Weekendbedenking: Het spoor van een bulldozer – onze ecologische voetafdruk

Laatst las ik het bericht dat de kabeljauwvangst rond Canada geheel in elkaar gedonderd is. Wij kijken daar niet meer van op. Voor onze dappere Noordzee hebben we al de ene na de andere onheilstijding te verwerken gekregen. De haring is bijna historie, platvissen zijn door grote zeebulldozerende sleepnetten geheel platgewalst, de wilde zalm heeft zwaar te lijden van de vervuiling die zalmkwekerijen veroorzaken. Het komt er eigenlijk op neer dat de Noordzee alleen nog een geschikte kraamkamer is voor kwallen. Hetgeen onlangs bevestigd werd door een rapport over de toestand van de zeeën wereldwijd. Onze Noordzee stond daar eveneens prominent in een kwade reuk.

Op het land is er evenmin reden tot vreugde, behalve natuurlijk voor de projectontwikkelaars die onze wereld teisteren als een bijbelse zwerm sprinkhanen. Niet alleen verrijzen overal te kust en te willekeur bedrijventerreinen, maar in de in opkomst zijnde economieën lijkt men van onze fouten vooral geleerd te hebben dat het altijd nog erger kan. Zo verdwijnen de oerwouden in hoog tempo, slaat de bodemerosie overal toe, sterven er per minuut soorten uit en is er zelfs sprake van verwoestijning van de woestijnen. Tel daarbij op dat we de grondstoffen er in een steeds hoger tempo doorjagen en je hoeft geen genie te zijn om je af te vragen of dat allemaal wel goed komt.

Hetgeen ons brengt bij de ecologische voetafdruk van de mens, de hoeveelheid land die wij nodig hebben om onze leefwijze te ondersteunen. Een stad als Londen blijkt dan het totale oppervlak van het Verenigd Koninkrijk nodig te hebben. Als je dat omrekent naar de wereldbevolking, uitgemiddeld over arm en rijk, dan denk ik toch dat je zo veel land nodig hebt, dat je naast de aarde ook nog een beroep moet doen op de maan en mars. Alleen valt daar niks te halen, dus de conclusie moet wel zijn dat we gigantisch roofbouw plegen op onze planeet. Onvermijdelijk word je zo met je neus op die ene vraag gedrukt: “hoeveel mensen kan de aarde eigenlijk ondersteunen in een evenwichtssituatie, d.w.z zonder dat er iets verloren gaat?”.

Ik weet het niet. Maar Sargasso-lezers beslist wel, zodat ik het gewoon durf te vragen. Hoeveel mensen kan de aarde maximaal ondersteunen zonder dat er sprake is van uitputting of uitroeiing? Om het overzichtelijk te houden geef ik vier mogelijkheden die allemaal ergens op gebaseerd zijn.