‘2020: WARning’ – Patronen tijdens cycli

Foto: copyright ok. Gecheckt 25-09-2022
Serie:

ANALYSE - In het vorige artikel heb ik uitgelegd dat gedurende de periode 1495-1945 vier versnellende cycli kunnen worden herkend in de oorlogsdynamiek van het International Systeem. Elke cyclus bestaat uit een relatief stabiele periode (internationale orde), waarin ‘slechts’ kleine oorlogen plaatsvinden, gevolgd door een systeemoorlog waarin een nieuwe internationale orde wordt geïmplementeerd.

Ge-upgrade internationale ordes zijn een betere afspiegeling van de veranderde machtsverhoudingen en invloedsferen in het Systeem. Een anarchistisch systeem – dat laat de periode 1495-1945 zien – is niet in staat op een andere wijze dan door middel van een systeemoorlog haar organisatie aan te passen aan veranderde omstandigheden.

Turbine

In het vorige artikel heb ik ook opgemerkt, dat er wat betreft de vier cycli in twee opzichten sprake was van een versnelling: de levensduur van opeenvolgende cycli werd met een bepaalde versnellingsfactor korter, terwijl de ernst van de vier systeemoorlogen (in aantallen militaire slachtoffers) met dezelfde factor toenam. Met andere woorden: frequentie en amplitude van cycli waren gesynchroniseerd.

Deze dynamiek – die kan worden uitgebeeld als een ‘turbine’ – was niet zonder functie: het Systeem stuwde zichzelf door middel van de vier versnellende cycli naar een nieuw niveau van organisatie. Oorlog was (en is nog steeds) instrumenteel in een proces van sociale integratie en expansie. Door middel van de vierde systeemoorlog (de Tweede Wereldoorlog, 1939-1945) kwam (na een vertraging tot 1989) zowel de integratie van een niet-anarchistisch Europa tot stand, als de feitelijke globalisering van het Internationale Systeem (die werd ‘verankerd’ in de Verenigd Naties).

Als de vier cycli als eenheid van analyse worden gebruikt (en niet ‘eeuwen’, zoals historici veelal doen) kunnen diverse patronen worden herkend. Het blijkt bijvoorbeeld dat het aantal niet-systeemoorlogen tijdens opeenvolgende relatief stabiele periodes van cycli lineair afnam in de tijd; hetzelfde geldt voor de frequentie van niet-systeemoorlogen.

Interne systeemspanningen

Ik vat oorlogen op als energie-ontladingen (ontladingen van spanningen) door het Systeem; hetgeen – dat laat deze theorie zien – dus met een zeker logica en regelmaat gebeurt.

Deze studie laat zien dat er een fundamenteel verschil bestaat tussen niet-systeem oorlogen en systeemoorlogen. Niet-systeemoorlogen (oorlogen tijdens relatief stabiele periodes) zijn ‘lokale’ ontladingen, terwijl systeemoorlogen het gehele systeem ‘omvatten’. De energie die werd ontladen tijdens systeemoorlogen werd benut om ‘gezamenlijk’ een nieuwe orde – een nieuwe balans – te vinden die telkens weer een periode van relatieve stabiliteit en groei mogelijk maakte.

De afname van het aantal niet-systeemoorlogen tijdens relatief stabiele periodes, terwijl de spanning in het Systeem toch steeds verder groeide, betekent dat steeds meer energie werd ontladen tijdens systeemoorlogen. De toename van de ernst van systeemoorlogen, kan aan dit effect worden toegeschreven.

Gevoel van schijnveiligheid

Het is dus juist wat historici constateren: in de loop van de tijd is de frequentie van oorlogen afgenomen, echter – dat laat deze studie zien – de conclusie dat wij nu in een meer vreedzame wereld leven, is niet juist. De Eerste en Tweede Wereldoorlog waren geen uit de hand gelopen ‘lokale’ oorlogen, zoals historici vaak beargumenteren. Ondanks dat de frequentie van niet-systeemoorlogen oorlogen (tijdens opeenvolgende cycli) afnam, nam de frequentie (en ernst) van systeemoorlogen juist toe.

Ook blijkt dat ondanks deze ‘verschuiving’ naar een vergroting van ontladingen tijdens systeemoorlogen de som van de destructiviteit van oorlogen tijdens opeenvolgende cycli (berekend als de som van het aantal militaire slachtoffers van niet-systeemoorlogen en de systeemoorlog van een enkele cyclus) altijd circa 2,5 procent van de Europese bevolking bedroeg; van een afname is geen sprake.

