‘Als je neutraal bent in een situatie van onrecht, dan kies je de kant van de onderdrukker,’ Aartsbisschop Desmond Tutu.
OPINIE - Geen ziel zal zich ooit afvragen wie de agressor is geweest tijdens de Tweede Wereldoorlog. De oorzaken van het conflict en de gruwelen van destijds zijn immers alom bekend. Al-Nakba; de vlucht, verdrijving en etnische zuivering van de Palestijnen tussen 1947 en 1948, de confiscatie van hun bezittingen en de massamoorden uitgevoerd door Joodse milities (Irgun, Stern en Hagana) maken echter geen deel uit van ons historische besef. Ironisch, want Al-Nakba is terdege een gevolg geweest van WO2.
Geschiedenis
Na het beëindigen van het Britse mandaat over Palestina in 1947 deelde de VN het ‘beloofde’ land, middels resolutie 181 op. Het doel van de desbetreffende resolutie was om zowel een Joodse thuishaven als een Palestijnse staat te creëren. In het licht van deze historische gebeurtenis rees bij mij persoonlijk de vraag: hoe verdeel je datgene, wat niet aan jou toebehoort?
In lijn met bovenstaande gedachte brak er een destructieve oorlog uit tussen de inheemse bevolking enerzijds en de Joodse kolonisten anderzijds. Tijdens deze oorlog werden er twee dozijn moordpartijen uitgevoerd door de toekomstige Israëliërs, werden er vijfhonderd dorpen en maar liefst elf steden verwoest. Het ‘vrijgemaakte’ land werd vervolgens gebruikt om nederzettingen op te bouwen. Aan het einde van de oorlog waren er 750,000 Palestijnen gevlucht of verdreven. Dit is summier de historische tragiek van de Palestijnen. Zij zijn de slachtoffers van de slachtoffers geworden. En sedert 1948 worden zij verguisd, onderdrukt en genegeerd door de rest van de wereld.
Heden
De nazaten van de mensen die toen verdreven werden wonen tot op de dag van vandaag in vluchtelingenkampen verspreid over, Libanon, Syrië, Jordanië, de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook, veelal in erbarmelijke omstandigheden.
De VN roept Israël middels resolutie 194 op om deze vluchtelingen te laten terugkeren. Aan deze resolutie wordt echter geen gehoor gegeven.
In de zogenoemde ‘bezette gebieden’ fungeert Israël al decennia lang als een bezettingsmacht. Een bezettingsmacht te vergelijken met de koloniale machten uit het verleden. Israël controleert de luchtruimte, de grenzen en het water. Tevens worden de Palestijnen – vooral in de Gazastrook – de meest elementaire basisbehoeften ontnomen. Een bewuste strategie van een land, die zich maar al te graag de enige democratie in het Midden-Oosten noemt.
Rol EU
In 1995 sloot Israël een associatieverdrag met de EU. Dankzij dit verdrag heeft Israël een gunstige economische positie verworven. Een derde van de Israëlisch export gaat naar de EU. Aan het associatieverdrag als zodanig zitten wel voorwaarden, zo stelt artikel 2 dat Israël de mensenrechten dient te respecteren. Bij het nalaten van voorgenoemde kan het verdrag eenzijdig worden opgezegd. Er zijn inmiddels talloze rapporten beschikbaar, waaruit blijkt dat Israël de mensenrechten stelselmatig schendt. Zelfs kinderen zijn niet veilig. Zo zijn er gevallen bekend waar kinderen midden in de nacht aan handen en voeten geboeid afgevoerd zijn. En gedurende de detentie werden die kinderen stelselmatig mishandeld. Een krachtige reactie van de EU blijft echter uit.
Een van de (kern)doelstellingen opgetekend door de lidstaten van de EU is een strikte nakoming en ontwikkeling van het internationaal recht. Wil de EU in de toekomst wereldwijd bezien een rol van betekenis blijven spelen, dan zou zij indien noodzakelijk gewenst resultaat moeten kunnen afdwingen. In dit specifieke geval impliceert dit het opzeggen van het associatieverdrag met Israël.
