We willen met elkaar een doel willen bereiken en werken daar hard voor. Als het lukt, geven we een groot deel van het geld dat we samen verdiend hebben, aan vreemden die daar niets voor gedaan hebben. Vreemden die meestal al veel geld hebben maar die het woord “genoeg” niet kennen. We noemen hen aandeelhouders en iedereen doet alsof dat gedrag de normaalste zaak van de wereld is. Zie daar de collectieve gekte die wij ons hebben laten overkomen.
Weekendquote – Geldwolven
Foto:
Reacties (46)
Uitstekend stuk.
Er mist nog één aspect: de bestuurders die het geen deuk uitmaakt wat er met de zaak gebeurt en helemaal geen oog hebben voor de kleine aandeelhouders.
Wordt je overgenomen, dan vang je miljoenen voor je medewerking. Misluk je, vang je miljoenen om op te rotten. Groei je groot, vang je daar weer miljoenen voor.
Het enige criterium is hoeveel je er uit sleept. Wim Kok heeft dat goed begrepen.
En als je naar eer en geweten werkt, krijg je het gezeik van de rest van de bevolking over je heen, fraudeurs op kop.
Alsof financieren geen vorm van ondernemen is.
Belachelijke romatisering van de ‘aandeelhouder vroeger’. Vroeger toen de wereld nog plat was en de aandeelhouder gekke Henkie was die wilde spannende niet-rendabele strategische plannen (plannen, geen producten) beloonde met zakken geld zonder dat-ie dat terug wilde verdienen. Zucht, goeie ouwe tijd.
Tempo doekoe.
Dom stukje, als die geldwolvem niet hadden geinvesteerd dan hadden ze het doel nooit bereikt.
Een wannabee Jan Maorijnissen dus.
Door hebzucht vreet het kapitalisme zijn eigen kinderen op.
Ach ja, je kunt natuurlijk meteen met Mao gaan schermen om het in het extreme te trekken, maar aan de basis ligt wel degelijk de vraag of zij die het werk doen geen eigenaar van het resultaat moeten zijn. En tussen de compleet communistische oplossing en de compleet kapitalistische oplossing liggen vele schemergebieden.
Wat Weggemans doet is een ongezonde trend signaleren. Ik denk dat veel mensen het met hem eens zijn dat korte termijn gewin van enkelen niet ten koste mag gaan van het persoonlijk leed van duizenden. Toch is dat wat er nu met regelmaat gebeurt.
De kapitalistische economie is gewoon niet perfect.
Eens met Kalief,
Wat een ontzettend belabberd stuk en kromme argumentatie. Dat dit gepubliceerd wordt, in de krant… Het NRC. Ik heb nog een betoog uit 3 vwo liggen dat (minder goed geschreven) maar toch beter in elkaar zit.
Hij is goed. Met name het stuk over innovatie – Weggemans stokpaard – als je alleen wilt oogsten zoals die korte termijn aandeelhouders, kan je nooit wat opbouwen. En dat is fundamenteel fout.
@Grobbo,
Als jij 5 euro in de sigaretten automaat gooit en er komt een pakje sigaretten uit, van wie zijn dan die sigaretten?
Van jou of van de automaat?
@Ronald,
Als jij 99 cent aan iTunes geeft, krijg jij een stukje muziek. Van wie is dat stukje muziek?
@Ronald
Hiermee geef je al het probleem aan: bedrijven zijn geen automaten. Producten moeten ontwikkeld worden en dat kan soms jaren duren. Maar de gemiddelde aandeelhouder wil al na de eerste kwartaalcijfers winst zien.
De quote an sich slaat de plank mis. Het geld dat geïnvesteerd is is weldegelijk ook ooit eerst verdient.
Maar verder wat Grobbo zegt :-)
@Toni,
Als ik dat stukje muziek wederverkoop voor 1.99 van wie is dan die 1 euro winst?
@Ruud Oost, bedrijven zijn ook geen automaten, maar als ik als investeerder er 5 euro in gooi dan komt daar een produkt uit, die 5 euro is om de fabriek draaiende te houden en uiteraard de salarissen te betalen.
