De wetenschap is er nog niet over uit of dit aangeboren is. Niet voor niet spreekt de dsmVI pas over symptomen vanaf 16 jaar oud. Desalniettemin wordt bij de diagnostiek vaak wel de kindertijd meegenomen (werden dieren mishandeld bijvoorbeeld?). Dat er iets structureel afwijkends in de hersenen bij volwassenen zit is inmiddels ruimschoots aangetoond. Gangbaar is het uitgangspunt dat psychopatie of antisociale persoonlijkheidsstoornis niet genezen kan worden, alleen tot op zekere hoogte beheersbaar.
Voorlopige diagnose bij een klein kind lijkt me prima, dan is er tenminste een behandelplan op te stellen. Helaas komt de kleine er met het huidige overdreven registratieve beleid ook nooit meer van af (leerlingvolgsysteem, kinddossier, verplichte vemelding diagnose ggz, etc). In nederland wordt gelukkig heel terughoudend omgegaan met ernstige stempels in de ggz. Lijkt me een individuele afweging van ouders of de situatie zo ernstig is dat ze een ‘stempel’ nodig hebben.
Als je tienjarige zoon of dochter over een periode van enkele weken de staart van de kat steeds een stukje afknipt (“uit wetenschappelijke belangstelling”), of de buurjongen van vijf in het zwembad duwt om zijn doodsworsteling te observeren, en daar geen enkel gevoel van schuld of empathie bij beleeft, dan lijkt de leunstoeldiagnose ‘psychopaat’ me toch wel correct.
Het klopt dat het heel soms voor komt dat tienjarigen zulke dingen doen. Je moet je dan ook afvragen of er misschien andere redenen voor zijn. Volgens mij staat niet vast dat je per se psychopaat moet zijn om dat soort dingen te doen.
Een kat die zich zijn staart stukje voor stukje laat afknippen lijkt me trouwens een bijzonder geval. Ik vermoed dat de jonge psychopaat (of whatever) flink onder de schrammen zal zitten ;-)
Het jongetje in het artikel dat hier besproken wordt lijkt ook helemaal geen dieren te martelen of buurjongens te verdrinken. Natuurlijk kan er best wat mis zijn met het jongetje, zoals met alle kinderen, en zo niet dan zorgen de psychologen daar wel voor waar hij naartoe wordt gebracht.
“In some children, C.U. traits manifest in obvious ways. Paul Frick, a psychologist at the University of New Orleans who has studied risk factors for psychopathy in children for two decades, described one boy who used a knife to cut off the tail of the family cat bit by bit, over a period of weeks. The boy was proud of the serial amputations, which his parents initially failed to notice. “When we talked about it, he was very straightforward,” Frick recalls. “He said: ‘I want to be a scientist, and I was experimenting. I wanted to see how the cat would react.’ ”
In another famous case, a 9-year-old boy named Jeffrey Bailey pushed a toddler into the deep end of a motel swimming pool in Florida. As the boy struggled and sank to the bottom, Bailey pulled up a chair to watch. Questioned by the police afterward, Bailey explained that he was curious to see someone drown. When he was taken into custody, he seemed untroubled by the prospect of jail but was pleased to be the center of attention.”
Heb je het artikel überhaupt op je in laten werken? De kinderen op dat zomerkamp gedragen zich volgens bepaalde patronen. Nogal griezelige patronen, als je het mij vraagt.
Ik heb wel suggesties, maar die helpen niemand verder omdat ze buiten het domein van het rechtmatig handelen liggen.
Overigens is er een uitstekende thriller over een gezin dat gemanipuleerd/geterroriseerd wordt door hun 9-jarige zoontje, dat een gewetenloos psychopaatje blijkt te zijn: Joshua (alternatieve titel: The Devil’s Child) uit 2007.
Met Sam Rockwell (altijd goed) als de vader van het kind.
Ik denk dat het in principe wel mogelijk is om de diagnose correct te stellen, ik denk alleen dat onze huidige maatschappij de verantwoordelijkheid van dergelijke diagnoses absoluut niet aankan. Diagnoses dienen als vertrekpunt voor onderzoek of behandeling: je groepeert bepaalde zaken zodat je kunt uitzoeken of er bv een onderliggende oorzaak is, of bepaalde behandelingen beter werken dan andere. Daarna is een diagnose een vertrekpunt voor het gebruiken van de resultaten van die onderzoeken. Maar als beide niet aan de orde zijn (geen onderzoek, geen behandeling) is een diagnose feitelijk helemaal niet zo nuttig. Behalve natuurlijk voor de DBC’tjes.
Als een diagnose alleen als eindpunt dient en niet als startpunt, ontzettend veel negatieve associaties heeft, maar eigenlijk geen middelen biedt om gerichter aan de gang te gaan, waardoor de kans bestaat dat kinderen ten onrechte afgeschreven worden – zeker in een systeem waar de zorgverleners nogal eens geneigd zijn om op basis van steekwoorden allerlei dingen op de betrokkene te projecteren – stel ‘m dan maar gewoon niet. Ik moet er werkelijk niet aan denken wat er gebeurt als de 16e gezinsvoogd van jeugdzorg het woord ‘psychopaat’ in een dossier ziet staan.