Deze studie laat zien, dat de ineenstorting van het door Europa gedomineerde Europese Internationale Systeem (door middel van de Tweede Wereldoorlog) plaatsvond op het moment dat de frequentie van systeemoorlogen naar ‘oneindig’ ging, en spanningsontlading alleen nog kon plaatsvinden door middel van systeemoorlogen; er dreigde een permanente toestand van systeemoorlog. De dreigende zelfdestructie dwong Europa – als de motor van het Systeem – een transitie te maken naar een niet-anarchistische structuur, die in 1989 (na enige vertraging) zijn beslag kreeg.

Een patroon tekent zich af

Nader onderzoek naar oorlogsdynamiek tijdens relatief stabiele periodes van de vier cycli (ik heb het dus over de categorie niet-systeemoorlogen), levert nog meer nieuwe inzichten op: dynamiek van niet-systeemoorlogen (dus tijdens relatief stabiele periodes) blijkt normaal gesproken ‘chaotisch’ te zijn (daar kom ik later op terug), terwijl de omvang van niet-systeemoorlogen tijdens relatief stabiele periodes zich ontwikkelt – ondanks de grilligheid van deze categorie oorlogen – volgens een bepaald en duidelijk herkenbaar patroon.

Het blijkt dat tijdens de beginfase van alle vier ‘nieuwe’ internationale ordes (kort na systeemoorlogen), niet-systeemoorlogen nog een beperkte omvang hadden; waarbij ik omvang nu definieer als ‘fractie’ (de fractie van een oorlog kan worden berekend door het aantal deelnemende grootmachten aan betreffende oorlog, te delen door het totaal aantal grootmachten in het Systeem op dat moment: als het Systeem zes grootmachten heeft, er drie deelnemen aan een oorlog, dan bedraagt de fractie (omvang) van die oorlog 3/6 = 0,5).

In de loop der tijd, tijdens de ‘ontwikkeling’ van een internationale orde, nam de gemiddelde omvang van niet-systeem-oorlogen steeds verder toe. Dat duidt erop dat er meer spanningen ontstonden, maar ook dat die nog konden worden ontladen door middel van steeds grotere niet-systeemoorlogen.

Vervolgens – en dat was het geval tijdens alle vier de relatief stabiele periodes – bereikte de omvang van niet-systeemoorlogen een ‘maximale waarde’, en nam de gemiddelde omvang van niet-systeemoorlogen af tot bijna ‘nul’, om vervolgens een systeemoorlog te produceren. Ik noem dat punt – wanneer de gemiddelde omvang van niet-systeemoorlogen begint af te nemen – het omslagpunt (tipping point) van de relatief stabiele periode.

De vraag is natuurlijk hoe dat kan, en wat daar dan het effect van is.

Netwerkeffect

Het omslagpunt blijkt het gevolg van een – wat ik noem – netwerkeffect. Het is belangrijk in gedachten te houden dat oorlogen – in ieder geval de categorie waar deze studie zich op richt – georganiseerde activiteiten van staten zijn, waaraan doelgerichte beslissingen van machthebbers voorafgaan.

Ik veronderstel dat bij oorlogsbeslissingen het gedrag (wel/geen oorlog) van andere staten een belangrijke – zelfs doorslaggevende – rol speelt; oorlog is een sociale activiteit. In technisch jargon kunnen oorlogsbeslissingen van staten worden opgevat als ‘binary decisions with externailities and thresholds’, met andere woorden als binaire beslissingen (wel/geen oorlog, ‘aan/uit’) op basis van externe invloeden (het gedrag van andere staten), en waarbij bepaalde beslisregels in acht worden genomen.

Uitgaande van deze benadering kan het Internationale Systeem worden beschouwd als een netwerk van binaire schakels. Onderzoek naar het gedrag van dergelijke netwerken (weliswaar in een andere context, maar in de basis identiek) laat zien dat in dergelijke netwerken domino-effecten worden geproduceerd die een bepaald patroon volgen. De connectiviteit van het netwerk bepaalt in hoge mate die ‘domino-dynamiek’, dat wil zeggen de omvang en frequentie van zgn. ‘cascades’, niet-systeemoorlogen in deze context.

Beperkte connectiviteit

De reden dat niet-systeemoorlogen in eerste instantie nog beperkt in omvang zijn, komt doordat de connectiviteit van het netwerk van staten en kwesties tussen deze staten, nog beperkt is. Als de connectiviteit van dat netwerk en het aantal kwesties toeneemt, neemt de omvang van niet-systeem-oorlogen ook steeds verder toe.