Maar de winst di gemaakt wordt door de verkoop van dat produkt is voor mij.
Je hoort toch ook niemand klagen als ik een fabriek opdracht geef om een produkt te maken die ik naderhand voor meer geld verkoop dan de productie me gekost heeft.
@Spuyt12: Alleen is het in de moderne economie zo dat het kopen van 1% van de aandelen van een bestaand bedrijf helemaal niets meer te maken heeft met het investeren in datzelfde bedrijf. Het geld gaat van de nieuwe aandeelhouder naar de oude. Waar profiteert het bedrijf?
@Steeph 14,
Foute redenatie, dat aandeel dat verkocht wordt is tevens een deel van de eerste investering.
Naast dat een aandeel een deel van het bedrijf is, is het ook een deel van niet tastbare eigendoms rechten en plichten van een bedrijf.
feitelijk houd dit in dat als jij 100.000 euro in een bedrijf hebt geinvesteerd waarbij jij 100% van de aandelen bezit en ik die aandelen van jou koop voor 110.000 euro dan heb ik dat bedrijf zelf voor 10.000 euro gekocht en jou investering van 100.000 euro overgenomen.
Een aandelen verkoop is dus eigenlijk het zelfde als een hypotheek oversluiten maar dan op veel grotere schaal.
@Ronald: Dat snap ik ook wel. Maar daarmee beantwoord je nog niet de vraag wat het bedrijf zelf er (na 200 transacties in de keten) nog mee opschiet.
Verschil tussen handel als langetermijn investering en speculatie en manipulatie.
Voor alle duidelijkheid, ik stel het mechanisme van aandelen niet ter discussie. Ben het slechts eens met de constatering dat het hele mechanisme nu wordt vervormd tot iets dat zijn oorspronkelijke doel voorbij streeft.
En daarin word ik trouwens gesteund door bijvoorbeeld onderzoeken van Harvard. Die geven heel duidelijk aan dat bedrijven die op kwartaalbasis getallen moeten opleveren ivm met de aandelenhandel gemiddeld slechter presteren op de lange termijn dan bedrijven die hier geen last van hebben.
(geen link, zit ergens in mijn papier archief)
@steeph,
het voordeel van het bedrijf is dat de eerste investering niet door het bedrijf terug moet betaald worden aan de eerste investeerder.
Een soort van waarbij niks wordt afgelost alleen een rente in de vorm van de winst die afgedragen moet worden.
Wil een bedrijf dit niet dan zullen ze de aandelen terug moeten kopen of een in eerste instantie geld bij een bank hadden moeten lenen ipv aandelen uit te geven.
De reden dat ik het niet met de quote van de dag eens ben is omdat deze man voorstelt om te tornen aan de afspraken welke zijn gemaakt met de (eerste) investeerder.
Deze afspraken zijn door middel van aandelen verkocht en of dat nu de 200ste investeerder is of de eerste investeerder doet daar helemaal niets aan af.
Je gaat toch ook niet tornen aan de rechten van de 1ste investeerder, waarom dan wel aan de rechten van de 200ste investeerder?
Zo je dat trouwens wel doen dan is een aandeel geen fluit meer waard en zal er niemand meer zo gek zijn om te investeren
Misschien dat deze quote e.a. niet zo ’to the point’ aan de orde stelt, maar er is wel degelijk een probleem, ook voor de kapitalistische economie zelf, dat zonder enige inhoudelijke betrokkenheid en uitsluitend pure maximalisatie op korte termijn winst innovatie weleens onmogelijk zou kunnen zijn.
Als men daarnaast een terugtredende overheid nastreeft kan dat weleens katastrofale gevolgen hebben.
@Ronald: Ik zie die 200ste niet als investeerder meer.
Maar even los daarvan, graag een reactie op de onderliggende stelling die Wegemans naar voren brengt: De huidige manier waarop met aandelenbezit wordt omgegaan is niet schadelijk voor de bedrijven (en daarmee voor de economie als geheel uiteindelijk voor de mensen).
