COLUMN - Het plan was om met de kinderen bij een vriendin in de tuin te gaan liggen. De tuin lag diep in Brabant. Beetje met water klooien, beetje koffiedrinken, gewoon relaxed. Ik stapte met kinderen in de auto, het was een uur en een kwartier rijden. Het beloofde een zonnige dag te worden. In de auto ging de radio aan en de dj had het over noodweer. Ik besloot hem nog even te negeren want dat zou mijn plannen behoorlijk in de war sturen. Dat de lucht steeds donkerder werd negeerde ik net zo hard. Tot de eerste druppels vielen. Binnen een minuut kwam het met bakken uit de hemel. De dj had het over code oranje. Ik zou recht de hagel, regen, windstoten en weet ik wat voor ellende nog meer inrijden.
Ik zie niet zoveel als het regent. Ik rijd dan liever niet. Rijden in het donker vind ik ook niets. Ik doe het wel, maar met stevige tegenzin. Ik reed in de zeikende regen en het werd steeds donkerder. De dj bleef maar herhalen hoe vreselijk het zou gaan worden deze dag. De code oranje van het KNMI kwam om de twee minuten voorbij. Ik besloot te keren. Ik zag het niet zitten om straks door nog heftiger ellende terug te moeten rijden. Ik belde af. “Buienradar geeft aan dat we het ergste al gehad hebben”, zei de vriendin. Maar de dj had het over code oranje en het journaal begon ook al over dat vreselijke noodweer. Ik durfde gewoon niet meer. Toen ik bijna weer thuis was werd bij de codes voor het eerst een tijdstip afgegeven. Vanaf vier uur. Dat hadden ze wel eerder kunnen zeggen. Dan had ik dus toch gewoon een simpel buitje te pakken. Eenmaal thuis plofte ik in de volle zon in de tuin.
Ik appte met de vriendin rond half vier. Niets aan de hand, ze waren een flinke wandeling aan het maken. Ik bleef informeren en het kwam erop neer dat het even had geregend die dag, maar dat van noodweer bij hun geen sprake was. Ik had dus gewoon in haar tuin kunnen gaan hangen. Verdomme.
Die codes, daar ga ik voortaan niet meer naar luisteren. We hebben ooit voor niets een bbq afgeblazen, een weekend weg afgezegd want aan zee en wat is daar nou aan met storm? Dat het weer prachtig was en bleef was om pissig van te worden. Code rood en er viel steeds geen druppel.
Ik verbleef in code geel. Er viel hooguit een druppel. Mijn regenapp voorspelde af en toe een enorme bui, maar het tijdstip schoof steeds een half uurtje door. Uiteindelijk viel er midden in de nacht een bui en dat was het. Ik bel voortaan met Jan Smeets. Die man organiseert een gigantisch festival en laat zich door die codes ook niet van de wijs brengen, terwijl daar toch echt heel veel mis kan gaan. Paniek om niets, die codes. Ik doe er vanaf nu niet meer aan.
Reacties (8)
Ik zou mijn geld terug vragen.
Zekerheid bestaat niet, zeker als het over het weer gaat, daarover kun je wel blijven zeiken.
Weer alarm..
Lijkt me prima, dit soort waarschuwingen negeren. Op één voorwaarde: dat je belooft niet met een beschuldigend vingertje naar iemand te wijzen als je een keer wel in een nare of zelfs gevaarlijke situatie terechtkomt.
De omschrijvingen die bij zo’n weeralarm horen zijn erg duidelijk: “kans op zware onweersbuien met windstoten…”. De precieze plek en het precieze tijdstip van zulke buien is nu eenmaal niet te voorspellen.
Eigenlijk is het allemaal niet zo ingewikkeld: als je van plan bent iets te doen waar het weer een grote invloed op kan hebben informeer je je van te voren even en als er waarschuwingen zijn besluit je zelf of het je waard is om de gok te nemen.
Net zoiets als terreuralarm.
In Limburg was er code rood ofzo afgegeven. Nu hebben de heren meteorologen zich vergist en ging het onweer over Düsseldorf. Was dat in die mate over Pinkpop gegaan hadden we wellicht over doden gesproken… Weer en zeker onweer blijkt moeilijk te voorspellen
Moeilijk hoor om me hier een mening over te vormen. Het zal wel zijn omdat ik eigenlijk niet echt een probleem zie.
Vervang code rood door global warming en … tsjah. Sommige mensen kunnen blijkbaar bijzonder moeilijk omgaan met kansberekening.