Echter, een toename van de connectiviteit van dat netwerk gaat ook gepaard met een toename van de lokale stabiliteit van afzonderlijke staten in het netwerk. Op het moment dat het genoemde omslagpunt wordt bereikt, worden staten juist terughoudender in het nemen van positieve oorlogsbeslissingen. Het effect van de toenemende connectiviteit is dat het effect van afzonderlijke ‘incoming signals’ (dreigingen, oorlogsbeslissingen van andere staten) afneemt. Voor een volledige uitleg verwijs ik naar de studie die kan worden gedownload op global4cast.org.

Intuïtief valt dit effect ook te begrijpen, als allerlei kwesties verweven raken, zullen staten terughoudender worden. Dat is bijvoorbeeld ook duidelijk in de ‘houding’ van bijvoorbeeld de Verenigde Staten. Na het ondoordachte ‘avontuur’ in onder andere Irak (2003) veranderde de houding van de VS: Libië: “liever niet, maar dan toch maar”. En Syrië: “laat maar zitten”.

Omslagpunt

Echter het bereiken van het omslagpunt – de toenemende terughoudendheid van staten in het Systeem – is niet zonder consequenties. Spanningen worden dan niet langer (volledig) ontladen (‘opgelost’) door middel van niet-systeemoorlogen, terwijl die spanningen in het Systeem juist toenemen; onder andere door het groeiende aantal onopgeloste kwesties die zich in het Systeem ‘opstapelen’, die bovendien in toenemende mate met elkaar verweven raken.

Na het passeren van het omslagpunt laadt het Systeem zich op voor een systeemoorlog.

Bovenstaand figuur is een schematisch weergave van een enkele cyclus

Bovenstaand figuur is een schematisch weergave van een enkele cyclus

Na het omslagpunt, in plaats van te ontladen, kristalliseren kwesties en bijbehorende spanningen zich in wat ik noem ‘kwetsbare clusters’ – clusters van onopgeloste issues, die ‘net’ geen oorlog rechtvaardigen voor betrokken staten – waardoor het Systeem – dat is een kwestie van tijd – in een kritieke toestand komt. Tijdens een kritieke toestand zijn alle grootmachten in het Systeem onderdeel van dergelijke kwetsbare clusters, die bovendien gelinkt zijn. Tijdens een kritieke toestand kan een klein lokaal incident een systeemreactie – een massaal domino-effect – veroorzaken. In technisch jargon is de correlatielengte van het Systeem dan ‘1’.

De ‘start’ van de Eerste Wereldoorlog (de derde systeemoorlog) laat dit effect het beste zien: een relatief klein incident (de moord op de Oostenrijkse Franz Ferdinand in Sarajevo, in 1914) veroorzaakte een massale en desastreuze kettingreactie: het Systeem was in 1914 in een kritieke toestand, hetgeen ook uit data-analyse blijkt. Van een proportionele reactie kon daardoor ook geen sprake meer zijn; er volgde een systeemreactie.

Schijnbare stabiliteit

Wat staten toen (en historici tot op de dag van vandaag) op het verkeerde been zette, is dat het Systeem juist zo stabiel leek, kort voor deze ‘explosie van geweld’. Die misvatting was het gevolg van de grote stabiliteit van staten als gevolg van het connectiviteitseffect, dat ik zojuist heb beschreven.

De Eerste Wereldoorlog was dan ook geen ‘vergissing’ of een oorlog die had kunnen worden voorkomen, zoals historici vaak beweren. Deze (derde) systeemoorlog was – net als de overige (systeem)oorlogen – een onvermijdelijk product van het anarchistische systeem en de dynamiek ervan.

In het volgende artikel ga ik nog verder in op bepaalde eigenschappen van de vier cycli, en de patronen die kunnen worden geïdentificeerd. Het Systeem blijkt in hoge mate gedetermineerd: we houden onszelf veelal voor de gek.


Update 22-11-2016: layout bijgewerkt, tussenkopjes toegevoegd.

