Toen Ronald Reagan president van Amerika werd, dachten we dat de wereld zou vergaan. Het viel mee. De Amerikanen gaven hem een tweede kans. Het viel weer mee. Aan het eind van die acht jaar was een Rus, Michail Gorbatsjov, ’s wereld meest vooraanstaande politicus. Daarna verprutsten de Russen het weer. Nelson Mandela en Barack Obama namen het over.
Als Donald Trump (dan wel Hillary Clinton) de nieuwe president van Amerika wordt, is de post van meest gezaghebbende politicus ter wereld vacant. Die leemte in moreel leiderschap is spannend, maar niet rampzalig. Ook deze keer zal de wereld niet vergaan.
Reacties (20)
1) Volgens de peilingen kán Trump helemaal niet winnen. Zelfs als ‘ie alle swing states pakt komt ‘ie niet op een meerderheid. En dan moet ‘ie al door het oog van de naald kruipen.
2) “Toen Ronald Reagan president van Amerika werd, dachten we dat de wereld zou vergaan.” Maak daar maar ‘men’ van: wie is die ‘men’? Heb je daar bronnen bij? Artikelen in Vrij Nederland en De Groene Amsterdammer bijvoorbeeld, waaruit blijkt dat ‘men’ dacht dat de wereld zou vergaan.
3) Het argument: ‘Toen dachten we ook dat de wereld zou vergaan, maar eigenlijk viel dat reuze mee, dus zal het nu ook wel weer reuze meevallen als Trump wint’, is gebaseerd op de notie dat Trump vergelijkbaar is met Reagan. Dat is ‘ie niet, want Reagan was geen ongeleid projectiel met een narcistische persoonlijkheidsstructuur en het geweten van een sociopaat. Trump is dat wel.
4) Dezelfde argumentatie kun je trouwens ook ophangen over Bush junior. ‘Van Reagan dachten we dat de wereld zou vergaan, maar het viel reuze mee, dus zal het met Dubya ook wel meevallen. Hij zegt nota bene dat ‘ie wil dat de VS zich minder bemoeit met het buitenland! Nou dan!’
Twee onzalige oorlogen in de moslimwereld, talloze foltercentra en de invoering van de Patriot-act verder weten we inmiddels dat het níet meeviel. Had Al Gore gewonnen, dan was ‘ie Irak niet binnengevallen, en dan hadden we nu niet met IS opgescheept gezeten. De wereld was een stuk veiliger geweest, met minder terreuraanslagen in Europa en het Westen, minder polarisatie.
Sterker nog: misschien had Gore wél alert gereageerd op de berichten dat er een aanslag zat aan te komen in plaats van zijn golfvakantie voort te zetten, en had 9/11 überhaupt niet plaatsgevonden. Geen Wilders, geen Ayaan, geen moord op Van Gogh; Fortuyn was minder groot geworden, en had misschien nog geleefd en zijn dagen gesleten als commentator bij Harry Mens.
Welnu, Trump is een veelvoud onberekenbaarder, want impulsiever dommer en rancuneuzer dan George W. Bush. Hij is zoveel maal erger dat zelfs neoconservatieve Republikeinen niks van ‘m moeten hebben. Bill Kristol, die nota bene Sarah Palin voorstelde aan het team McCain, vindt Trump zelfs ongeschikt.
Maar blijf jezelf vooral vertellen dat er heus niks ernstigs gebeurt als Trump aan de knoppen komt te zitten van het machtigste land ter wereld aan gezien het met die mafketel van een Reagan toch ook redelijk is afgelopen…
@1
Volgens mij verwoordt deze poster hoe de anti-kernwapenbeweging er in ieder geval over dacht.
Tja, Prediker, het roept nogal een dubbele reactie in mij op.
Je kunt Reagan en Trump niet vergelijken, dat is zo. Maar Reagan had het gebrek van de beginnende Alzheimer. Dat heeft de wereld niet in het onheil gestort. “Het systeem” zorgt er voor dat presidenten met dit soort gebreken niet ontsporen.