@Steeph,
de stelling die jij nu naar voren brengt kan ik niet helemaal plaatsen bij het stuk waar de quote uitkomt.
maar als je bedoeld dat het wel schadelijk voor de bedrijven (en daarmee voor de economie als geheel uiteindelijk voor de mensen).
Dan ben ik het daar niet mee eens.
Langlopende investeringen zijn tegenwoordig de doodsteek voor innovatie en bedrijven, mensen willen hun geld niet meer voor langere termijn vast zetten als men met korte termijn investeringen meer geld kan verdienen.
Waarom zou je in investeren in lange termijn projecten waarvan de risico’s net zo groot zijn (of nog groter) dan in korte termijn projecten.
Daarbij lange termijn investeringen zijn helemaal funest voor de economie en innovatie omdat dan het geld veel te lang vastzit op 1 plek waardoor dat geld niet meer in andere (opkomende) bedrijven geinvesteerd kan worden.
Een goed voorbeeld van een slechte lange termijn investering is dat wel van Microsoft.
Daarin hebben een X-Aantal mensen een lange termijn investering gedaan die nu als resultaat hebben dat Microsoft een monopolie positie heeft opgebouwd.
Door die monopolie positie blijven die investeerders lekker zitten waar ze zitten en houd Microsoft zo’n hoop geld vast dat nu niet in andere (innovatieve) ICT bedrijven geinvesteerd kan worden en daardoor de opkomst van concurenten van MS tegen houd.
Lange termijn investeringen zijn per definitie ook lang niet altijd een goede zaak.
Ik vind het juist goed dat aandeelhouders geen binding met bedrijven hebben, dat houd bedrijven scherp en daarom moeten ze moeite doen om de aandeelhouders vast te houden en voorkomt monopolie positie’s.
Want als aandeelhouders niet tevreden zijn dan investeren ze net zo makkelijk in de concurent.
Als de 1e aandelenkoper investeert in het bedrijf dan investeert de 200e aandelenkoper wellicht in de 199e?
Serieuzer – er wordt hier voorbijgegaan aan het feit dat aandelenuitgifte slechts een van de financieringsmogelijkheden van een bedrijf is. Een gezond bedrijf maakt zich niet voor 100% afhankelijk van aandelen maar kijkt ook naar obligaties, leningen, leverancierskrediet etc.
Stel dat een bedrijf wel grotendeels in handen is van aandeelhouders en jij wilt ook aandelen kopen omdat jij vertrouwen heb in de producten en de bedrijfsleiding. Dan kan de meerderheid van de aandeelhouders besluiten dat de leiding weg moet om plaats te maken voor mensen die andere producten willen maken. Sta je toch mooi voor lul met je aandeeltjes. Dus ook als aandeelhouder is het goed als een bedrijf niet te veel afhankelijk is van slechts een soort finamciering.
Ik ben het eens met Kalief en Chinaman: het artikel barst wel van de onzinnige romantisering van vroeger. Grappig dat de schrijver daarbij de aandeelhouders van de VOC noemt: dat waren pas echt geldwolven die zo snel mogelijk hun geld terug wilden zien (iets wat heeft bij gedragen aan de uiteindelijke ondergang van de VOC, maar goed).
In ieder geval… heeft niemand er hier aan gedacht dat de blik van buiten misschien goed kan zijn voor een bedrijf? In landen waarin de industrie veel door banken wordt gefinancieerd ontstaat er vaak een situatie waarin banken heel veel slechte leningen afsluiten, anders gezegd: door de nauwe banden tussen bedrijfsleven en financiele wereld worden slechte bedrijven en slechte bedrijfsvoeringen op de been gehouden (zie o.a. Japan).
Ik zeg alleen dat het financieren via de aandelenmarkt zn eigen nadelen en voordelen kent, net zoals iedere andere vorm van bedrijfsfinanciering. Kortom, het is niet zo makkelijk als de professor beweert.
Wat een ongeloofelijk dom verhaal. Die vent heeft er echt helemaal niets van begrepen. Ik weet werkelijk niet waar ik moet beginnen om de fouten en drogredeneringen te weerlegen. Bovendien haalt hij allerlei zaken door elkaar. Ik adviseer hem om eens een boek over ondernemingsfinanciering en financiele markten te lezen.
