Als het leven van Kurt Vonnegut net zo verloopt als dat van Billy Pilgrim, het hoofdpersonage uit zijn beroemdste boek, Slaughterhouse 5, dan is de schrijver nu weliswaar dood, maar staat hij straks als kind aan de rand van een zwembad, treedt daarna op in een talkshow om vervolgens terug te keren naar het Dresden van 13 februari 1945 ? om te zien hoe 130.000 mensen de dood in worden gejaagd door Amerikaanse bommenwerpers. In Slaughterhouse 5 loopt de tijd niet lineair: Billy Pilgrim maakt ?spastische tijdssprongen? en beleeft zo heden, verleden en toekomst tegelijk.
Dit leert Billy tijdens zijn ontvoering naar de planeet Tralfamadore. Daar wordt de tijd niet ervaren als een chronologisch snoer, maar als een veld waar alle tijdstippen naast elkaar liggen. Zodat je ze telkens weer kan opnemen. Geen herinnering vervaagt en geen toekomst is ongewis. Het voordeel is dat je niet meer bang hoeft te zijn voor de dood, want die is slechts een van de vele momenten op het veld. Het nadeel is dat de afschuwelijke oorlogsbeelden, zoals die uit Dresden, telkens terugkeren. Het is een overlevingsstrategie, maar wel een hele moeizame.
Wat wil Vonnegut zeggen met dit bizarre verhaal? Staat Billy Pilgrim misschien symbool voor de gehele mensheid? Dan blijkt Vonneguts veld van tijd opeens heel realistisch te zijn. De dood van een individu is een van de vele momenten op dat veld. En oorlogen keren telkens terug. De mensheid overleeft moeizaam? Het is tegelijkertijd een hoopvolle en treurige boodschap.