Hoe erg is Trump erger? Nogal wat: hij leest niet, zijn concentratievermogen is beperkt, zijn opvattingen over economie en buitenlands beleid missen elke consistentie. Zijn persoonlijkheid zal vermoedelijk een ernstige hindernis zijn bij zijn bestuurlijke rol. Dat maakt hem tot een groot risico.
Bij Bush ga je te ver in de “might have been” benadering. Niet alleen Bush is verantwoordelijk voor de Irak-oorlog, niet alleen de Irak-oorlog een verklaring voor het islamitisch zelfbewustzijn. De aanslagen op de Twin Towers waren in 2001, de Irak oorlog begon in 2003. Bin Laden wilde een scherpe tegenstelling tussen belijdende moslims en de ongelovigen. Hij werd door de domoren van het type Cheney op maat bediend. Zelfs de fatsoenlijke jurist Obama doet aan targeted killing, door een rol als rechter en beul te combineren, de rechtsstaat onwaardig. Ik heb het wel de prijs voor de pax Americana genoemd.
Je boodschap aan het einde steun ik zeer. Het lijkt me een ramp voor de wereld en voor de kwaliteit van de democratische dialoog als Trump zou winnen. Hij surft op de golf van haat-radio, de Amerikaanse variant van radio “mille collines” in Ruanda. Als mensen maar vaak genoeg wordt verteld dat een bepaald soort medemens uitschot is, dat verdelgd moet worden, verhardt de wereld zeer. De grens van wat normale communicatie is, lijkt door de social media opgeschoven te zijn.
We hebben nog steeds twee wereldrijken, de V.S. en Rusland, beide in de greep van de angst en de onzekerheid. In die labiele situatie is vooral voorspelbaarheid nodig.
Jammer dat de republiekijnse propagandamachine van de afgelopen 30 jaar ook Sargasso niet onberoerd heeft gelaten. Wat een onzin om haar gelijk te stellen aan Trump.
Ik durf mezelf geen fan van Hillary te noemen (daarvoor is ze me iets te hawkerig op militair gebied) maar kom dicht in de buurt. Op basis van haar karakter en politieke overtuiging (zie haar programma) geloof ik ook dat ze een zeer goede president zal zijn als ze verkozen wordt.
Dit stukje Kras schiet me dan ook behoorlijk in het verkeerde keelgat. Waarom zou er een leemte zijn in moreel leiderschap? Of waarom zou zij niet gezien worden als een krachtige leider? Totale bullshit wat mij betreft. Ze komt minstens zo krachtig over als Obama en ik mag hopen dat ze als een soort superMerkel de ruimte krijgt om haar gang te gaan. (fingers crossed dat ze de senaat meekrijgt, dat wordt nog een probleem ben ik bang)
Daarover is veel gespeculeerd, maar dat is nog wat anders dan iemand die qua persoonlijkheid een kruising lijkt tussen Berlusconi en Mussolini, en wiens politieke team bestaat uit theocratische Scrooges en witte supremacisten en antisemieten.
Klopt. Bush was een buikspreekpop in de handen van zijn neoconservatieve kabinet, Dick Cheney voorop. Niet voor niets noemde Joe Biden hem “De gevaarlijkste vicepresident die Amerika heeft gekend”. Precies omdát die alle grenzen heeft opgerekt. En de regering Obama heeft die grenzen lang niet allemaal teruggerold, dat klopt.
Wie trekt er straks aan de touwtjes van Trump? Vladimir Poetin heeft al laten zien dat ‘ie ‘m nu reeds kan bespelen als een viool. Trump kent helemaal geen grenzen. Anything goes! De schade zou een veelvoud zijn.
De dag na de aanslagen op 9/11 vroeg Cheney aan zijn staf hoe ze dit konden gebruiken om een invasie van Irak te rechtvaardigen. En als het aan die neoconservatieve kliek had gelegen, hadden ze Libië, Syrië, Iran en Noord-Korea er ook nog even bijgepakt, en zo de hele wereld in brand gezet.
