Eurabië in de Schilderswijk

Er wordt mij vaak, door verschillende mensen, verteld dat het met islamisering en criminalisering (twee sterk samenhangende processen, volgens deze mensen) in de Nederlandse achterstandswijken bijzonder ernstig gesteld is. De mensen in kwestie wonen geen van allen zelf in achterstandswijken, maar dat is wellicht geen toeval: ik ken namelijk nauwelijks mensen die in achterstandswijken wonen. Als ik er zo over nadenk is er slechts één iemand in mijn directe omgeving die wel in een achterstandswijk woont, en deze persoon lijkt van mening te zijn dat de islamisering in de praktijk niet erg bedreigend, en vaak zelfs niet eens erg zichtbaar is, en dat het met de criminalisering nogal meevalt. Ook dit is misschien geen toeval: de betreffende persoon is in haar jeugd aan dezelfde links-progressieve indoctrinatie blootgesteld geweest als schrijver dezes.

Onze ouders zijn zuivere produkten van de jaren zestig, en zijn hun hele leven bijzonder progressief geweest. Een jeugdige flirt met de PPR heeft zich voortgezet in een levenslange devotie aan GroenLinks. Hun progressief-linkse credentials hebben hen er echter niet van weerhouden mijn zus en mij een jeugd te gunnen in een villa-dorp, temidden van rijkelui waarmee we dan weliswaar geen gesprek hadden, maar die in ieder geval niet bedreigend waren. Toen mijn zus afgestudeerd was, en ze een goede baan in Den Haag vond, besloot ze maar eens de links-progressieve daad bij het links-progressieve woord te voegen. De ontsteltenis van mijn ouders was begrijpelijk: zo hadden ze het ook weer niet bedoeld.

De Schilderswijk. Eén van de duidelijkste voorbeelden in Nederland van een achterstands- c.q. prachtwijk. 26 % Turken, 22 % Marokkanen, 20 % Surinamers. Nog geen 10 % etnische Nederlanders. De hoop die enigszins meespeelde, 10 jaar geleden toen mijn zus het huis kocht, was dat de buurt zou yuppificeren, zoals De Pijp in Amsterdam, en de waarde van onroerend goed zou stijgen. Dit is niet gematerialiseerd. Maar mijn zus is er gebleven en getrouwd, heeft met de Schilderswijk als uitvalsbasis carrière gemaakt. De ervaring was jarenlang, gek genoeg, dezelfde die onze ouders in hun villadorp hadden. De allochtone inwoners van de Schilderswijk zijn, net als de rijke stinkerds van Aerdenhout, hele rustige buren waar je nooit last van hebt. Van integratie was weinig te merken, aanleiding tot politiek-incorrecte grappen in onze familie. Maar de atmosfeer was aan de andere kant ook nooit bedreigend. Mijn zus en zwager hebben in tien jaar in de Schilderswijk nooit met enige vorm van criminaliteit of agressie te maken gehad.