De groei van het ‘precariaat’

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

This is another installment in a series of posts (here and here) I intend to write as I work my way through Guy Standing‘s The Precariat: The New Dangerous Class. In this section, the main topic will be the causes of the growth of the precariat. Standing identifies several causes.

Global Commodification

A central aspect of globalisation can be summed up in one intimidating work, ‘commodification‘. This involves treating everything as a commodity, to be bought and sold, subject to market forces, with prices set by demand and supply, without effective ‘agency’ (a capacity to resist). Commodification has been extended to every aspect of life – the family, education system, firm, labour institutions, socia protection policy, unemployment, disability, occupational communities and politics.”

In the drive for market efficiency, barriers to commodification were dismantled. A neo-liberal principle was that regulations were required to prevent collective interests from acting as barriers to competition. The globalisation era was not one of de-regulation but of re-regulation, in which more regulations were introduced than in any comparable period of history.” (26)

This sounds a lot like Jurgen Habermas’s idea of colonization of the lifeworld by the system.

According to Standing, firms and companies themselves have been commodified through accelerating and multiplying mergers and acquisitions. This means an end to Ronald Coase’s conception of firms as reducing costs and risks of doing business while increasing trust and long-term relationships. In investing frenzies, there is no incentive to building up long-term relationships based on trust and deep knowledge. This, of course, makes life more insecure for employees as overnight mergers and acquisitions can completely disrupt organizations and individual careers through offshoring (within firms) and outsourcing (to other firms). The relationship between employer and employee is then also one of limited trust and short-term in outlook and careers and skill acquisition become individualized projects:

“The disruption feeds into the way skills are developed. The incentive to invest in skills is determined by the cost of acquiring them, the opportunity cost of doing so and the prospective additional income. If the risk increases of not having the opportunity to practise skills, investment in them will decline, as will the psychological commitment to the company. In short,  if firms become more fluid, workers will be discouraged from trying to build careers inside them. This puts them close to being in the precariat.

(…)

For a growing number of workers in the twenty-first century, it would be folly to regard a firm as a place for building a career and gaining income security. There would be nothing wrong with that, if social policy were adapted so that all those working for companies are able to have basic security. At present, this is far from the case.” (30-1)

Flexibility: Commodification of Labor

Anyone who has paid attention to what neo-liberal globalists have been saying for the past thirty years knows that flexibilization of labor has been their mantra. The idea is that labor, especially in the Global North, was too rigid and regulated and protected to be truly efficient. Remove these cumbersome regulations and the firms’ power to compete on the global stage would be unleashed. Flexibility of labor relations is a necessary condition for Western countries to be able to compete with emerging countries. Needless to say, much flexibility has already been accomplished but flexibilization is a work-in-progress, a never-ending project as there are always pockets of labor that have not been completely subjected to the neo-liberal regime (in the US, for instance, the time has come for public workers). Obviously, this has been a major cause of growth of the precariat. For Standing, flexibility is the commodification of labor, or rather re-commodification of labor – that is, the progressive dismantlement of labor protections that had been fought for over the past hundred and fifty years or so.

This flexibility of labor relations is multi-faceted. It involves numerical flexibility through what used to be called non-traditional forms of labor that are now becoming the norm such as temporary labor, underemployment, offshoring and outsourcing, unpaid furloughs, “zero-hour contracts” and the expansion of internships (something discussed here). In the well-known division between primary and secondary labor market and there is no doubt that the secondary labor market is growing with the loss of training opportunities, benefits and pensions. Walmart is the future of work but it is a global trend.

