Een crimineel is een crimineel. En straattuig is straattuig. Dus Nederland: deal with it: ook de crimineel Ahmed is van ons. Geef hem geen legitimatie voor zijn daden. Spreek ook hem aan als een burger die verantwoordelijk is voor deze samenleving, en reken hem vervolgens daar op af. Dat schrijft Dilan Yesilgöz, redacteur van Republiek Allochtonië.
Burgemeester Hoes heeft een groot probleem met drugsrunners in zijn stad. Hij heeft onderzoek laten doen naar de herkomst van deze criminelen en is tot de conclusie gekomen dat het veelal Marokkaanse Nederlanders uit Rotterdam, Gouda en andere grote steden zijn. Het zijn draaideurcriminelen die opgepakt worden omdat ze dealen en vanwege ons rechtssysteem de volgende dag weer buiten staan. De burgemeester heeft er ongeveer 500 in zijn stad. ‘als je er 100 aanpakt, staan er weer 100 voor de deur’. Een hardnekkig probleem waar deze burgemeester wat mee moet. En met onze huidige wetgeving is het nogal lastig om deze gasten keihard aan te pakken. De volgende dag staan ze immers weer lachend buiten. Om toch enige actie te kunnen ondernemen heeft de burgemeester het voornemen om het eergevoel van deze Marokkaanse drugsrunners aan te spreken. Dit wil hij doen door met de families in Marokko in contact te komen, ze te vertellen wat voor puinhoop hun neefje hier in Nederland ervan maakt. Echter, naar mijn mening is dit ook een heilloze aanpak.
Al in de jaren negentig brachten criminologen cultuur en afkomst in verband met criminaliteitscijfers van bepaalde bevolkingsgroepen. Daar waar zij destijds door politiek correct Nederland werden uitgemaakt voor racisten, is het nu van links tot rechts gangbaar om zowel de problemen als de oplossingen vanuit culturele achtergronden te verklaren en te formuleren.
De cijfers maken dit dan ook zeer verleidelijk, dat is waar. Volgens het SCP zijn niet-westerse migranten in 2012 onverminderd fors oververtegenwoordigd in de verdachtencijfers. Van alle autochtone Nederlanders was in 2009 1% verdacht, tegen 3,8% van de niet-westerse migranten. De rangorde van de vier grote migrantengroepen is de afgelopen tien jaar gelijk gebleven. De Antilliaanse Nederlanders zijn het vaakst verdacht (6,0%), gevolgd door de Marokkaanse (5,3%), Surinaamse (4,1%) en Turkse Nederlanders (3,1%).
Twee op de drie Marokkaanse mannen zijn in hun jeugd verdacht geweest van criminaliteit. Van alle jongens van Marokkaanse herkomst is 65% tussen zijn twaalfde en drieëntwintigste jaar wel eens aangehouden; van alle Antilliaans-Nederlandse jongens 55%. Onder de jongens uit andere niet-westerse groepen lopen de aantallen tegen de 50%. Van de autochtone jongens is ook 25% ooit verdacht van criminaliteit.
Om deze schrikbarende cijfers aan te pakken, komen politici, beleidsmakers en opinieleiders steeds met nieuwe methoden. Van politieagenten op snuffelstage in het Rifgebergte tot taakstraffen in de moskee. Alles beredeneert vanuit het idee dat blijkbaar de Nederlandse methoden niet aanslaan en er veel meer vanuit de leefwereld van deze jongeren gedacht moet worden.
Zo concludeert de criminoloog Hans Werdmölder dat de straffen en gevangenissen zoals we ze in Nederland kennen, geen impact hebben op de harde kern Marokkaanse criminelen en dat je deze daarom bijvoorbeeld voor een paar maanden moet terugsturen naar Marokko. ‘Daar zullen deze jongens worden er geconfronteerd met hun eigen samenleving en realiseren zich welke kansen ze in Nederland hebben. Iedereen daar wil naar Nederland’
Werdmölder vergeet hierbij dat de ‘eigen samenleving’ van de crimineel Ahmed die in Amsterdam West geboren is, zich toch echt in Amsterdam West bevindt. En dat de crimineel Ahmed met zijn Amsterdamse accent en Nederlandse paspoort net zo Hollands is als de crimineel Piet en net als Piet niet dankbaar hoeft te zijn dat hij in Nederland mag zijn. (En bovendien, waar moet je Piet dan in hemelsnaam naar terugsturen?)
