Wilt u aub uw smoel houden?

De geest van Theo lijkt nog steeds onverminderd door ons land te waren. Iedereen moet tegenwoordig niet alleen overal een mening over hebben, maar deze het liefst ook nog op TV of op het internet verkondigen! Dit alles onder het strijdlustig wapperende vaandel van vrijheid van meningsuiting. Dit is goed voor Nederland, wij zijn de samenleving! Openheid, geen gluiperige achterkamertjespolitiek. Altijd overal inzicht in ieders mening, alle besluitvorming publiekelijk uitvechten. Je moet immers altijd voorbereid zijn als er een publiciteitsgeile cameraploeg een microfoon onder je snufferd duwt. Of beter nog deze zelf opzoeken.

Een recent voorbeeld hiervan zijn de uitspraken van Korpsbeheerder Hubert Bruls die openlijk in de media moet verkondigen dat hij lekker niet gaat doen wat er van hem gevraagd wordt. Excuse me? Als je het niet met iets eens bent kan je dat ook binnenkamers te berde brengen. Niet alles hoeft in de media gebracht te worden. Binnen veel overheidsinstellingen lijkt het idee te heersen dat je een eiland op zich bent als korpsbeheerder of burgemeester. Wanneer je je gelijk niet kan halen dan stap je naar de media! Dat je daarmee het vertrouwen in een instelling beschadigt? Ach, collateral damage in de strijd om de vrije mening. In het bedrijfsleven zo openlijk de broodheren bekritiseren is toch al snel een enkeltje richting arbeidsbureau.

Het aantal voorbeelden is haast oneindig, en vaak is de “internet opinie” dat dit een wenselijke ontwikkeling is. Dat scholieren tegenwoordig op internet hun docent beoordelen is juist goed! Als je daarover bezorgd bent komen al snel de reacties dat je een slecht stukje schrijft. Openheid over alles, overal je mening publiekelijk maken, daar worden we allemaal beter van! Toch?

Tegenwoordig denkt men echter dat vrijheid van meningsuiting synoniem staat aan het zo hard mogelijk je mening overgeven overal over geven. Nu ben ik slechts een simpele ziel, maar toch heb ik het vermoeden dat dit niet geheel de achterliggende gedachte van vrijheid van meningsuiting is. Je mag, je moet niet. Maar met die mening lijk ik tot een minderheid te horen. Tenminste, zo lijkt het wel op internetfora en weblogs. Ik heb echter het vage vermoeden dat het slechts een kleine schreeuwende minderheid is, die de meerderheid niet vertegenwoordigt.

Maar wie het hardst schreeuwt krijgt de aandacht. Al was het maar omdat de media gedeeltelijk bang zijn niet correct over te komen, en gedeeltelijk ook wel inzien dat het kijkers of lezers trekt. Zie de buitenproportionele aandacht voor iemand als Wilders. Elke scheet van de goede man wordt besnuffeld, beoordeeld en langdurig besproken in de media. Het lijkt wel alsof er geen andere politici meer zijn. Toch heeft gekke Geert geen absolute meerderheid in de kamer (of zelfs maar kans op), zijn mening wordt dus blijkbaar niet door “het volk” gedragen. Het gaat hier om een kleine minderheid die heel hard schreeuwt (voornamelijk over minderheden).

Het zou niet zo erg zijn ware het niet dat grote mensen problemen zoals de slechte economie in Amerika (met invloed op de hele wereld), de afbraak van de sociale zekerheid, de afbraak van het zorgstelsel en wat allemaal niet nog meer hierdoor volledig ondergesneeuwd raken. Echt belangrijke zaken, daar hoor je de Nederlander, die tegenwoordig overal een mening over moet hebben, amper over. Ook lijkt ons historisch besef hierdoor steeds verder af te nemen. We plaatsen onszelf zo centraal dat we denken alsof de hele geschiedenis om dit ene – nogal saaie en onbelangrijke – moment draait. Deze week nog geïllustreerd door iemand die nog steeds denkt dat de klusjesman het gedaan heeft.

Naar mijn mening mag het best een tandje lager met alle meningen. En mag het ook wel weer eens zo zijn dat zaken gewoon privé blijven. He, heerlijk zo’n Internet mening!