“In the 1960s,  a typical worker entering the labour market of an industrialised country could have anticipated having four employers by the time he retired. In those circumstances, it made sense to identify with the firm in which he was employed. Today, a worker would be foolish to do so. Now, a typical worker – more likely to be a woman – can anticipate having nine employers before reaching the age of 30. That is the extent of the change represented by numerical flexibility.” (36)

Another form of labor flexibility is functional flexibility, that is, a change in the division of labor and shifting workers between positions. Functional flexibility creates job insecurity (as opposed to numerical flexibility which generates employment insecurity) through contractual individualization (or contractualization, as opposed to collective bargaining) and the general casualization of work. This also involves what Standing calls tertiarisation:

“Tertiarisation summarises a combination of forms of flexibility, in which divisions of labour are fluid, workplaces blend into home and public places, hours of labour fluctuate and people can combine several work statuses and have several contracts concurrently.

(…)

The flexibility involves more work-for-labour; a blurring of workplaces, home places and public places; and a shift from direct control to diverse forms of indirect control, in which increasingly sophisticated technological mechanisms are deployed.” (38)

Another source of the growth of precariat is wage flexibility. The precariat is especially reliant in wage income in the whole social income typology, so any shift in income – from fixed to flexible or through different schemes such as variable pay or merit pay. For instance,

“As workers in China agitated for higher wages and better conditions, multinationals grandly conceded large money wage increases but took enterprise benefits. Foxconn’s penned workers in Shenzhen had received subsidised food, clothing and dormitory accommodations. In June 2010, on the day he announced a second big rise in wages, the head of Foxconn said, ‘today we are going to return these functions to the government’. The company was shifting to money wages, giving the impression that workers were gaining a lot (a 96 per cent wage increase), but changing the form of remuneration and character of labour relationship. The global model was coming to China.” (43)

And this, of course, means greater insecurity at a time where globalization also shatters community ties that also constituted part of social income.

Unemployment is also re-construed through neo-liberal filters, and individualized as personal characteristics:

“In the neo-liberal framework, unemployment became a matter of individual responsibility, making it almost ‘voluntary’. People came to be regarded as more or less ‘employable’ and the answer was to make them more employable, upgrading their ‘skills’ or reforming their ‘habits’ and ‘attitudes’. This made it easy to go to the next stage of blaming and demonising the unemployed as lazy and scroungers.” (45)

And the logical next step is a call for a reduction of unemployment benefits which leads to a vicious circle: a insecure and part-time employment rose especially for the low-en of the labor market, then unemployment benefits represented a higher percentage of income replacement. The conclusion should be that work does not pay enough, but no, media commentators would harp that benefits were too high and should be cut further and that the unemployed should be forced to take lower-paying jobs. But as Standing puts it, “the rich world’s job-generating machine is running down” (46) and this predates the 2008 recession. If anything, the recession has accelerated this trend by creating more zones of precariat:

“The unemployed also experience a form of tertiarisation. They have multiple ‘workplaces’ – employment exchanges, benefit offices, job-search training offices – and have to indulge in a lot of work-for-labour – filling in forms, queuing, commuting to employment exchanges, commuting in search of jobs, commuting to job training and so on. It can be a full-time job being unemployed, and it involves flexibility, since people must be on call all the time. What politicians call idleness may be no more than being on the end of the phone, chewing nails nervously hoping for a call.” (48)

The Precarity Trap

To live in precarious conditions means to have a lot of expenses that will keep one there, or what Standing call high transaction costs (time spent applying for benefits, temporary job loss and search for new ones, time and cost of learning on the new job and adjustment of all the other activities – such as child care – around that new job) that may very well gobble up a greater share of income. This is the precarity trap. And that is not counting the fact that living in the precariat means experiencing the full force of the risk society individually.

The Subsidy State

The global economy is a heavily subsidized economy (so much for free market) and again, that is without counting the bailouts triggered by the recession. These subsidies can take the form of tax holidays, various forms of tax relief or tax credits. For instance, schemes such as the Earned Income Tax Credit were subsidies offsetting low wages (gotta keep people consuming, even and especially at the bottom of the social ladder).

