Don’t blame me, I’m from Massachusetts!
In de conservatieve Verenigde Staten is Massachusetts al lange tijd, in meer of mindere mate, een progressief bolwerk. Het was ooit de thuisstaat van John Adams, al met al de meest onkreukbare, en in zekere zin ook de meest linkse, van de ‘Founding Fathers’. Het is de thuisstaat van de progressieve Kennedy-clan, en ook van twee presidentskandidaten, Michael Dukakis en John Kerry, die, van Europa uit gezien, gewoon net iets te intelligent en te fatsoenlijk waren om zich in de Amerikaanse politiek staande te houden. In de presidentsverkiezingen van 1972 was het de enige staat in Amerika die niet voor Republikein Richard Nixon koos, maar voor Democraat George McGovern koos. Toen Nixon niet veel later vanwege het Watergate-schandaal moest aftreden kwamen er bumperstickers op de markt met de tekst: “Don’t blame me, I’m from Massachusetts!”
Maar misschien dat de linkse traditie van Massachusetts nu ten einde komt. Dat er een tegenbeweging is ontstaan tegen het beleid van Barack Obama zal iedereen die de Amerikaanse politiek enigszins gevolgd heeft zijn opgevallen. Er waren luidruchtige protestmanifestaties, de Tea Parties, en de ‘approval ratings’ van Obama liggen al enige tijd net onder de 50%. Er wordt dan ook rekening mee gehouden dat, bij de verkiezingen voor het Congres aan het einde van dit jaar, de Democraten zetels zullen moeten inleveren. Maar de verwachting was dat dit vooral in ‘swing states’ als Ohio en Florida gevoeld zou worden. De meest recente ontwikkeling is daarom voor Obama extreem verontrustend.
