Koninklijk huis met een luchtje

In eerste instantie leek het een mooi verhaal. Willem Alexander en vrouw wil een tweede huis laten bouwen in Mozambique op het schiereiland Machangulo. Ze doen dat samen met vrienden en hopen zo een plek te vinden waar ze wat privacy hebben. Verder willen bij het bouwen de lokale bevolking laten meeprofiteren van de activiteiten. Daarmee doen ze dan wat aan "ontwikkelingshulp" zeg maar. Ook denken ze dat hun regelmatige aanwezigheid aldaar hun betrokkenheid met het continent Afrika verstrekt. Maar dan komen de eerste vragen al. Wordt er in dit project eigenlijk geld uit het potje van ontwikkelingshulp gebruikt vraagt kamerlid Irrgang (SP) zich af, en valt dat dan binnen het afgesproken beleid. Het antwoord is nog niet binnen. Maar stilaan wordt het verhaal steeds problematischer. HP/DeTijd ging eens polshoogte nemen en constateerde dat een deel van het geld gebruikt wordt om de lokale autoriteiten om te kopen. Dus gaat Irrgang maar weer extra vragen stellen. Hoe groot dit schandaal ook wordt, het gaat voorbij aan de basisvraag. Waarom zouden we in hemelsnaam belastinggeld besteden aan nog een extra huis voor leden van het koninklijk huis? En waarom helemaal in Mozambique waardoor de reiskosten lekker hoog uitvallen? En waarom op een schiereiland dat bij een beetje stijging van de zeespiegel niet meer bestaat? Het is hiermee wel duidelijk hoe het koninklijk huis jaarlijks 114 miljoen euro kost en hoe hottemetoten over de hele wereld hiervan meeprofiteren.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.