De negatieve gevolgen zijn dan gewoon niet in verhouding en het is dan niet in het belang van het kind, noch van de samenleving om die diagnose te stellen.
En dat een kind dat de staart van een kat in stukjes afknipt ernstig in de knoei zit en in de gaten gehouden moet worden, daar heb je echt de diagnose niet voor nodig.
Dat in de meeste gevallen psychopathie op latere leeftijd niet meer genezen kan worden, betekent bovendien niet dat dat op jongere leeftijd ook zo is: veel zaken in de hersenen kunnen nog erg veranderen als kinderen jong zijn. De hersenen ontwikkelen zich nog volop.
De vraag in het artikel is overigens niet of het mogelijk is, maar vooral of het zinvol is.
Een volwassen psychopaat is over het algemeen zeer moeilijk te behandelen. Of dat ook voor kinderen geldt is niet bekend, maar een dergelijk stempel kan ertoe leiden dat men het niet eens meer wil proberen, en ook dat de ouders met nog meer onbegrip en onwil te maken krijgen. Dat is in niemands belang.
#4
Crachàt
of omgekeerd.
Nu is het wachten tot le psycho zijn eerste daad pleegt, vooraleer men wil zeggen: psychopaat.
Als je ’t artikel helemaal doorleest, dan zie je dat ergens op driekwart pa zegt dat-ie zelf vroeger ook zo was, maar dat-ie aan het einde van z’n pubertijd rustiger werd en meer met de rest van de wereld overweg kon.
Geeft wel aan dat d’r toch nog een stevige rol is weggelegd voor buurt/cultuur/maatschappij, om ervoor te zorgen dat zo’n jong wel op de rails blijft en niet in een verdoemd traject terecht komt.
#5
zmmoccc
Dit lijkt me – net als zoveel van dergelijke classificaties – gewoon een definitiekwestie.
Reacties (17)
volgens mij is zoiets aangeboren, het lijkt mij niet onmogelijk, een moeilijk (te stellen) diagnose – dat wel
De wetenschap is er nog niet over uit of dit aangeboren is. Niet voor niet spreekt de dsmVI pas over symptomen vanaf 16 jaar oud. Desalniettemin wordt bij de diagnostiek vaak wel de kindertijd meegenomen (werden dieren mishandeld bijvoorbeeld?). Dat er iets structureel afwijkends in de hersenen bij volwassenen zit is inmiddels ruimschoots aangetoond. Gangbaar is het uitgangspunt dat psychopatie of antisociale persoonlijkheidsstoornis niet genezen kan worden, alleen tot op zekere hoogte beheersbaar.
Voorlopige diagnose bij een klein kind lijkt me prima, dan is er tenminste een behandelplan op te stellen. Helaas komt de kleine er met het huidige overdreven registratieve beleid ook nooit meer van af (leerlingvolgsysteem, kinddossier, verplichte vemelding diagnose ggz, etc). In nederland wordt gelukkig heel terughoudend omgegaan met ernstige stempels in de ggz. Lijkt me een individuele afweging van ouders of de situatie zo ernstig is dat ze een ‘stempel’ nodig hebben.
Als je tienjarige zoon of dochter over een periode van enkele weken de staart van de kat steeds een stukje afknipt (“uit wetenschappelijke belangstelling”), of de buurjongen van vijf in het zwembad duwt om zijn doodsworsteling te observeren, en daar geen enkel gevoel van schuld of empathie bij beleeft, dan lijkt de leunstoeldiagnose ‘psychopaat’ me toch wel correct.
Het klopt dat het heel soms voor komt dat tienjarigen zulke dingen doen. Je moet je dan ook afvragen of er misschien andere redenen voor zijn. Volgens mij staat niet vast dat je per se psychopaat moet zijn om dat soort dingen te doen.
Een kat die zich zijn staart stukje voor stukje laat afknippen lijkt me trouwens een bijzonder geval. Ik vermoed dat de jonge psychopaat (of whatever) flink onder de schrammen zal zitten ;-)
Het jongetje in het artikel dat hier besproken wordt lijkt ook helemaal geen dieren te martelen of buurjongens te verdrinken. Natuurlijk kan er best wat mis zijn met het jongetje, zoals met alle kinderen, en zo niet dan zorgen de psychologen daar wel voor waar hij naartoe wordt gebracht.
“In some children, C.U. traits manifest in obvious ways. Paul Frick, a psychologist at the University of New Orleans who has studied risk factors for psychopathy in children for two decades, described one boy who used a knife to cut off the tail of the family cat bit by bit, over a period of weeks. The boy was proud of the serial amputations, which his parents initially failed to notice. “When we talked about it, he was very straightforward,” Frick recalls. “He said: ‘I want to be a scientist, and I was experimenting. I wanted to see how the cat would react.’ ”
In another famous case, a 9-year-old boy named Jeffrey Bailey pushed a toddler into the deep end of a motel swimming pool in Florida. As the boy struggled and sank to the bottom, Bailey pulled up a chair to watch. Questioned by the police afterward, Bailey explained that he was curious to see someone drown. When he was taken into custody, he seemed untroubled by the prospect of jail but was pleased to be the center of attention.”
