COLUMN - In het Verenigd Koninkrijk werd deze maand bekend dat 60 procent van de coronadoden in dat land mensen met een handicap waren, terwijl zij iets meer dan 17 procent van onderzochte populatie uitmaakten. Laat het eens tot u doordringen: Bijna tweederde van alle cornadoden vielen in een groep die nog geen vijfde deel van de bevolking beslaat.
De cijfers komen van het Office for National Statistics, het Britse CBS. Dat koppelde gegevens van de meest recente volkstelling – die van 2011 – aan die van de officiële coronadoden. Mensen die zichzelf bij de volkstelling als ‘redelijk gehandicapt’ hadden omschreven, bleken ruim drie keer zo vaak aan corona te zijn overleden als gezonde mensen (bij vrouwen was dat zelfs 3,5 keer zo vaak); onder de mensen die zichzelf indertijd hadden getypeerd als ‘enigszins gehandicapt’, was de kans op overlijden twee keer zo groot.
Het ONS heeft gepuzzeld tot het erbij neerviel, maar ook gecorrigeerd naar bekende factoren als opleiding, sociaaleconomische status, demografische factoren en geografie bleef een keihard verschil over: deze groep ging 1,7 keer vaker dood aan corona.
Terecht dat zoveel mensen met makke zich al een jaar afzonderen en nog amper op straat durven: corona kunnen ze er écht niet bij hebben.
Toen zag ik een stripje van Sam Schäfer op Twitter. (Ja, hij is gehandicapt.) In zestien frames tekende hij zijn verdriet, teleurstelling en wanhoop voor anderen uit. ‘Wij stierven op de manier waarop veel van ons hadden geleefd: aan huis gebonden, geïsoleerd, met financiële zorgen.’ ‘Elke dag zie ik mensen de maatregelen schenden en risico’s nemen, omdat ze geloven dat ze wel zullen herstellen. Wij doen dat niet.’ En: ‘Elke dag hoor ik dat mensen terug naar normaal willen, naar hoe het eerder was. Maar toen zaten wij al thuis, hadden pijn, en waren we beperkt.’
En dan komt het. ‘Er veranderen dingen ten goede. Arbeidsomstandigheden veranderen: er zijn meelevende werkgevers, er zijn flexibele uren, er is meer aandacht voor sociale zorg. Maar alleen omdat gezonde mensen nu te maken hebben met dingen waarvan wij altijd al last hadden. En dat deze veranderingen nu wel mogelijk zijn, tot op zekere hoogte dan, bewijst dat het altijd al kon. Maar niemand deed het toen het om ons ging.’
Op het eind volgt een kalme mokerslag: ‘And now we are here,’ met een plaatje van een begraafplaats, waarvan Schäfer al eerder had gememoreerd dat ze niet altijd toegankelijk zijn voor mensen met een handicap – althans: niet bij leven.
Nu kun je natuurlijk zeggen: laat die gehandicapten maar sterven, ze zijn toch al ziek, zwak of misselijk. Geef ons jongeren, en al wie recht van lijf en leden is, tenminste onze vrijheid terug. Want wij zijn gezond, wij hebben alleen last van de maatregelen.
Dat kun je zeggen. Maar noem jezelf dan nooit meer ‘sociaal’. En waak u voor ziekte. –– Oh, wacht.
Deze column van Karin Spaink verscheen eerder in Het Parool.
Reacties (6)
Door die verstikkende mensonterende maatregelen waarvan duidelijk is dat ze 0,0 helpen komen er meer en meer mensen, met name jongeren, bij met ernstige psychische problematiek en onbehandelde andere aandoeningen. Maar ja als je een zielig verhaaltje wilt schrijven om uit te kunnen halen naar gezonde mensen die gewoon willen leven is er natuurlijk niemand die je tegenhoudt. Hopelijk beseffen mensen snel dat er moet staan… ondanks extreme en ziekelijke maatregelen zijn er heel veel mensen die een aandoening hadden gestorven waaruit blijkt dat de maatregelen niet geholpen hebben.
