[qvdd]"Ik snap werkelijk niet dat een partij als de VVD, die zich liberaal noemt, bij voorkeur de samenwerking zoekt met een beweging als de PVV, die niet alleen de grenzen van onze rechtsstaat opzoekt en soms wil overschrijden, maar ook zo zeer fundamenteel zondigt tegen de principes van de Verlichting." Job Cohen probeert nog maar eens de VVD te dwingen zich uit te spreken tegen de PVV, en zo wellicht een deel van haar electoraat te verliezen. Wederom vangt hij bot: "We zoeken geen toenadering, maar sluiten simpelweg niemand uit."
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag een stuk van Maarten Keulemans, dat eerder verscheen op zijn eigen weblog.
Emile Roemer en Femke Halsema hebben het in het verkiezingsdebat van vorige week woensdag precies even goed gedaan als de ‘winnaar’, VVD’er Mark Rutte. Dat blijkt als je de peilingen van onderzoeks- bureau Synovate nog eens goed narekent.
Groot was de verbazing na de debatten van vorige week zondag en woensdag. Hoewel Job Cohen erg slecht uit zijn woorden kwam, cijfers niet wist en weinig overtuigend overkwam, had hij het volgens de peilingen achteraf niet eens zo slecht gedaan. Na het ‘premiersdebat’ met Balkenende, Wilders en Rutte van zondag riepen kijkers hem uit tot de een na beste (na Rutte). En bij het lijsttrekkersdebat van woensdag werd hij gedeeld vierde, samen met Balkenende.
Maar er zit een addertje onder het gras. Onderzoek wijst uit dat mensen die al op een partij stemmen, ook navenant vaker zullen zeggen dat ‘hun’ lijsttrekker het debat heeft gewonnen. Ze steunen hun leider, ongeacht wat hij tijdens het debat zegt. Uit Brits onderzoek bleek dat van iedere vier aanhangers van een politieke partij er gemiddeld drie de lijsttrekker van hun keuze ‘automatisch’ tot winnaar zullen uitroepen.
Dat is natuurlijk niet eerlijk. Grote partijen hebben immers meer aanhang, en krijgen dus ook meer stemmen ‘cadeau’ dan de kleintjes. Eigenlijk wil je weten wat kiezers die nog géén sterke mening hebben ervan vinden.
“Het noemen van breekpunten in verkiezingstijd is dom”
Wilders, Balkenende en Pechtold hebben ieder een breekpunt genoemd. Balkenende wil niet aan de H-aftrek morrelen, Pechtold zeker wel en van Wilders mag de AOW-leeftijd niet worden verhoogd. Vanwaar die breekpunten? Wellicht was het doel de kiezer duidelijkheid te verschaffen over de genoemde standpunten. Maar niet alle kiezers zijn gek. Zij weten dat spijkerharde breekpunten tijdens de onderhandelingen na 9 juni ineens boterzacht kunnen zijn. Wie nu breekpunten noemt, laat blijken de kiezer niet serieus te nemen. Balkenende maakt het van de drie heren het bontst. Eerst geeft hij aan de H-aftrek als breekpunt te zien, een dag later ziet hij D66 als mogelijke coalitiekandidaat.
Zou het toeval zijn dat de afgelopen maanden de heren alledrie genoemd zijn als premierkandidaat en op dit moment diep wegzakken in de polls? Anders gezegd: dat de politici een potje paniekvoetbal spelen?
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
”Dit is opnieuw een voorbeeld dat de staatsomroep de weg kwijt is. Nu gebruikt men ons belastinggeld om mensen politiek te beïnvloeden.”
Oelala, de KRO heeft in een brief aan haar leden gezegd dat stemmen op PVV of Groen Links stemmen op beleid is dat mogelijk het einde van de KRO zou kunnen inhouden. En daar is de PVV uiteraard bedroefd over, zo blijkt uit deze uitspraak van kamerlid Martin Bosma. Maar verenigingen (wat de PVV dus niet is) zijn niets meer dan groepen van mensen met een gedeeld belang of interesse, en het is normaal dat een vereniging zich uitlaat over zaken die haar voortbestaan bedreigen.
Een klein incident in Turkije: PVV-Europarlementarier Barry Madlener eist excuses van de Turkse minister van Europese Zaken Egemen Bagis. Deze zou hem een racist hebben genoemd. Bagis moet zijn woorden nu terugnemen van Madlener: “Of hij moet bewijzen dat ik een racist ben, en dat kan hij niet, want dat ben ik niet.”
Of de PVV’er een racist is laat ik graag in het midden en eigenlijk is het totaal irrelevant. Waar het om gaat is dat Turkije zich keer op keer laat provoceren door de PVV en de partij daarmee een stok geeft om haar te slaan.
Zo overwoog het land ook al Wilders de toegang te ontzeggen naar aanleiding van zijn uitspraken. Dit gedrag getuigt van een democratische onvolwassenheid van Ankara. Laat Wilders roepen wat hij wil roepen, ook al noemt hij de Turkse premier Erdogan een ‘total freak‘.