Ik vrees dat meneer Weggeman nogal wat minzaam glimlachende collega’s zal tegenkomen de komende tijd, alhoewel, veel economen lopen er aan de TU in Eindhoven niet rond.
Ik begrijp niet zo goed waarom sommige mensen het vanzelfsprekend vinden dat financiers volledige zeggenschap moeten hebben. En ik vraag me af of die mensen het ook zo vanzelfsprekend zouden vinden als hun hypotheekverstrekker overgenomen zou worden door een andere bank en die nieuwe bank zou besluiten dat de renteopbrengst te laag was. En die bank zou daarom, ook vanwege de gestegen huizenprijs, eisen dat ze hun huis splitsen in twee appartementen en één van die appartementen verkopen. De financier bepaalt, toch?
@Oplawaai:
Naja, je ‘moet’ niks: maar als je je geldschieters beperkingen gaat opleggen zullen ze eerder geneigd zijn om hun kapitaal elders te investeren.
Um.. waar wil je naar toe met deze volledig onvergelijkbare situatie? Een hypotheek is een lening met de bijbehorende voor- en nadelen, het is voor bedrijven niet onmogelijk om ook hun activiteiten via de bank te financieren. Maar ze kiezen ervoor om dat niet te doen: aandelenuitgifte is goedkoper.
@ JSK, natuurlijk zijn er verschillen tussen financiering via een lening en via aandelen. Maar toch: nog niet zo lang geleden was het vrij gebruikelijk dat beleggers aandelen kochten van een bedrijf als ze vertrouwen hadden in (het bestuur van) dat bedrijf. Ze gingen zich dan niet meteen bemoeien met het beleid van het bedrijf. Sinds nog niet zo heel lang eisen aandeelhouders steeds meer invloed en zijn er ook wettelijke aanpassingen geweest die ze meer macht geven. Zonder me er nu over uit te laten wat ik daarvan vind (al kun je het waarschijnlijk wel raden): de allesbepalende invloed van aandeelhouders is dus niet zo vanzelfsprekend als sommige mensen denken.
Het zijn met name linkse partijen die dit willen trouwens. Niet ten onrechte trouwens.
@Oplawaai:
Dat kan ik niet beoordelen, maar kijkend naar de – in het artikel aangehaalde – VOC krijg ik de indruk dat de schrijver een soort misplaatste nostalgie heeft mbt het verleden: de aandeelhouders gaven ook in dat geval enkel en alleen om het dividend. Desondanks ging het een eeuw best goed met de VOC.
Nu jouw mening over de praktijk: met mn economenkop heb ik het idee dat het geven van meer invloed aan de aandeelhouders meer mogelijkheden tot financiering oplevert (voor nieuwe aandeelhouders is het risico kleiner dan daarvoor), wat in principe goed is voor beursgenoteerde bedrijven.
Maar, als ik het goed begrijp, zeg jij dat het nadeel van de drang van bestaande aandeelhouders om de waarde van het aandeel te willen maximaliseren groter is dan het voordeel van het aantrekken van meer kapitaal?
Kan best zo zijn, maar als bedrijf kan je nog altijd kiezen voor een andere financieringsvorm.. daarom betwijfel ik of de huidige situatie nu echt zo nadelig is voor directies die klagen over durfkapitalisten.
@TRS:
Geen, om precies te zijn. Maar, het is eigen aan de arrogante beta die vanwege zijn excellentie in het eigen (ongetwijfeld zeer ingewikkelde) vakgebied denkt dat hij (want het zijn bijna altijd mannen) over alles wel iets zinnigs te zeggen. ;-)
@ TRS: Waarom begin jij in elk topic weer over “de linkse partijen.” Daar hadden we het hier toch helemaal niet over?
@ JSK: Ik vraag me af of het gunstig is voor bedrijven als directies, onder druk van aandeelhouders die snel geld willen pakken, gedwongen worden om alleen een korte-termijn-beleid te voeren. En ik weet behoorlijk zeker dat dat in elk geval niet gunstig is voor de maatschappij. Een beetje lange termijn visie kunnen we wel gebruiken.
