Spotlight: Mark Lanegan; whiskey and cigarettes

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant. Wat hebben de bands Queens of the Stone Age, Screaming Trees, Soulsavers, The Twilight Singers en artiesten als PJ Harvey, Kurt Cobain (Nirvana) en Isobel Campbell (Belle & Sebastian) allemaal met elkaar gemeen? De titel van deze spotlight-aflevering verraadt het eigenlijk al: Mark Lanegan. Begonnen als zanger bij de te weinig geprezen grunge outfit Screaming Trees, heeft Lanegan zich door de jaren heen ontpopt als muzikale duizendpoot. Zowel als gastzanger en solo bewijst hij keer op keer dat hij behoort tot een hele selecte groep, de absolute top van de hedendaagse rock! [youtube]b14vX2urlmM[/youtube] ('Driving Death Valley Blues' / album 'Bubblegum')

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Wendy McNeill; accordeons zijn hip!

Elke vrijdag laat GeenCommentaar haar licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Waarschijnlijk zegt de naam Wendy McNeill je niets. Deze oorspronkelijk uit Canada afkomstige singer-songwriter heeft over de jaren heen echter een aantal zeer interessante en uiterst onconventionele albums afgeleverd. Tijdens haar tournee door Europa, als voorprogramma van Ane Brun, maakte ze op veel bezoekers indruk met haar “art noir muziek”. Bij McNeill word de gitaar vaak ingeruild voor een accordeon, zonder dat de muziek achterhaald klinkt.


Accordeons zijn hip!

Wendy McNeill valt meteen al op door het gebruik van haar accordeon, hoewel ze de gitaar ook vaak genoeg ter hand neemt voor mensen die zich hier zorgen om maken. Het is gemakkelijk om te denken dat ze haar accordeon gebruikt als een gimmick, maar met die gedachte doe je haar muziek geen recht. Ze weet een uniek, modern -maar zeer duister- geluid neer te zetten dat op geen enkel moment aan Kees, Piet of Jan “met zijn accordeon” doet denken. Aan wie dan wel? Bijvoorbeeld PJ Harvey die besluit voortaan enkel accordeons te gebruiken. Sterke voorbeelden hiervan zijn de nummers ‘Such a Common Bird’, ‘Black Angus’ en het in het bovenstaande youtube filmpje getoonde ‘Restless’.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Farhad Mehrad; de gevallen legende

Elke vrijdag laat GeenCommentaar haar licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Farhad (Foto: last.fm)De in 2002 overleden Farhad Mehrad (simpelweg bekend als Farhad) was een van de meest bekende zangers uit Iran. Voordat de revolutie Iran tot een totalitaire moslimstaat omtoverde was er een bloeiende pop- en rockcultuur in het toen zeer westerse Iran. In deze tijd rees de ster van Farhad snel. De gewone jongen die een legendarische naam werd, om na de revolutie keihard op de grond te pletter te slaan.

Farhad begon te zingen toen hij drie jaar oud was en had op jonge leeftijd een ongekende passie voor muziek. Zijn ouders moedigden hem aan door een cello voor hem te kopen. Helaas ging het snel mis: de jonge Farhad brak het instrument en volgens de folklore die hem inmiddels omringt was hij hierdoor zo overstuur dat hij de muziek afzwoor.

“the instrument broke into pieces, so did my soul”.


Het begin en de muzikale zwerftocht

Pas na zijn tegenvallende studie chemie pakte Farhad de draad weer op die hij als kind had laten vallen. In zijn tienerjaren had hij een passie voor talen ontwikkeld. Zijn kennis van de Engelse taal bezorgde hem zijn eerste positie als zanger in een band die Armeense muziek speelde. De band werd vooral bekend door zijn vele optredens voor de Iranian Oil Company Club, toen een grote organisatie met veel niet-Iraanse werknemers.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Leonard Cohen; de oude meester

Elke vrijdag laat GeenCommentaar haar licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Leonard Cohen op hoge leeftijd (Foto: last.fm)Leonard Cohen is in alle opzichten een van de grootse namen uit de moderne geschiedenis van de muziek. De dichter die ging zingen heeft een blijvende invloed gehad op meerdere generaties muzikanten. Zijn lange en indrukwekkende carrière is op 73-jarige leeftijd nog immer niet ten einde en kan opgedeeld worden in meerdere periodes.

Cohen onderscheidt zich met een unieke melancholisch stemgeluid en ingetogen luisternummers. Zijn achtergrond als succesvol dichter staat garant voor diepe poëtische teksten. De muziek van Cohen is dan ook eerder poëzie met muzikale begeleiding dan simpelweg muziek.

De jonge jaren
In zijn jonge jaren maakte Cohen zijn sterkste albums. De vaak droevige folk-pop wordt als zijn belangrijkste werk gezien. Zijn eerste drie ‘Songs’ albums (‘Songs of Leonard Cohen‘, ‘Songs From a Room‘ en ‘Songs of Love and Hate‘) zijn een must voor elke fan, of eigenlijk elke serieuze muziekliefhebber. ‘Suzanne’ is ongetwijfeld het bekendste nummer uit deze periode. Naar mijn mening is dit echter bij lange na niet het sterkste nummer uit deze periode. Het zoetsappige ‘Suzanne‘ is zonder twijfel een heerlijk nummer om op weg te dromen, maar het kan niet opboksen tegen een krachtig nummer als bijvoorbeeld ‘Teachers’, een nummer over de hunkering naar liefde.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Jonathan Coulton; internerd rockheld

Jonathan Coulton (Foto: Dale May - jonathancoulton.com)In 2005 besloot Jonathan Coulton zijn baan als programmeur op te zeggen en zich volledig op het maken van muziek te storten. Hij schrijft folknummers over robotlegers, programmeren, verliefde supervillians en andere zogenaamde “geek topics”. Niet iets waarvan je denkt dat er droog brood mee te verdienen is. Niets is minder waar echter, inmiddels verdient hij zijn geld met zijn muziek. Recent kwam hij weer in de publiciteit door het schrijven van de credits muziek voor, wat door velen de game van 2007 wordt genoemd, Portal (credits).

Coulton wist het Internet te gebruiken om zonder platenmaatschappij toch van muziek zijn werk te maken. Om opgemerkt te worden gaf hij van 2005 tot 2006 elke week een gratis nummer weg via zijn podcast. Hij werd opgemerkt door onder anderen zijn folk cover van Sir Mix-a-Lot’s “Baby Got Back” en “Code Monkey” dat verhaalt over het dagelijkse leven van een programmeur. Deze laatste werd door slashdot opgemerkt en is gebruikt in de animatieserie Code Monkeys.


Humor maar geen parodie
Veel van zijn nummers zitten vol met gortdroge humor. Toch is hij niet te vergelijken met artiesten zoals Weird Al Yankovic of Richard Cheese. Coulton onderscheid zich niet alleen door het schrijven van zijn eigen nummers, maar ook door de hoge kwaliteit van zowel muziek als tekst. Van upbeat folk-rock tot melancholische “man met de gitaar”-muziek, Coulton weet precies hoe het moet. Ook als de humor in de teksten je niet aanspreekt blijven de nummers prettig in het oor klinken. Maar natuurlijk heeft hij ook een paar missers. De cover van Leonard Cohen’s “Famous Blue Raincoat” is in mijn ogen oren teleurstellend. Misschien dat hij de lat daar net iets te hoog legde?

Vorige