Marokkaanse straatcoaches, Marokkaanse jongerenwerkers, Marokkaanse politieagenten: alles wordt ingezet om deze jongeren vanuit de eigen cultuur aan te spreken. En het blijft niet bij goedbedoelde uitingen van cultuurrelativisme. We hebben natuurlijk ook nog te maken met andere vormen van onmacht en wanhoop. Van politici die passioneel roepen dat het allemaal kutmarokkaantjes zijn, tot de oproep om criminele allochtonen te denaturaliseren.
Een rode draad door alle geluiden is in elk geval aan de gemiddelde criminele Marokkaan: jij bent geen onderdeel van deze samenleving en zal je ook nooit worden. Waarom zou deze Marokkaan zich hierdoor aangesproken moeten voelen, vraag ik mij dan af…
Ligt de analyse van het probleem, en daarmee ook de oplossing, in een analyse van de sociale structuren in het land van herkomst? Nee, ik denk dat het tijd wordt dat we veel meer als land gaan erkennen dat het toch echt ons eigen probleem is en dat het niet over een schutting gegooid kan worden.
We hebben het hier immers tegenwoordig voornamelijk over de derde en vierde generatie ‘allochtonen’. Wanneer accepteert Nederland daarmee haar eigen probleemeigenaarschap? En dus ook de verantwoordelijkheid om deze criminelen te behandelen als het tuig dat het is ipv een legitimering voor hen te verzinnen? Want dat is uiteindelijk wat het is.
‘In Marokko hebben ze andere normen en waarden’
‘Ze leven hier tussen 2 culturen’
‘Ouders kunnen niet goed Nederlands verstaan’
‘Ze worden gediscrimineerd’
‘Rotmarokkaan’
‘Het is de schuld van de Islam’
En ga zo maar door.
Uit onderzoek van de laatste jaren blijkt bijvoorbeeld volgens de criminoloog Frank Bovenkerk dat er te veel wordt gefocust op traditionele cultuur en afkomst, terwijl er veel meer oog zou moeten zijn voor het feit dat deze jongeren een eigen cultuur op straat ontwikkelen. Criminoloog Jan Dirk de Jong promoveerde in 2007 op een onderzoek naar ‘opvallend delinquent groepsgedrag onder “Marokkaanse” jongens’. Ook volgens De Jong is niet de cultuur de dominante factor bij het ontstaan van delinquent gedrag van ‘Marokkaanse’ straatjongens, maar een stelsel van groepsprocessen die horen bij hun straatcultuur. Veel van wat inmiddels ‘typisch Marokkaans’ is gaan heten, vond De Jong ook bij straatculturen elders in de wereld. Het tekortschieten van de ouders, halsstarrige ontkenning: in de Verenigde Staten zag hij het bij ontspoorde Koreaanse jeugdgroepen en collega-onderzoekers meldden het bij Pakistaanse straatjongens in Oslo en als onderdeel van de straatcultuur van Chileense migrantenkinderen in Barcelona.
Een crimineel is een crimineel. En straattuig is straattuig. Dus Nederland: deal with it: ook de crimineel Ahmed is van ons. Geef hem geen legitimatie voor zijn daden. Spreek ook hem aan als een burger die verantwoordelijk is voor deze samenleving, en reken hem vervolgens daar op af.
De aanpak zou moeten bestaan uit een persoonsgerichte, integrale benadering. Dat houdt een stevige combinatie in van straf en zorg, waarbij continuïteit en lik-op-stuk de sleutelwoorden zijn. Amsterdam is een jaar geleden met deze aanpak begonnen (de Top600 Aanpak).
Lachend na 1 nachtje de bajes uitlopen, moet in Nederland, voor deze doelgroep, onmogelijk gemaakt worden. Wij moeten ons rechtssysteem op orde krijgen. Tot dan hebben we de oud-oom in Marokko niet nodig.
Reacties (20)
En dan die foto erboven..lijkt de subliminal NOS wel.