En over de aantrekkelijkheid van nieuwe aandeelhouders: nog niet zo lang geleden hebben we gezien wat er gebeurt als er te veel beleggers zich op de beurs storten met als doel op korte termijn veel geld te pakken. Er onststaat een zeepbel die vroeg of laat uit elkaar klapt. Wat minder beleggers met wat meer geduld lijkt me daarom zo slecht nog niet.
Verder: ik ben er vrij zeker van dat er wel degelijk economen werken aan de TUE. Ik denk dat er bijvoorbeeld in de opleiding bedrijfskunde wel een beetje economie zit. Al hebben echt beta’s natuurlijk geen economie-college nodig, die hebben genoeg aan hun eigen gezond verstand :-P
Lijmen / Het been / Merchant bankers galore
@Oplawaai: Als de nadelen van het aandeelhoudersmodel zo duidelijk zijn, waarom kiezen de beursgenoteerde bedrijven niet voor het terugkopen van hun aandelen met geleend geld? Dat kan ook, maar goed het kost wel wat…
Technische bedrijfskunde bedoel je? Ik betwijfel het.
Datzelfde ‘gezond verstand’ wat hen zo populair maakt bij de meisjes en zo geslaagd in het maatschappelijk leven in het algemeen?
@Oplawaai #24 schreef: Ik begrijp niet zo goed waarom sommige mensen het vanzelfsprekend vinden dat financiers volledige zeggenschap moeten hebben.
Nee, dat begrijpt niemand. En daarom is het ook niet zo. Financiers hebben geen enkele zeggenschap. Behalve het recht om de bedrijfsleiding weg te sturen.
Vraag me af hoeveel van de reaguurders hier meerdere bedrijven die onderhevig waren aan fusies of aandeelkoerswaan langdurig van binnen hebben bestudeerd hebben?
Een van de moeilijk meetbare factoren in dit verhaal is het effect op de werknemers. Mijn observatie is dat bedrijven die speelbal zijn of waar het lijkt dat directies meer om hun eigen opties geven dan om de toekomst van de toko snel minder productief worden, minder innovatief en vooral ook minder bereid af en toe een stapje extra te zetten als het nodig is. Al was het maar omdat bij fusies of bij winstmaximalisatie-operaties werknemers puur als getallen gezien worden die naar beneden gebracht kunnen (kostenreductie).
Ik verneem nog weinig reacties hier op dat aspect dat dhr Wegemans ook naar voren brengt.
@29
Omdat het waar is. Of lees je dat liever niet?
Of directies wel of niet vooral geinteresseerd zijn in opties heeft niets met fusies te maken. Het is wel duidelijk dat management belonen met opties niet altijd het gewenste effect heeft. Maar ook dat staat los van een beursnotering, ook met beursnotering kun je managers op goede criteria beoordelen. Alleen blijkt dat niet altijd even makkelijk te formuleren. Kwalijker is dat directies samen met de raad van commissarissen een grote mate van vrijheid hebben bij het formuleren van de eigen beloning. Maar dit zijn allemaal andere discussies dan waar Wegemans het over heeft.
Of medewerkers wel of niet als nummers worden gezien heeft met bedrijfscultuur te maken, niet met overnames of beursnotering. Het zijn allemaal verbanden die niets met elkaar te maken hebben. Bovendien, als een bedrijf zijn medewerkers slecht behandelt vetrekken ze naar een ander bedrijf.
Ik heb zelf fusies meegemaakt, en die hadden zelfs positieve effecten. Kijk ook naar actualiteit: Getronics is in het verleden gered van de ondergang door de ingreep van grote aandeelhouders door slecht management eruit te flikkeren. En die grote aandeelhouders grijpen nu weer in .
Zoals ik al eerder zij: afgezien van de onzin die Wegemans uitbraakt (m.i. agv. kennis van zaken omtrent financiele markten) haalt hij ook een hoop dingen door elkaar. Daardoor is ook niet duidelijk wat hij nou eigenlijk wil zeggen. Een hoop geschreeuw maar weinig argumenten.