“Labour subsidies, including earned-income tax credits and marginal employment subsidies, are also in reality subsidies to capital, enabling companies to gain more profits and pay lower wages. They have no economic or social equity justification. The rationale for the main labour subsidy, tax credits, is that as the poor and less educated in countries face the stiffest competition from low-cost labour in developing countries, governments need to subsidise low wages to provide adeequate incomes. But while intended to offset wage inequality, these subsidies encourage the growth or maintenance of low-wage precariat jobs. By topping up wages to something like subsistence, tax credits take pressure off employers, giving them an incentive to continue to pay low wages.” (55)

Along with easy credit, and additional household income through women work, one can file subsidies are “ways in which we can keep people consuming and demand high with declining wages” which has come crashing down in 2008. That is also part of the may ways in which the state is VERY involved in sustaining the economy.

Under these conditions, of course, the precariat has an ultimate recourse: the shadow economy, no matter how dangerous or exploitative.

Or there can be riots.

Geïnteresseerd? Bestel hier http://www.bol.com/nl/p/engelse-boeken/the-precariat/1001004010685331/index.html.

Lees meer bij SocProf.

Reacties (41)

#1 S’z

Seg mannekes zet daar nu ’s eindelijk de juiste link naar Soc Prof. Is telkens fout.

  • Volgende discussie
#2 L.Brusselman

The horror…..The horror

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#3 Martin

Zeldzaam intelligent stuk. Kan iemand dit op primetime-tv brengen?

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#4 keest

deze dus (zonder www.): http://globalsociology.com/

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#5 Reinaert

Dit inderdaad zeldzaam intelligent stuk moet op de kamerdeur van Rutte, Verhagen, Cohen, Sap en Pechtold worden gespijkerd. (Misschien eerst vertalen?)

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#6 Monade

Politici weten dit al lang, en staan hier volmondig achter. Nee, de gewone burger moet leren dat neoliberalisme doorgestoken kaart is, inclusief Henk & Ingrid.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#7 Reinaert

@ Monade 6
De “gewone burger”, wie is dat, wie zijn dat?
En als “ze” dit al doorzien als doorgestoken kaart, wat moeten ze dan doen?

Misschien moeten degenen die er nu al weet van hebben daar op worden aangesproken en hun verantwoording nemen.
Een moreel beroep door mastodonten?
Wetenschappers die hun mond open doen.
Captains of industry die wel een geweten hebben?
Opiniemakers.

Ik geloof niet zo in de Henk en Ingrid optie.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#8 Monade

De “gewone burger”, wie is dat, wie zijn dat?
Iedere privépersoon die rationeel handelt vanuit zijn eigen belang en dat van zijn (m/v) gezin. Neoliberalisme is volstrekt niet in het belang van de 99% van de burgers.

Misschien moeten degenen die er nu al weet van hebben daar op worden aangesproken en hun verantwoording nemen.
Dat gebeurt al jaren, maar het wordt door de politiek en de massamedia straal genegeerd. Liever kakelt men de fabeltjes na die in dit uitstekende artikel worden genoemd.

Maar als de gemiddelde Westerse burger écht weer terug naar de middeleeuwen wil – anti-intellectueel, 1% toplaag en 99% horigen – zijn we de sjaak, natuurlijk.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#9 Reinaert

@ 8 Monade

Toch zo maar een vraag dan?
Zie jij een optie, een lichtpuntje, om de “zaak” aan te pakken?

Want alleen constateren en klagen vind ik een beetje vrijblijvend.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#10 JSK

De Partij is de voorhoede van het Precariaat.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#11 Monade

Want alleen constateren en klagen vind ik een beetje vrijblijvend.
Het antwoord is burgerorganisatie, zodat de balans weer in evenwicht komt.

Vakbonden moeten opnieuw worden uitgevonden. Dito politieke partijen (politiek is er voor de burger, niet voor de bedrijven). Burgerrechten moeten worden hersteld. De witteboorden-criminaliteit moet eindelijk strafbaar worden gemaakt. Multinationals aanpakken en verantwoordelijk maken voor hun wandaden. Het neoliberale systeem van het privatiseren van de winsten en het socialiseren van de schulden moet überhaupt worden afgeschaft. En de duizenden miljarden euro’s aan gestolen gemeenschapsgeld (alleen in Nederland al ~1000 mld in de afgelopen 10 jaar) moeten worden afgepakt.

