Internet, het is me wat. Soms heb je het allemaal al gezien, soms ben je blij dat er tijd bestaat om de toekomst ervan mee te kunnen maken. Waar Sargasso goed in is, is duidelijk: de intense, intieme soms, wisselwerking tussen loggers en lezers. Ondertussen zijn we met een stuk of twintig loggers, het is fijn om de verschillende interesses en stijlen uit elkaar te leren kennen, te appreciëren, naar uit te kijken.
Iets wat met de regelmaat van de klok terugkomt is lolbroekerij van achter het reaguurklavier. Ook op Sargasso dus, al verzekeren mederedactieleden me dat velen van hen in het echte leven best aardige, zij het ietwat timide kerels zijn.
Ruwweg kan je de twee grootste groepen in Blogland opdelen in privevertellers (poezenbloggers) die het voornamelijk over zichzelf hebben, en kennisloggers die het voornamelijk over zichzelf maar dan hun kennis praten. Dat Internetse begin: dat was nog grappig, de lotgevallen volgen van die gezellige ego’tjes. Dat ging snel vervelen, en waar de meesten afhaakten bij de lotgevallen van Minoes en haar poes, gingen ook die blogs minder dagelijks op de klikbuis posten. Af en toe kon je zien dat het wat goor werd, omdat die ‘best aardige, zij het ietwat timide kerels’ die ‘best aardige, maar timide bloggers’ bleven dissen. Het zal rond deze periode zijn dat ik de Minoezenbloggers liet voor wat ze waren. Op een enkele na.
Haar site was me al langer bekend, en viel vooral op door de combinatie huisvrouw/grafisch en technisch zeer knap gemaakte site. Werkelijk alles was wat het cliché bevestigde: het was ‘gezellig’, ‘knus’, ‘lief’ en ‘leuke dingetjes/spulletjes/prulletjes/vormpjes’, wat de klok sloeg. Al heeft ze niets met katten, geloof ik.
Ze won zelfs de Dutch Bloggie voor Beste Kunstlog, vorig jaar, dacht ik. Het zegt wat -over beiden. Maar ik ben blijven volgen.
Dan was daar, eind vorige maand, een vreemde wending. Haast in cryptische haiku’s eerst, maar dan in de minst mis te verstane woorden:
[haar zoon] Thomas is naar de Euromast gegaan heeft een kaartje gekocht, de lift naar boven genomen en is zonder aarzeling naar beneden gedoken.
Het is op dat moment, wanneer je dat leest, je met een slag in je gezicht terug de ontstaansreden van het webloggen proeft. Een miraculeuze interactieve wereld, waar ondertussen te veel cynisme de afwas doet. Waar het leven zich aandient zoals nergens anders, ooit anders tevoren. Waarvan de bestaansreden wat mij betreft, door die ene zin, definitief is, en het krachtigste, ontroerendste en mooiste medium van de geschiedenis mag genoemd worden.
Reacties (18)
Surrealistisch…mooi stuk Crachàt, brok in mijn keel. Ik moet er echt niet aan denken dat mijn dochter, nu 2 jaar zielsgelukkig en ongecompliceerd, in zo’n diepe depressie zou komen.
Ik ben overigens in het echte leven onuitstaanbaar hoor, laat daar geen misverstand over zijn.
Ik wilde een grapje maken dat ik niet timide maar ook geen man ben, maar dat lijkt aan het eind van het verhaal nergens meer op te slaan. Was al een tijdje niet bij zeekomkommer wezen lezen en ondanks dat ik haar alleen in het virtuele ken, schrik ik me rot.
Je hebt tevens het ontstaansrecht van loggen prachtig verwoord.
Amen to that. Op één ding na : of het nu een boek is – op de trein – of een site – thuis -, het zijn de woorden, het is de taal, het weze de vertelkunst. Mensen houden van verhalen. Bloggers can provide new art, hopelik.
Wat bloggen betreft : echte verhalen, mooie getuigenissen, Woorden temidden de woorden. Hopelik.
Beste lezers, vandaag heb ik boeken gekocht van LP Boon, ben ik naar een fijn feestje geweest van dierbare Vlaamse en Nederlandse vrienden, en heb ik genoten van fijn gezelschap op de mooiste autoweg van België, badend in geel licht – een baan die op enkele tientallen meters loopt van waar Crachàt juistig woonde, overigens. Tussen haakjes.
Thuis, terwijl de Safari naar Sargasso bezig was, moest ik denken aan Crass. Misschien omdat Crachàt onlangs ergens de loftrompet afstak over “Children of men”, misschien omdat je je afvraagt waarvoor Sargasso dient “jenszeits” de berichten over milieu, energie, moraliteit en andere merde … tenzij dan qua vinden van de volgende vorm. En wat dan nog, die vorm. Whatever, die blogs, tenzij als fenomeen.
En nu lees ik dit, en denk ik : geen woord te veel, geen woord tekort, en toch. Geen tekening, geen woorden, geen elektriciteit, geen artisanale paukenslag, geen weerwerk, geen glimlach.
Chapeau, sans plus & saluut Anneke.