Heb je het artikel überhaupt op je in laten werken? De kinderen op dat zomerkamp gedragen zich volgens bepaalde patronen. Nogal griezelige patronen, als je het mij vraagt.
Prediker: Heb je het artikel überhaupt op je in laten werken?
Nee, Tatort begon voordat ik het helemaal gelezen had, daar kijk ik nu naar ;-)
Prediker: De kinderen op dat zomerkamp gedragen zich volgens bepaalde patronen. Nogal griezelige patronen, als je het mij vraagt.
Ja, griezelig. Maar wat stel je voor te doen met je “leunstoeldiagnose”?
Griezelig, zonder meer. Maar leunstoeldiagnoses vind ik gevaarlijk. Die laat ik liever aan vaklieden over ;o)
Ik heb wel suggesties, maar die helpen niemand verder omdat ze buiten het domein van het rechtmatig handelen liggen.
Overigens is er een uitstekende thriller over een gezin dat gemanipuleerd/geterroriseerd wordt door hun 9-jarige zoontje, dat een gewetenloos psychopaatje blijkt te zijn: Joshua (alternatieve titel: The Devil’s Child) uit 2007.
Met Sam Rockwell (altijd goed) als de vader van het kind.
Ja, en dan?
Ik denk dat het in principe wel mogelijk is om de diagnose correct te stellen, ik denk alleen dat onze huidige maatschappij de verantwoordelijkheid van dergelijke diagnoses absoluut niet aankan. Diagnoses dienen als vertrekpunt voor onderzoek of behandeling: je groepeert bepaalde zaken zodat je kunt uitzoeken of er bv een onderliggende oorzaak is, of bepaalde behandelingen beter werken dan andere. Daarna is een diagnose een vertrekpunt voor het gebruiken van de resultaten van die onderzoeken. Maar als beide niet aan de orde zijn (geen onderzoek, geen behandeling) is een diagnose feitelijk helemaal niet zo nuttig. Behalve natuurlijk voor de DBC’tjes.
Als een diagnose alleen als eindpunt dient en niet als startpunt, ontzettend veel negatieve associaties heeft, maar eigenlijk geen middelen biedt om gerichter aan de gang te gaan, waardoor de kans bestaat dat kinderen ten onrechte afgeschreven worden – zeker in een systeem waar de zorgverleners nogal eens geneigd zijn om op basis van steekwoorden allerlei dingen op de betrokkene te projecteren – stel ‘m dan maar gewoon niet. Ik moet er werkelijk niet aan denken wat er gebeurt als de 16e gezinsvoogd van jeugdzorg het woord ‘psychopaat’ in een dossier ziet staan.
De negatieve gevolgen zijn dan gewoon niet in verhouding en het is dan niet in het belang van het kind, noch van de samenleving om die diagnose te stellen.
En dat een kind dat de staart van een kat in stukjes afknipt ernstig in de knoei zit en in de gaten gehouden moet worden, daar heb je echt de diagnose niet voor nodig.
Dat in de meeste gevallen psychopathie op latere leeftijd niet meer genezen kan worden, betekent bovendien niet dat dat op jongere leeftijd ook zo is: veel zaken in de hersenen kunnen nog erg veranderen als kinderen jong zijn. De hersenen ontwikkelen zich nog volop.
“Ik moet er werkelijk niet aan denken wat er gebeurt als de 16e gezinsvoogd van jeugdzorg het woord ‘psychopaat’ in een dossier ziet staan.”
Helemaal mee eens. Naast dealen met een afwijkend kind als ouders, ook nog eens dealen met wisselende hulpverleners. Geen pretje.
@015 Suggesties buiten rechtmatig handelen voor 1 tot 3% van de bevolking? Nu vind ik jou wat griezelig worden!
Nogal…
ja.
De vraag in het artikel is overigens niet of het mogelijk is, maar vooral of het zinvol is.
Een volwassen psychopaat is over het algemeen zeer moeilijk te behandelen. Of dat ook voor kinderen geldt is niet bekend, maar een dergelijk stempel kan ertoe leiden dat men het niet eens meer wil proberen, en ook dat de ouders met nog meer onbegrip en onwil te maken krijgen. Dat is in niemands belang.
of omgekeerd.
Nu is het wachten tot le psycho zijn eerste daad pleegt, vooraleer men wil zeggen: psychopaat.
Als je ’t artikel helemaal doorleest, dan zie je dat ergens op driekwart pa zegt dat-ie zelf vroeger ook zo was, maar dat-ie aan het einde van z’n pubertijd rustiger werd en meer met de rest van de wereld overweg kon.
Geeft wel aan dat d’r toch nog een stevige rol is weggelegd voor buurt/cultuur/maatschappij, om ervoor te zorgen dat zo’n jong wel op de rails blijft en niet in een verdoemd traject terecht komt.
Dit lijkt me – net als zoveel van dergelijke classificaties – gewoon een definitiekwestie.