LawJack

Het zijn gewoon ordinaire verkiezingen, zonder al die media aandacht, en zonder het aloude aan de schandpaal nagelen van de opponent. De opvolging van Kofi Annan als Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties is in volle gang en de kandidaten voeren campagne.

De Veiligheidsraad nomineert feitelijk een kandidaat waarover de Algemene Vergadering stemt.Twee gentleman?s agreements regeren dit verkiezingsproces. Ten eerste mag geen kandidaat worden benoemd die van één van de permanente leden van de Veiligheidsraad komt. Dus geen Amerikaan, Brit, Fransman, Rus of Chinees. Ten tweede roteert het ambt tussen de regios. De lijst die circuleert wordt daarom gedomineerd door Aziaten, aangezien Azië ?aan de beurt is?. Allemaal leuk, aardig en begrijpelijk. De SG is van oorsprong een administratief figuur, maar met name Dag Hammarskjold, begin jaren zestig, ontsteeg al die karakterisering.

De Amerikanen willen gewoon de beste kandidaat voor de baan, alhoewel verondersteld mag worden dat ook zij niet zullen durven voorstellen om iemand van de P5 voor te dragen. Dat Bill Clinton op de lijst staat is dan ook slechts te danken aan Bill zelf. Tony Blair zou ook wel willen waarschijnlijk, maar ook dat zal onmogelijk zijn, alleen al vanwege Irak. Dat is jammer, want vanuit VN perspectief gezien is een aansprekend, daadkrachtig en zelfs polariserend figuur nodig. De SG wordt ook wel de hoogste diplomaat van de wereld genoemd. Dat is terecht, want diplomaten zijn onderworpen aan de wensen van hun regering. In het geval van de VN zijn dat de lidstaten. Niettemin komen het imago en de daadwerkelijke macht van de SG niet met elkaar overeen. De gewone wereldburger kijkt op naar Kofi alsof hij een hoger moreel en politiek leider is, maar dat is absoluut niet het geval. We verwachten teveel van deze figuur. De SG bepaalt niet wat de VN wel en niet kan of doet. Hij voert slechts uit wat de lidstaten willen en probeert daarnaast op bescheiden wijze de internationale agenda te beïnvloeden. Een bekend, charismatisch en krachtig persoon met gravitas ? en dus niet de Zuid-Koreaanse Minister van Buitenlandse Zaken ? kan de VN en de lidstaten sturen en leiden, in plaats van volgen en lijden onder de kritiek van de wereld. Dus waarom niet een Tony Blair, Bill Clinton, Al Gore, Gorbachev. Ik zou graag meer niet-Angelsaxische personen noemen, maar verdere suggesties laat ik maar aan jullie over.

Voorzitter Barosso van de Europese Commissie van de EU laat zien waar het de EU bureaucratie echt om te doen is. Het voorstel om de facto strafmaten te gaan bepalen voor de Lidstaten zonder hun expliciete instemming is één van de meest expliciet voorbeelden van het totale gebrek aan respect van de kant van de EU voor nationale democratische processen. Het strafrecht is bij uitstek een uiting van de mores van een staat en die op democratische wijze tot stand moet komen! De dictatoriale neigingen van de Europese Commissie zijn nu echt openbaar. Vergeefse inspanningen ter opvulling van het reeds lang gesignaleerde democratische tekort in de EU zijn opzettelijk getraineerd door de EU zelf.

Het Nederlandse strafrecht is een onderscheidend kenmerk in Europa. Veranderingen daaraan moeten langs nationale, democratische weg worden gemaakt. Om toch maar een constructieve houding aan te nemen: Het is misschien wel gewenst om Europees brede aanpakken te hebben voor transnationale problemen, maar de vraag is hoe? Hoe kunnen de soevereine rechten van de lidstaten, en het democratisch prerogatief van de bevolking worden gerespecteert in deze?

De excuses van de Noorse hoofdredacteur die ook de gewraakte cartoons plaatste staat in schril contrast met de standvastigheid van de Deense kranten en de Deense regering. En dan heb ik het nog niet eens over Europese positie, want die is er niet.

Had de Noorse hoofdredacteur gelijk met z’n excuses? Moeten journalisten rekening houden met de gevoelens van groeperingen? Of is er niets om excuses over aan te bieden? Godslastering, discriminatie, laster, en belediging zijn in ieder geval in Nederland strafbaar, en is er ook toegang tot de civiele rechter hiervoor. Moet de rechter niet gewoon beslissen of wat te ver gaat? Zo werkt een rechtstaat nu eenmaal. De Noorse excuses zijn wat mij betreft te betreuren, en is de Deense teleurstelling over het gebrek aan onvoorwaardelijke Europese steun te begrijpen. De vrijheid van meningsuiting, vrije pers enzovoorts is niet alleen een Westerse uitvinding, maar een universeel mensenrecht. Indien de verdediging van dergelijke fundamentele rechten een ‘clash of civilizations’ oplevert, so be it.