Afrika had de genocide in Rwanda kunnen voorkomen. De VN verhinderden dat.

Tijdens de drie openingsspeeches van de VN-top in New York openbaarde zich een onthutsende kloof. De hoopvolle woorden van secretaris generaal Ban Ki-Moon en de paus staan in schril contrast met de harde woorden van de Oegandese president Museveni. Met stip de belangrijkste sprekers bij de opening van de VN-conferentie waren paus Franciscus, secretaris-generaal Ban Ki-moon, en de Oegandese president Museveni – tevens co-voorzitter van de top in New York. Terwijl de de paus vooral sprak over onderwijs en bedreiging daarvan door allerlei vormen van geweld, legde VN-chef Ban Ki-Moon de nadruk op de kans om nog deze generatie een einde te maken aan honger. Vervolgens tapte Museveni uit een heel ander vaatje. Volgens de Afrikaanse leider moet de VN volledig op de schop. De uiteenlopende visies, met name die van de voorzitter Ban Ki-moon en co-voorzitter Museveni, stemmen niet optimistisch.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het feestje van Muammar al-Ghadaffi

Posters van Ghadaffi op een muur in Uganda (Foto: Flickr/donjohann)

Kolonel Muammar al-Ghadaffi werd afgelopen week voor een jaar gekozen tot voorzitter van de Afrikaanse Unie en besloot meteen maar even door te pakken: gans Afrika moet één regering krijgen volgens een Libisch politiek model en een koning der koningen aan het hoofd die Muammar al-Ghadaffi heet. Dat viel niet helemaal goed bij de andere 52 landen.

Ghadaffi kreeg zelfs een veeg uit de pan van zijn goede vriend Yoweri Museveni, de president van Uganda die hij zelf nog in het zadel heeft geholpen. Of hij voor- taan de mening van de Afrikaanse Unie wil verkondigen in plaats van zijn eigen. Bij wijze van compromis wordt er nu een commissie ingesteld. Sommige commenta- toren vermoeden dat dit een manier is om het plan op de lange baan te schuiven, maar Ghadaffi zelf ziet grote vooruitgang in de strijd tegen de democratie, een desastreuze erfenis van het kolonialisme.

Het tij zit natuurlijk niet mee voor Ghadaffi’s plan. Afrikaanse landen hebben momenteel namelijk eerder de neiging uiteen te vallen (Somalië, Sudan, Congo) dan zich te verenigen. Maar dat komt juist door de democratie, die Afrikanen in de verleiding brengt op tribale partijen te stemmen en elkaar vervolgens langs die lijnen de hersens in te slaan. Allemaal de schuld van het westen, dus terecht dat die Somalische piraten wat aan de indringers proberen te doen.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.