En open deuren trap je niet in. Waar ik liever een artikel over lees is de reden dat kabinetten van links tot rechts de wetgeving/het systeem niet zo aanpassen/er in slagen dat dit veranderd.
Het is een fabeltje dat drugsrunners de volgende dag weer op straat staan.
afkomstig uit Rotterdam, Gouda en Utrecht
Altijd weer buitenlanders!
/Limburger
Gezien de criminaliteitspercentages zou het trouwens meer effect sorteren om jonge mannen als groep te targeten dan allochtonen. Zou het daarom zijn dat de Turkije voor (jonge) mannen zo’n lange dienstplicht kennen (als makkelijke oplossing)?
Wij staan hier op het standpunt dat het rapaille vrijwillig naar Tuigdorpen verkast vér van de beschaafde wereld…en dan kom je inderdaad in Limburg terecht.
criminele buitenlanders , geboren in land van herkomst terug sturen naar eigen land en daar laten berechten voor de strafbare feiten die hier gepleegd zijn , daar ook de tijd uitzitten met verbod op terugkeer naar nederland , als ze dit opnemen in het wetboek dan denk ik dat ze eerst nog wel eens een keer nadenken voor dat ze een strafbaar feit gaan plegen.
afkomstig uit Rotterdam, Gouda en Utrecht
Dat niet alleen. Ook het hele idee “dat ze eerst nog wel eens een keer nadenken voor dat ze een strafbaar feit gaan plegen” klopt niet. Afschrikking werkt niet.
Zeg ik het nog maar een keertje: als je een probleem hebt met draaideurcriminelen, dan kun je het beste gewoon je draaideur weghalen. Het maakt mij niks uit wat voor kleur of achtergrond die gasten hebben die gebruik maken (want dat is het in feite) van die deur. Weg met de draaideur. De auteur schrijft dan ook de de kern van het probleem al in het midden van de eerste alinea: “En met onze huidige wetgeving is het nogal lastig om deze gasten keihard aan te pakken.”
Wat stel je voor? Levenslang geven voor elk strafbaar feitje? Daarmee los je in elk geval de leegstand in gevangenissen wel op…
Ik stel niks voor, want reclassering en recidive is mijn vak niet. Dat men iets anders moet doen is wel duidelijk lijkt me. Alles wat ik constateer is dat iets niet werkt, en dat men dat ook allang zelf heeft ingezien. De schrijver van dit stuk ook. Je kunt dan wel ellenlange verhandelingen houden op alle manieren waarop het fout gaat, maar wat heb je daar aan? Ik stel dan ook helemaal niks voor. Geen strafkampen en geen alternatieve straffen. Ook geen fantastische plannen voor preventie. Maar dat men niet op de ingeslagen weg verder moet lijkt me duidelijk.
Dank voor de toelichting. Ik vreesde even dat je met weghalen van de draaideur bedoelde dat je boefjes nooit meer vrij wilde laten. À la “three strikes”.
Zelf denk ik niet dat criminaliteit, ongeacht de orozaken, ooit helemaal uit te bannen, te voorkomen, of “op te lossen” is. Dus daarover moeten we ons geen illusies maken, we moeten een manier vinden om ermee om te gaan.
Verder geloof ik ook helemaal niet dat straffen (m.n. het “keihard aanpakken”) werkt, of alleen averechts. En hoe harder, hoe averechtser. Daarom moeten we dus misschien wel af van het idee dat misdragingen per se bestraft moeten worden. Waarschijnlijk te radicaal voor sommigen, maar schaf het strafrecht gewoon af. Laat mensen die de fout in gegaan zijn maar samen met een rechter bepalen hoe ze denken de schade te vergoeden en een beter mens te worden. En geef ze daar dan de mogelijkheden voor.
Uiteraard moet daar wel enige dwang bij gebruikt kunnen worden. Ik zou er dus niet voor pleiten om gevangenissen helemaal af te schaffen. Maar de grondslag waarop mensen daar terechtkomen, die moet anders. Nu wordt het gezien als een manier om de gestrafte te laten lijden onder de gevolgen van zijn daad. Want dat ervaren sommigen in de maatschappij als “rechtvaardig”. Ik zou dat lijden uit de vergelijking weg willen halen.