Een democratische seculiere staat
Al 66 jaar ziet de internationale gemeenschap de twee statenoplossing als de ‘heilige graal’ om tot een duurzame oplossing te komen. Maar daadwerkelijke vrede is er nooit geweest. Een democratische seculiere eenheidsstaat voor moslims, christenen en joden biedt uitkomst. Er zou een einde komen aan de vluchtelingenproblematiek, aan de bezetting en het eeuwigdurend geweld in die regio. Dit is heden ten dagen niet de mainstream-gedachte, vanwege het feit dat deze oplossing als een onhaalbare illusie wordt gezien. Echter, als een apartheidsregime uit het verleden zoals Zuid-Afrika middels internationale sancties op haar knieën gedwongen kon worden, waarom zou dezelfde oplossing niet kunnen werken voor een land als Israël? Goed voorbeeld doet goed volgen.
Dit artikel van Nourdine Tighadouini verscheen eerder op Voorbeeldallochtoon.
Reacties (12)
@0
Het enige dat ik ooit over de Nakba voorbij zie komen in Nederlandse stukken is de bewering dat zogenaamd niemand zich bewust zou zijn van de Nakba, dat was misschien zo rond 1970, maar die calimero rol past nu niet meer, de pro-Palestijnse kant heeft anno 2014 waarschijnlijk zelfs een meerderheid van de publieke opinie achter zich.
” ‘Als je neutraal bent in een situatie van onrecht, dan kies je de kant van de onderdrukker,’ Aartsbisschop Desmond Tutu.”
Alsof er maar 1 onderdrukker tegelijk kan zijn. Ik kan neutraal zijn in het conflict tussen Bashar Al-Assad en ISIS zonder medeplichtig te zijn aan de onderdrukking van het Syrische volk. Je kunt het me hoogstens kwalijk nemen dat ik niet beide facties heb platgebombardeerd.
“Een democratische seculiere eenheidsstaat voor moslims, christenen en joden biedt uitkomst. Er zou een einde komen aan de vluchtelingenproblematiek, aan de bezetting en het eeuwigdurend geweld in die regio.”
het zou ook de huidige Joodse en Arabische Israeli’s in armoede storten, een taalkundig, religieus en economisch verdeeld landen opleveren en tot een enorme overbevolking van het gebied leiden en dan gaan we er maar even vanuit dat dat democratische karakter lang stand zou houden.
De drie-statenoplossing is beter: Gaza naar Egypte, Westbank naar Jordanie (dat nu al veel nazaten van Palestijnse vluchtelingen herbergt), dat zorgt voor een veel kleinere economische, culturele en demografische schok en Israel kan alleen maar tegen zijn als ze absoluut express willen dwarsliggen (wat Netanyahu graag doet, maar de bevolking misschien niet), een democratie opzetten is dan ook geen probleem want die hebben ze in Egypte en Jordanie toch al niet. Maar ja, dan zouden de Arabische staten zelf iets moeten doen om de Palestijnen te helpen en dat zien ze niet zitten: Palestijnen zijn handig als politiek instrument maar niemand wil ze eigenlijk hebben.
@1: Sorry he gaat een beetje voorbij aan de kern van dit verhaal: De staat Israël had nooit gesticht moeten worden. Nu zitten we met de shit.
@1 Hoewel een enkele eenheidsstaat mij ook erg rooskleurig zou lijken, lijkt mij dat een aantal van jouw argumenten ook overtrokken zijn.
Zuid-Afrika is (#0) inderdaad een voorbeeld van een land met grote economische verschillen, maar om nou te zeggen dat dat goed is gekomen, lijkt mij voorbarig. Een voorbeeld van een land waar het ’toch goed is gekomen’, is Duitsland: zelfs economische ideologische verschillen verdwijnen. Nederland, de VS en -eveneens- Duitsland kennen verschillende godsdiensten, die elkaar vroeger niet uit konden staan (en, zo durf ik te beweren, op een soortgelijke manier als joden en moslims), maar ook dat is gekomen. Belgie kent taalverschillen, maar dat is een slecht voorbeeld, maar kijk naar Finland (al is het slechts 6% Zweeds), Zwitserland, Estland. Elk van die verschillen zou op zichzelf niet genoeg hoeven te zijn om een scherpe grens door een samenleving te trekken. Onwillendheid om met elkaar in één land te wonen, is dat echter wel. En dat was bij de Kroaten zo, en ik verwacht niet dat dat veel anders is dan bij de Israëli’s en de Palestijnen.