Tering, en dat lees je dan op zondagochtend met een kop koffie. Dan is internet inderdaad even heel anders. Omdat je zo’n bericht uit een poezenlog niet verwacht hier op Sargasso. Eerder iets over Rumsfeld.
Maar nee, een verwoording van wanhoop op een poezenlog.
Een [kleine?] persoonlijke realiteit.
En goed verwoord.
…Dus doe ik de boel niet op zwart of op wit zoals ik aanvankelijk had gedacht. Ik wil dat het leven doorgaat, snap je. Toen ik zwanger was moest ik eten voor twee, en nu, nu hij dood is moet ik leven voor twee…
OK, Crachàt. Goed.
Af en toe een verwijzing naar de echte realiteit, ongetekend.
Geen abstract afstandelijke politiek.
Al is het van een poezenlog.
zoveel woorden nodig voor een verhaal?
het kan echt met minder af.
kijk maar hoe zij dat doet.
Zo, heftig. Als nietszeggende poezenblogger (alhoewel ik meer een hondenmens ben) mag ik toch hopen dat dit lot mij bespaard zal blijven. Vanaf hier dan ook een betuiging van medeleven aan zeekomkommer. Sterkte. Voor de rest past even stilte.
Dank voor dit bericht: Positief kippenvel bij het lezen van http://www.zeekomkommer.nl (kippenvel uit deelneming, niet om ramptoerisme).
Wil differentieel mij verontschuldigen?
Ik zal het nooit meer doen.
Zelfs al doe ik een poging om niet enkel iemands diepste ellende op een kiese manier aan menig Sargassolezer aan te bieden, maar tevens een insteek via het cynisme in weblogland te bieden — weet u, laat maar.
Ik zal het blijven doen.
Inherent aan de differentieel aandrijving heer Crachat. Bij zachte ondergrond moet het differentieel geblokkeerd worden anders slippen ze van de weg af.
Bovenstaande post is een gevoelig (zeg maar zacht) pad.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Differentieel_(werktuigbouwkunde)
Mooie manier om e.e.a. te verwerken misschien. Iedere keer als dit soort tragedies voorbijkomen, waarbij elk woord er één teveel lijkt, moet ik denken aan een ex- collega ooit die plots na maanden Ziektewet voor m’n bureau zat. “Hoe gaat het” zal ik gezegd hebben, meer niet. Ongemakkelijk is nog zwak uitgedrukt,..siddering rechtstreeks vanuit het ruggenmerg en zweet in m’n handen van die volslagen lege wezenloze blik voor me. Wilde wel,..maar kon niks voor hem doen. Compleet onbereikbaar ”weg”,..week later voor de trein gesprongen. In datzelfde jaar allebei onder wel hele vreemde omstandigheden een uitzendkracht voor de tram en een afdelingshoofd verzopen in een ondiep meertje. Soms zeer wisselende en basale reacties van collega’s daarna. Van diepe woede en verdriet tot ”schuift lekker door zo” ….tja….
Ik zie ook niet wat precies wat het punt differentieel is. Ik vind het juist attent van Crachat hier aandacht aan te besteden. Crachat probeert volgens mij niet een wedstrijd te lopen ofzo..
Voor mij @MP is en nick een zelf gekozen naam die wat men vind dat past, zoals mijn nick Larie van der koek.. In deze topic doelde ik op differentieel’s reactie en tegen reactie. Ik schetste een analogie tussen de nick en reactie in betrekking tot wat een differentieel is. Deze aandrijving gedraagt zich op een softe (klei og uit het hard zoals hierboven bijvoorbeeld) zo dat er geblokkeerd moet worden om slip te voorkomen..vandaar.
Of doelde u in uw @11 op Diff’s reactie en is “van, tussen punt en diff” zoek, dan schaar ik me naast U.
@larie,
Sorry larie de reactie was voor differentieel bedoeld, ik moest haasten met het eten op tafel krijgen en dan krijg je van die kromme zinnen…
Kook je ook? Ik ben de kok hier vandaag ..brussels lof (hihi @Crachat) met kaassaus als ovenschotel.
Ja Larie :) Toevallig ook een ovenschotel, Mexicaans soort van.
ja hier hier moet je flink even slikken als je zoiets op een blog leest wat triest. Maar ik denk niet dat door internet zo gigantisch veel veranderd is, uiteraard de snelheid der dingen maar of we hier zo blij mee moeten zijn! Vroeger werd er veel geschreven brieven etc.. alles ging wat langzamer. De mensen en de dingen die mensen bezig houd lezen we alleen veel meer en vaker op internet. Maar ik ben er van overtuigd dat mensen zelf niet veel veranderd zijn. Als ze over honderd jaar kijken naar onze wereld nu zullen ze ook meewarig het hoofd schudden en zeggen wat ouderwets leefden ze in die tijd.
Zeldzaam, deze post, hij is een kort essay. En dat heeft zijn eigen “volheid”, den Crachàt eigen.
Ik ben wel stomverbaasd hoe je zonder enige moeite zou kunnen zien dat zeekomkommer.nl één thema heeft. Het leven op de zeebodem. Of het bacterieleven whatever. Heel weinig items in feite. Soms wat netstructuren, veel eencelligen tijdens hun ding naast elkaar.