Vandaag een zomerquote, – noem het een Waan van de Zomer.
Zoals dat bij zomers hoort lezen mensen een boek, en ik versmul mij aan Tullio Kezich’ ‘Federico Fellini – His life and Work‘.
Deze quote viel op: “The evil version of the Italian male; he’s a vulgar fascist. What is fascism after all if not a prolonged adolenscence?“.
Kijk, dàt is er eentje waar lekker op te kauwen valt. Hij heeft het dus over Casanova, wiens personage hij onmiddelijk begon te haten nadat hij met de film begonnen was. Opzettelijk merkwaardig koude film overigens, met Donald Sutherland. Of hoe de walg voor een personage in een film stoppen, zondar capabel te zijn om te haten.
What is fascism after all if not a prolonged adolenscence?
Hoe juist kan men zijn?
Reacties (26)
Bondanella schreef in 1992 een geweldige analyse over het provincialisme in “Amarcord”
http://press.princeton.edu/titles/4977.html
Het definitieve boek OVER het werk van Fellini. Qua over het leven … Kezich schreef inderdaad de definitieve, te smullen biografie. Helaas te dun, helemaal het omgekeerde van Baxter.
http://us.macmillan.com/federicofellini
Franse vertaling ISBN 9782070774937
http://www.gallimard.fr/
Zie ook
https://sargasso.nl/archief/2007/10/15/bij-de-blogtherapeut-het-blograce-gevoel/#comment-251031
Fellini mocht Casanova niet en dat zie je idd terug in zijn filmversie van de man. Het is een kille sombere bedoeling. Volgens mij als ik het goed herinner, vindt de Casanova van Fellini uiteindelijk rust in de armen van een mechanische pop. Ik zie die link niet zo tussen het fascisme en Casanova.
Zoals dat bij zomers hoort lezen mensen een boek…
Tering, je eigen quote mag er ook zijn hoor.
@2 ff andersom tot uzelf nemen. Casanova leed aan prolonged adolescence. The vulgar egotistic male. En wat is f. anders dan….
thx HansR!
persies, m44. Die andere magische Italiaan Pasolini heeft er een walgelijk/geniale film over gemaakt, die verbinding: De 120 Dagen Van Salo, Kittekat.
Ruwweg zou je de theorie kunnen omschrijven als een fase waar elke mens doorgaat, maar de fascist blijft in zitten. De willekeur van het eigen gelijk. En de rechten en het gelijkvan ‘De Ander’ zijn nèt dat ietsje minder van belang bij zowel Nieuwhuis als de Zwarthemden.
Dus als ik het goed begrijp is de man (in dit geval Casanova) die zich gedraagt als een adolescent (omdat hij met veel vrouwen naar bed gaat, zich voordoet als magier, mensen oplicht en verder mooie avonturen beleefd) in principe een fascist omdat hij zich egoistisch gedraagt en zijn eigen rechten belangrijker vindt? Hmm. Was Fellini niet gewoon afgunstig?
lol ja, Kittekat.
Misschien ook niet, en wàs Federico dat allemaal, – maar met iets meer respect voor den medemensch.
Anders dan men wel eens durft denken was hij wel degelijk een echte Italiaan die kon vissen in de grote vijver die Citta delle Donne heet :-)
In het boek suggereert men ook dat hij ook gewoon iets heeft tegen die vreselijke ‘mechanische’ 17de eeuw…
@5: Salo, of de 120 dagen van Sodom. Om precies te zijn.
1bis provincialisme in “Amarcord” als commentaar op het Italiaanse fascisme
Had er daarjuist even geen tijd voor, maar, #6, het verhaal gaat als volgt : op een gegeven ogenblik wordt Fellini “hot property”. Al vroeg in de jaren ’60, na “La dolce vita” begint men aan zijn mouw te trekken voor allerlei projecten. En al snel zegt men : een film over Casanova door Fellini, dat zou pas echt je van het zijn. FF weet de producers af te houden, heeft altijd wel belangrijker projecten, enz. Maar dan, op een zwak moment begin midden jaren ’70, zegt hij “why not”. En plots is de tot dan toe duurste Europese film in de maak, een gigantische onderneming, een allesomvattende scope, veel decors, veel budgetten, het wordt een film die verwachtingen schept, waar iedereen reikhalzend naar uitkijkt. Je merkt dat ook in de bibliografie over Fellini, in de aanloop naar de release van de film, of erna, zijn er veel boeken over FF verschenen. Tussentijdse carrièreretrospectieves, fotoboeken, men wou allemaal een graantje meepikken. En dan komt de film uit, een lange, eerder koude film, waarin FF z’n dégoût voor de figuur C uitdraagt, en helemaal niet het “Caligula” achtig spektakel vol barokke erotiek en decadentie, een mid seventies “Dolce vita” à la “Satyricon” dat men had verwacht. How did it come to this ?
