COLUMN - Omdat matige tijdschriften nou eenmaal gevuld moeten worden, hebben ze vaak zo’n rubriek waarin een BN’er een aantal standaardvragen krijgt voorgeschoteld die bedacht zijn door de goudvis van de redactiestagiaire of iemand met gelijke kwaliteiten. Dat was althans tot tien jaar geleden zo. Toen ben ik gestopt met het lezen van matige tijdschriften, omdat ze zo matig waren. Sindsdien ben ik een gelukkig mens.
Een vraag die vaak gesteld werd, was: wat was het eerste plaatje dat je kocht? De BN’er loog dan en noemde een heel tof singletje, omdat hij dacht dat dat goed was voor zijn imago. Tevergeefs natuurlijk. Als je je laat je gebruiken voor zo’n opvulrubriek in een matig tijdschrift, dan kan geen single je imago meer redden.
Omdat ik gestopt ben met matige tijdschriften weet ik het niet zeker, maar ik vermoed dat ze nog steeds van die stompzinnige rubrieken hebben. De vraag naar het eerste singletje is echter irrelevant geworden. Immers, een BN’er van 22 (zo oud zijn BN’ers in dat soort tijdschriften altijd) heeft nog nooit een single gekocht.
Toen ik zestien was, luisterde ik altijd naar Osdorp Posse, waarbij ‘altijd’ letterlijk genomen mag worden. Niet alleen omdat ik ze ontzettend goed vond, maar vooral omdat ik bijna geen andere cd’s had. Die schaarste had wel wat. Zelfs na honderd luisterbeurten hoorde ik nog geluidseffectjes of woordspelingen die me niet eerder waren opgevallen. Ik haalde het maximale uit de plaat.
Tegenwoordig heb ik dankzij Spotify vrijwel alle muziek binnen handbereik. Elke dag luister ik naar nieuw uitgekomen albums. Rond eind oktober mag ik bij een aantal muziekmedia een lijstje inleveren met mijn tien favoriete albums van het jaar. Mijn nummer 1 van 2012, Cancer 4 cure van El-P, had ik dertien keer gedraaid. Dertien keer! Dat haalde Osdorp Posse vroeger in een week. Cancer 4 cure zit waarschijnlijk nog boordevol verborgen geheimen. Ik zal de meeste nooit ontrafelen.
Het is overigens de vraag hoe lang albums nog zullen blijven bestaan. In deze tijd van streaming ben je niet meer gebonden aan de maximale speelduur van een cd. Je kan je albums zo lang maken als je wil, maar in de praktijk gaan artiesten juist voor kort. De jeugd luistert toch alleen maar singles en Youtubet zich kapot. Vooral hiphopclipjes zijn populair. Nederlandse rappers waar niemand van boven de zestien ooit van gehoord heeft, halen met gemak honderdduizenden tot zelfs miljoenen views.
Ik wilde een voorbeeldje opzoeken, maar ik vond Timmerman Koos. Ook dat is YouTube. Koos is een timmerman uit Vlaardingen of Kees van Kooten die doet alsof hij een timmerman uit Vlaardingen is. Hij heeft een YouTube-kanaal met heel veel filmpjes en grijs haar met heel veel gel. In zijn filmpjes legt hij warrig uit hoe je bijvoorbeeld de kithoek strak afmest, zoals dat heet bij schilders (tip 76) of hoe je priemt (tip 87). Ze worden maximaal enkele duizenden keren bekeken, waaruit je kan concluderen dat Timmerman Koos geen rapper is.
Zijn eerste plaatje was waarschijnlijk een spaanplaat.
Reacties (7)
Mooi stukkie.
Een album is een compositie waar veelal lang over is nagedacht. De hedendaagse luisteraar die zich niet meer laat meevoeren door het verhaal van een album mist ontegenzeglijk een muzikale dimensie.
Ik zou zeggen dat er *soms* lang over nagedacht is. In de praktijk wordt er hooguit wat over de volgorde en de balans nagedacht.
Of ik moet het mis hebben en de gelaagdheid in de albums die de meeste top40-artiesten uitbrengen totaal gemist hebben.