En dat voor heel Europa. Het levenswerk voor een hele nieuwe generatie.

/Gaat nog leuk worden als de meerderheid onomkeerbaar is geïndividualiseerd (lees: geïnfantiliseerd).

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#12 Reinaert

@ Monade 11

Burgerorganisatie?
Is er al een voorhoede gesignaleerd?
En wie zijn de leden/fans?

Ik wil graag kennis maken.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#13 Monade

@Reinaert, kijk in de spiegel.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#14 Reinaert

@ Monade 13

Mogelijk.

Maar ik zie geen organisatie. Ik zie enkelingen, “verwaaid” over allerlei organisaties, ik zie weinig invloed, ik zou willen dat deze “voorhoede” meer van zich liet horen op de plekken die er toe doen.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#15 avanaa

@monade 13

“Vakbonden moeten opnieuw worden uitgevonden.”
Vakbonden zijn asociale belangenclubs voor ouderen geworden. Daar wil geen zichzelf respecterende jongere lid van worden.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#16 richard

@15
daarom moeten ze ook opnieuw uitgevonden worden.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#17 su
  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#18 Monade

@su, nee. Op het eerste gezicht ziet de side er uit als een combinatie van aluhoedjes en de Stralende Dageraad van het Sosiejalisme.

Ik heb het puur en alleen over het terugdraaien van de welbewuste uitholling van de (sociaal-)democratie.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#19 su

Kansloos.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#20 Reinaert

@ su 19

Zie je ook kansen op een wereld met minder neo-liberaal gedachtengoed.
Waarom wel of niet?

Ik denk dat dit moet, noodzaak is.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#21 JSK

@18: Je zoekt dus vooral fans en volgelingen voor jouw eigen Grote Verhaal, je hebt geen zin iemand anders achterna te lopen. Duidelijk.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#22 su

Ik zie weinig kans om het binnen de huidige selectie van partijen te realiseren, als we het even tot NL beperken. Alle partijen hebben het (neo)-liberalisme min of meer omarmd. De traditionele tegenstanders hebben hun diepere ideologische achtergrond teruggebracht tot het sociaal-democratische damage control. Hierdoor zijn zij niet meer in staat om wezenlijke alternatieven te formuleren.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#23 keest

Juist hierom is begin jaren ’00 het Euromayday netwerk opgericht http://en.wikipedia.org/wiki/Precarity_%28Euromayday%29 (met in steden als Milaan vaak 100.000 demonstranten) http://www.euromayday.org/ en eigen wilde bonden als de mediabond City of Gods. En een eigen heilige natuurlijk: San Precario (http://www.precariosan.blogspot.com/). ik kan u er nog veel meer over vertellen als u wilt….

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#24 HPax

M. Thatcher verloste GB uit de wurgende greep van de vakbonden. Enige welvaart kwam terug.
Socprof wil retour naar die goede oude tijd: met ‘decommodofication’ en zo. Dat wilde Marx – die cryptofeodalist – ook; hij haate (‘commodities’, zie 1e deel van Het Kapitaal, vert. Lippschitz)

Marx voorspelde revoluties. Soc.Prof dreigt met ‘riots’: zelfde liedje. Niets geleerd, niet begrepen!

Marx – onleesbaar – is wel uitvinder van een dieventaal; zijn enige succes. Saaie Soc.Prof aapt hem na.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#25 Reinaert

@ Keest 23

Vertel, ik wil meer weten en wat zien we er in Nederland van terug van de bewegingen die u aanstipt?

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#26 su

Seconded.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#27 alt. johan

Het middel tegen uitbuiting is organisatie. We hebben de vakbonden, maar om effectief te zijn moeten die zichzelf voor een deel weer opnieuw uitvinden.

En er zijn meer voorbeelden, uit de deplorabele positie van de boeren in de jaren 30 zijn uiteindelijk de coöperaties ontstaan.