Reacties (32)

#1 McLovin

”…alleen nog kon plaatsvinden door middel van systeemoorlogen; ………De dreigende zelfdestructie dwong Europa …..” “…een onvermijdelijk product….”

wederom krap ik me achter me oren. Hele opzet van deze “theorie” komt op mij wel heel deterministisch over. Als ik Huizinga mag citeren van wikipedia:


“Het is zoo verleidelijk, wanneer wij de historische feiten gerangschikt hebben tot een perspectief, zoodat wij er een begrijpelijk verband in zien, dat begrijpelijk verband te houden voor een als onvermijdelijk bewezen oorzakelijkheid”

  • Volgende discussie
#2 Jos van Dijk

Zodra er een voorbeeld wordt genoemd (VS in Irak, Libië en Syrië) krijg ik intuïtief toch sterk het idee van inlegkunde: het model gaat aan de toepassing vooraf.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#3 Inkwith Barubador

De twee wereldoorlogen waren vooral zoveel heftiger door de ontwikkeling van de techniek. Het is gewoon veel makkelijker om met kogels en bommen mensen dood te krijgen dan met zwaarden en speren.

Dit hele stuk riekt al weer heel sterk naar pseudowetenschap. Het lijkt wel een parodie.

De grote makke van deze serie lijkt me dat er best patronen zichtbaar zijn en dat bepaalde series van gebeurtenissen opnieuw kunnen voorkomen, maar dat het geen exacte wetenschap is. Berekenen wanneer de volgende grote oorlog komt, is echt bullshit. Dat hangt van zoveel factoren af.

En, zoals ik al zei: N=4, plus de systeemoorlogen zijn redelijk arbitrair gekozen. WO1 en WO2 zijn voor de hand liggend, maar in de periode daarvoor zijn er veel meer oorlogen die je als systeemoorlogen kan interpreteren. Daar komt nog bij dat er vroeger minder systeemoorlogen (zeg maar wereldoorlogen) waren omdat de afstanden toen veel moeilijker overbrugbaar waren. Ook dat is in de 20e eeuw veel makkelijker geworden.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#4 lmgikke

“De ‘start’ van de Eerste Wereldoorlog (de derde systeemoorlog) laat dit effect het beste zien: een relatief klein incident (de moord op de Oostenrijkse Franz Ferdinand in Sarajevo, in 1914)”

Dit geloof je toch zelf ook niet hoop ik? geen enkele persoon is zo belangrijk dat er een wereldoorlog voor gestart wordt.

De winnaar schrijft de geschiedenis.

Volgens mij lag de reden meer in de spanningen tussen Engeland en Duitsland.

Duitsland wilde de spoorlijn Berlijn – Istanbul doortrekken naar Bagdad. En dat wildden de Engelsen niet, omdat dat een rechtstreekse bedreiging was voor de Engelsen in de regio daar.

In dit licht kan men beter WOI zien.

En als je het zo beschouwt: beide wereldoorlogen zijn het gevolg van botsende belangen bij naties die expansie drift hebben. De wereld is beperkt qua omvang, en op een punt in de tijd raken de expansies elkaar.

WO I> Duitse expansie raakt Engelse belangen.
WO II> Duitse expansie raakt Russische en Engelse belangen. Japanse expansie raakt US belangen.

Huidige tijdsgeest> China en Rusland groeien en hun expansie kruist de reeds (vergevorderde) expansie van de VS.

Of dit laatste weer tot een WO leidt is de vraag. Jouw stuk betoogd dat de mensheid niet kan evolueren en lering kan trekken. Echter staat de toekomst niet vast, en zijn er ook andere manieren dan een (systeem) oorlog om problemen op te lossen.

Of nog anders gezegd: Het Westen heeft na WO II een welvaartsniveau bereikt door globalisering en continue expansie van haar invloedssfeer. Nu wil de rest van de wereld ook naar een hoger welvaarts niveau (naar Westers voorbeeld), en gaat de rest van de wereld dezelfde weg in als het Westen in het verleden. Om de rest in welvaart te laten stijgen, zal het westen wat af moeten staan. En daar onstaat nu het conflict

Onze leiders hebben nooit eerlijk verteld hoe onze welvaart komt van anderen die krom mogen liggen voor ons. Dus nu welvaart inleveren kan niet, want dan moet je toegeven dat je de rest van de wereld hebt uitgebuit. Dan maar oorlog voeren. Als je de ander kapot maakt, komt de waarheid nooit uit.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#5 Bismarck

Het wordt eens tijd om de onderliggende data, of op zijn minst de analyse daarvan te tonen. Tot dusver kan ik helemaal niets met de twee gegeven stukken en de van elke kwantificatie ontdane grafiekjes daarin.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#6 Krekel

@4:

Dit geloof je toch zelf ook niet hoop ik? geen enkele persoon is zo belangrijk dat er een wereldoorlog voor gestart wordt. […] Volgens mij lag de reden meer in de spanningen tussen Engeland en Duitsland.

