Waarom ik weblogs haat(te)

Zul je net zien. Treed ik na jaren aarzelen eindelijk toe tot het keurkorps van GeenCommentaar, verklaren deskundigen het einde van de piek in weblog-land. De klad komt erin, voorspelt het Amerikaanse bedrijf Gartner, na 2007 (NRC Next, 29-12-2006, pag. 25). Eind dit jaar zijn er honderdmiljoen weblogs online en daarna zal het aantal weer afnemen. Omdat niemand ze nog leest. En dat ligt niet alleen aan het aanbod, maar ook aan de kwaliteit, aldus een woordvoerder van Gartner.

Alleen de goede weblogs zullen overleven: natuurlijke selectie in zijn ware vorm. Geldt dat ook voor GeenCommentaar? Dit sympathieke podium van die-harders en andere enthousiastelingen? Moeilijk te voorspellen. Maar daarover zo meer.

Ik treed dus aan tot de vaste schrijversgroep, een maand nadat bekend is geworden dat het fenomeen waartoe Geen Commentaar behoort over zijn hoogtepunt heen is. En dit alles terwijl ik eigenlijk een hekel heb aan weblogs. Ik vind het een onbetrouwbaar medium, levend gehouden door narcisten die hun stem graag willen laten horen. Wat dat betreft een product van zijn tijd: iedereen heeft tegenwoordig overal een mening over, en dat moet zoveel mogelijk uitgedragen worden. Ook als het niet klopt.

Onbetrouwbaar, vraagt u zich af? Het ene weblog is het andere weblog niet, ik weet het, maar drie weken terug illustreerde GeenStijl andermaal waarom ik er zo moeilijk mee uit de voeten kan. Felix Meurders werd dood verklaard, omdat hij in zijn programma De Leugen Regeert had geciteerd uit een rapport waarin stond dat slechts 21 procent van de jongeren Geen Stijl betrouwbaar vond. Dood verklaard, bij wijze van grap. Wat een humor! Meurders verloor in 1992 zijn vrouw (Volkskrant Magazine, 19 november 2005, pag. 25 ev).

De behoefte om mee te tellen, een mening te verkondigen, het te delen met anderen: het is de gruwel van deze tijd. Standpunt.nl, de brievenpagina van Metro en: de vele weblogs. Waarbij ?vanwege het anonieme karakter- het laatste en ook meest nieuwe medium de kroon spant als het gaat om verruwing, verdraaiing van feiten en het ronduit beledigen om het beledigen.

Zelfs ben ik een ietwat verzuurde journalist van het oudste medium dat Nederland kent: het dagblad. Of beter: ik was het. Ik nam afstand van mijn pen om allerlei redenen, maar een ervan was wel degelijk de opmars van de macht van de brievenschrijver. De opmars van het alles mogen zeggen en alles mogen opschrijven. De gedachte dat een ieder op het podium mocht klimmen, om vanaf het schavot met tomaten te mogen gooien naar de meute.

Mijn mening over weblogs is na het bekijken van tal van voorbeelden wel wat bijgesteld. Niet iedere blogger hanteert tenslotte de toonhoogte van GeenStijl. Hier en daar wordt interessant gediscussieerd over onderwerpen die er toe doen. Ik krijg interessante, nieuwe invalshoeken die je niet snel hoort in de traditionele media. Kortom, langzaamaan herken ik ook lichtpuntjes in de duisternis van de internetforums.

GeenCommentaar is bij tijd en wijle ?ik blijf voorzichtig- zo?n lichtpuntje. Er is doorgaans respect voor elkaar en in vrijwel alle gevallen worden tenminste nog argumenten uitgewisseld. Dat vind ik belangrijk, en voor zo?n weblog wil ik wel schrijven. Iets wat ik als bezoeker en gastlogger al vaker heb gedaan, en ik geef toe: niet altijd in de meest fraaie bewoordingen (ik was eens dronken en typte toen tienmaal achter elkaar: ?Verdonk moet oprotten? in). Da?s de val van het toegankelijke medium: je drukt op ?send? en het staat er. Geen eindredacteur die het corrigeert, geen printje dat je zelf nog even naloopt. Ik zal er op letten.

Waarover ga ik schrijven? Niet over alles en zeker niet in hoge frequentie. Ik wil me toeleggen op media, cultuur en kunst. Waar mogelijk zal ik herleidbare bronnen citeren, en mij aldus controleerbaar proberen aan de feiten te houden. Door te specialiseren en te citeren hoop ik dat de kwaliteit van mijn bijdrages wordt verhoogd, zodat GeenCommentaar als geheel wellicht een klein extra duwtje krijgt in zijn gevecht de ratrace om te overleven.

Op naar 2010, zou ik zeggen!