Geen bal op tv | Lady Di

Vlak na het Achtuurjournaal van 31 augustus 1997 zag ik Wim T. Schippers en Hugo Brandt Corstius zich in Zomergasten (hashtag #zg97) verbazen over alle aandacht die het overlijden van Lady Di zojuist had gekregen. Ik begreep er ook niks van. Ik wist wel dat Lady Di een populair persoon was (zelfs een stel semi-intellectuele vrienden van mijn ouders had ik eens vol bewondering horen praten over de manier waarop ze een interview over haar scheiding had gegeven), maar het was me een raadsel waarom. Ze werd geroemd om haar authenticiteit en warmte, maar ik had altijd alleen maar effectbejag gezien. Het nieuws over haar dood nam ik met enig schouderophalen tot mij. Na een paar minuutjes vol ongeloof over zoveel oppervlakkigheid, besloot Wim T. Schippers dat het tijd was om naar het eerste fragment van Hugo Brandt Corstius’ ideale tv-avond te gaan. En zo kwam het dat ik, samen met Hugo Brandt Corstius en Wim T. Schippers, naar stilstaande beelden van een schilderij van Piet Mondriaan zat te kijken. Als ik het mij goed herinner, want helemaal zeker ben ik er niet meer van. Ik weet wel zeker waar de rest van Nederland naar zat te kijken.

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Azijnzeiken over de Pindakaasvloer

, door

“Het schoot me te binnen. Ik dacht ineens: ‘Dat is leuk, om pindakaas op de vloer te smeren.’ Meer is het eigenlijk niet.”

Wim T. Schippers is nooit te beroerd om iets uit te leggen. Hij heeft liefst 650 vragen beantwoord naar aanleiding van de tentoonstelling van zijn klassieke Pindakaasvloer (1962) in Boijmans van Beuningen. Hoezo is moderne kunst elitair en onbegrijpelijk? “‘Dat is leuk, om pindakaas op de vloer te smeren,” hoeveel toegankelijker wil je het hebben?

Maar goed, het blijkt dus dat Nederland vol zit met verzuurde zeikerds die niet eens de lol inzien van pindakaas op de vloer smeren. Zowaar nog behoorlijk wat commotie, zelfs bij GeenStijllezers die toch moeten zijn opgegroeid met Sesamstraat, Ronflonflon en We Zijn Weer Thuis en dus op de hoogte geacht moeten worden met de denkwereld van Wim T en het in zijn werk terugkerende thema van de pindakaas. Maar niet dus: een hoop leedvermaak toen iemand per ongeluk in de pindakaasvloer was gaan staan. Terwijl ik op basis van zijn oeuvre de stelling wel aandurf dat Schippers er op heeft gehoopt dat iemand er languit in op zijn bek zou gaan.

Het ging er ook om hoeveel de vloer gekost zou hebben. Dat bleek €30.001 te zijn. Veel te veel volgens de reacties op RTV Rijnmond en GeenStijl. Nou dacht ik dat het daar van die rechtse rakkers waren die geloven in kapitalisme. Vraag en aanbod, vrije markt, enzo. Musea bepalen de prijzen op de kunstmarkt niet – daar hebben ze het geld niet voor – dat doen rijke verzamelaars. De Saatchi’s en de Abramovichen en in Nederland bijvoorbeeld Joop van Caldenborgh. Musea kunnen tegen dat geweld niet op. Het belangrijkste Nederlandse kunstwerk van de 20e eeuw, Mondriaans Victory Boogie Woogie, moest daarom met bijkans Griekse boekhoudtrucs uit de slaapkamer van een of andere New Yorkse rijke stinkerd in publiek bezit worden gebracht. Schippers is één van Nederlandse bekendste levende kunstenaars en als je daar een werk van wilt tonen – en dat wil je als Nederlands museum voor beeldende kunst – dan hangt daar een prijs aan. Die dus nog best blijkt mee te vallen ook.

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

Mededeling

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

Mededeling

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.