Culinair martelaarschap

De laatste keer dat er zich iets van McDonald’s in mijn mondholte had bevonden dateerde alweer van 1995. Toen troonde een stel vrienden in Canada me mee naar zo’n tent. Het was een hete dag en ik bestelde een milkshake, in de overtuiging dat daar niet veel aan te verramponeren viel. Ha!

Maar afgelopen vrijdag gingen mijn geliefde G. en ik in het Arnhemse Gelredome kijken en luisteren naar een kwintet brontosaurussen. Daar zijn wij al enigszins ervaren in, in brontosaurussen kijken in het Gelredome, dus wij hadden besloten die dag lekker vroeg van huis te gaan. Je parkeert dan altijd bij Burgers Zoo om vervolgens met de pendelbus vervoerd te worden. In de buurt van de dierentuin kun je prima een hapje eten en zo ben je in het verkeer mooi de drukte voor.

Maar deze brontosaurussen waren niet prominent genoeg voor zo’n pendeldienst. Burgers wist van niets en zo stonden wij tegen zessen geheel onverwacht op het parkeerterrein van het nog potdichte Gelredome, te voet met niets eetbaars in de onmiddellijke omgeving behalve een tent met een beperkt assortiment evenementenvoer en een McDonalds. Aangezien de eerste gelegenheid niet voorzien van was sanitair, was goede raad duur. Of eigenlijk niet: we moesten er overduidelijk aan geloven.

Een milkshake heb ik niet genomen deze keer. In plaats daarvan bestelde ik een McKroket, in de hoop op iets enigszins Febo-achtigs. Frietjes erbij die, naar mij nog onlangs door een perswoordvoerster van het bedrijf werd verzekerd, van échte Nederlandse aardappelen worden gemaakt. En koffie. G. koos een portie Chicken McNuggets en eveneens zo’n portie frietjes, die ondanks hun Nederlandse herkomst door de keten barbaristisch “Frans” worden genoemd.

Die foto hierboven is dus die McKroket, en ik bezweer u dat het plaatje geheel en al onbewerkt is. Wat ik bedoel is dat het ding er zó overtuigend als plastic uitziet, dat ik er even van overtuigd was dat men per ongeluk een etalagemodel in mijn doosje had gestopt. Maar nee: het was the real McCoy, om maar in de terminologie van het bedrijf te blijven.

Ik kan er verder kort over zijn: de McKroket smaakte naar onbestemde kroket (rund? kalf? kip? vegetarisch? het was niet thuis te brengen) met daarop een mosterdsaus die mij hevig deed verlangen naar zo’n zakje van Gouda’s Glorie en een broodje dat weliswaar de maag vulde, maar overweldigend smaakte naar stopverf. Dat laatste gold ook voor de frietjes. De koffie smaakte dan weer naar Moccona, een instantproduct waarvan ik vurig hoop dat het niet meer bestaat en dat ik voor het laatst meen te hebben gedronken bij mijn grootmoeder thuis, die het goedje uit besparingsoverwegingen in huis haalde.

Het kon nog erger. Een geproefde Chicken McNugget smaakte naar zulke totale onbestemde nietsigheid, er daarbij in slagend het verhemelte uniform zó doeltreffend uniform te coaten met een laag buitengewoon onaangename plakkerigheid dat ik blij was nog een halve beker van het koffiebrouwsel te hebben om ze mee weg te spoelen, wat ik persoonlijk een hele prestatie vond.

Na een kwartier stonden we weer buiten, waar het koud was en nog steeds ledig, terwijl we het brontosaurium nog steeds niet in mochten, maar de lucht rook er tenminste fris. Bovendien voelden we ons althans in die zin een stuk beter dat we in elk geval even naar het McToilet hadden kunnen gaan, dat overigens bijzonder schoon was. Als ze daar nou misschien een dame met een schoteltje zouden willen neerzetten, had ik misschien een volgende keer (in 2027 of daaromtrent) het idee dat ik gewoon voor het gebruik betaalde. Dat ik me dan dus niet verplicht voel uit eerlijkheid iets te bestellen, dus.