangen dat hij/ zij een dieet volgt (om redenen die ik hierboven beschreef).
“Ik vind het (bijna) cynisch om van een adhd’er te verlangen dat hij/ zij een dieet volgt (om redenen die ik hierboven beschreef).”
En juist daarop reageerde ik in #108. De ADHD-er die het dieet succesvol volgt en volhoudt, is niet dezelfde persoon. Daarom is allerminst (bijna) cynisch om zoiets van de patiënt te verlangen.
Goed, maar kan iemand mij meer informatie geven over dat dieet dan, voordat ik er een mening over vorm?
Gaat het over eetgedrag of over de samenstelling van je eten?
@spees, dat is de grap, dat lancet (zie #22) artikel is erg vaag over het ‘stricte’ dieet zelf en laat vooral zien dat het uitbreiden/loslaten van het dieet een grote relapse tot gevolg heeft, daarnaast stelt het dat monitoren van IgG (een subclasse antibodies) weinig (toegevoegde) waarde heeft. Het zou dus zo kunnen zijn dat duidelijke grenzen stellen aan tafel het therapeutische effect bewerkstelligen, mogelijk meer dan de exacte samenstelling van het dieet. Dit zal waarschijnlijk verder onderzocht worden in follow up studies.
Dit kijkt ook wel lekker weg.
http://www.eenvandaag.nl/gezondheid/37180/relatie_voeding_en_adhd_bewezen
@109 “Ouders die nauwelijks huilen. Ouders zonder echte relaties met anderen. Ouders vol met controle-patronen zoals overmatig eten, sporten, drinken, etc. om emoties te temperen en normaal te kunnen functioneren.
En dan van je kinderen verlangen dat ze ‘normaal’ doen.”
Dit wijst meer richting een ziekmakend maatschappelijk patroon… De maarschappij stelt volgens mij irreële eisen aan mensen die daardoor ziek worden (vg. zaken als “professioneel” gedrag etc.). Die “ziekte” uit zich ondermeer in gedragsverstoringen op tal van gebieden.
@115
Exact, een ziekmakend maatschappelijk patroon. In vrijwel alle facetten des levens ver verwijderd van de menselijke maat.
Het overgrote deel van de mensen is zwaar beschadigd. Enorme percentages mensen zijn al in arbeidsongeschiktheidsuitkeringen of functioneren juist privé nauwelijks en alleen nog op het werk. Velen vallen ergens in hun leven alsnog uit en ‘bouwen een muur om zich heen’ of ontwikkelen regelrechte depressies of stoornissen.
Sommige mensen trekken het als kind al niet meer, de meesten pas later als ze volwassen zijn.
Kinderen die bovengemiddeld beschadigd raken of bovengemiddeld gevoelig zijn vallen het eerst op. Dat noemen we ADHD, ADD etc. Kinderen die zich nog niet kunnen verdoven met allerlei afleiding dat wel toegankelijk voor volwassenen is en/of hun gedrag nog niet kunnen maskeren.
Gelukkig is er nog steeds een grote groep mensen die mensen wel met liefde benaderen en nauwelijks beschadigd is of herstellende is.
Gelukkig kan je tegenwoordig op een groeiend aantal straathoeken gratis knuffels krijgen.
Sjap moet van de gekke sjek afblijven
ADHD, gevolg van ziekmakende omgeving: met name educatie (merendeel van de tijd op school)
http://www.youtube.com/watch?v=zDZFcDGpL4U
Ik heb zelf ADD en al heel wat ervaring in AD(H)D land. onderhand zijn er zoveel mensen met deze diagnose dat ze het beter kunnen zien als een ander type mens. Uit onderzoekend blijkt dat het niet om een stoornis gaat maar dat de hersennen anders werken. Het gaat veelal om beelddenkers en deze hersennen werken net anderom hebben vaak moeite met onder druk staan en het verwerken van een te veel aan prikkels. Zijn daarintegen heel creatief en erg oplossinggericht veel hebben ook nog een bovengemiddeld IQ. Na heel wat feiten op een rijtje te hebben gezet denk dat het meer een probleem is door onze maatschapij. Ik kom veel in Griekenland en in dit soort landen draaien mensen allemaal gewoon op hun manier hun steentje bij met mensen met een verstandelijke beperking word daardoor ook niet gelabeld als probleem. Kan je niet zo snel dan doe je toch iets wat daar bij past en anders duurt het maar wat langer. Onze maatschapij is te ver ontwikkeld alles moet mooi en snel en veel geld opleveren of besparen. Er is geen ruimte meer voor mensen die niet aan de norm voldoen. Hoe lang is de norm nog een norm..Steeds meer mensen vallen af om nog mee te doen…