To Bieber or not to Bieber

Oud Zeikwijf haat streberige ouders.

Over het gedrag van de meeste ouders tegenover hun kinderen ben ik tegenwoordig niet te spreken. Zij zadelen mij namelijk op met onnodig en zelfs kwalijk extra werk.

Het begint op de lagere school. Op de crèche gaat het nog wel, maar op de lagere school barst het pas los. Moeders (het zijn voornamelijk moeders) zijn verwikkeld in een wedloop om de ingewikkelste traktaties als het kind verjaart, de meest vergezochte (en duurste) partijtjes en de meest vroegtijdige disco avonden.

Ik ging met 13 jaar voor het eerst naar de disco, ’s middags mind you, maar dat was omdat een vriends vader de eigenaar was. Bij mijn tweede nest begonnen de avonddisco’s in groep 7. Aangezien 90% van groep 7 volgens de nieuwe mode allemaal met 5 jaar naar groep 3 overgingen, zijn ze dus 9 als de late dansfeesten losbarsten. In groep 8 willen ze tig keer per schooljaar naar een Frisfeest tot het uur nul, en reken maar dat zij allemaal  a.s. donderdag klokslag 9 uur aan de computer zitten want op dat tijdstip, gedurende enkele seconden, worden de tickets uitverkocht voor het optreden van Justin Bieber op 13 april 2013 in Arhem, à 99 euro p.stuk, startprijs. 99 euro per stuk! In sodding Arnhem! Op 13 april tweeduizend fokking dertien! Je hebt kans dat er op 13 april 2013 niet eens meer een Gelredome is, of een euro, of zelfs een aarde, en dat je tiener over zijn Biebergekte finaal heen is. Er zijn dus ouders die dat betalen (voor één of meer kinderen) en die op 13 april naar Arnhem heen en weer rijden met hun vroege volwassentjes, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Ik haat ze.

Je kan bij hoog en bij laag springen maar zie je daar tegen te verzetten. Peer pressure, heet dat, en elke ouder weet precies wat dat betekent. Het betekent afzien. Het is de kink in de kabel die je niet voor mogelijk hield toen je aan kinderen begon. “Peer pressure? Fingers in ze nose. Ik beslis zelf wel wat goed of slecht voor mijn kind is” moet je toen  geroepen hebben. Tot het begon, niet meer terug te draaien viel, en je finaal gek maakte.

Onnodig is het ja, in het licht van de jaren ’80 wanneer ik mijn eerste nest kreeg. Toen was iedereen straatarm: dat scheelde een slok op een borrel wat betreft de mogelijkheden tot verwennen van je kroost. Geen Justin Bieber à 99 euro per kaartje, dat kan ik u vertellen, en geen ingewikkelde verjaardagspartijtjes. Als je jarig was dan nodigde je je klasgenoten uit op de woensdagmiddag om te spelen en taart te eten. Aan het einde van de middag werden de spruitjes opgehaald: ze blaakten niet minder van vreugde dan de groeisels die nu op een zondagmiddag blasé terug komen van lasergamen of paintballen. Maar dat krijg je ze niet uitgelegd.

Tenslotte is het inderdaad kwalijk, vind ik, omdat je je kind wel iets moet bijbrengen over verleidingen weerstaan en zo. Over reptiele hersenen versus neocortex. Dat soort dingen. Ik zou het goed vinden als u dat niet deed – tenslotte is iedereen vrij om te doen wat hij of zij goeddunkt – als dat mij niet dwong om zelf de lat van de uitsloverij jegens mijn kinderen steeds hoger te zetten.

Ik heb nog één dag de tijd om te beslissen of ik een bitch van een moeder ben die haar kind de goddelijke ervaring onthoudt om Justin Bieber in levende lijve te aanschouwen. Als het me allemaal even te veel wordt kan ik altijd een “stressreductie training voor ouders” op de UvA gaan volgen. Daarvan kreeg mijn jongste onlangs een folder mee van school. Onbaatzuchtige empathen zijn het, die leraren.

Foto Flickr cc NRK P3