We gaan…

Gisteravond heeft de kamer besloten dat Nederland militairen stuurt naar de Afghaanse provincie Uruzgan. Een historisch besluit omdat de Nederlandse Krijgsmacht sinds het debacle in Srebrenica niet meer zo’n gevaarlijke missie op zich heeft genomen.

Ik heb het debat gister op TV gevolgd en er werden me een paar dingen duidelijk. Ten eerste: D’66 heeft zich volstrekt belachelijk gemaakt. Marijnissen legde de vinger op de zere plek met zijn vragen aan Boris Dittrich van D’66. Waarom dreig je met het laten vallen van het kabinet als we toch gaan en doe je het vervolgens niet? Dittrich kwam met een slap verhaal over dat de meerderheid van de Kamer het er mee eens is, dus dat het geen zin meer heeft om je te verzetten. Dit liet hij volgen door een krachtig bedoelde opmerking over dat nu we dan toch gaan D’66 eensgezind achter “onze jongens” zal staan. Het waren holle frasen van een verliezer die al enigszins door geroezemoes in de Kamer overstemd werden. Marijnissen vroeg Dittrich vervolgens: als D’66 het dan zo belangrijk vindt om niet te gaan, waarom zijn uw belangrijkste pionnen, Ministers Pechtold en Brinkhorst, dan wel voor de missie? Hierop had Dittrich een lang antwoord, maar het kwam neer op: ja het is me niet gelukt en dat is jammer, maar nu we dan toch gaan… (insert holle frasen).

Daarna was het de beurt aan Groen Links om zout in andere D’66 wonden te strooien. Femke Halsema viel het argument van Dittrich over de Kamermeerderheid aan: ook al is er een kamermeerderheid voor dit plan, u weet even goed als ik dat een demissionair Kabinet zo’n missie nooit zal uitvoeren. Dus waarom laat u gewoon het Kabinet niet vallen?

Tsjakka. Als ik lid was van D’66 had ik direct mijn lidmaatschap opgezegd.

Een andere observatie die ik over de gehele uitzending heen maakte was dat ik de meeste politici die ik aan het woord zag maar slappe figuren vond in de zin dat ze veel te veel woorden nodig hebben om wat te zeggen. Een kind kon zien dat Dittrich om de hete brij heen draaide en niet durfde te zeggen “ja het is me niet gelukt” en de oproep om onze jongens te steunen was pathetisch. Jan-Peter is veel te politiek correct met al zijn bedankjes van steun en ge-emmer over normen en waarden. Ik zeg niet dat ik het hier en daar niet eens was met die politici, maar de manier van uitdrukken was echt ondermaats en ontdaan van passie. Enige uitzonderingen: Marijnissen en Wilders.

Wilders aan het woord na Halsema en hield het kort. Hij vond de politieke spelletjes en wie er nou wel of niet handig was geweest in het debat onbelangrijk. Dat is waar: Marijnissen en Halsema vond ik tot dat moment helden, maar ik zag nu in dat ze slechts bezig waren politieke munt te slaan uit de verbazende zwakte van D’66, als een stel jakhalzen dat een gewonde antilope te grazen neemt. Wilders zei verder dat hij voor de missie is om Vrede en Vrijheid te bevorderen en Terrorisme in te dammen (insert holle frasen). Volgens hem gaan de militairen er goed getraind en uitgerust naar toe.

Nu weet ik niet of het wel of niet een goed idee is om er naar toe te gaan. En of de juiste voorwaarden zijn geschapen. Maar ik kan het eens zijn met het doel: het helpen van de samenleving in Afghanistan die al decennia lang in puin ligt door verschillende oorlogen. Moeten we wegens Kosovo als een stel lafbekken aan de kant blijven staan in internationale operaties? Moeten we niet meedoen omdat we de VS niet aardig meer vinden? Tot slot mogen we concluderen dat Balkenende zijn zaakjes keurig voor elkaar heeft. Hij krijgt zijn zin ook al was een kamermeerderheid in December nog hardstikke tegen, en heeft ie twee ministers overtuigd niet met hun politiek leider mee te stemmen.