| NRC, 29-9-2008 | ICT Zorg, 29-9-2008 | |
|
Waarom willen de GGD’s zo veel gegevens over kinderen opslaan? Kavelaars: „We slaan alle gegevens over de ontwikkeling van kinderen al jaren op, maar dan in papieren dossiers. Dit is alleen een digitaliseringsslag. Als een kind verhuist, houden we dat kind in beeld in plaats van dat het papieren dossier zoekraakt of niet wordt opgestuurd. |
Monasso heeft onderzoek gedaan naar de beleidsoverwegingen rondom informatiesystemen die het herkennen van jongeren met psychosociale problemen ondersteunen.
In zijn rapport wijst Monasso erop dat technologie niet waardeneutraal is maar kan leiden tot positieve of negatieve discriminatie van groepen mensen. |
Een van de grote problemen in het privacy-debat is dat veel instanties niet begrijpen dat er een wezenlijk verschil zit tussen gegevens in papieren dossiers, vaak ook nog eens decentraal, en gegevens in digitale opslag. Papieren dossiers ontmoedigen bepaald gebruik. Digitale dossiers nodigen juist uit tot nieuwe analyses en koppelingen. En mede daarin schuilt het gevaar, zeker als het gaat over zeer persoonlijke gegevens zoals die behoren tot de 1200 gegevens in het EKD.
Reacties (2)
Datzelfde schreef ik in 1999 al over de omgang met digitale patiëntengegevens.
De voor- en nadelen van het inrichten van grote database zijn al tientallen jaren bekend. Over de ethische bezwaren is al minstens vijftien jaar discussie. En toch is het bij elk nieuw project, en elke nieuwe database die de overheid weer inrichten gaat, of er nu iets nieuws gaat gebeuren, dat werkelijk ongekende mogelijkheden biedt.
Het is zoals Arthur C. Clarke schreef: iedere maar een beetje geavanceerde technologie is niet te onderscheiden van magie. En gvd wat laten politici zich elke keer weer betoveren met loze beloftes.
Een belangrijke motor achter de voortdurende verschuiving van de grenzen is eenvoudig terug te voeren op economische motieven. Het privacy aspect stoort daarbij heftig. (“privacy fundamentalisme” noemde het Verbond van Verzekeraars het een paar jaar geleden…) Het BKR in Tiel is een mooi voorbeeld van een organisatie die al jaren streeft naar uitbreiding van haar bevoegdheden. Economische motieven worden daarbij gemaskeerd door een paternalistische houding van de overheid/politici om haar onderdanen te beschermen tegen zichzelf. “Wij hebben het beste met je voor.”