Het is de vraag of dat soort klassieke organisaties een antwoord geven op de problemen van nu. Ik denk dat het misschien praktischer is om zaken vanaf de grond weer op te bouwen.

We hebben allemaal een functie waarbij we, als we samenwerken, enorme macht kunnen ontwikkelen. Dat is de functie van consument.

Als we op dat vlak ons beter organiseren kunnen we veel dingen bijsturen. Het is wel jammer dat de commercie zaken wegkaapt, zoals bijvoorbeeld UnitedConsumers.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#28 keest

De euromayday-golf bereikte (even) ook Nederland. Zo was er een paar keer op 1 mei ook een demonstratie van ‘precairen’ in Amsterdam (2004, 2005) maar die werden nooit groter dan een paar honderd mensen. Ook werd er een tamelijk drukbezochte conferentie georganiseerd in de Plantage Doklaan, die echter geen vervolg kreeg (de website doet het ook niet meer, aankondiging vind je hier: http://www.doorbraak.eu/gebladerte/40218e01.htm en uiteindelijk uitmondde in de eenpersoonswebsite: http://www.flexmens.org. Hier wordt alles als vanouds vakkundig weggepolderd en krijgen de hoofdrolspelers wat subsidie en af en toe een spreekbeurt in De Balie oid.

Uiteindelijk is het, naast Italië, alleen op een paar plekken daarbuiten (zoals Hamburg: http://www.youtube.com/watch?v=RIV4pPTwgx4) echt groot geworden. Daar woedt nu een succesvolle ‘recht op stad’ beweging waarin onder meer precaire werkers in actief zijn. De Italiaanse ervaring toont echter aan dat het een succesvolle mix teweeg kan brengen van feest en arbeidsorganisatie. in het kielzog van euromayday organiseerden zich bijvoorbeeld ‘precaire’ mediawerkers en mensen werkzaam in de mode-industrie. De hoax met de mysterieuze Japanse ontwerpster Serpica Naro (http://www.serpicanaro.com/ voor de oplettende lezer: een anagram van San Precario) tijdens de modedagen in Milaan in 2005 is legendarisch.

Ben bang dat er dus voor Nederlandse ZZP-ers weinig uit te halen valt, ze zullen het wiel zelf weer moeten uitvinden, maar kunnen desgewenst rekenen op solidaire voorbeelden in het buitenland.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#29 Reinaert

@ Keest 28
Leuk om te lezen en dus dank voor de info.

Nederlandse ZZP-ers moeten dus zelf aan de slag.
Ik denk dat dit pas gebeurd als het systeem “klapt”.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#30 Harm

Met enige verbazing las ik dat sommige mensen dit verhaal buitengewoon intelligent vinden. Niet dat ik het dom vind, of het er niet mee eens ben, integendeel. Maar het lijkt me “gewoon” een treffende sociologische analyse van de gang van zaken.

Ik ben het dan ook met Monade (@6) eens, dat het weinig zin heeft om dit op de deuren van politici te spijkeren, want die weten dit (mits ze hun vak beheersen) natuurlijk al lang. En JA, het neoliberalisme is doorgestoken kaart.

Meer dan dat: het zou duidelijk moeten zijn dat sociaaldemocraten (om het maar eens op ouderwetse wijze uit te drukken) de verraders van de arbeidersklasse zijn: ze propageren een betere verdeling van de welvaart, maar het feitelijk resultaat is slechts, dat ze de bestaaande (economische-)orde mede helpen overeind te houden. Hetzelfde kun je vaststellen met betrekking tot de tactiek van de lange mars door de instituties.

@7 – Reinaert gelooft niet zo in de Henk en Ingrid optie. Ik deel die twijfel, aangezien Henk en Igrid alleen maar ontevreden zijn en zekr niet politiek bewust. Bovendien is het zo dat in Nederland “alles als vanouds vakkundig weggepolderd” wordt, zoals keest(@28) terecht vaststelt.

