Klik op het plaatje en raad uit welke film het schermschot afkomstig is:
******************************************************
Uitleg van DE SCHERMSCHOTQUIZ: Een filmstill wordt gevangen met print-screen op de computer of via het analoge gat dat tussen tv en fotocamera gaapt. En u mag raden uit welke film de afbeelding komt of anderszins zinnig cinematisch commentaar leveren. Blijven goede antwoorden lang uit in het reactiepampier, dan kan de organisatie aanwijzingen geven. Na pakweg een jaar filmplaatjes raden (eind 2008), zal een prijs aan de beste Sargassale Schermschutter worden toegekend.
Reacties (11)
interview
Amerikaanse versie dan wel te verstaan.
Neen, helaas Steeph.
Interview schitterde overigens al eens in deze quizze: https://sargasso.nl/archief/2008/01/31/schermschot-4/
Solaris (2002)
Ik ben honderd procent zeker dat de afbeelding niet uit de film Crash (1996) komt.
Road to perdition, maar dan set in more recent times ?
Thumbnail roept Gattaca op, maar big shot niet. Euh euh, en die tip, euh.
Q en MT hebben het allebei goed! (Q pakt de punten.)
Soderbergh’s Solaris uit 2002. Het origineel heb ik niet gezien. Tarkovski’s versie is cinefilogisch ongetwijfeld van meer kwaliteit, maar ik was erg onder de indruk van de manier waarop Clooney moet leren leven met het verlies van zijn vrouw. Een rol van Natascha McElhone. De vrouw die afgelopen week van de opnamen van de TV-serie Californication naar Engeland moest terugvliegen omdat haar man plots aan hartproblemen overleed.
McElhone schreef een öpen brief over het verlies:
I could write about him for the rest of my life. The part that saddens me most is that, whatever I can try to give my boys, their world for now has been halved, I cannot become him. All I can hope is that the seeds have been sown already in their short lives – their gardens will flourish and I will tend to them assiduously and find any way I can to fill the gaping crevices.
http://www.mailonsunday.co.uk/femail/article-1021685/Natascha-McElhone-I-believe-I-wont-feel-skin-more.html
Mooi citaat.
Qua cover / original … Soderbergh heeft dat goed gedaan. Staat op zich, m.i. Het is wel een andere film dan het origineel, zeker zonder die rit door Tokyo (echt een geniale scène in de film, schitterende vondst om dat zo op te lossen).
Verteerbaarder dus, maar an sich coherent, prima gespeeld, neat. Het origineel ging meer over hoe herinneringen kunnen haunten (incl. Rusissche ‘nostalghia’), hoe iemand gevangen kan zitten, het was elliptischer … het was tenslotte metafysische sci fi circa 1970, ahw. Deze inderdaad meer aards gefocust op dat verlies, zonder daarom zwaar transcendentaal te gaan. Lijkt me heerlijk eerst de remake te zien en dan pas het origineel.
@9: Ik heb dus eerst de remake gezien en toen pas het origineel ;-)
Pff, knap hoor.. en ik maar Sixth Sense denken.
Voor wat betreft Tarkovski’s Solyaris: Helemaal niets mis mee. Zo ook voor Nostalghia maar toch vind ik persoonlijk Stalker zijn indrukwekkendste al was het alleen al om de meest briljante cinematography.