Joodse en Arabische Israëli zouden armer worden. Dat klopt, zeker als het beleid zou zijn om economische verschillen gelijk te trekken. Anderzijds zou het economisch klimaat minder onder druk staan. Er zouden geen (mogelijke) boycots zijn van Westerse bedrijven (bijvoorbeeld, waterbedrijven), en misschien zouden Arabische ietsjes welwillender tegenover Israëlische producten staan. Ook zou met een -vreedzame- staat, ook de besteding aan militaire uitgaven omlaag kunnen, zonder de veiligheid te drukken (de omringende landen zouden nog steeds vijandig kunnen zijn, maar het aantal grensposten en de lengte van de te beveiligen grens neemt af).
Ik zie niet zo 1-2 waarom er een enorme overbevolking zou komen. Ja, de welvaart neemt toe, maar ik zie geboorte-overschot toch meer in combinatie met gezondheidszorg en voedselvoorziening, die met de welvaart komt. En hoewel luxeproducten (en daarmee bepaalde vormen van gezondheidszorg) schaars zijn, heeft de EU de Palestijnen in het verleden daarin wél gesteund. De bevolkingsopbouw lijkt meer op die van Pakistan (ontwikkelend land), dan van Somalië of Burundi, waar de kindersterfte een stuk hoger is. Ik zou denken dat alleen de eerste 5 jaar het cohort een explosie in kinderen zou zien (op dezelfde manier dat dat na een oorlog gebeurde, niet als permanent verschijnsel), waarna een sterke afname te zien is. Want ook moslims kennen condooms, en zouden er (waarschijnlijk, afhankelijk van het kinderenbeleid) baat bij hebben om niet teveel kinderen te hebben.
Een driestatenoplossing lijkt mij nog minder haalbaar dan een één- of tweestatenoplossing. Bij die eerste 2 willen de beide partijen (Israeli’s en Palestijnen) niet echt, en bij de driestatenoplossing, moet je ook rekening houden met Jordanië en Egypte. (En zelf geef je al aan dat ze dat niet echt willen.) Zij hebben de gebieden die je noemt zelf opgegeven aan de Palestijnse Autoriteit. Zij zouden zo iets in de handen worden gedrukt, wat ze niet willen hebben. (Als Frankrijk ‘Rijssel’ wil ’teruggeven’, hoeven wij dat toch ook niet te accepteren?)
Ik zie zelf echter ook geen goede oplossing. De kolonisatie van de Westelijke Jordaanoever (‘Judea en Samaria’) is onstuitbaar en nu, of binnenkort, onomkeerbaar. De wegen zijn onder de controle van de Israeli’s, de landbouwgebieden en andere vruchtbare gebieden ook grotendeels. Dan rest er daar niet veel voor de Palestijnen. Met 4 keer de dichtheid van de Randstad (inclusief Groene Hart) is de Gazastrook eigenlijk gewoon één grote stad. En is er nog plaats voor een stadstaat in deze wereld, die niet op de meest vriendschappelijke voet staat met haar bu(u)r(en)?
@2 En wat doe je met die shit, die er nu is? Israel is inmiddels een historisch feit, dat niet meer ongedaan is te maken. #1 draagt daarbij wel een andere oplossing aan: de driestatenoplossing.
Vanwege de zogenoemde ‘Nakba-wet’ kan Sargasso dankzij deze post nu trouwens mooi wel fluiten naar subsidie uit Israël, maar dat terzijde …
Nu er al één-, twee- en driestatenoplossingen zijn genoemd, kan de anarchist in me het niet laten om ook te wijzen op de nulstatenoplossing. Realistisch op de korte termijn is het misschien niet, maar anarchisme is een populaire Joodse traditie, en ik durf te wedden dat als je het de Palestijnen momenteel vraagt, dat ze iets minder autoriteit ook wel zien zitten.