10bis. Toen producer Grimaldi Fellini gestrikt had voor Casanova, moest FF zich gaan voorbereiden. Op dat ogenblik zaten de verzamelde werken van C nog in de taboesfeer, en dus koopt Grimaldi hem een zeldzame oude uitgave, in leer ingebonden, en schenkt die aan de maestro. Die zet zich ervoor en begint te lezen. Terwijl de lectuur vordert, ontstaat bij FF een gigantische afkeer voor de figuur C, die hij gaat bestempelen als een boekhouder, een metronoom (zie ook de film), een mechanicus (cf. #7) enz. En zoals FF in een van de vele interviewboeken vertelde (ben vergeten hetwelk), naarmate hij zich door de boeken ploegt, scheurt hij pagina per pagina die hij gelezen heeft uit de dure boekdelen en gooit ze over z’n rug.
Kleine sprong van dit alles naar FF’s verholen kritiek op het provincialistische typetje, de boekhoudertjes en andere immaturen die dat Italiaanse fascisme groot hebben gemaakt, enz. enz. (over naar de zomerquote).
Ik vind het “ikke ikke gedrag” van de populisten op rechts al jaren sprekend lijken op peuter-kleuter gedrag (jonge ouders weten wat ik bedoel), fascisme aanduiden als adolescentie is dus eigenlijk een logisch vervolg hierop.
Dan moet het draaien nog beginnen. FF is wel zo slim niet blootweg op tafel te gooien dat hij van plan is een koude film te maken, Grimaldi moet hem ja blijven zeggen. Maar elke scène is wel vanuit dat licht gefilmd, ook de casting van acteurs en figuranten, de grime, enz. – alles staat in het licht van het doel de mythe van de Casanova te ontmaskeren, en de film bouwt effectief toe naar een hard, koud, teutoons zielig einde. Sutherland wordt onaantrekkelijk geschminkt, de belichting is eerder koud, enz. enz.
Met dat in gedachten, wordt het een heel andere ervaring om naar de ervaringen van Sutherland te luisteren. Die klaagt o.a. tgo. Damian Pettigrew (klikmelink in #10) dat FF hem nooit met respect heeft behandeld, dat de hele tournage voor hem een verschrikking was, dat hij niet hoog oploopt met Fellini, enz. Moan, moan, klaag, klaag, o, o, o. Zal wel zo zijn, denk ik dan, maar, met alle respect voor Donald (cf. “Novecento” en “Don’t look now”, ook set in Venetië), maar het is een van de weinige acteurs in de filmgeschiedenis die hard te klagen heeft gehad over FF, en z’n verhaal komt me nogal over als “the bigger picture” ontbreekt. Ik weet niet waar het is foutgelopen, wat de gronden van waarheid zijn, enz. En ik weet niet meer precies of de acteur aan FF was opgedrongen vanuit een logica ‘een film van dat formaat heeft een soort van ster nodig’, dan wel of hij zelf door FF werd gecast. Zaak is inderdaad dat het onderweg ergens is misgelopen. Maar op een of andere manier denk ik dat FF vanuit zijn hoger doel met de film vond dat hij DS op een bepaalde manier moest benaderen om een bepaalde vertolking te krijgen. En dat DS daar misschien niet vlot mee om kon, misschien qua invulling van mening verschilde, daardoor nogal snel op zijn strepen is gaan staan, wat niet zal geholpen hebben, enz. enz.