“(m.i. agv. kennis van zaken omtrent financiele markten) ”
moet natuurlijk zijn “(m.i. agv. GEBREK AAN kennis van zaken omtrent financiele markten)”
@ JSK: Nog maar een keer, dan: ik probeer eerst en vooral duidelijk te maken dat het idee “de aandeelhouder is de baas en kan alles bepalen” niet zo vanzelfsprekend is als sommige mensen hier schijnen te denken. En daarnaast vraag ik me af of het zo gunstig is dat sommige aandeelhouders steeds meer invloed willen, enkel en alleen vanwege hun korte termijn winst. Zonder zich druk te maken over de toekomst van een bedrijf, de werknemers, laat staan de maatschappij in zijn geheel. Dat een bedrijf zich (in theorie) op een andere manier kan laten financieren heeft daar niet zo veel mee te maken, lijkt me.
Verder: misschien maken beta’s inderdaad relatief iets minder carriere dan anderen. Maar om niet ten koste van alles altijd maar méér, méér, méér en hoger, hoger, hoger te willen vind ik eigenlijk wel een bewijs van intelligentie en wijsheid. En ik heb al helemaal nooit beweerd dat intelligentie je populair zou maken bij de meisjes….
@ TRS #34: Het zit wel diep, hè.
Zo moeilijk is lezen toch niet? Hij zegt dat aandeelhouders tegenwoordig helemaal niet meer betrokken zijn bij, of geïnteresseerd in de bedrijven waarin ze beleggen. En dat beursgenoteerde bedrijven daardoor het risico lopen speelbal te worden van op snel geld beluste beleggers. Zijn conclusie is dan ook dat een beursnotering helemaal niet aantrekkelijk hoeft te zijn voor een bedrijf.
“En dat beursgenoteerde bedrijven daardoor het risico lopen speelbal te worden van op snel geld beluste beleggers.”
Iedere belegger is op geld belust, en daar is niks mis mee. Dus wat is het probleem? Waarom zou een belegger betrokken moeten zijn bij het bedrijf? Wat schiet het bedrijf daar mee op? Het bedrijf heeft geld ontvangen in ruil voor aandelen en gaat daarmee investeren. Het zal het bedrijf worst wezen wat die aandeelhouders met die aandelen doen. De hele discussie over 1e of 200e aandeelhouder slaat dan ook nergens op. Beleggers willen rendement, nu en in de toekomst. Zolang een bedrijf dat levert zijn ze tevreden. Fusies kunnen leiden tot meer synergie, dus hogere efficiency en dat goed. De meeste werknemers zal het uiteindelijk ook niets interesseren of ze werken voor KLM of een gefuseerde KLM/Airfrance. Als hun salarisverhoging maar hoog genoeg is. De meeste werknemers merken in het algemeen ook weinig tot niets van een fusie.
“@ TRS #34: Het zit wel diep, hè.”
Hoe bedoel je? Ik schrijf een feit op. Jij vindt dat feit blijkbaar niet leuk. Waarom zou ik daar mee zitten? Ik zei zelfs dat ik het op dit punt met ze eens was. Dus wat wil je nou?
@Oplawaai:
Nee, dat heeft er alles mee te maken. Zolang een (rationeel, neem ik aan) bedrijf zich vrijwillig blootstelt aan de grillen van de aandeelhouders, snap ik jouw kritiek niet zo. Ja, aandeelhouders kunnen kortzichtig zijn: net zoals directies, vakbonden en banken. Toegegeven. Maar, een bedrijf heeft de vrijheid om zich aan die kortzichtigheid te onttrekken: dat ze dat vaak niet doen geeft al aan dat de werkelijkheid niet zo zwart-wit is als aanhouders = zelfzuchtig/directie = altruistisch.
Maar goed, waarom zou jij het beter weten dan al die beursgenoteerde bedrijven?
Okee, maar dat heeft weinig met het beta-zijn te maken: over het algemeen vind ik beta’s niet meer en minder materialistisch dan gamma’s/alfa’s. Hun matige carriereperspectieven worden vooral verklaard door een variabele: (matige) sociale vaardigheden.