Hoofdzakelijk tussen Frankrijk en Duitsland natuurlijk (Groot-Brittannië voegde zich pas als laatst bij de Triple Entente, en dan nog niet eens zozeer vanwege Duitsland), maar los daarvan ook heel erg mee oneens: spanningen tussen twee mogendheden hoeven immers niet per se in oorlog te resulteren.

Zie bijvoorbeeld de Koude Oorlog. Als die n.a.v. een of ander incident (in Berlijn of Cuba bijv.) was uitgegroeid tot een grootschalige directe oorlog tussen de VS en Rusland, dan zouden eventuele overlevenden nu waarschijnlijk ook zeggen: ‘Het incident was slechts de aanleiding maar niet de (onderliggende) oorzaak – slechts de lont maar niet het kruitvat – en zonder díé aanleiding had de oorlog wel een andere gevonden.’

Maar kijk waar we nu zijn: we leven nog! … (jeuj?)

En er zijn (uiteraard) meer voorbeelden. Na het Fashoda-incident liepen de spanningen tussen Groot-Brittannië en Frankrijk (destijds nog traditionele aartsvijanden) bijvoorbeeld zo hoog op dat Frankrijk rond 1900 bezig was plannen te maken voor een invasie van Engeland … ook met een sisser afgelopen.

We weten, kortom, gewoon niet of WOI was uitgebarsten zonder de moord op Franz Ferdinand en zijn vrouw. Zelfs daarna had het misschien nog afgewend kunnen worden. Spanningen kunnen oplaaien, maar ze kunnen ook weer, euh, aflaaien.

Idem met Rusland en China nu. Met die eerste is (was?) het nu spannend, en met die tweede wordt het de komende tijd spannend, maar het hoeft niet per se in een oorlog te resulteren.

(het gebeurt uiteraard wél, want zo rollen we als mensheid, maar het hoeft niet … )

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#7 Gezellig
  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#8 Prediker

Is dit onderzoek van Ingo Piepers eigenlijk peer reviewed? Ik vind wel allerlei PDF-jes op ArXiv.org, maar het is me niet duidelijk in welke tijdschriften die artikelen zijn verschenen.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#9 lmgikke

@6 “Hoofdzakelijk tussen Frankrijk en Duitsland natuurlijk (Groot-Brittannië voegde zich pas als laatst bij de Triple Entente, en dan nog niet eens zozeer vanwege Duitsland), maar los daarvan ook heel erg mee oneens: spanningen tussen twee mogendheden hoeven immers niet per se in oorlog te resulteren. ”

Daar ben ik het ook mee eens. En dat is eigenlijk wat ik ook poog te zeggen. Spanningen leidden tot de betreffende Wereld oorlogen. Echter hoeven spanningen niet tot oorlog te leidden. En dat is wat me zo tegenstaat aan dit artikel.

Er wordt gesteld dat er een soort wetmatigheid geldt, waar de mens geen invloed meer op heeft. En dat bestrijd ik dus. De ‘systeem oorlogen’ uit het stuk zijn te verklaren door oplopende spanningen.

Maar om nu de conclusie te trekken dat spanningen aan het oplopen zijn, en dat de wetmatigheid dan zegt dat er een systeem oorlog komt vind ik te kort door de bocht. Dat probeer ik ook te zeggen met deze quote:

“Of dit laatste weer tot een WO leidt is de vraag. Jouw stuk betoogd dat de mensheid niet kan evolueren en lering kan trekken. Echter staat de toekomst niet vast, en zijn er ook andere manieren dan een (systeem) oorlog om problemen op te lossen.”

en als je stelt dat de moord slechts de lucifer was die het kruidvat deed ontploffen, dan kan ik daar in meegaan.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#10 lmgikke

Over WO III zou je tevens kunnen stellen dat deze al plaats vindt.

http://www.encyclo.nl/begrip/wereldoorlog

Half Afrika staat in brand. MO staat in brand. Deel van Azie heeft oorlog, of staat op voet van oorlog.