Ik vertrouw erop dat echt interessante artiesten albums blijven maken, omdat ze dat zelf een mooie bezigheid vinden. Op de markt vertrouw ik al lang niet meer.
Sindsdien ben ik een gelukkig mens.
Ik zit hier naar te kijken met een gezicht vanneh…huh. Paf dus. De emoticon ervoor bestaat geeneens. Wie wat waarom hoe? Hhoe kkken je nou in godesnaam een gelukkiger mens worden door te stoppen man…met lezen…van mátige tijdschriften. Een gelukkiger mens. Matige tijdschriften. Stop. Leg mij het diepere daarin nou eens ff uit Volente, anders ehh…
Pfff. Net ook al een mailtje terug van mijn buurvrouw die op een spirituele zoektocht is in India in de hoop (voor haar echter een must: ik moet ik moet) het diepste wezen van haar ziel te reinigen en een hoger level van universeel bewustzijn te bereiken. Of zo. Terugkomen als een nieuw mens. Een ultiem gelukkig nieuw mens.
Pff, ik heb er ook he-le-maal niets mee. Wel tot het laatst aandoenlijk inlevend belangstellend en zo hoor, ook al omdat ik sowieso altijd geïnteresseerd ben in zaken die 180 graden haaks om m’n eigen belevingswereld staan. Vlak voor dat ze vertrok heb ik ook al aan haar magische ballen mogen voelen. Glazen ballen. Magische, om misverstanden te voorkomen. “En, voel je wat?” WEeeehh. (ik moet me altijd wel inhouden me niet als een New Positivo uit Ridderkerk te gedragen als ik te maken krijg met religie en spiritisme). Ik heb toen maar gezegd dat ik een soort diesel ben eerst moet voorgloeien en bij mij de boel altijd wat langzaam indaalt, bedoel, en vluchten kan niet meer..
Maar dat wil nog maar niet lukken. Die reiniging en dat hogere level. Pfff. Dus ik had gemaild zich niet zo druk te maken ik bewonder je doorzettingsvermogen blabla en je eindeloze geduld blabla. Ik zeg meid maak je nou niet zo druk…misschien is de weg-er-naar-toe misschien wel belángrijker dan er-te-ZIJN. Nou, die hakte er meteen goed in. Ja, huilen natuurlijk in die mail. Bedoel, (en ik vertel het nu iets ludieker dan in de mail) en je hoeft toch ook geen Swami te worden? Kennu toch wel Swami? Zo’n beetje het hoogst haalbare. En die zit daar maar he die komt nooit meer van z’n plek af. Als je d’r bent heb je ook niks meer te zoeken, ja, hoppen misschien.
Of je leest toch weer eens een matig tijdschrift.
@4: Die zin is een parodie op mensen als jouw buurvrouw. Dat hele verhaal dat jij hierboven vertelt, zit verborgen in die zes woorden. Knap, hè?
Albums, ja. Nooit begrepen eigenlijk, meestal omdat er altijd wel een of twee of meer liedjes, nummers op staan de ik niet goed vond passen. Downloaden ervan is ook weer zoiets, want het voelt toch een beetje respectloos als ik niet alles afneem. Misschien vind ik ze later wel leuk. Doet me ook denken aan dat sommige dichters zeggen dat ze nog met “een bundel” bezig zijn. Ik dacht altijd dat als je dichter was, dat je dan gedichten schreef, en dat je, als je er genoeg had, ze bij elkaar zette in een bundel. Maar kennelijk kun je er ook naartoe werken, naar een bundel. Er zijn ook schilders die aan een tentoonstelling werken, die dan pas op gang komen. Dus, als het helpt bij het maken van iets, moeten ze er gewoon mee doorgaan, met albums.
Een groot deel van die Beroerde Nederlanders zit nu links en rechts hun onzin voor te dragen op de televisie, logisch dat er zo nu en dan ook een blad sneuvelt.
Wat die tijdschriften betreft een advies aan de diverse personeelsfunctionarissen van serieuze bedrijven:
Leg een diversiteit aan goede en slechte tijdschriften in de wachtruimte, dan hebt een handig extra stukje selectiegereedschap extra ;-)
Aaangaande albums: zie @2