Zoals jullie weten (ik heb er namelijk al een en ander over geschreven hier op Sargasso) heb ik de afgelopen jaren onderzoek mogen doen naar de effecten van een wat ruimhartige vorm van bijstand. Uiteindelijk leidde dat tot een proefschrift over een experiment dat de gemeente Nijmegen hier mee deed. Een mooie bijvangst van promoveren is (naast de status, de loonsverhoging en de mensen op straat die je handtekening willen natuurlijk /s) is dat je, eenmaal gepromoveerd, gevraagd kan worden om zelf in de corona te gaan zitten om anderen die hun proefschrift verdedigen moeilijke vragen te stellen. En zo leer je nog eens wat nieuws!
Enkele maanden terug was ik uitgenodigd om deel te nemen aan de oppositie bij de promotie van Sandra Schel, die een uitermate boeiend proefschrift over Nederlanders die dakloos zijn en/of die leven in langdurige armoede: Towards understanding what Dutch people in a socio-economically disadvantaged position need to enhance their living conditions.
Het hier helemaal bespreken voert te ver: het proefschrift bestaat (zoals dat vaak gaat bij proefschriften) uit vier deelonderzoeken, die een samenhangend thema hebben (mensen in zeer ongunstige sociaal-economische omstandigheden, te weten daklozen en mensen in langdurige armoede). Één specifieke passage wil ik echter graag met jullie delen, omdat hij volgens mij essentieel is voor het verbeteren van het sociale stelsel in Nederland. Maar ook omdat hij goed aansluit bij waar hier op Sargasso vaker over geschreven is. Het gaat om:
Professionals zouden bijvoorbeeld voldoende tijd en geduld moeten hebben om echt te luisteren, en de geboden diensten zouden open en transparant moeten zijn en gebaseerd op vertrouwen en gelijkheid. Deze aanbevelingen zijn in lijn met de bevindingen uit eerdere onderzoeken (Luchenski et al., 2018). Ten eerste vereist dit dat reguliere professionals en ervaringsdeskundigen voldoende tijd beschikbaar hebben voor hun cliënten. Organisaties zouden daarom kritisch moeten reflecteren op de caseload van hun professionals en deze verminderen indien nodig. Dit zou reguliere professionals en ervaringsdeskundigen de gelegenheid geven om hun cliënten te behandelen als mensen in plaats van nummers. De implementatie van deze verandering hangt echter af van het feit of gemeenten of andere overheidsfinanciers dit belang erkennen en indien nodig hiervoor extra financiering bieden.
Ja: als we willen dat ons sociale systeem werkt, dan moeten de mensen die het uitvoeren, die direct contact hebben met de kwetsbare burger, genoeg tijd hebben om hun werk (goed) te doen. Of ze nou in de maatschappelijke opvang, bij een gemeente of bij wat voor soort instantie dan ook werken. En dat vraagt óók dat die instanties genoeg geld hebben om voldoende gekwalificeerde mensen aan te nemen. Persoonlijk kijk ik dan toch weer even naar het Rijk (zonder al te hoge verwachtingen).
Mensen die wetenschappelijke lectuur geen bezwaar vinden en het thema interessant vinden kan ik van harte aanbevelen het hele boek eens door te nemen – al was het maar de samenvatting.
Reacties (2)
Het blijft niettemin storend dat het Nederlands in proefschriften aan Nederlandse universiteiten zo’n ondergeschoven kindje is.
[/terzijde]
Bedoel je dat ze (te) vaak in het Engels zijn, of dat als ze in het Nederlands zijn de taal te wensen overlaat?