Vind je het gek? Ten eerste was het een resolutie van de Algemene Vergadering en dus niet bindend. Ten tweede was Israël toen nog niet eens als lid toegelaten en ten derde stemden de Arabische landen die wel lid waren allemaal tégen.
Ach wat lief, wat zijn de moslims toch betrokken bij de Palestijnen. En dat allemaal uit humanisme hè! Uit liefde voor de medemens. Niet uit moslimsolidariteit, antisemitisme of ander dubieus motief. Nee, dit is echt prachtig, *pinkt wat traantjes weg*.
maar om nou te zeggen dat dat goed is gekomen, lijkt mij voorbarig.
Ah meneer heeft Martin Bosma gelezen! Wat is er precies niet “goed gekomen” in ZA?
@7 Afgezien van de homohaat, xenofobie, misogynie en blankenhaat schiet me ook niet direct iets te binnen, nee.
@7: Waarvoor moet hij daarvoor Martin Bosma hebben gelezen? Misschien heeft hij wel John Pilger gekeken: http://johnpilger.com/videos/apartheid-did-not-die
@3
De overbevolking zou komen van alle “terugkerende vluchtelingen” die nu wonen in Jordanie, Libanon, Syrie, etc… Iedereen die van de oorspronkelijke Palestijnse vluchtelingen afstamt heeft officieel recht op zo’n terugkeer, dus ook wie maar 1 Palestijnse grootouder heeft en 3 Syrische. Zo zijn er ondertussen vele miljoenen mensen die weinig rechten hebben in het land waar ze nu wonen en bij een een staat oplossing graag naar het rijke Israel zouden trekken en dat officieel ook mogen. Bij een drie staten oplossing is die aantrekkingskracht veel minder en zou een groot deel van hen niet hoeven te verhuizen om in een van de nieuwe staten te wonen, zij wonen immers al op Jordaans grondgebied.
@10 Ah, precies, dat verklaart inderdaad wat, zo had ik het nog niet gezien. Daar zou misschien nog naar gekeken moeten worden. Dat is wel één van de issues waar ik pro-Israelreaguurders en -bloggers nog wel in toe wil geven. De status van ‘vluchteling’ blijkt bij Palestijnen overerfbaar. Als ‘we’ Marokkaanse Nederlanders ’terug’ willen sturen, al is slechts één van hun grootouders in Marokko geboren, dan noemen we het discriminatie, maar als zoiets geldt voor Palestijnen dan zou zoiets legitiem moeten zijn.
Het lijkt me van enig belang ‘Molukse’ toestanden te voorkomen. Duidelijkheid voor de uitgewekenen moet het hoofdstuk afsluiten, en daarbij behorend leed als zaak van het verleden maken, en voorkomen dat (verdere, Munchen, 1972) terroristische acties meer leed veroorzaken. Palestijnen mogen gelijk hebben (volkenrechtelijk en historisch), maar daar koop je niks voor.
@11
Je zou het op kunnen lossen met een schadevergoeding per oorspronkelijke volwassen vluchteling. Het recht op die vergoeding kan worden overgeerfd maar moet verdeeld worden door de nazaten, net zoals de huizen die ze hadden in Palestina en waar de claims uiteindelijk om draaien (men kan het recht op vergoeding doorgeven aan de oudste zoon of verdelen over alle kinderen, of wat dan ook, wat de familie maar beslist). Dit zou een rem zetten op de grootte van de historische claim en als Israel de vergoedingen heeft betaald (wat Israel heel veel geld kan kosten, maar dat zou via een lager defensie budget kunnen worden gecompenseerd) en de nazaten van de Palestijnen die hebben geaccepteerd moeten de Arabische landen hen of uitzetten of accepteren als burgers met volledige rechten (wat ze niet willen). Ondertussen kunnen nazaten van verdreven Joden uit Arabische landen weer claimen dat ze ook een schadevergoeding moeten krijgen, ook is het de vraag hoe hoog een Palestijnse schadevergoeding moet zijn (ga je er vanuit dat ze de huidige Israelische welvaart zijn misgelopen of ga je er vanuit dat ze zonder de kennis en het kapitaal van Europese Joden in hun land net zo arm waren geweest als de Jordaniers en Egyptenaren, of iets daar ergens tussenin?)