[…] van de ware burgerparticipatie ziet men weinig terug. Behalve in Amsterdam-Oost, waar buurtbewoners en jongeren het heft in handen hebben genomen. Na veel afwijzingen van ingediende plannen hebben zij in 2011 het leegstaande dierenasiel aan de Polderweg gekraakt en daarna omgetoverd tot het bruisende buurthuis Op de Valreep. Filmavonden, muziekavonden, cursussen, buurtmoestuintjes: een zo divers programma vind je bijna nergens anders. De toegang is altijd gratis, vrijwilligers runnen het centrum, iedereen is welkom, voor hulp of input.
Maar de gemeente ziet liever een nieuwe horecagelegenheid.
Echt verrassen doet deze gemeentelijke afkeer van burgerparticipatie overigens niet.
h/t Arjan
Reacties (12)
Daar waar burgerparticipatie onafhankelijkheid van de overheid wordt begint het op anarchisme te lijken.
Als je dan ook nog Emma Goudmans heet, dan willen ze je initiatief wel de nek omdraaien. Dan gaat het te ver.
Echte burgerparticipatie is juist een gruwel in de ogen van politici en adersoortige paternalisten,het leidt tot saamhorigheid in een gemeenschap,en iedereen weet dat politici het adagium”verdeel en heers “aanhangen.
Een overheid bestaat in eerste instantie om zichzelf in stand te houden.
kun je nagaan hoe dat ik grote plattelandsgemeenten is, sommige met tegen de twintig kernen en kerntjes. Als één van die kernen te actief participeert, gaat dat welhaast automatisch ten koste van de andere kernen:
http://www.binnenlandsbestuur.nl/bestuur-en-organisatie/achtergrond/achtergrond/vrijstaat-keppel.9050646.lynkx
Ik vind het eigenlijk wel interessante problemen. Niet als het om grandcafés gaat, wel als het gaat om echt openbare voorzieningen als scholen, dorpshuizen en zwambaden. Ik snap wel dat een gemeente enige grip wil houden op de spreiding van die voorzieningen.
Tja allerlei lucratieve dealtjes tussen wethouders/ambtenaren, projectontwikkelaars/aannemers/makelaars en toekomstige broodheren kunnen zo lelijk worden verstierd ,dat kunnen ze natuurlijk niet gebruiken.
@5
da’s een leuke samenzweringstheorie, maar lees het artikel onder @4 eens… Zie eens wie er dan ‘dealen en wheelen’: de bewoners van een elitair dorp in een krimpgemeente regelen alles voor zichzelf en vergeten de omliggende dorpen.
Wat moet je dan als gemeentebestuur?
Wat? Een fusiegemeente sloopt alle gelegenheden in een van de dorpen en de bewoners mogen daar alleen ja en amen op zeggen?
@8 nee. Helemaal niet. Niet ‘alle’, niet in één van de dorpen en ze hoeven niet alleen ja nee en amen te zeggen. Waar zie je dat staan?
Maar als er krimp is en een gemeentebestuur van één van de grootste gemeenten van Nederland wil het voorzieningen niveau voor zoveel mogelijk burgers op peil houden, dan kun je wel eens tegen ongewenste effecten van participatie aanlopen.
Dat is dat organsiatiekracht en assertiviteit niet gelijkelijk verdeeld is over het gebied, maar dat het recht of de kracht van de sterkste geldt.
Voor de westerling: als Wassenaar onderdeel was van Den Haag en van alles naar zich toe wist te trekken ten koste van achterstandswijken, dan zou een enigszins sociaal gemeentebestuur een probleem hebben.
Het gaat helemaal niet om een kleine gemeente maar om Amsterdam,deze zijweg loopt dood.
Tja, kraken is ook niet het antwoord, maar het is inderdaad zo dat de ambtenaren en wethouders van vooral grotere gemeentes bij ieder voorstel gaan kijken hoe ze een voorstel of een initiatief, op wat voor punt dan ook, af kunnen keuren. Het zijn vaak de grootste zuigers en gefrustreerde pestkoppen. Dit is er een schoolvoorbeeld van.
En ja, wekt het verbazing dat nu D66 de grootste is in Amsterdam er allemaal troep voor yuppen komt? Cliëntelisme heet dat.
@4: Je haalt me daar wel een voorbeeld aan waaruit blijkt hoezeer de gemeente van tegenwoordig is afgedwaald van de oorspronkelijke betekenis van het woord. Je proeft door het hele verhaal heen een gemeentebestuur dat ver gecentraliseerd is (het staat er eigenlijk letterlijk: De gemeente bevat 44 dorpen) en derhalve ver van de gemenen afstaat en niet meer aan hun wensen en noden voldoet. De grap is dat die zich vervolgens weer gaan organiseren in een werkelijke gemeente (volgens de oorspronkelijke betekenis), om zelf aan hun wensen en noden te voldoen. De gemeente, die zich vervolgens (terecht) in haar bestaansrecht aangetast voelt reageert daar dan weer voorspelbaar als door een bij gestoken op.