Schradinova

Eigenlijk had ik een pesthumeur moeten hebben. Om vijf uur was ik opgestaan om naar de luchthaven te gaan. Ik had maar vier uur geslapen en normaal gesproken ben ik dan de rest van de dag weinig waard. Maar ik neuriede toen ik de bewakingsdienst voor de eerste keer mijn bagage liet controleren – “Take off” van Schradinova. Sinds ik dat liedje voor de eerste keer hoorde, heb ik het steeds opnieuw in mijn hoofd als de Airport Security zijn irritante werk doet.

Het vliegtuig naar Trabzon was overbooked. Of ik maar elf uur wilde wachten. Mijn humeur had nu totaal verziekt moeten zijn, maar bleef uitstekend. Het moet zijn gekomen door de muzak in de luchthaven. Ik geloof dat ik alle sublieme klassieke melodieën wel heb horen langskomen: de Brandenburgse concerten, het Zwanenmeer, Für Elise en de Walkürenritt. De Vier Jaargetijden hadden nog niet geklonken of ik mocht luisteren naar de Vijfde van Beethoven, die weer werd gevolgd door het adagietto uit Mahlers Vijfde. De Moldau stroomde uit in de Schöne blaue Donau en de Hongaarse Dans werd gevolgd door Anitra’s Dans. Mijn Turkse gastheren deden hun best.

Maar nou het rare: toen ik aan het begin van de avond voor de tweede keer langs de security moest, sprong meteen “Take off” weer in mijn hoofd. Blijkbaar treft dat liedje me meer dan alle muziek die ik de hele dag had mogen beluisteren.

Ik vermoed dat het komt doordat ik de muziek van Schradinova (of Room Eleven, zoals de band eerder heette) associeer met de zomer. De eerste keer dat ik een liedje van ze hoorde, was op het terras voor de Brakke Grond in de Amsterdam. Zonnetje, biertje, een hartelijk gesprek met leuke mensen, en het grappige “I Wanna Be Your Guitar”. Meer is er niet nodig om gelukkig te zijn, en die associatie moet ik hebben bewaard.

Room Eleven was zo’n bandje waaraan alles klopte: een zangeres die je buurmeisje zou kunnen zijn, getalenteerde muzikanten die hun instrumenten gewoon goed beheersen, een verfrissend gebrek aan bombarie, en vooral catchy liedjes met aardige teksten. “Lalala Love” bestaat bijvoorbeeld uit een opsomming van chemicaliën waarvan ik aanneem dat ze een rol spelen bij de door Gouden Afrodite teweeggebrachte verstoring van de hormoonhuishouding. Het plezier spatte er vanaf.

Sinds een recente personeelswisseling noemen de muzikanten zich Schradinova. De muziek klinkt ambitieuzer. Ze weten nu wat ze kunnen en hebben aan zelfvertrouwen gewonnen. Hun vorig jaar uitgekomen eerste CD, India Lima Oscar Victor Echo You, klonk volwassener. “Take Off” mag dan gaan over veiligheidsmaatregelen op een luchthaven, de indruk dat het ook gaat over de machtsuitoefening in een relatie wordt niet bepaald weggenomen.

De muziek van Schradinova is zo gevarieerd als een band kan maken die zich niet te buiten wil gaan aan al te gemakkelijk effectbejag: soms vrolijk, soms ingetogen, soms wat melancholiek. Een meesterwerk hebben ze ondertussen nog niet gemaakt, en evenmin hebben ze een liedje geschreven dat, zoals Misirlou, de naties zal verbinden.

Het dichtste bij een klassieker komt, volgens mij, het bitterzoete “Lovely Morning”. Aan het intrigerende videoclipje, met het schitterende beeld van een jonge vrouw die in een bruidsjurk wandelt door een ontwakende stad, doen de beelden van de band, die over een weide wandelt, wat afbreuk. Nét geen meesterwerk dus.

En misschien is dat maar goed ook. Room Eleven / Schradinova behoudt zo iets menselijks. Je zou de leden in het café kunnen tegenkomen. Hun charme is als het geluk van een zomerdag, dat je je uren later nog kunt herinneren en dat je dagen of weken later nog een goed humeur bezorgt. Schradinova maakt gewoon mooie liedjes, muziek waar je blij van wordt. Zelfs als je wordt onderworpen aan irritante inspecties op het vliegveld.