Omwille van de smeer

Omwille van de smeer, likt de kat de kandeleer. Dit gezegde van Jacob Cats stond aan de basis van het derde theaterprogramma van het duo Droog Brood. Omdat dit niet goed genoeg bekte, kortte men het echter in tot het eerste deel. Het is alweer de derde show van het tweetal waarbij men met één show in de twee jaar een gedegen ontwikkeling doormaakt. Zoals de naam al doet vermoeden, is de humor gortdroog en grossiert het tweetal in absurdistische dialogen, aanstekelijke mimiek en gesmeerde overgangen. Dat ze ervoor hebben gekozen de lijn van hun eerste shows door te zetten, is moedig te noemen aangezien deze weliswaar commercieel niet slecht gingen, maar niet de definitieve doorbraak bewerkstelligden waarop ze hadden gehoopt. Peter van de Witte en Bas Hoeflaak zijn echter koppig en deze volharding in geloof in eigen kunnen siert de heren.

Droog Brood staat niet bekend om zijn engagement; het is de menselijke interactie en vooral de ridiculiteit daarvan die aan hun spel ten grondslag ligt. Droog Brood pretendeert ook niet meer, behalve dat ze zichzelf een theater-hervormingsgroep noemen, maar dan van het nieuwe millenium. Het minimalisme is tot een stijl verheven en vergt vaak niet meer dan de twee figuranten en een enkel attribuut. De twee lijken elkaar steeds bij toeval te ontmoeten en leggen daarbij een nieuwsgierigheid aan de dag voor elkaars dagelijkse beslommeringen. Vooral de welbespraaktheid en hoffelijkheid die ze daarbij betrachten zorgen ervoor dat het publiek een bizar schouwspel voorgeschoteld krijgt. Van de Witte heeft vaak de rol van de nuchtere jongeman, terwijl Hoeflaak mede dankzij zijn gezichtsuitdrukking de paljas uithangt. De afstemming tussen beiden is daarbij fenomenaal.

Omwille van de smeer kent een razendsnel tempo waarbij de volgende sketch zich al aandient wanneer je nog midden in de voorgaande zit. Deze overgangen zijn strak geregisseerd door Ruud Weissman. We zien bijvoorbeeld een kunsthandelaar en een inbreker waarbij de eerste de laatste nietsvermoedend uit de doeken doet waar de zwakke plekken in de beveiliging van zijn huis zitten. Twee heteroseksuele mannen, een tapijt-/gordijnverkoper en een boekhouder bij een bedrijf dat kantoorartikelen verkoopt, komen per abuis bij elkaar terecht in een blind date en proberen daar het beste van te maken of de twee vrienden die elkaar twintig jaar niet gezien hebben, hebben een kortstondige ontmoeting die nergens over gaat. Het zijn maar kleine fragmenten die op deze manier overkomen als de ultieme flauwigheid, maar hierin schiet het geschreven woord danig tekort ten opzichte van de uitbeelding. Diegenen die Droog Brood al wat langer kennen, zullen begrijpen wat ik bedoel.

Droog Brood werd in 1999 opgericht nadat van de Witte en Hoeflaak waren afgestudeerd aan de Amsterdamse Kleinkunstacademie. In 2000 wonnen ze het Amsterdams Kleinkunstfestival en besloten ze het programma waarmee ze gewonnen hadden, uit te bouwen tot het eerste volwaardige programma Teer (2001). In een heldergrijs decor probeerden de twee elkaars vriendschap te winnen, hetgeen met de nodige moeilijkheden gepaard ging. Hilarisch daarbij was het nummer Lange Vingers (zie de link bij Vara’s Variatee).

In Scenes voor de mensen (2003) spelen vooral het onbegrip en ongeluk een grote rol dat de beide heren overal lijkt te achtervolgen. Een tweede programma is altijd lastiger te maken dan een goed ontvangen eerste en daarom ben ik blij dat Droog Brood met Omwille van de Smeer weer een ijzersterk stuk heeft neergezet. De koning van de lach, Hans Teeuwen heeft zijn grappen voorlopig aan de wilgen gehangen, zijn opvolging is reeds opgestaan.

Omwille van de Smeer is nog tot eind april te zien in Theater Bellevue in Amsterdam en daarna tot eind juni in diverse theaters in het land

Droog Brood
Droog Brood op Vara Variatee