Is er de afgelopen jaren niet enorm op reclassering bezuinigd? Zou dat misschien iets te maken hebben met al die draaideurcriminelen waar we blijkbaar ineens last van hebben?
In het hele artikel komt niet een keer de woorden “werkgelegenheid” of “opleidingen” voor. Het gaat zoals gebruikelijk alleen maar over symptoonbestrijding, nooit over de oorzaak.
Mocht het zo zijn, dat veel van die jongeren een gedegen opleiding kregen en een baan na hun studie, zou dan het probleem niet aanzienlijk minder zijn? Ik zie veel liever dat witte boorden criminaliteit veel harder wordt aangepakt en dat de opbrengst van de vele miljoenen, zo niet miljarden, die het bankwezen en andere hoog geplaatste fraudeurs de samenleving kost, besteed wordt aan verbetering van scholen in die probleembuurten.
Twee vliegen in een klap!
@LOOXIE
Deze jongens zouden opzich wel werk kunnen vinden, maar dat vinden ze te weinig verdienen. Het type drugsdealer wil “easy money”. Daarom gaan jonge gasten dealen, om mooie kleertjes te kopen. En trust me, van je schoonmaakbaantje ga je echt niet die nieuwe Gucci pattas betalen, weetje?
De analyse van Dirk Jan de Jong vind ik wel een sterke. Maar daar volgt geen eenvoudige oplossing uit. Er wordt al veel ondernomen en er zijn volgnes mij al veel goede aanpakken, alleen in de hele keten werkt niet goed. In Amsterdam proberen ze dit nu te regeln (top 600 aanpak). Ik hoop dat dit succesvol gaat worden.
Het type drugsdealer wil “easy money”
Een klein drugsdealertje heeft weinig geld. Een grote drugsdealer is geen draaideurcrimineel, maar wordt gewoon jaren opgesloten. Het easy money argument is niet erg sterk.
Ik weet niet of dat ook voor jou geldt, maar veel mensen hebben een totaal verkeerd beeld van draaideurcriminelen. Draaideurcriminelen zijn allemaal hele kleine crimineeltjes, die dingen doen, waar vrijwel geen straf voor staat. Als ze op worden gepakt, moeten ze snel weer op straat gezet worden, omdat de straf, die ze kunnen krijgen, het niet toe staat, dat ze langer vast worden gehouden. Je kunt nu eenmaal niet iemand weken in voorarrest houden, als de straf voor het delict één dag gevangenis is.
Draaideurcriminelen veroorzaken wel enorm veel overlast, maar overlast wordt zelden met lange gevangenisstraffen bestraft. En de manier om de overlast van draaideur en andere kleine criminelen te voorkomen, ligt bij ons zelf, niet bij politie of justitie. Wie in mijn directe omgeving een tasje rooft of een autoruit in slaat, komt daar niet gemakkelijk mee weg, zou onze instelling moeten zijn. De overlast gevende crimineeltjes doen dat alleen maar, omdat ze er vaak mee weg komen, omdat ze er op rekenen, dat niemand hen een strobreed in de weg legt in onze geïndividualiseerde maatschappij. Ze rekenen er op, dat vrijwel iedereen toe blijft staan kijken, wanneer het tasje van een oud vrouwtje geroofd wordt. Als wij met zijn allen die laffe mentaliteit laten varen, zal het met de directe overlast gevende kleine criminaliteit snel minder worden. Maar ja, veel te veel mensen zijn bang voor hun eigen hachje en steken geen poot uit om anderen te helpen. Anderen helpen wordt trouwens ook niet aangemoedigd in onze geïndividualiseerde kapitalistische maatschappij. Dat hebben die kleine criminelen wel door…
De cijfers van 1% autochtone verdachten en 3,8% niet-westerse zijn vertekende cijfer doordat er geen leeftijdscorrectie heeft plaatsgevonden. Het is een verdachtenpercentage van de gehele bevolkingsgroep ouder dan 12 jaar. Jongeren zijn veel crimineler dan ouderen. Bij autochtonen heb je in verhouding veel meer ouderen en dat drukt het percentage criminaliteit flink.
Door deze wel vaker gehanteerde methode krijg je het merkwaardig effect dat is dat het percentage 3,8 vanzelf zal dalen omdat de gemiddelde leeftijd van de NWA stijgt.
