Aan alle singles van Nederland

U weet het inmiddels, het nieuwe kabinet vindt het gezin ‘best wel belangrijk.’ De aandacht en voortrekkerij die daaruit volgt, zou zo maar eens ten koste van de single kunnen gaan. En dat is discriminazi. Gelukkig komt bijvoorbeeld het Centrum Individu & Samenleving op voor de belangen van de single. Dat is heel nobel van het Centrum Individu & Samenleving, maar eigenlijk is het nergens voor nodig. De single is namelijk een uiterst machtig individu. Althans, in potentie is ze dat. En dat is precies de reden dat dit kabinet het gezin zo propageert.

Een single is wat vroeger een alleenstaande heette. Die naam voldoet niet meer, niet omdat het niet hip genoeg klinkt, maar omdat het simpelweg de lading niet meer dekt. Een alleenstaande is namelijk iemand die zich zielig en solitair door de slagregen van het leven sleurt, de last van stil verlangen en pijnlijk onvermogen met zich meedragend op de gebogen rug. Een alleenstaande is een clochard voor wie het leven op de sociale snelweg niet is bij te benen. Iemand die tegen wil en dank de boot heeft gemist.

Heel wat anders dan een single dus. Singles staan namelijk middenin het leven, doen aan kunst en cultuur, zijn politiek-maatschappelijk betrokken, hebben meer vrienden dan tijd, meer geld dan kooplust, en zeker meer lust dan relaties. Ze zijn veel te druk met leven om een gezin te stichten. Een aantal singles zou dat intens leuke leven van ze overigens best willen delen met meer mensen dan alleen vrienden.

Ziet u die link naar e-matching rechts bovenin uw scherm? Als amateur cultureel-antropoloog en beroepsgeilaard, heb ik wel eens op die site voor beter opgeleide singles rondgestruind. Wat mij opviel was dat de meesten een gedetailleerd verslag geven van het rijke leven dat ze leiden, om te eindigen met een zin als: ‘Maar hoewel ik dus eigenlijk best heel gelukkig ben, mis ik soms een maatje om dat geluk mee te delen.’ Ik mis een maatje om het geluk mee te delen, dat is natuurlijk een eufemisme voor: ik zou best wat vaker van de vleselijke geneugten willen proeven. En dat is natuurlijk weer een eufemisme voor: ik wil neuken. En die boodschap draagt uiteraard een duidelijke kinderwens met zich mee. Met andere woorden: een hoop van die happy singles willen best een gezin. Maar ja, te druk hè.

Mensen met een gezin zijn ook druk. Wie kinderen heeft weet: alles leuk en aardig die kinderen, maar ze kosten verdraaid veel tijd. Ik heb een hooggeplaatst redactielid wel eens met het hoofd in de handen woorden van dergelijke strekking voor zich uit zien zuchten. Dat was geen prettig gezicht kan ik u melden. Gelukkig wordt de last minder als ze op hun 21e het huis uit gaan. Houd moed dus.

Waar het om gaat is, dat burgers met een gezin primair met dat gezin bezig zijn. De single heeft daarentegen alle tijd om zich hedonistisch en subversief door de wereld te bewegen. Dat is gevaarlijk. God weet dat, en staat daarom een solide gezinsleven voor. De overheid weet dat ook. Geef de burger een gezin, en de burger houdt zich louter nog bezig met opvoeden en geld verdienen. Maar een single, tsja, die kan wel van alles uitspoken. De grip is er niet. Een ding is echter zeker: de single zit niet alleen. Ja, dat klinkt tegenstrijdig, maar dat is het dus niet. De single zit in bars, discotheken, theatercafés, museum-eethoeken. Een single is dus onder de mensen, en niets is gevaarlijker voor de gevestigde orde dan meerdere mensen op één plek. Tenzij het allen gezinsleden zijn natuurlijk.

Waarom is dit gevaarlijk? Kom nou, stel je voor dat zo’n single, al dan niet onder invloed van drank, opeens een staatsondermijnend plan opvat. Dat zo’n single dan met de vuist op tafel slaat en uitroept: Wie doet er mee?! En dat een aantal, al dan niet eveneens dronken, omstanders dan besluit: Ja, wij doen mee!

Nee, geef Vadertje Staat dan maar een land vol gezinnen. Misschien dat moeder op een regenachtige namiddag de Peter Langhout-gids doorbladert en plots denkt: Weet je, we kunnen deze zomer ook niet op vakantie gaan en in plaats daarvan de regering omverwerpen. ‘Vader, wat denk jij ervan?’ En misschien, heel misschien, vindt vader het wel een bijzonder goed idee. Wat hen beiden tegenhoudt dit onzalige plan daadwerkelijk tot uitvoer te brengen, beste lezer, zijn die drie kinderen die om 18:00 uur hun happie willen, en daarna gedoucht en voorgelezen en al in hun bedje moeten liggen omdat morgen om kwart over acht de juf ze weer op school verwacht. De weinige tijd die vader en moeder dagelijks voor zichzelf overhouden, willen ze bij voorkeur ook daadwerkelijk aan zichzelf besteden. En niet aan anarchistische plannetjes. Heel begrijpelijk natuurlijk, en voor de staat wel zo’n prettige gedachte.

Het huidige pro-gezinsbeleid is daarom heel goed voor de rust en orde. We hebben immers een kabinet dat nu eens niet allerlei wilde hervormingen wil doorvoeren. Nee, dit kabinet wil regelmaat en saamhorigheid. En dat krijg je niet met singles. Die hebben namelijk te kampen met een loyaliteitsconflict, een echt loyaliteitsconflict: en de eigen driften bevredigen en het land draaiende houden. Onmogelijk zeg ik u. Onmogelijk.

Singles die zich dezer dagen gedupeerd voelen, zouden echter niet zielig in een hoekje moeten gaan zitten. Integendeel, straks worden ze nog alleenstaanden. Nee, de single moet de paden op, de lanen in. Ga heen en kom samen! Als uw machtige vuist het wil, heel het radarwerk staat stil! Enzovoorts. De andere optie is een gezin stichten. Zou op zich ook wel tijd worden, maar de keuze is aan hen. Van het kabinet hoeven ze niets te verwachten.