Op het moment legt het mij geen windeiren, moet ik zeggen.
@ TRS: Je zei dat je niet begreep wat Weggeman bedoelde, daarom legde ik het even voor je uit. Ik vind overigens wel dat hij een punt heeft. Ik herken me overigens niet in het beeld dat jij schets van beleggers die alleen maar op geld uit zijn en zich helemaal nergens bij betrokken voelen, of werknemers die geen betrokkenheid hebben bij hun werkgever. De mensen die ik ken kijken, zonder uitzondering, wel degelijk verder dan alleen het bedrag dat bijgeschreven wordt op hun bankrekening.
Wat het probleem is? Het probleem is de tendens dat aandeelhouders alleen nog geïnteresseerd zijn in winst op de korte termijn en daarmee het belang op lange termijn van een bedrijf uit het oog verliezen. En dat sommige aandeelhouders daarbij steeds verder gaan om hun zin door te drijven. Ik begrijp dat mensen zich daar zorgen om maken.
Tenslotte: ik begreep niet zo goed waarom jij de linkse partijen erbij haalde in deze discussie. Dat leek mij namelijk totaal irrelevant. Maar als het toch zo nodig moet: ik waag het ernstig te betwijfelen dat de SP voorstander is van meer macht voor aandeelhouders.
@ JSK: Mijn kritiek, of misschien moet je het bezorgdheid noemen, komt op het volgende neer. Aandelen en aandelenbeurzen vormen een beleggings/financieringsvorm die al een behoorlijke tijd redelijk functioneert. Nu lijken er steeds meer over-aggressieve, alleen op snel geld beluste beleggers te komen die de grenzen van dit systeem opzoeken en proberen op te rekken, alleen vanwege hun eigen korte termijn belang. Ik vraag me af of we daar, als maatschappij, geen hoge prijs voor gaan betalen.
Ah okee… maar dat is niet precies hetzelfde als wat de auteur van het bovenstaande artikel zegt:
Dat lijkt mij een aanklacht tegen het hele systeem van equity finance, niet enkel de huidige excessen.
Ik zei dat hij zoveel dingen roept en door elkaar haalt dat het niet duidelijk is wat hij nou precies wil.
Dat zei ik ook niet. Die betrokkenheid van werknemers heeft alleen niets te maken met wel of geen fusie. Wel verkeert men soms in onzekerheid omdat men zich afvraagt welke gevolgen een fusie zal hebben. Voor de meeste werknemers echter nauwelijks tot geen gevolgen.
Waaruit blijkt dat? Beleggers zijn wel degelijk geinteresseerd in lange termijn rendement: dat is nl. de essentie van investeren, en beleggen = investeren. Het grotere gevaar dat bestaat is dat het management wordt afgerekend op korte termijn resultaten, maar dat heeft niets met fusies te maken en ook niets met aandeelhouders. Als aandeelhouders snel rendement willen, dan kopen ze aandelen met een hoog divident, als ze meer rendement willen op de langere termijn, dan kopen ze aandelen van een ander bedrijf. De bedrijven zelf merken hier niets van, ze hebben hun geld uit de emissie al binnen.
Zoals ik al zei: er worden een hoop zaken door elkaar gehaald.
@43
Precies, daar begon het mee, en dat leek de boodschap te zijn. Maar vervolgens haalt hij er vanalles bij.
nakomertje
Recent onthulde de Volkskrant dat 2,5 jaar aandeelhouderschap door Apax bij PCM de uitgever berooid hebben achtergelaten. Alvorens Apax instapte was er 280 miljoen eigen vermogen en 173 miljoen schuld. Bij het vertrek is het eigen vermogen gehalveerd tot 145 miljoen en de schuld ruim verdubbeld tot 375 miljoen met nu jaarlijks 18 miljoen aan rentelasten.
De kasstroom verminderde mede daardoor van 48 miljoen over 2003 tot 36 miljoen over 2006. Financieel gegoochel was onder meer mogelijk dankzij een hoge waardevermeerdering van PCM direct na de aankoop van aandelen door Apax. Adviseurs streken destijds ruim 30 miljoen euro op.