Het als-je-niets-te-verbergen-hebt denken van de politie

Sinan Cankaya deed onderzoek naar proactief politiewerk in Amsterdam, waarbij de politie zonder dat er een strafbaar feit is gepleegd een burger vraagt zich te identificeren of informatie te geven. Wie weigert, is verdacht. 'Als je niets te verbergen hebt, waarom zou je dan weigeren?' Wat doet de politie eigenlijk, als ze zo weinig mensen aanhoudt, vroeg criminoloog Richard Ericson zich af. Zijn eigen antwoord was dat in het huidige gedigitaliseerde tijdperk de traditionele politiefocus op een territorium, dat strafrechtelijk moet worden beschermd en bewaakt, minder aan de orde is. Ericson constateerde een verschuiving van de politieagent als boevenvanger naar de agent als kennismakelaar. De ‘moderne’ agent produceert, verwerkt, ordent en distribueert informatie voor allerlei specialistische afdelingen binnen de eigen organisatie, evenals voor externe partners. De beslissingsruimte van de agent heeft dus ook betrekking op de vraag of er wel of niet een registratie in het politiesysteem wordt gemaakt. Ik heb in 2012 onderzoek gedaan naar de proactieve werkwijze van de Amsterdamse politie en sprak daarvoor veel agenten. Hieronder citeer ik uit een aantal van die gesprekken. Ik vind de [proactieve] controles geslaagd als ik echt weet wie de persoon is. Dus naam, adres, woonplaats, wat hij doet en wat hij hier doet. Het is dus effectief als ik een identiteitsbewijs heb gezien, om dat vervolgens vast te kunnen leggen. Het kan zijn dat je de volgende keer iemand wel nodig hebt. Kijk, ik heb er weer kennis bij, want ik leg die persoon vast in het systeem. Dus het gaat om het vergaren van informatie. We willen gewoon altijd weten wie iemand is. En aan de hand daarvan beslis je of je verder gaat of niet. (Man, boven 30 jaar, Nederlands, hoofdagent)

Door: Foto: zoetnet (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Albert Verlinde blijkt homo

, door

Elke week maakt GeenCommentaar ruimte voor een artikel van de satirische website de Speld! Nieuws zonder de ‘feitish’ van de reguliere media.

Albert Verlinde met Edwin Evers (Foto: Flickr/thms.nl)

Albert Verlinde bevestigt vandaag in een officiële verklaring het gerucht dat al enige jaren de ronde deed: de televisiepresentator is homoseksueel. Verdachtmakingen van de kant van Beau van Erven Dorens dwongen Verlinde om voor zijn geaardheid uit te komen. Inmiddels zijn vanuit het hele land felicitaties en begripvolle reacties gekomen. Collega’s van de presentator “hadden het altijd al wel gedacht”.

De vermeende homoseksualiteit van Verlinde was al enige tijd onderwerp van gesprek in Hilversum. Zijn kleding bij de uitreiking van de Televizierring leidde tot veel opgetrokken wenkbrauwen. Jeroen Pauw en Loretta Schrijver beklaagden zich over het roze truitje van Verlinde dat ‘minstens drie maten te klein’ zou zijn. De geruchten waren hardnekkig. Jort Kelder meldde dat Verlinde ‘maar door kon blijven zeuren over modetrends’. Ook de hoge en geaffecteerde stem van de televisiepersoonlijkheid viel meer en meer op. Zijn trui was ooit rood, maar is in verschillende stappen langzaam lichter roze geworden. De gezinsauto van Verlinde heeft steeds androgynere trekjes gekregen.

Maar de druppel waren de beschuldigingen van Beau van Erven Dorens. De voormalig collegapresentator van RTL Boulevard beschuldigde Verlinde van ‘sodomie’. Als bewijs werden onder meer CD’s van Placebo en Depeche Mode getoond, die Verlinde via internet besteld zou hebben. De presentator zelf zegt opgelucht te zijn na de onthulling. Verlinde: “Het was erg moeilijk, omdat ik niet wist wat vrienden en familie ervan zouden vinden. Maar ik ben erg blij met alle steunbetuigingen.” Inmiddels is de homoseksualiteit van Verlinde in brede kring geaccepteerd. De belangrijkste protesten zijn te vinden bij de publieke omroep. De EO, waar Verlinde tot voor kort regelmatig over de vloer kwam, heeft bekend gemaakt dat Verlinde ‘alleen nog welkom is op de werkkamer van Arie Boomsma’.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Mededeling

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.