Volentekriebels | Hulde aan de vergeetcultuur

COLUMN - Vergeven is uit, maar vergeten doen we aan de lopende band. Dat heeft zo zijn voordelen.

In de schaduw van de stapel paardenvleesaffaires voltrok zich recent een voedselschandaal dat grotendeels onopgemerkt is gebleven. Milka, fabrikant van een chocola-achtige substantie die, anders dan de naam (Milch-Kakao) doet vermoeden vooral uit suiker bestaat, introduceerde een nieuwe chocoladereep: Milka Tuc. Het is het slechtste idee sinds de dag dat Britney Spears besloot te gaan acteren.

De chocolade van Milka is zo zoet dat enkel kinderen en menstruerende vrouwen ervan kunnen genieten. Tucjes zijn zoute crackers die alleen lekker zijn als je heel dronken bent en zelfs dan eigenlijk niet. Het combineren van die twee is net zo achterlijk als koffie met gebakken uitjes. Zo smaakt het ook ongeveer.

Milka Tuc is derhalve gedoemd te mislukken. Dat moeten ze bij Milka stiekem al geweten hebben. De vormgever, of hoe heet zo iemand bij chocola, heeft de crackertjes ongeïnspireerd in de reep geduwd en wel zo slecht dat de meesten eraf vallen als je de verpakking opent. Ook de marketingjongen heeft zich er met een jantje-van-leiden van afgemaakt. Na zijn eerste reactie nam hij niet de moeite om verder na te denken over een goede slogan en nu hangt het land vol posters met de tekst ‘huh?’

Over een paar maanden zal de reep niet meer verkrijgbaar zijn en vliegt de bedenker de laan uit. Veel zorgen hoeft hij zich niet te maken. Hij komt vast wel weer aan het werk. Ik kan het niet hardmaken, maar ik veronderstel dat hij ook verantwoordelijk was voor flops als Snor, Splash, Roast’m, Ritsels, Omo Power, 7up Ice Cola, Aardappel Anders, de plastuit, het vrouwencondoom, dagblad DAG, de chipknip, Het Land van Ooit, Sport 7, de LPF en de Sovjet-Unie.

Terwijl het volk roept om zwaardere straffen en het woordje ‘vergeven’ in de Van Dale al met potlood is doorgekrast, zie je in de praktijk dat het zo’n vaart niet loopt. De informatieflow is dermate hoog dat we vandaag al niet meer weten waar we ons gisteren druk over maakten. Zo was Studio Voetbal de conclusies na de dood van grensrechter Richard Nieuwenhuizen na een dikke maand alweer vergeten. En wie van de miljoenen verontwaardigde retweeters denkt nog wel eens aan Joseph Kony? Ik vermoed bijna niemand en dat is bijzonder kwalijk.

Blunderende individuen hebben ondertussen flink voordeel bij de vergeetcultuur. De teleurstellende lijsttrekker Job Cohen heeft een nieuwe betrekking bij de Openbare Bibliotheek Amsterdam, de mislukte bondscoach Louis van Gaal mag het gewoon nog een keer proberen en Heineken-ontvoerder Willem Holleeder kreeg – overigens zonder succes – een nieuwe kans als columnist.

Ik juich dat toe. Een misstap is snel begaan en het zou uitermate wreed zijn als er niet zoiets bestond als een tweede kans. Ik wacht dus rustig af totdat de bedenker van de Milka Tuc een medicijn vindt tegen aids en ondertussen probeer ik te vergeten dat ik kotsmisselijk ben. Dat wil helaas nog niet echt lukken.