De maandag na zo’n heet weekend is toch een beetje een bummer. Daarom een vrolijke noot. Voor als je toe bent aan een kleine pauze, nadat je alle irrelevante e-mails hebt doorgespit, de gesprekken bij de koffieautomaat hebt afgewikkeld en je wat katerig naar je computerscherm zit te staren. Een lollig filmpje kan wonderen doen voor je humeur.
Ik ben een liefhebber van poezenfilmpjes, elke avond móet ik er een paar minuten naar kijken, om het gemis van een eigen kat een beetje te compenseren. En ik ben niet de enige, getuige de grote hoeveelheid die op YouTube te vinden is.
Daar zit heel veel bagger tussen. Vooral de fotocompilaties met zo’n rare computerstem als voice-over, met een pakkende titel die meestal niet wordt waargemaakt, wekken mijn ergernis. Of mensen die – in verre vreemde landen – blijkbaar bewust zwerfkatten opzoeken om zogenaamd ontroerende filmpjes van te maken, van katten die uiteraard heel dankbaar zijn als ze wat aandacht en eten krijgen. Daar word ik dus echt pissig van, zorg verdomme gewoon dat zo’n beestje opgevangen wordt.
Maar gelukkig zijn er ook integere YouTubers, die hun eigen dieren op de leukste momenten vastleggen en becommentariëren.
Een van mijn favorieten is Talking Kitty Cat. Vlogger Steve filmt zijn dieren (4 katten en een hond, op dit moment) en voorziet ze in de montage van een eigen stem. Om de beestjes actief achter hem aan te laten lopen en hun bek open te laten trekken, loopt hij tijdens het filmen met een envelop met beefnoodles in zijn achterzak, zo heeft hij een keer uitgelegd.
Het levert vermakelijke verhaaltjes op, met kat Sylvester als hoofdpersoon. Hij is een vuilbekkend, veeleisend en vaak ronduit gemeen poezenbeest, terwijl de andere dieren meestal een sullige bijrol hebben. Dat heeft Steve goed geschoten. We zijn dol op asociale types die schijt aan alles en iedereen hebben. Hij heeft een dierensoap gecreëerd waar ik geen genoeg van kan krijgen. Petje af. Ik verheug me op de het volgende filmpje.
In deze aflevering: Sylvester is verslaafd aan catnip en heeft in aflevering 66 catnip-wijn besteld via internet. Dat gaat uiteindelijk helemaal mis .…
Reacties (7)
Kattenfilmpjes zijn net als kleine kinderen (of geslachtsdelen): leuk dat jij er van houdt (of dat je ze hebt) maar val anderen er niet mee lastig.
Boeit me totaal niet!
Sorry Karin, maar zo’n motormouth die zichzelf veruit het interessantst vindt haalt het niet bij parole de chat. DNF.
Niettemin: dat bliksembezoek aan de dierenarts vanochtend met ons zeventienjarige katertje, drukte ons wederom met de neus op het feit dat je zo’n beestje niet eeuwig kunt dienen. De vraag of zijn kwaaie blik de behandeling of de kale buik die hij eraan over heeft gehouden betreft, is dan eigenlijk van minder belang.
Op de voorpagina kun je al zien waar het filmpje over gaat, dus doorklikken is in geval van desinteresse heul niet nodig.
@ Beugwant: sterkte met je diertje, met veel liefde en een beetje mazzel gaat ie nog een paar jaar mee.
@3: Geef mij dan toch maar Henri.
Ha, @4 precies.
Ik wilde net wat zeggen over een “Oefening in, dat je echt niet alles hoeft te lezen, op de internets en er dan perse een mening, gefundeerd of niet, over hoeft te hebben”
Thonge in cheek off course, maar hopelijk net sarcastisch genoeg.
@4: dank
@5: HenriLeChatNoir is inderdaad subliem.
Maar jouw link brengt me op iets anders.
Het lijkt vooral in ‘onze’ regio voor te komen, dat allerhande -vooral houten- interieurdingen, van klokken tot kasten, worden aangeprezen als ‘Henri Deux’. Een stijl die zich vooral kenmerkt doordat het een allegaartje ouwe meuk uit waarschijnlijk de tweede helft van de 19e eeuw is, en als je er geen eenduidig stijllabel op kunt plakken, dan is het dan maar ‘Henri Deux’, dat volgens mij niets heeft uit te staan met Hendrik de Tweede van Frankrijk (1536-1559).