Dat betekent niet dat de weg die alt. johan in zijn verbazingwekkende bijdrage @27) voorstelt bijvoorbaat afgeschreven moet worden, maar wel dat velen het voorlopig zonder die ingang/optie zullen moeten stellen. En (speciaal voor alt.johan) flikker gelijk iedereen de organisatie/zaal uit, die de mensen tegen elkaar wil opzetten, omdat ze tot een ander ras of geloof behoren.

Wat blijft er over voor de burger die geen kans ziet om zich aan te sluiten bij een organisatie, of (zoals ondergetekende) daar geen heil in ziet?

SocProf resumeert:

“Under these conditions, of course, the precariat has an ultimate recourse: the shadow economy, no matter how dangerous or exploitative.”

Die opmerking is duidelijk gerelateerd aan een situatie die de betrokkene niet wenst, maar hem opgedrongen wordt door de financiele nood. Het gaat om situaties zoals je die aantreft in de favela’s van Rio en Sâo Paulo. En denk vooral niet dat de mensen aldaar niet begrijpen wat zich afspeelt en welke rol zij daarin spelen.

Maar die weg kun je natuurlijk ook vrijwillig kiezen, waarbij je in Nederland in de luxe omstandigheid verkeert, dat je zelf kunt uitmaken of de weg wel in overeenstemming is met het doel en hoe ver je wilt gaan. “Het verschil tussen een burger en een revolutionair ligt in de bereidheid om de wet te overtreden om je doel te bereiken”, stelde Ulrike Meinhof ooit. Het behoeft geen betoog dat geweld daarbij slechts een allerlaatste optie is.

Het is niet voor niets dat ik reeds een paar keer opperde dat het een goede training zou zijn om elke dag tenminste 1 keer de wet te overtreden. Laat je fantasie werken. Als Maddoff er in slaagde om miljarden te verduisteren ten bate van de zionistische zaak, dan laat dat zien dat de mogelijkheden onbegrensd zijn.

Dus @29Reinaert, je hoeft niet te wachten tot het systeem klapt, je kunt ook je eigen bijdrage leveren om te zorgen dat het klapt. Ik weet niet wie je bent of wat je doet, maar ik ben er zeker van dat je intelligent genoeg bent om wat te verzinnen.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#31 Reinaert

@ Harm

Het stuk is bijzonder omdat je dit heldere betoog niet zo vaak tegenkomt.

Ik vraag mij af of politici dit weten, willen horen en snappen. Er zullen er zeker zijn, maar als je ziet wat de kamer bevolkt dan is mijn vertrouwen in de meesten net zo groot als in Henk en Ingrid.

Overigens wacht ik inderdaad niet tot het systeem klapt, ik vermoed dat dit het meeste effect zal hebben.
Links en rechts lever ik zelf een bescheiden kleine bijdrage. Wel met de nadruk op bescheiden want het keurslijf waar je in gedwongen wordt kan je niet zo maar ontlopen zonder allerlei “sancties”.
Maar ik doe mijn best.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#32 Harm

@31 – Het was geen verwijt, ik ben slechts aan het radicaliseren.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#33 keest

@27: Alle pogingen om dit binnen het economische systeem op te lossen. in commerciele zin, zijn gedoemd te mislukken. Zie bijvoorbeeld de door jou genoemde cooperaties, die inmiddels zelf bedrijven zijn geworden die de boeren uitzuigen… Of pogingen tot etisch ondernemen als de bodyshop (die z’n personeel even hardhandig uitbuit). Binnen de kapitalistische economie moet je als onderneming gewoon meegaan in de gang naar het putje, of je gaat ten onder. Een van onze bijdrages aan dit palet in Nederland: http://www.klasse-krant.nl

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#34 Reinaert

@ Harm 32

Wees gerust het voelde niet als verwijt.

En ik ben een beetje op zoek naar een beweging, een voorhoede, die “principes”, beschouwingen formuleert, die herkenbaar is ook.(Een adres, een site, woordvoerders …… een organisatie)
Ik weet het een ideologie is not done, maar een begrip als “de markt”, zou toch handig zijn.

