Vijfde Zomergast van dit seizoen is Annejet van der Zijl (1962), bestsellerauteur met haar biografieën over Annie M.G. Schmidt, de jonge Bernhard en Waldemar ‘Sonny Boy’ Nods. Het geheim achter haar succes is volgens haar dat ze haar biografieën als een spannend verhaal vertelt, met plots en cliffhangers.
Volgens de boekenredacteur van het NRC kan het een interessante avond worden omdat Van der Zijl helemaal niet van aandacht houdt, en het persoonlijke privé vindt.
Op mij komt ze over als een leuk mens die ook op camera boeiend kan vertellen, dus misschien ga ik er – ondanks de inmiddels toegeslagen Zomergastenvermoeidheid – vanavond maar weer eens voor zitten.
Al kan ik natuurlijk beter gewoon morgenochtend de recensie van Max Molovich lezen; ben ik ook op de hoogte.
Reacties (15)
Zzzzzing! …
Iets zegt me trouwens dat dit de beste van het seizoen gaat worden.
(maar vraag me niet waarom ik dat denk, ik weet het namelijk niet. het is bovendien sowieso al moeilijk genoeg om te onthouden wát ik allemaal denk, als ik ook nog moet gaan onthouden waaróm ik allemaal denk wat ik denk, dan raak ik in de knoop. denk ik. al weet ik niet waarom. ik heb gewoon een soort zomergasten-zintuig waarschijnlijk, misschien doordat ik ooit eens ben gebeten door een radioactieve zomergast … )
@2: Haha @krekel.
Ik vind die laatste zin van #0 trouwens best leuk. Vooral omdat hij mij daar twee afleveringen geleden over kapittelde :)
overigens: ik kan de aflevering niet zien omdat ik NL niet kan ontvangen. Dat is soms een probleem maar meestal erg prettig.
-edit-
Oh, en die biografie van Annie vond ik geweldig. Zowel biografisch als Annie (die ik al geweldig vond na ‘Vluchten kan niet meer’)
@3: Woon je in het buitenland? Wat ik me altijd heb afgevraagd: vanwaar die behoefte met Nederlanders te praten op het internet?
Ik lig nu al in een deuk, door Ali B. met zijn juf Mirjam.
Pim en Van Gogh. Daar was haar toenmalige vriend mee bevriend. Zij maakte de spaghetti klaar. Maar wilde haar niet meer zien toen de verkering uit was. Hij gaf haar kennelijk de schuld. Dat is waar. Vrouwen vinden nooit dat zij schuldig zijn, kenmerkend voor het zwakke geslacht.
@6 schuld zit in je hoofd, niet in je geslacht.
Schuld zit in je kracht. Mensen die zich zwak voelen zijn ook achterbakser. Durven niet eerlijk te zijn.
@3: Ik zou het erg prettig om voor langere tijd het buitenland niet te kunnen ontvangen. Maar helaas vluchten kan niet meer. Ik zou niet weten waar naartoe.
@4: Het is de behoefte te communiceren. En dan blijkt dat je dat toch het beste kunt in je moers taal. Communiceren in een vreemde taal kan, maar niet als het gaat om echt iets te zeggen, te etteren, te zeuren, te discussiëren, gevoel uit te drukken, emotie weer te geven enz…
Om kort te gaan: echt communiceren doe je in je eigen taal. En dat ga je pas begrijpen als je echt in het buitenland woont.
@9: :))
@10: Vroegah had je een groepje idealisten die het Esperanto ondersteunden. Het zou de dictatoren van de Eu (for better or worse)sieren indien ze dergelijke visionaire denkbeelden een nieuw leven in zouden blazen. En hun denkbeelden zouden eren.
Net zoals Annejet van der Zijl na een decade het gelijk van Pim Fortuyn inziet.
@8: Er is iets anders aan de hand. Juist door moneymuscles talk(kapitaalkrachtige spierballentaal) verlaag je jezelf tot een primaat. Voorbeelden genoeg.
Pim wie?
@10: Hoe kunnen stellen met verschillende moedertalen goed communiceren vraag ik me dan af?
@14: Ik ook. Maar misschien zijn relaties succesvoller naarmate er minder goed gecommuniceerd wordt?