Soit, bref, draagt allemaal bij tot hetzelfde beeld, in elk geval. (En in alle haast : ben niet geneigd Sutherland te serieus te nemen in zijn gekrenkt zijn. Sowieso FF kan bij mij niets verkeerd doen, want inderdaad “hoe juist kun je zijn”.)
@#12 je moet zeker die analyse van Bondanella ’s lezen, gaat precies daarover. Werpt ook een heel licht over de rijkdom aan gelaagdheid van “Amarcord” (niet toevallig een oscar beste buitenlandse film toen).
Dit gezegd zijnde … @#6 : uw “omdat” en “omdat” kloppen niet. Het gaat over wat voor mensen werd in Italië fascist.
En zoals #7 stelt : FF had de vrouwen voor het afwimpelen (en vaak ook niet … zij het dat hij er z’n huwelijk nooit voor heeft opgeblazen).
Leuk boek om te checken in dat verband is dat van Liliana Betti (“Fellini un portrait”, Albin Michel).
14bis / @#5 : analiteit > de banaliteit van het kwaad. Op dat vlak niet enkel “Salo” maar ook “1900” …
Très touché nog die “zonder capabel te zijn om te haten”. Als je de film herbekijkt na de koudeschok, blijkt er opnieuw veel humor en mededogen in te zitten. Niet enkel dat ballet méchanique, ahw, maar passim. Op een of andere manier is die scène in dat Teutoons kasteel, met dat orgel, zowel hilarisch als liefdevol … Fellini was m.i. de ultieme humanist (zie ook “La Strada” of geciteerde “Città delle donne”), een van de grootste kunstenaars uit de geschiedenis. Pas aan het einde (“Ginger e Fred”, “La voce della luna”) wordt er wat minder liefdevol gal gespuwd – en dat ligt dan meer aan contemporain Italië (tv!) dan aan de maestro.
Overigens nogmaals dank u C’t om mij de liefde tot FF op een schaaltje te hebben aangereikt. Life altering…
Ik heb altijd begrepen dat Casanova verwerd tot de eeuwig liefde zoekende, rusteloze, bindings- en verlatingsangstige, dwangmatige, vrouwenversierder nadat hij door zijn grote, eeuwig-trouw-gelofte, jeugdliefde Lucia bedrogen was en in de steek gelaten.
De memoires van Casanova zijn erg leuk om te lezen, aanrader. Dat Fellini het nodig vond om de gelezen bladzijdes een voor een te verscheuren, zegt ook wel wat over zijn dramagevoelige karakter.
Tja – dat is Italië hé…
In hetzelfde boek een verhaal van de producent van “La Dolce Vita”; alles was goed voor hem, enkel de titel die kon niet. Hij wou iets anders, kreeg z’n zin niet, en riep ondermeer: “Contract? Contract? Ik drink nog liever de inkt dan dat papier te tekenen zolang die naam niet verandert” en dronk vervolgens de pot inkt op. En liet z’n broek zakken.
La dolce vita.
En zie, 25 jaar later …
lol! Snaporaz…
Overigens bestaat er een Italian only fotoboek over La Dolce Vita, megadik, keiveel foto’s, fantastisch tof … Nooit aangeraakt. Onze boekhandels zuchten al zodra je “Italiaanse uitgever” laat vallen, en e-commercieel heb ik het niet aangedurfd naar een transactie te gaan met euh klojo’s die duidelijk niet weten wat internet betekent. Wel goed gelachen met het Italiaanse Engels, dingen als “your replay” ipv “your reply” ;-)
Hoei!
1bis die definitieve Fellini bio van Kezich wordt nu weggeramsjt bij dS (gebruik de bon uit het krantje).
En zie, dat boek waar ik het in #23 over had, dat is nu in Frankrijk heruitgegeven ! Valt wel wat tegen : de set foto’s zijn niet heel goed, en op de dvd bij het boek staat enkel de film en niet ook nog ’s alle foto’s in topresolutie …
Auteur: Sam Stourdzé & Federico Fellini
Type: relié
ISBN: 2915173478
Label: éditions Xavier Barral
Nombre de pages: 250
Date de publication: 2009-11-06
Thèmes: Album de films, Cinéma, Beaux livres d’art
De site van de uitgever – http://www.exb.fr – is een van de ergste ooit.