Jonge kinderen slachtoffer van al te carrieregerichte ambitieuze ouders.
#2
Loupe
Een goedverdienende baan, een groot huis, meerdere malen per jaar zo ver mogelijk weg op vakantie.. daar draait het om in de ikke-nomie. Je kinderen lopen daarbij eigenlijk maar een beetje in de weg.
#3
jb
Bovenstaande opmerkingen zijn ver bezijden de realiteit: het gaat vaak om heel doorsnee banen om een doorsnee huis te kunnen betalen. Niemand gaat achter de kassa zitten vanwege het prachtige carriereperspectief of de goede verdiensten.
een wat minder ‘doorsnee’ huis huren met een gelukkige kinderschare of een vinexje met een verwende dreiner.
Kinderen hebben ouders nodig geen financiers.
#4
JanT
“Als Paul zijn baan verliest, krijgt hij van minister Kamp drie maanden de tijd om nieuw werk te vinden, anders krijgen ze de crèche voor hun twee jonge kinderen niet meer vergoed. Dan zal Paul twee dagen voor de kinderen moeten zorgen, want de crèche kunnen ze niet meer betalen.”
Mijn God, je zal maar werkeloos zijn en ook nog op je eigen kinderen moeten passen. Wat erg!
Onee, maar ze bedoeld:
“De vraag is hoe Paul weer een andere baan kan accepteren als hij op de kinderen moet passen.”
Nou, misschien de kinderen weer naar een kinderopvang brengen?
Najah, ik zal dit groot onrecht wel niet begrijpen.
Overigens lijkt het wel of de schrijfster van dit stukje kinderen beschouwd als een soort handicap waar iemand niets aan kan doen. Alsof het krijgen van een kind iemand spontaan, als een soort ongeluk overkomt?
Naar mijn weten is dit niet bepaald het geval. Het is mij in ieder geval vrij duidelijk wat je doen staat om kinderen te krijgen. En ook het voorkomen is in Nederland vrij goed te doen. Als het dan gaat om studeren, dan kunnen we toch best van iemand verwachten dat hij of zij wacht met kinderen totdat hij/zij klaar is met die studie? En als iemand niet wil wachten is dat natuurlijk prima, maar ik zie niet in waarom de maatschappij de combinatie studie/kinderen zou willen stimuleren?
Kijk, er zijn natuurlijk uitzonderingen die het krijgen van een kind echt ongepland overkomt, maar dit lijkt me een dusdanige minderheid dat het overdreven is om het beleid volledig aan te passen aan deze kleine groep.
Kijk, ik ben sterk voor solidariteit, maar in dit geval vind ik dat het doorschiet.
Reacties (6)
Jonge kinderen slachtoffer van al te carrieregerichte ambitieuze ouders.
Een goedverdienende baan, een groot huis, meerdere malen per jaar zo ver mogelijk weg op vakantie.. daar draait het om in de ikke-nomie. Je kinderen lopen daarbij eigenlijk maar een beetje in de weg.
Bovenstaande opmerkingen zijn ver bezijden de realiteit: het gaat vaak om heel doorsnee banen om een doorsnee huis te kunnen betalen. Niemand gaat achter de kassa zitten vanwege het prachtige carriereperspectief of de goede verdiensten.
een wat minder ‘doorsnee’ huis huren met een gelukkige kinderschare of een vinexje met een verwende dreiner.
Kinderen hebben ouders nodig geen financiers.
“Als Paul zijn baan verliest, krijgt hij van minister Kamp drie maanden de tijd om nieuw werk te vinden, anders krijgen ze de crèche voor hun twee jonge kinderen niet meer vergoed. Dan zal Paul twee dagen voor de kinderen moeten zorgen, want de crèche kunnen ze niet meer betalen.”
Mijn God, je zal maar werkeloos zijn en ook nog op je eigen kinderen moeten passen. Wat erg!
Onee, maar ze bedoeld:
“De vraag is hoe Paul weer een andere baan kan accepteren als hij op de kinderen moet passen.”
Nou, misschien de kinderen weer naar een kinderopvang brengen?
Najah, ik zal dit groot onrecht wel niet begrijpen.
Overigens lijkt het wel of de schrijfster van dit stukje kinderen beschouwd als een soort handicap waar iemand niets aan kan doen. Alsof het krijgen van een kind iemand spontaan, als een soort ongeluk overkomt?
Naar mijn weten is dit niet bepaald het geval. Het is mij in ieder geval vrij duidelijk wat je doen staat om kinderen te krijgen. En ook het voorkomen is in Nederland vrij goed te doen. Als het dan gaat om studeren, dan kunnen we toch best van iemand verwachten dat hij of zij wacht met kinderen totdat hij/zij klaar is met die studie? En als iemand niet wil wachten is dat natuurlijk prima, maar ik zie niet in waarom de maatschappij de combinatie studie/kinderen zou willen stimuleren?
Kijk, er zijn natuurlijk uitzonderingen die het krijgen van een kind echt ongepland overkomt, maar dit lijkt me een dusdanige minderheid dat het overdreven is om het beleid volledig aan te passen aan deze kleine groep.
Kijk, ik ben sterk voor solidariteit, maar in dit geval vind ik dat het doorschiet.