Je bent, net als al die andere figuren die overal klaar mee zijn, nogal sterk in je bewoordingen over de maatregelen. Extreem, mensonterend, verstikkend, ziekelijk. Ik wil nu eens weten wat nu precies zo ziekelijk en verstikkend is. Ik zit in Finland in m’n zelf opgelegde lockdown, je kunt het zelfs quarantaine noemen, als je een Nederlander zou vertellen wat ik precies doe. Maar ik vraag het me gewoon af, omdat ik vanaf hier niets zie. En ook omdat ik de norm niet ben.
Nou, ik zie natuurlijk wel de beelden op TV (internet eigenlijk). Waar bij elk lekker weertje iedereen er weer op uit trekt. In drommen. Een dikke week terug nog al dat schaatsen en sneeuwpret. Mijn familie in NL klaagt niet tegen mij. Ik zie van de jongere leden wel minder op instagram. Al een tijdje geen flashy party posts meer. En de foto’s van borden met lekker eten zijn nu thuis genomen en niet in een restaurant. Bier en wijn zit er gewoon nog wel bij. Ik zie en hoor niet wat mensonterend is, hoe ze nu leven. Ik lees ook dat er flink wat geconsumeerd wordt via alle diensten die dingen versturen. Dus ook dat gaat door.
Wat is het dan wat ik mis? Is het ziekelijk dat je niet mag feesten en uitgaan om je lam te zuipen? Iets wat studenten inderdaad gewoonlijk meerdere keren per week doen. Dat is wel een contrast, maar is het verstikkend? First World Problem memes waren toch ook erg bekend onder studenten. Zijn ze dat vergeten soms?
Ik vraag het maar. Ook omdat ik alleen maar hoor over hoe erg alles zogenaamd is, maar niemand iets durft te noemen. Ik kan maar één ding bedenken waar ik van denk dat het sterk onwenselijk is. Dat is sluiting van basisscholen. Nu weet ik niet hoe lang die dicht zijn of waren, maar voor kinderen is het essentieel dat ze met andere kinderen om blijven gaan voor hun sociale ontwikkeling. Ik ben om die redenen dan ook een sterk tegenstander van thuisonderwijs in andere landen. Maar ook hier wil ik graag wat nuance. Hoe gaan die kinderen nu met elkaar om? Zitten die nu thuis opgesloten? Staat de politie klaar bij pleinen en plekken waar kinderen spelen om ze op te pakken? Is hun nu alles afgenomen?
Extreem. Mensonterend. Verstikkend. Ziekelijk. Ik denk aan gevangenissen, aan dictaturen in andere continenten (en Belarus he). Daar passen die woorden bij. Ik heb geen aanwijzingen dat die woorden opgaan voor de situatie in Nederland. Nou ja, een beetje wel voor de mensen die slachtoffer zijn van de kindertoeslag affaire. Dat ben ik nog niet vergeten.
De termen ziekelijk en verstikkend heeft Sjoerd wel erg ongelukkig gekozen. Ik denk daarbij vooral aan mensen die de ziekte (met name in periodes waarin te weinig/laat maatregelen werden genomen) wél kregen en vervolgens met honderden in IC’s aan de beademing moesten hangen of in de ouderenzorg de verstikkingsdood stierven. Je kan dan als Sjoerd roepen dat de maatregelen niet hebben geholpen, maar feit is dat de meesten ziek werden en stierven in de nasleep van die periodes waarin er veel te weinig maateregelen van kracht waren.
Verder wat Karin zegt. Ieder zijn eigen vrijheid en verantwoordelijkheid en ikke ikke ikke leidt uiteindelijk ertoe dat de schade terecht komt bij de zwaksten in de samenleving. Is jouw feestje dan écht belangrijker dan het leven van die medemens?
De gezonde mens als slachtoffer. A-sociaal, onbeschoft en bepaald niet gezond.
Heeft Le Redoutable zijn naam in Sjoerd veranderd?
‘Wees geen Sjoerd: denk na.’