Zaanfolk-festival
Toen mijn vriend René vorig jaar naar een dorp ging verhuizen, had ik daar nogal de pleuris over in. Niet omdat ik iets tegen dorpen heb, maar omdat mijn reistijd zou verdubbelen. Inmiddels ben ik eraan gewend (vooral omdat hij me vaak met de auto naar huis brengt, ghe) en begin ik ook de charme van het dorpse leven in te zien. Zo was er dit weekend een geinig festivalletje in de buurt. Wie heeft opgelet weet dat mijn geliefde zelf muzikant is, en dit soort gelegenheden zijn bij uitstek geschikt om zijn reet in de plaatselijke muziekscene te draaien. Aldus toogden wij deze zaterdag naar het Wilhelminapark in Wormerveer, waar het Zaanfolk-festival plaatsvond.
Het park. Met hortensia’s natuurlijk, want die staan overal.
Bij binnenkomst in het park, werden we verwelkomd door een heel niet onverdienstelijk banjospeler. Leuk! Maar om daar lang te blijven hangen is ook een beetje raar, dus we stoomden door naar het eerste podium. Het zogenaamde open podium, dat alleen niet meer open was omdat alle slots al gevuld waren door plaatselijke artiesten. Tja, zo gaat dat vaker, hebben wij gemerkt. Je moet er vroeg bij zijn, of eigenlijk moet je gewoon de stage-manager of organisator kennen, anders kun je het wel shaken. Maar mede daarom waren we er natuurlijk ook. Aangezien de muziek hier nog geen aanvang had genomen, kon mijn lief in alle rust aanpappen met de aanwezige muzikanten en/of organisatoren, terwijl ik de plaatselijke flora bewonderde (veel hortensia’s, erg mooi als ze in bloei staan, maar het valt me op dat die dingen echt óveral opduiken, wat ik dan weer van een zekere creatieve armoe vind getuigen).
