Within Temptation opent voor Metallica
De Pers: Within Temptation is populair bij beroemde collega’s in de heavymetalwereld. Metallica heeft de symfonische rockband gevraagd deze zomer enkele keren het voorprogramma te verzorgen. In augustus reist Within Temptation af naar Frankrijk, België en Zwitserland, zo staat op de website van de Nederlandse band te lezen.
Ook in deze tijd wordt er, gelukkig, nog fantastische thrash/speed metal gemaakt. Flotsam and Jetsam doet dat al een tijdje, en gaat mee sinds de vroege jaren tachtig. Bij de meeste mensen is de band wellicht vooral bekend omdat het de thuishaven was van Jason Newsted was, voordat hij naar Metallica vertrok, maar dat is inmiddels ook alweer 25 jaar geleden. “Blood in the Water” is het titelnummer van hun laatste cd, en dit is gewoon heel erg goed.
De gitarist van Metallica (geen verdere duiding nodig mag ik aannemen) in combinatie met het een electro/house/trance gezelschap Orbital, dat levert een mooie kruisbestuiving op – zoals jullie kunnen horen in het nummer “Satan”. De soundtrack van de film Spawn uit 1997 bestond uit alleen maar dit soort kruisbestuivingen tussen rock/metal en elektronische muziek, en daar zaten best mooie dingen tussen (zie ook de samenwerking tussen Slayer en Atari Teenage Riot die eerder bij ons langskwam in de Closing Time). Als ode aan de ruimdenkendheid, niet vastzitten in je eigen muzikale hokje, bla bla bla.
Het is weer tijd gebruik te maken van de vrijheid te kiezen. En wat zeggen politiek partijen over popmuziek?
Hoort u nog bij die grote groep twijfelaars en weet u nog niet op wie u gaat stemmen? Misschien helpt het een beetje als u weet welke partijen de popmuziek belangrijk genoeg vinden om er een punt van te maken in hun verkiezingsprogramma’s.
Treurig maar waar: van alle 37 partijen die in de Tweede Kamer willen plaatsnemen, hebben slechts vier iets te melden over popmuziek. Sterker nog: in de 33 partijen die er niets over melden zit helemaal geen muziek.
Tja, de titel zegt het eigenlijk al: Dream Theater, absolute grootheden in de progressieve metal, spelen een deuntje met Barney Greenway, gerenomeerd vocalist bij verschillende grindcore en death metal ensembles, waaronder Napalm Death en Benediction. O ja, ze spelen Metallica. Meer woorden hoeven er denk ik niet aan te worden gewijd.
De vroege jaren 90 was een slechte tijd voor veel metalbands. De opkomst van de grunge ging onder andere ten koste van de metal. En als thrashband kon je dan een alleraardigst debuutalbum uitbrengen, commercieel was het kansloos. Helaas. Voor Cyclone Temple, en het ondergewaardeerde I Hate Therefore I Am, maar ook voor de muziekliefhebber. En ja, critici kunnen opmerken dat er wel erg veel invloeden te horen zijn van een zekere band, maar fuck it – ook zonder de originaliteitsprijs te winnen kun je alleraardigste muziek maken, zoals Cyclone Temple hier laat horen.
NIEUWS - Let op: een recensie van deze aflevering leest u hier.
En toen was het alweer tijd voor de laatste aflevering van Zomergasten 2019. Waarin presentatrice Janine Abbring de Belgische, internationaal gelauwerde theaterregisseur Ivo van Hove ontvangt. Sinds 2001 is Van Hove directeur van Toneelgroep Amsterdam (het ITA-Ensemble sinds de fusie met De Stadsschouwburg Amsterdam), waarvoor hij uiteenlopende toneelstukken regisseerde zoals Angels in America (van Tony Kushner), De Dingen die Voorbij Gaan (naar het boek van Louis Couperus) en Opening Night, naar de film van John Cassavetes. Vermoedelijk niet geheel toevallig is die laatste titel, over een actrice die getuige is van de dood van een fan, ook de keuzefilm van Van Hove.
In zijn ‘ideale televisieavond’ zal Van Hove fragmenten laten zien ‘waarin mensen zich volledig overgeven aan hun passie, maar daar ook in falen’. Wanneer dit in het werk van Van Hove gebeurt, kan het haast gevaarlijk worden en word je als toeschouwer medeplichtig gemaakt.
Afgelopen kerstvakantie zag ik een reprise van The Fountainhead, naar het gelijknamige boek van Ayn Rand. Hierin speelt Ramsey Nassr de compromisloze architect Howard Roark. Het knappe vond ik dat het Nasr en Ten Hove lukte om mij mee te sleuren in een gedachtewereld waarvoor ik een diepe afkeer voel.
In de tijd dat Metallica nog goede nummers maakte, schreven ze ook nog wel eens een nummer over drugs. Zoals Master of Puppets. Daarna zijn ze heel verantwoordelijk geworden, met als resultaat dat ’t muzikaal echt niet meer te pruimen was. Wat een mooi negatief bewijs is voor het statement wat Bill Hicks ooit eens maakte: ’the musicians that made all that great music that’s enhanced your lives throughout the years were rrreal fucking high on drugs. ‘
In de Closing Time over Gerry Rafferty had ik het over mijn kennismaking met de hardrock door mijn toenmalige vriend. Het duurde wel even voor ik daar iets mee kon. Ik trok het in het begin niet zo goed, de rauwe zang en de snerpende gitaren.
Maar gaandeweg leerde ik waardering opbrengen voor het genre. Bijvoorbeeld door Gary Moore, die ook met Thin Lizzy werkte en blues-nummers maakte. Ik kreeg ook een stortvloed van symfonische rock over me heen, omdat dat wat makkelijker te behapstukken is. Daarna begon ik te wennen aan bands als Black Sabbath, Led Zeppelin en Metallica. Snerpende gitaren werden begrijpelijk en uiteindelijk een openbaring. Joey Satriani is de belichaming daarvan.
Wellicht hadden enkelen van u het eerste nummer van Metallica’s klassieker Master of Puppets verwacht, bij het zien van de titel “Battery”, maar neen. Battery is de naam van een Amerikaanse straight edge harcore* punk band uit Washington D.C..
Battery begon muziek te maken in 1990, en gooiden in 1998 de spreekwoordelijke bijl er weer bij neer. Eén van die bandjes die ik graag een keertje live had willen zien, maar helaas. Until the End, uit 1996, is hun tweede album. Voor de liefhebbers van lekker energiek, ongecompliceerd, boos geschreeuw.
Rodrigo en Gabriela zijn twee Mexicaanse hardrockers die de klassieke gitaar ontdekt hebben. Dat leidt tot curieuze maar aanstekelijke muziek. Hierboven ‘Hanuman’, voor de liefhebbers hier een live Metallica-cover.