Saxofonist James White is geen nette meneer. Als je bij hem aanbelt opent hij de deur met “Wat mot je”; als je ‘m opbelt dan neemt-ie op met “Who is this and what do you want”. Hij is een beetje het prototype van de foute witte man, en dat “…White and the Blacks” klinkt behoorlijk koloniaal, laten we wel wezen. En dan heeft hij ook nog eens een plaat uitgebracht met de titel “Sax Maniac”. Hij is ook bepaald niet woke jegens vrouwen, zoals hier tegen die arme Stella.
Behalve de voor de hand liggende associaties doet Stella hier ook niet onverdienstelijk de sax van James na. Stella heet in het echt Lydia Lunch, een dame die in de jaren 70 en 80 in kringen van alternatief radicale bewoners van duistere kraakholen furore maakte als enfant terrible, en die later met vele in die kringen als grootheden beschouwde artiesten samen zou werken (Einsturzende Neubauten, Foetus, Sonic Youth, Nick Cave, etc). Lunch begon echter haar carriere als compaan van James in de zeer radicale band Teenage Jesus & the Jerks, toen James nog James Chance heette.
James White was in het echt destijds (1979) woke avant la lettre, want het bijbehorende album Off White waarop dit verscheen had als thema racisme. Het album was trouwens bedoeld als James’ interpretatie van de toen populaire disco. De naam “James White” is gekozen als eerbetoon aan James Brown.
Gelukkig maar. Dan moet dit nummer toch ook wel deugen.
Reacties (1)
En bij mij is het, ik hoef het woord ‘blazers’ maar te horen,
‘waar, wanneer’, en ‘vlug, trek je jas aan.’
Mooie hoes ook.