De link van keest naar de klasse-krant, waardeer ik zeer, en het initiatief prijs ik, maar ik heb steeds het gevoel dat er meer kan en zou moeten zijn.
Grootschaliger dus.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#35 keest

@ 34, maar we moeten het toch zelf doen. Grootschaliger is alleen de reguliere vakbond en die wil niet. Misschien hier wat gaan roepen vrijdag?: http://www.pleinderbeschaving.nl/

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#36 Harm

@34 – Ik kan nu eenmaal niet veel verder gaan met het doen van voorstellen dan ik deed onder @30. Ik sta nu toch al verbaasd dat ik niet de hele rechtse kliek op mijn nek krijg, omdat ik oproep tot het plegen van strafbare feiten.

Grootschaligheid is niet altijd de weg. Cellen kunnen vaak zeer effectief opereren, vooral omdat ze hun bedoelingen niet publiekelijk kenbaar hoeven te maken.

Analyseer in je eigen (beroeps-)omgeving hoe het werkt of hoe je er (ongewild) aan meewerkt en trek de consequenties. Bijvoorbeeld door geen ontslag te nemen, maar moedwillig het risico te lopen dat je ontslag krijgt (omdat: vul je eigen manier van sabotage in). Ga zo ver als je kunt en kijk waar het schip strand.

Ik kan nou wel -tig suggesties doen, maar het komt altijd op hetzelfde neer: laat je passieve houding varen en wees vooral praktisch in het kleine, het alledaagse. Geen enkele maatschappij overleeft de stelselmatige weerstand van zelfs maar een klein deel van de bevolking, anders dan door het instellen van een politiestaat.

Leg dat “mag niet” stemmetje in je hoofd het zwijgen op en zoek een doelwit.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#37 alt. johan

@Harm: binnen de wet is ook enorm veel mogelijk.

Wat betreft passieve/actieve houding heb je 100% gelijk.

Maar dat sabotage-verhaal vind ik over-de-top. Dan denk ik: wat is er aan de hand?
Heeft ie misschien een functioneringsgesprek nodig?
Of misschien een vertrouwenspersoon voor onafhankelijk advies/begeleiding aangaande de werksituatie?

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#38 Reinaert

@ 35 keest
Wie organiseren dat “pleinderbeschaving” eigenlijk? Prima initiatief.
@ 36 Harm
Wat jij voorstelt door in het alledaagse je eigen weerstand te stoppen, dat doe ik. Dat “mag niet” stemmetje daar heb ik geen last van.
Misschien moet ik mij wel tevreden stellen met de kleine overwinningen, al ben ik soms bang dat de weerstand van de enkeling die strijdt steeds verder wordt afgebroken.
Rechts kraait nu victorie en likt de vingers, ooit zal dit anders zijn?

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#39 Harm

@37 – Een functioneringsgesprek met het paard van Troje?

Natuurlijk @alt. johan, ik ben de trouwste medewerker die je hebt. Sorry dat ik een steekje liet vallen.
Was dat alles, kan ik nu gaan? Tot de volgende keer @alt johan.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#40 Harm

@38 schrijft:”Misschien moet ik mij wel tevreden stellen met de kleine overwinningen,”

Dat lijkt me geen verkeerde filosofie, aangezien de grote vaak tegelijk de laatste zijn. Valt zo op.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#41 Reinaert

Het gevaar van kleine overwinningen, van het naar je hand zetten van de wet (evt. door die wet te overtreden) is wel dat je naast het “erkende systeem” een schaduw “wereld” schept die misschien rechtvaardigere en eerlijkere is maar omdat zij in de schaduw staat nog wel de oude neo-liberale consensus in tact laat.

Het gevaar is ook dat je eigen succes je daarvoor blind maakt of dat dit succes verhult wat je ooit wilde.

Is dat een prijs die we moeten betalen?
Is dat effect zinvol?

  • Vorige discussie