Wellicht dat wij dat niet zo beseffen omdat we ons niet op het slagveld bevinden.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#11 Krekel

@9: Ja nee dan zijn we het in de grote lijnen wel eens inderdaad, ik dacht dat je stelde dat zonder de moorden WOI ook (zeker weten) wel had plaatsgevonden.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#12 Henk de Waal

Heel interessant artikel. De kritiek erop zou deels voorkomen kunnen worden als de auteur aangeeft met welke bril hij zijn onderzoek uitvoert en welk niveau hij analyseert (en welke dus niet). Het lijkt namelijk een zeer (neo)-realistisch stuk met wat nieuwe concepten erin verwerkt. Het is in ieder geval wel het lezen waard.
De focus in de reacties op de precieze oorzaak van systeemoorlogen is denk ik een verkeerde (doet me denken aan de standaard anti-conservatisme riedels). Het artikel rept (in)direct over een anarchistisch systeem en gaat uit van natuurwetten m.b.t. de internationale orde. Dat is het interessantste eraan. Soms zijn dit soort theorieën zeer bruikbaar, soms ook niet. De handleiding zou ik dus graag erbij willen lezen. Nu kan de kritiek namelijk vanuit de losse heup afgeschoten worden.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#13 McLovin

@12: “…gaat uit van natuurwetten..” Das nu juist het probleem van deze serie. wetmatigheden en geschiedenis gaan niet goed samen. Weinig wetmatigheden die zijn ge-opperd door de decennia heen op het gebied van geschiedschrijving hebben het overleefd.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#14 Tim

Interessant, ik ga het lezen. Ik denk dat je op het moment behoorlijk blind moet zijn om niet te zien dat de spanning in de wereld overal sterk toeneemt.

Hoe interpreteer je de de koude oorlog en de rol van kerwapens? Aangezien het zelfs met kernwapens bijna tot een allesvernietigende oorlog kwam, lijkt het mij extreem waarschijnlijk dat het zonder kernwapens tot een wereldoorlog tussen Rusland en Amerika was gekomen en dat was zeker een systeemoorlog geweest. Of denk je van niet? Kunnen kernwapens ook in de toekomst een oorlog voorkomen? Aangezien tijdens de koude oorlog meerdere keren bijna de wereld is vernietigd, kunnnen we waarschijnlijk niet al te veel van dit soort oorlogen overleven. De kern is wellicht om iedereen extreem duidelijk te maken wat de gevolgen van een kernoorlog zijn. Tijdens de koude oorlog hoorde je vaak de retoriek dat een kernoorlog kon worden gewonnen en dat hoor je nu ook af en toe. Mensen bouwden schuilkelders, maar de enige zinvolle voorbereiding op een kernoorlog is een pijnloze manier om zelfmoord te plegen.

Hoe is de koude oorlog gewonnen? Economisch? waarom? Wat was de rol van de maanrace? Kan een race om Mars te koloniseren helpen om spanningen te ontladen? Wat had de kolonisatie tijdens de afgelopen eeuwen voor een invloed op de spanning in Europa? Wet andere woorden: welke alternatieve methodes waren er in het verleden om spanning af te bouwen?

Hoe is dit alles gerelateerd aan de toenemende ongelijkheid? Is dat een oorzaak of slechts een gevolg of iets wat niks met de spanningsopbouw te maken heeft?

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#15 elliot

kunnen we binnenkort een promotiefeestje tegemoet zien?

uit de studie:

Approximately twenty years ago, I became increasingly intrigued by whether the international system qualifies as a complex system that pro-duces self-organized dynamics and structures that show regularities, that then can be used to predict war dynamics and obtain better control of these dynamics. This interest resulted in a Ph.D. thesis (2006) whose outcome was
promising but still inconclusive.

The main conclusions of this initial research were that the international system shows the characteristics of a so-called self-organized critical system, (2) develops as a punctuated equilibrium dynamic, (3) periodically experiences fundamental changes, (4) becomes increasingly stable over time,
and (5) is normally chaotic in nature. These initial assumptions (conclusions) turned out to be quite accurate but not complete, which this study shows.

In the following years, I continued to study war and the development of the system. Several years ago, I committed myself again to research, which resulted in this study/report.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#16 HansR

@13: Ja, die natuurwetten zijn lastig. Voor een lezer is het niet duidelijk welke natuurwetten worden bedoeld. Na – gedeeltelijke – lezing van het grote rapport denk ik dat Ingo het volgende bedoelt.

De samenleving bestaat uit fysiek materiaal, individuen, huizen, steden, noem maar op. Alles is onderhevig aan de natuur en dus aan de natuurwetten. Van belang is dat er geen metafysische of religieuze grootheid is de samenlevingen regeert. Het zijn de mensen die beslissen op basis van de fysieke realiteit.