Overigens is Bin Laden óók goeddeels een product van het Amerikaanse buitenlandbeleid hè? Weet je nog, dat de Amerikanen, Saoedi’s en Pakistanen in de jaren tachtig de mujaheddeen steunden om de Russen hun Vietnam te bezorgen? Onder goeie oude Reagan en zijn vice-president George H. Bush dus?
Vervolgens keert het monster zich tegen zijn broodheer, de Saoedi’s en de Amerikanen, omdat die Amerikanen na Golfoorlog I begin jaren negentig allerlei legerbases op ‘heilige grond’ hadden geplaatst. Vond Bin Laden niet zo leuk. Of misschien had ‘ie gewoon een nieuwe missie in het leven nodig: na de atheïstische Satan de christelijke kruisvaarders te lijf gaan.
Anyway, de islamitische revolutionaire bewegingen zijn zelf ook weer een respons op kolonisatie door het Westen, net zoals het nazisme een respons was op het economisch en militair kreupel slaan van Duitsland na WOI, en een verlangen naar de gloriedagen van weleer.
Kortom, duizend maal liever een rationale havik als Hillary in het Witte Huis dan een ongeleid projectiel als Trump. De schade die de laatste zou kunnen aanrichten, zou van ongekende proporties zijn. Alsof je het Kremlin door Zjirinovsky zou laten besturen.
Ha Prediker, over de feiten zijn wij het wel eens, al hebben we er wat veel tekst voor nodig.
Een opmerking nog: de V.S. heeft traditioneel dubieuze regimes gesteund als die rust brachten (Egypte b.v., maar ook Libië, Syrië en zelfs Irak.) Je bent dus een beetje anachronistisch: de bemoeizucht van de V.S. kwam pas na de Arabische Lente en de verlossing uit het moeras Irak.
Je gaat niet in op het morele leiderschap, waar Christian het ook over heeft. Ik maak een ernstige vergelijking met de haatradio van Ruanda. In een Youtube clipje zie je Clinton met een atoompaddenstoel op de achtergrond. Dat type ongeremde vuile suggestiviteit, vind ik een groot risico, ook voor onze politieke gebruiken. Ik heb in deze kolommen Trump met Mussolini vergeleken, dus over dat risico zijn we het eens. Maar zitten er touwtjes aan Trump, waar iemand aan kan trekken? Juist door die twijfel pleit ik voor voorspelbaarheid: Hillary dan maar.
@1 “Heb je daar bronnen bij?” Is een clipje ook goed?
@6 Que? De Arabische lente begon in 2011. De VS bemoeit zich al sinds de jaren vijftig met het Midden-Oosten. Door de sociaal-democratische president van Iran te vervangen voor de shah (Operatie Ajax), waar de Islamitische revolutie drieëntwintig jaar later weer een reactie op was; door Saddam Hussein vervolgens te ondersteunen in zijn oorlog tegen Iran; door Saddam Hussein weer te kortwieken nadat hij Koeweit was binnengevallen in 1991; door Israël te steunen met wapens en geld… etcetera.
O en dan hebben we het nog niet over de moordaanslagen op Moammar al-Qadhafi, in de periode dat het nog uitkwam hem als internationale superschurk (denk: Bond-villain) af te schilderen door hem allerlei aanslagen in de schoenen te schuiven waar de Syriërs vermoedelijk achter zaten; waarna Tony Blair en George Bush hem in het begin van deze eeuw weer in de armen sloten omdat ze aan de wereld moesten laten zien dat die invasie in Irak toch echt wel een domino-effect had in de wereld.
Totdat er ook in Libië de pleuris uitbrak en Qadhafi een Assadje wilde doen; toen lieten de Westerse grootmachten hem ineens weer als een baksteen vallen, want daar kon men na de Arabische lente natuurlijk niet mee geassocieerd worden.
