Geen bal op tv | De nieuwe kleren van keizer Trump

COLUMN - Keizer Trump was al die tijd niet alleen naakt, hij stond ook nog eens onophoudelijk keihard te masturberen. En iedereen die daar wat van zei, was een vijand van het volk. ‘Fake news!’, brieste Naked Trump als de media schreven dat ie in z’n nakie aan het rukken was. Ze wisten niet zo goed hoe ze hiermee om moesten gaan.

Bij The Late Show met Steve Colbert kwam zijn oude Daily Show-maatje Jon Stewart langs om een manische tirade te houden tegen Trump en vooral ook de media, die in een identiteitscrisis terecht waren gekomen. Trump had het uitgemaakt en de media waren radeloos. In de aanloop naar de verkiezingen waren ze verliefd geworden op deze dolle hond. Ze konden geen genoeg van hem krijgen. Maar nu had hij het met ze uit gemaakt. Hij gaf ze de bons. Ze mochten niet meer op het Witte Huis komen. 

Langzaamaan begon het ze te dagen. Ze waren écht de vijand. Kranten als The Wall Street Journal en The New York Times waren zich hier al wat sneller van bewust, maar ook bij CNN begon het kwartje te vallen en voor het eerst in jaren namen ze hun taak weer eens serieus, stapten ze af van hun obsessie met onpartijdigheid en durfden ze eindelijk te erkennen dat de keizer geen kleren aan had en enkel aan het rukken was.

De media hadden de break-up van zich afgeschud. Ze vonden het moeilijk, maar het moest. Het was over en uit. Tijd om verder te gaan. Maar net toen ze zichzelf weer een beetje bij elkaar hadden geraapt, stond ie weer voor de deur. En hij sprak, zo op het eerste gehoor, zalvende woorden. En de nieuwszenders met CNN voorop vielen weer als een blok voor hem.

Het gebeurde tijdens The State of the Union. Keizer Trump stond er nog steeds poedelnaakt, maar voor de verandering speelde hij eens niet met zijn piemeltje. Ja, heel soms kon hij het toch niet laten en sprak hij over een ‘great great wall’. En na afloop had hij het over de grootste staande ovatie sinds de geschiedenis van de staande ovaties. Maar verder had hij zich ingehouden. Niet in de laatste plaats doordat hij het allemaal van de autocue voorlas en er niet geïmproviseerd hoefde te worden.

De mainstream nieuwszenders waren unaniem: Trump was fenomenaal. Presidentieel was het toverwoord. Hij liep naar binnen als de overwinnaar van een dubieuze verkiezingsstrijd, hij kwam naar buiten als de president van Amerika. Dat was het dominante frame dat door iedereen werd overgenomen.

Ze kunnen het niet laten. Hebben een obsessie met de vorm en zijn verslaafd aan kadrering. En om elkaar daarin te bevestigen. Zegt er eentje dat het presidentieel was, noemt de ander het Reagenesk. De inhoud doet er niet meer toe. The Donald loopt een keer niet als een waanzinnige zijn mond een gooi te geven en ze vinden ‘m weer fantastisch. Ze konden er niet mee leven de vijand te zijn. Ze wisten zich er geen raad mee. Ze vonden het onuitstaanbaar dat er iemand was die hen van vooringenomenheid beschuldigde.

Ik dacht dat Trump de journalistiek had wakker geschud. Dat ze zichzelf opnieuw gingen uitvinden. Dat Trump dus eigenlijk een blessing in disguise was en ervoor zou zorgen dat de journalistiek haar scherpte terugkreeg. Ze moesten wel. De scherpte was ook aan het terugkeren. Maar bij de eerste de beste gelegenheid dat hij een beetje coherent praat en voor de verandering niet met z’n piemel loopt te spelen, laten ze met z’n allen zien dat ze het nog steeds wel kunnen: tegen de keizer zeggen dat z’n nieuwe mantel er prachtig uitziet.