Welke wetten precies geldig zijn wordt niet gespecificeerd maar al lezend krijg ik de indruk dat het vooral een thermodynamische benadering is:

Hoofdstuk 6.5 : The System will become critical around 2020 and produce a systemic war to ensure that it meets the demands of the second law of thermodynamics.

De benadering is statistisch, de argumentatie is dat de samenleving bestaat bij de gratie van energie. Beiden zijn denk ik valide hoewel het een vreemde benadering is. Het argument n=4 is deels waar, Ingo gebruikt tussenliggende punten van kleine oorlogen.

Er zijn dus geen deterministische wetten, die even zeggen hoe en wanneer iets gebeurt in de zin van de traagheidswet van Newton, maar Ingo gebruikt wel zaken en begrippen uit de fasenleer, statistische benadering, energie en thermodynamische ordening.

Jaren geleden heb ik ooit eens Order out of Chaos gelezen van Prigogine dat precies daarover ging: zelforganiserende systemen, bestudeert vanuit de thermodynamica. Maar dan wel heel anders ;)

Ik zeg niet dat bovenstaande de eenduidige benadering van Ingo is, maar het is zoals ik er naar kijk, een deel gelezen hebbend en een deel hier de artikelen volgend. Ik ben nog geen verantwoording tegengekomen waarom een samenleving thermodynamisch te beschrijven zou zijn, maar ik had me dat zelf ook al eens bedacht en geprobeerd te formuleren. Het komt mij niet vreemd over. Ik kan in elk geval mee gaan, in dat idee op zich.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#17 Lutine

@14

Goed opgemerkt. Ik miste de koude oorlog een beetje in het geheel. Dankzij de kernwapens is de spanning op een andere manier tot ontlading gekomen. Een race om de maan (of nu Mars) is gezonder dan een systeemoorlog. Oftewel: een vervanger van een systeemoorlog.

Bovendien is het gat tussen WO1 en WO2 niet zo groot. En aangezien de interbellums steeds korter werden, zou logischer wijze snel na WO2 weer een systeemoorlog dienen te zijn. Na 1989 kregen we ook een nieuw systeem: het marktdenken.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#18 HansR

In deze context interessante tweet van George Monbiot:

I argue that the failure of all govts to engage with automation, climate change and complexity makes war probable.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#19 Ingo Piepers

@1: Het International Systeem blijkt inderdaad in hoge mate gedetermineerd te zijn. Ik kom daar nog op terug.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#20 Ingo Piepers

@2: Ik begrijp je scepsis Jos, maar dat is inderdaad een intuïtief gevoel.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#21 Ingo Piepers

@3: Dit is te kort door de bocht. Ik hoop dat dat duidelijk wordt als de serie compleet is. Dan is mijn argumentatie ook compleet.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#22 Ingo Piepers

@5: Ik verwijs hiervoor naar de volledige studie die je kunt downloaden op global4cast.org. Je kunt ook wachten tot ik de serie heb afgerond. Dan is mijn argumentatie duidelijker.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#23 Ingo Piepers

@6: Het verrassende is dat het systeem – waarvan bevolkings- en connectiviteitsgroei de ‘drivers’ zijn – in hoge mate een gedetermineerd systeem is. Connectiviteit en anarchy zijn intrinsiek ‘incompatible’, en connectiviteitsgroei leidt tot spanningen die zich als energie gedragen. Ook hier kom ik nog op terug.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#24 Ingo Piepers

@9: Dat betekent dat – en dat is lastig voor te stellen – (bv) de Tweede Wereldoorlog ook hadden plaatsgevonden zonder bv een Hitler. Het systeem zal in 2020 kritiek worden (hierover later meer) met of zonder Trump (dat was dus ook met Clinton gebeurd). Wel bepaalt Trump hoe vervolgens die oorlog zal worden gevochten (maar niet wanneer, hoe lag die duurt, etc.). Dat klinkt onwaarschijnlijk, maar dat is wel wat deze studie (nadrukkelijk) laat zien.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#25 Ingo Piepers

@13: Dat is dus het punt: historische processen blijken – althans wat betreft een aantal belangrijke aspecten/’onderdelen’ – wel wetmatigheden te gehoorzamen.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#26 Ingo Piepers

@15: dat was dus in 2006 ;-)