Probleem is alleen: dan zit je dus met een boze Qadhafi die daar als overbuurman van Europa ons vermoedelijk zuur gaat maken en z’n olie weer aan de verkeerde partijen gaat verkopen; dus hij moest weg. De no fly-zone werd regime change. Precies de reden waarom de Russen niet akkoord zullen gaan met een no-fly zone boven Syrië, want die zien de bui al hangen en dan zijn ze zo’n beetje hun enige partner in het Midden-Oosten kwijt.
Die Qadhafi had in z’n latere jaren trouwens wel wat weg van Trump: ook zo’n megalomane fantast. Hij dacht op zeker moment dat ‘ie niet enkel de verlosser van zijn volk was, maar zelfs de Leidsman van Afrika.
Het is inderdaad niet belangrijk of de Amerikaanse president als de “meest vooraanstaande” of “meest gezaghebbende” politicus ter wereld wordt gezien. Het is geen talentenjacht, ook al maken sommigen dat ervan. En dan: vooraanstaand, volgens wie?
Dat neemt niet weg dat de gevolgen, voor de wereld, van de uitkomst van Amerikaanse presidentsverkiezingen enorm en rampzalig kunnen zijn. De verkiezing van Bush boven Gore is hiervan een goed voorbeeld. Bush was niet ‘vooraanstaand’, maar zijn beleid was rampzalig, en de gevolgen ervan merken we nog steeds.
Trump (gesteund door zijn Republikeinse vrienden) wil het klimaatverdrag van Parijs opzeggen. De consequenties daarvan lijken me rampzalig. (Wat niet wil zeggen dat met Clinton de wereld niet evengoed zal vergaan.)
@8:
Zijn hele volwassen leven zijn er voorbeelden te geven van zijn machtshonger en megalomanie. Varierend van de Great Man-Made River tot het binnenvallen van Tjaad in 1973 voor wat uranium (Als Mohammed niet naar de berg komt, komt de berg wel naar Mohammed, nietwaar?). Een dergelijke pathologie komt niet tot uiting bij veel dictators als ze eenmaal macht hebben. Meestal zijn de pathologische randjes al veel eerder zichtbaar.
Een president die tegen de belangen van Wall Street in gaat en zonder ingrijpen van zijn partij zijn gang kan gaan. Dat laten ze niet gebeuren.
correctie, spreekwoord is exact andersom.
@7 Ik vermoed dat je dat clipje iets te letterlijk neemt. Zo heb ik het in ieder geval nooit opgevat, dus vooralsnog heb je me niet overtuigd.
Maar vertel eens…
Zei Reagans eigen ghostwriter in 1980/1984 óók publiekelijk dat ‘ie Reagan de lanceerodes voor de atoomraketten niet toevertrouwde? Want Tony Schwartz heeft die uitspraak over Trump namelijk wel gedaan.
Zei Reagans Republikeinse rivaal in 1980/1984 óók publiekelijk dat ‘ie Reagan de lanceercodes voor de atoomraketten niet toevertrouwde? Want Jeb Bush heeft die uitspraak over Trump namelijk wel gedaan.
Zei Jimmy Carter in 1980 óók publiekelijk dat het Amerikaanse volk te snugger was om Reagan de lanceercodes voor de atoomraketten toe te vertrouwen? Want Obama heeft die uitspraak over Trump namelijk wel gedaan.
Zei Jimmy Carter’s vicepresident in 1980/1984 óók publiekelijk dat ‘ie Reagan de lanceercodes voor de atoomraketten niet toevertrouwde? Want Joe Biden heeft die uitspraak over Trump namelijk wel gedaan.
Schreven voormalige bedieners van de atoominstallaties in 1980/1984 óók een open brief dat ze Reagan de lanceerodes voor de atoomraketten niet toevertrouwden? Want zo’n groep heeft dat nu namelijk wel gedaan. Daar zit ook een adviseur van Mitt Romney en Jeb Bush bij.
