Omdat ze vanavond (zaterdag) op het Le Guess Who?-festival in Utrecht spelen maar even een oude Swans er bij gepakt.
Swans is de band rond Michael Gira. In den beginne was het vooral loodzwaar traag keihard beuken, met een hang naar repetitieve structuren in een experimentele muur van geluid. Na verloop van tijd bleek dat ze ook ingetogen muziek konden maken, zoals hier bij het nummer Failure, van de cd White Light from the Mouth of Infinity.
Kort na het uitbrengen van dit album werd de band opgedoekt, om een paar jaar geleden weer opnieuw opgericht te worden. In tussentijd begon Gira een eigen platenlabel en deed hij mee in tal van muzikale projecten. Het trage gebeuk van het begin was meer en meer naar de achtergrond verdwenen.
Wat gedurende Gira’s hele carrière bleef, was de duistere inslag – vaak met een knipoog. Ook hier horen we dat hij nou niet echt het zonnetje in huis is.
Dus mocht u eens zwaar in de put zitten: luister hier naar, en u kunt zich troosten met de gedachte dat het dus altijd nog erger kan.
Reacties (5)
… of het nodige zetje geven. ;-) Overigens vond ik zijn gitaarspel bij een soloconcert van Gira een paar jaar geleden net zo’n transcedente werking hebben als ‘het gebeuk’ in de vroegere jaren van de Swans. Eén van mijn favoriete oer-industrial artiesten of all times. Een blik in het hiernamaals met je hoofd door de strop. Hemels: https://www.youtube.com/watch?v=PkdhP1A3p4g
@1: net zo deprimerend als #0, allemachtig :))
Maar ik kan er wel om lachen, zo deprimerend muziek maken is toch wel een kunst en ze beheersen die prima. Volgens mij had J.P. Cokema in KOZ daar ook ooit iets over maar die kan ik zo gauw niet terug vinden.
Dat festival is trouwens niet te klein zeg.
Prachtig! “In den beginne was het vooral loodzwaar traag keihard beuken, met een hang naar repetitieve structuren in een experimentele muur van geluid.”
@3: Ja, zo beschreven ga je het bijna mooi vinden zonder het gehoord te hebben ;)
Het was een geweldig optreden. De muziek zingt nog rond in mijn borstkas.