LONGREAD - Erg leesbare Kousbroeklezing 2015 van Tommy Wieringa over de doorgeschoten controlestaat, met daarin een aardig woordje voor zij die menen dat we wat dat betreft niks te vrezen hebben:
Het moet aangenaam zijn om er een rotsvast vertrouwen in te hebben dat het zo ver niet zal komen, dat de overheid jouw welzijn permanent in het oog houdt en er niet op uit is om je kwaad te doen, je te vernietigen zelfs; wie zo denkt mag zichzelf waarlijk onhistorisch noemen. Een wezen van een dag, behept met hetzelfde stompzinnige vertrouwen dat Voltaire had toen hij na de revolutie zei: ‘Door mijzelf aan allen te geven, geef ik mij aan niemand.’ De recente geschiedenis is aan je voorbijgegaan, gaskamers en kapmessen, genocides en tirannieën beschouw je hooguit als vergissingen van het verleden. Je vertrouwt erop dat in het politiek gematigde klimaat waarin je leeft geen fouten worden gemaakt, niet ten nadele van jou in elk geval, jij hebt niets te verbergen, je leven is een open boek; in feite is je goedgelovigheid te wijten aan een volslagen gebrek aan verbeelding.
[…]En hoe volledig is de disciplinering geslaagd met een burger die de onafgebroken inspectie begroet met een wezenloos ‘ik heb toch niets te verbergen’! Zijn conditionering is een ongekend succes: de moderne mens is een gelukkige slaaf met een slaafs geluk. Zijn individualiteit is teruggebracht tot een consumentenhouding en zijn vrijheid tot een ruilobject.
(5254 woorden … )
Reacties (1)
Zegt iedereen hier “Been there, done that”. In de zin van ‘hij vertelt niets nieuws’?
Of een andere reden voor 0 reacties?
Ik vind het zelf een interessant stuk om te lezen, wat mij bewust maakt van het feit dat het keihard die kant opgaat en dat het blijkbaar iedereen aan de r* zal roesten. Of is het machteloosheid?