Niettemin blijft het percentage niet-westers hoog. Ook als je corrigeert voor overige factoren als opleiding ouders, uitkeringssituatie etc.
Wat niet is meegenomen is eventuele discriminatie door justitie. We hebben recent gezien dat politierechters mensen met een buitenlands uiterlijk veel vaker een onvoorwaardelijke gevangenisstraf opleggen. Pakt de politie niet veel vaker allochtonen op? Er is zelfs overheidsbeleid waarbij sommige groepen allochtonen extra in de gaten worden gehouden. Logisch dat je die dan ook meer vangt.
Toch zal dat denk ik ook niet alles verklaren: de criminaliteit blijft hoger dan dat van autochtonen.
Doordat er alleen maar aandacht is voor criminaliteit van allochtonen blijven autochtonen geheel buiten schot. Ten onrechte want 25% van de jongens zijn tussen de 12 en 22 jaar tenminste 1x als verdachte aangemerkt. Het rapport van het SCP was dan ook fantastisch geframed doordat het een week voor verschijnen uitlekte bij de NOS met alleen de criminaliteit van Marokkanen. Vervolgens had niemand het meer over het volledige rapport.
Als je kijkt naar de ontwikkeling van de criminaliteit onder jongeren dan zie je dat die heel scherp afneemt zodra ze de 20 jaar zijn gepasseerd. Het domste daarom is dan ook gehoor aan de roep om meer en langere straffen. Dan hou je ze in het criminele circuit.
Prima stuk, heldere conclusie! “De aanpak zou moeten bestaan uit een persoonsgerichte, integrale benadering. Dat houdt een stevige combinatie in van straf en zorg, waarbij continuïteit en lik-op-stuk de sleutelwoorden zijn. Amsterdam is een jaar geleden met deze aanpak begonnen (de Top600 Aanpak).”
Dat structurele oorzaken (onderwijs, wegnemen discriminatie) ook kunnen helpen aan het oplossen van dit probleem is een feit. Echter, de auteur beschrijft een urgent probleem dat urgente oplossingen vereist. Het vergoelijken van misdadig gedrag door structurele oorzaken te benoemen is niet zinvol, want het lost op korte termijn niets op. Natuurlijk moet je er alles aan doen om gelijke kansen te bieden, maar als iemand in de fout gaat, mag het nooit een excuus zijn. Positieve discriminatie is ook discriminatie. “Ja, hij pleegde een gewelddadige roofoverval, maar als Marokkaan heeft hij het zo moeilijk op de arbeidsmarkt/school/thuis/enz.”
Pappen en nathouden van een specifieke groep stigmatiseert. Je hebt altijd een keuze, wat je achtergrond ook is. Achmed ook. Dat bewijzen alle hardwerkende/studerende Achmed’s (Aboutaleb, Marcouch en vele iets minder bekende anderen).
De conclusie van het stuk is prima maar tegelijkertijd wordt er een tegenstelling opgeroepen die niet bestaat. Je kan namelijk prima oorzaken zoeken en benoemen voor crimineel gedrag en tegelijkertijd lik-op-stuk beleid voeren.
Het benoemen van een oorzaak is ook geen oproep tot milder straffen. Het is het begin van een preventieve aanpak, die inderdaad meer tijd nodig heeft maar op termijn wel veel goedkoper is. En dus ook hard nodig.
Het lijkt mij ook onzin dat een crimineel zijn gedrag legitimeert, laat staan tot crimineel gedrag komt, door het lezen van criminologische studies waarin naar verklaring wordt gezocht. Iets wat dit stuk wel suggereert.
Tot slot is het helaas niet zo dat tuig tuig is. Denken in dit soort simpele termen maakt een juiste analyse alleen maar moeilijker en daardoor het probleem ook moeilijker oplosbaar. Niet bang zijn voor nuances. Als het probleem zwart/wit was, was het al lang opgelost.
@ Leven Als je slachtoffer bent is tuig wel tuig. Heel simpel. Je hebt 2 problemen: 1. de misdadiger (individu) 2. misdaad (samenleving)
De misdadiger verdient straf, misdaad in zijn algemeenheid is niet met straf op te lossen.