In een al wat ouder, maar nog steeds lezenswaardig artikel probeert Pepijn Brandon de houding van Dijsselbloem ten opzichte van de Griekse minister van financiën Yanis Varoufakis te verklaren:
But there is another dimension to this, more political and important for the future of the Left in Europe and the Netherlands. The promise of the Syriza government represents everything that postwar social democracy no longer is, and cannot return to. Underlying Dijsselbloem’s career is the perspective that at best, contemporary progressive politics can only be a variant of conservative politics with slightly more scruples.
As long as he remains defiant, and despite the limitations of his government’s agenda, Varoufakis represents an alternative to this position. The European right will detest this with unvarnished brutality. But it is mainstream social democracy that will feel the electoral repercussions most directly, and therefore is most bitter in its response.
h/t Lucian
Reacties (9)
Wat voor houding is dat dan die ‘verklaard’ moet worden?
Dijsselbloem is voorzitter van de Eurozone, en als zodanig verantwoordelijk voor het maken van goede afspraken tussen de leden onderling. Hij heeft te maken met een nieuwe Griekse regering die wil heronderhandelen over bestaande afspraken op een moment dat het er vrij beroerd voorstaat, heel veel publieke uitspraken doet maar geen concrete resultaten laat zien. Dat maakt de 18 andere eurolanden dan weer boos. Dat Dijsselbloem niet staat te applaudiseren bij de uitspraken van Varoufakis is dan ook niet zo gek.
Hij is er zelf vrij helder over wat hij van Varoufakis vindt, Dijsselbloem maakt daar zeker geen banger indruk in. En dat is ook logisch, want uiteindelijk is Varoufakis degene met een probleem, niet Dijsselbloem.
@1 Wat voor houding is dat dan die ‘verklaard’ moet worden?
Waarom een Sociaal-Democraat, die op papier strijd voor dezelfde groepen die Varoufakis ook pretendeert te vertegenwoordigen, zich zo aan de kant van het kapitaal heeft gepositioneerd. Als je pretendeert op te komen voor de arbeider kun je niet anders dan beamen dat de heronderhandeling bitter noodzakelijk is.
@2: Dus Varoufakis strijdt tegen het Kapitaal? Volgens mij is Varoufakis vooral heel erg op zoek naar kapitaal.
@3 Varoufakis strijdt tegen het opgelegde beleid wat de burgerbevolking uitkleed omwille van schuldsanering. Als je dat ziet als een strijd tegen kapitaal, dan ja.
@4: Het beleid is er op gericht om te zorgen dat Griekenland op een gegeven moment weer zelf zijn eigen rekeningen kan betalen. Op dit moment kan Griekenland dat niet, dus zijn ze afhankelijk van de andere landen in de Eurozone.
Griekenland heeft jarenlang de economie gestimuleerd met geleend geld. In 2010 bleek dat niet meer houdbaar; het is dan niet gek er linksom of rechtsom welvaartsverlies optreed. Dat opeenvolgende Griekse regeringen gevestigde belangen niet echt hebben durven aanpakken is niet de schuld van de EU.
Ze zullen het toch echt zelf moeten opknappen, niemand gaat ze een blanco check geven.
@su: (gezondheid!)
Varoufakis probeert het Europese kapitalisme juist te redden, naar eigen zeggen.
Want hoewel hij zichzelf als (dwalend) marxist en antikapitalist beschouwt, gelooft hij dat het omvallen van het Europese kapitalistische systeem — en daar komt het uiteenklappen van de Eurozone volgens hem op neder — op dit moment eerder een ondergang naar het fascisme betekent dan een overgang naar het socialisme.
En daarom, zegt hij, wil hij het kapitalistische systeem redden van (o.a.) zijn eigen bezuinigingsbeleid, dat zoveel problemen en weerstand creëert dat het op zijn eigen ondergang afraast.
@5: Ze vragen dan ook niet om een blanco cheque. Ze vragen wel om de pijn anders te verdelen. Dus niet alles bij de mensen zonder werk, niet minder zorg en scholing, maar meer bij de mensen halen die ook een beetje meer hebben, zoals de scheepsmiljardairs.
@7: Daar heeft niemand problemen mee. Maar dat is niet wat ze doen. Veel beleidsmaatregelen van Syriza komen namelijk neer op het terugdraaien van bezuinigingen en belastingverhogingen uit het verleden, zonder dat daar alternatieve inkomsten/bezuinigingen tegenover staan. Ze willen dan ook een kwijtschelding van de schuld (dat is dus die blanco cheque).
Het verhaaltje wat jij hierboven stelt, kan iedereen verzinnen. Wat veel moeilijker is, en waar Syriza ook niet in slaagt, is dat te vertalen naar concreet beleid dat de begroting niet opnieuw laat ontsporen en het vertrouwen terugwint van de eigen bevolking die nu massaal geld van de bank haalt.
@6: Varoufakis zegt heel veel. Als je dan kijkt wat hij concreet voorstelt, dan snap ik best dat Dijsselbloem niet erg onder de indruk is. Een goed politicus zijn vraagt echt andere vaardigheden dan een goed econoom.