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#27 Ingo Piepers

@16: Het International Systeem blijkt dus een ‘self-organized system’ te zijn, waarin patroonvorming op macro-niveau plaatsvindt.
Niet-systeemoorlogen blijken chaotische karakteristieken te bezitten, hetgeen ook hun grote onvoorspelbaarheid verklaart (in tegenstelling tot systeemoorlogen). Chaotisch (oorlogs)dynamiek kan alleen worden geproduceerd als het aantal vrijheidsgarden (n) in het System tenminste drie is. Indien de rivaliteit in het systeem wordt gedomineerd door slechts twee staten (dan is n = 2), is de oorlogsdynamiek periodiek. Dat was twee keer het geval: in de periode 1657-1763 (agv de intense rivaliteit tussen GB en Frankrijk) en tijdens de Koude Oorlog (na WO II tot 1989). Na het uiteenvallen van de SU was n weer 3, werd de oorlogsdynamiek weer chaotisch en onvoorspelbaar. Hier – en op de analyses – kom ik nog terug.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#28 lambert ramackers

Er is al groeiende samenhang tussen twee partijen.Syrie,Rusland.Iran,China tegen het “westen”.
De bommenwerpers vliegen al.
Lambert

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#29 ktheking

Europa’s conflictpunten worden nu aangemaakt door de Europese comissie :
-invoering verbod op wapens voor burgers
-geen stop op migranten stroom
-geen stop op islamisering
-invoering van eenheidsmunt terwijl er geeen eenheid is (euro)
-insolvabele landen bij de unie aansluiten
-geen duidelijk energie beheer
-financieel wanbeheer door de comissie zelf
-en nog veel meer

Het is duidelijk een kwestie van niet ‘als’ , maar van ‘wanneer’.
Om voorspellingen te doen op statistieken lijkt me vergezocht. Er zijn te veel variabelen en onbekenden , en te weinig voorbeelden (enkel wo I & II).
De val van de Euro zal DE catalysator zijn. En die komt er.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#30 Dirk Tavernier

@7: @”Gezellig” : dank voor de tip – al wat gelezen op de PDF. Boek inmiddels bij Bol.Com besteld (Historian’s Fallacies: Toward a Logic of Historical Thought – David Hackett Fisher)

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#31 Bertie de Leeuw

@4: Beste Ingo,

Wat je hier neerzet is volgens mij een hypothese. Je voorspelling is dat er in 2020 weer een systeemoorlog komt. Daar kan ik me vanuit allerlei perspectief wel wat bij voorstellen, maar om daar nu op te gaan zitten wachten lijkt me minder opportuun. Wat ik interessanter zou vinden is als er uit jouw hypothese ook een voorspelling zou komen over hoe je een dergelijke clash in 2020 zou kunnen voorkomen (zonder dat er verdere spanningen opbouwen dan wel). Hoe zou dat kunnen gebeuren? Wat zijn de randvoorwaarden van een effectieve oplossing? Moet er iets gebeuren dat als voldoende erg wordt ervaren? Wat namelijk opvalt aan jouw reeks systeemoorlogen dat na WOII het versnellen wel lijkt te zijn gekeerd. Wat is daar de oorzaak van geweest (hoe erg het was of de nucleaire dreiging)? Inspiratie van mensen met kennis om mensen met minder kennis over macht op het juiste spoor te zetten? Of is het juist een goed beeld, zoals dat Syrische jongetje op het strand ineens veel in beweging bracht? De teokomst van onze kinderen? Misschien iets dat de mensen aan de macht dwingt het gros van de bevolking meer mee te laten genieten in plaats van steeds meer voor zichzelf te claimen? Zoals een beeld van wat ons, indien dit niet gebeurt, in het verschiet ligt?

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#32 DirkVanToledo

Ingo, als senior oud-collega (ex officier MARNSKMR) en fysisch-chemicus raad ik je aan, je beweringen in je nieuwe boek beter te staven met een grondige onderbouwing van chaos-theorieën en “natuurwetten”. Vergeet niet, dat extrapolatie van (moeilijk te kwantificeren) verschijnselen een enorme onnauwkeurigheid kan veroorzaken. Kijk nog eens goed naar de mogelijkheid meer relevante literatuur toe te voegen. Het is spijtig, dat zowel civiele als militaire strategie vooral politiek in een verdomhoekje lijken te zitten. Ik wijt dit voornamelijk aan het mankeren van het belang daarvan in ons “democratisch systeem”, dat immers niet verder dan vier jaar kan vooruitzien. Structureel meer wetenschappers in de senaat zou dit deels kunnen oplossen.

  • Vorige discussie