En bij dat laatste zit nog een doordenkertje: als de mensen die de raketten daadwerkelijk moeten afschieten de orders van hun president niet vertrouwen, betekent dit het einde van mutually assured destruction, want dan kun je er vergif op innemen dat sommigen als het er op aankomt zullen twijfelen (zou jij dat niet doen als je van Trump het bevel kreeg Rusland te nuken?).
En als ik die overweging kan maken, kan het Kremlin dat ook bedenken. Vermoedelijk zullen ze het niet wagen om Amerika plat te bombarderen, maar een kernraketje op een van de Baltische staten is dan bepaald niet buiten de orde meer.
@8: “door Saddam Hussein vervolgens te ondersteunen in zijn oorlog tegen Iran”
Dat lag iets gecompliceerder. Reagan’s steun aan Iran tegen Hoessein (Reagan vond hem “an asshole”) mag in die oorlog niet onvermeld blijven.
@8: dat is wat ik bedoel. Ik weet zeer wel dat Reagan met een handvol F-111 bommenwerpers, die met die verstelbare vleugel, het paleis van de kolonel liet bombarderen, waarbij een dochter omkwam. Of de steun van de V.S aan Irak, toen er oorlog werd gevoerd tegen Iran. Of tegen Nasser, toen die teveel praatjes kreeg.
Het beleid van de V.S. is vooral opportunistisch en per land. Het mooist zichtbaar is het in de houding jegens Egypte; Mubarak werd decennia gesteund, maar moest van Clinton ruimte maken. En warempel, een gekozen machtswisseling volgde, met de moslim broederschap. Gelukkig nam het Egyptische leger de touwtjes weer in handen en de democratische Clinton slaakte een zucht van verlichting.
@13 Wat het clipje laat zien is dat een domme Reagan die Armageddon ontketent indertijd een zo normaal beeld was dat het bruikbaar was in talloze videoclips.
Overigens bedoel ik niet Trump en Reagan gelijk te stellen, maar de verwachtingen en beelden die van hen bestonden.
@13
Godallemactig, je bent weer lekker bezig. Maar in die tijd was de gedachte aan een halfdemente communistenvreter die belust was op de totale vernietiging van de soviets in een tijd dat de vinger aan weerskanten niet ver van de lanceerknop zaten een ware nachtmerrie. Dan vind ik de gedachte die Christian hier verwoord niet eens zo gek: we hebben Reagan en de Bushes overleefd, dan kunnen we zo’n Trump er ook nog wel bij hebben. We zijn – terecht of niet – blasé geworden.
Er zijn honderdduizenden mensen die Bush niet hebben overleefd. Sterker, het is niet overdreven te stellen dat er nog steeds mensen sterven als gevolg van beslissingen van Bush.
@17 Tja, het kan natuurlijk best zijn dat ik in die tijd te jong was om dat mee te krijgen (ik zat toen nog op de basisschool), maar over Reagan heb ik me nooit zorgen gemaakt, terwijl ik bij me bij Trump écht zorgen maak.
En ik zie die zorgen ook weerspiegeld in de uitlatingen van serieuze spelers over het gehele politieke spectrum, die net als ik denken: op die Trump valt écht geen peil te trekken, hij is er gek genoeg voor.
Maar misschien hebben jullie gelijk als ik William Knoblauch zo lees in hoofdstuk vier van Nuclear Threats, Nuclear Fear and the Cold War of the 1980s (2016).
@19: Het is goed mogelijk dat we inderdaad echt op het randje gebalanceerd hebben met Reagan. Zelf herinner ik me de jaren ’80 (tot 1988 dan, daarna begonnen de mooiste jaren) inderdaad vooral als een angstige tijd met dreigende kernoorlog, vergelijkbaar met wat we op school leerden over de Cubacrisis. Het is gelukkig goed afgelopen, niet in de minste plaats omdat in Rusland (destijds nog de Sovjet-Unie) een wijs persoon aan de macht kwam. Maar momenteel ziet dat er in mijn ogen slechter uit, dus als jij je nog meer zorgen om Trump dan om Reagan maakt, zien we het samen zeker niet beter eindigen dan de jaren ’80.