Om lid te kunnen worden van de EU moet je als land ook om kunnen gaan met een democratisch gekozen luis in de pels. Wat mij betreft wederom een teken dat Turkije nog een lange weg te gaan heeft voordat het opgenomen kan worden door de Europese Unie.
De timing was ongelukkig, dat wil zeggen voor de aanvrager. Het Nyfer-rapport (pdf) over de kosten immigratie verscheen vlak voor het CPB-rapport met de doorrekeningen van de verkiezingsprogramma’s. Aandacht bleef dus beperkt tot wat kleine stukjes op pagina 3.
Maar het Nyfer-rapport is wel de olifant in de kamer zoals de Engelsen dat zo fraai zeggen. Iedereen weet dat hij er staat maar niemand durft er over te praten.
En dat is niet goed. Want dit is een serieus punt.
Niet dat dit rapport de absolute waarheid is. De vraagstelling was namelijk sturend. De vraag was beperkt tot de directe inkomsten en uitgaven van de overheid in relatie tot migranten. Daarbij houdt men geen rekening met de indirect opbrengsten als gevolg van economische activiteiten.
Maar….. na lezing van dit rapport en eerdere rapporten ontkom je er toch niet aan na te denken over wat het totale effect van immigratie op dit moment voor ons land is. En dan gaat het me niet eens om wat er in het verleden is gebeurd, maar om wat er in de toekomst nog aan komt. De discussie ontvluchten door te stellen dat je geen prijskaartje aan mensen kunt hangen is te makkelijk. We hangen een prijskaartje aan alles en iedereen bij beslissingen over overheidsuitgaven, denk maar aan de pensioenen. En 7 miljard euro op jaarbasis is geen kattenpis, zeker niet als je begroting al zo negatief is als nu.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
“Het is links hobbyisme van een kleine elite.. ..waar de gemene deler: de burger Henk en Ingrid niets aan hebben”. (RTL)
Toon van Dijk (PVV Almere) doet voor de camera zijn voorspelbare populistische kunstje als hem gevraagd wordt om een reactie op het onderzoek naar de kunst- en cultuursubsidies. RTL Nieuws analyseerde alle kunst- en cultuursubsidies per gemeente. In totaal keren gemeenten, provincies en de Rijksoverheid jaarlijks 1,7 miljard euro uit. Rotterdammers betalen per hoofd het meest: 188 euro, in Almere wordt 69 euro per inwoner aan kunst en cultuur uitgegeven. Dit geld gaat voor 65% naar Openbare Bibliotheken en muziekscholen. Naast musea en podia gaat het geld ook naar een waaier van kleine amateurverenigingen zoals fanfare en zangverenigingen. Dat Henk en Ingrid liever naar De Toppers dan naar het theater gaan mag wel duidelijk zijn, maar fanfare… dat is toch geen linkse hobby?!!
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Hieronder een stuk van Vandyke dat vanochtend ook op zijn eigen site verscheen.
Gisteren is het rapport Nyfer gepubliceerd dat een berekening heeft gemaakt van hoeveel de immigratie van de niet-westerse allochtoon kost. Het eerste dat mij opviel was dat Nyfer het alleen maar heeft over de financiën van het Rijk. Het rapport blz. 7:
“Dit onderzoek richt zich op de budgettaire gevolgen van immigratie van niet-westerse allochtonen in Nederland. Dit is een beperkte invalshoek. Immigratie heeft ook gevolgen voor de arbeidsmarkt en bijvoorbeeld de woningmarkt. Via economische doorwerkingen zijn deze effecten uiteindelijk ook van invloed op de inkomsten en uitgaven van de overheid. Deze doorwerkingen zijn in dit onderzoek niet meegenomen. Ook nieteconomische gevolgen zijn niet in de analyse betrokken. Hierdoor heeft het onderzoek een partieel karakter.”
Er zijn honderdduizenden niet-westerse allochtonen werkzaam in Nederland, van schoonmakers tot raketgeleerden. Al deze mensen hebben ook een positieve economische invloed en daardoor ontvangt de overheid weer geld. Het niet meenemen van die factoren geeft een ander beeld. Het lijkt dan alsof je naar een zo negatief mogelijk bedrag wilt toerekenen. Waarom die positieve effecten niet meenemen?
Wat ook van belang is het feit dat het CPB – dat in 2004 al met een berekening kwam – aangaf dat autochtonen volgens dit soort berekening ook een negatieve opbrengst hebben. Waarvan akte.
Recentelijk schreven zowel Simon Otjes als Tom Louwerse over de zwakte van het Kieskompas: politieke partijen positioneren zich niet consistent in het model van het Kieskompas. Dat maakt de posities van partijen in de ruimte onzeker. In dit derde deel onderzoeken we de posities van de partijen op een inductieve manier.
Er wordt door politici en opiniemakers veel waarde gehecht aan de posities die partijen zijn toegekend in het Kieskompas. Het dagblad Trouw berichtte uitgebreid over de posities van de partijen: de positie van de PVV week opvallend af van de VVD, de PVV staat namelijk links van de VVD. Ook de posities van de ChristenUnie (links en conservatief) en D66 (rechts en progressief) waren ‘uniek’ volgens de Trouw. Het model van het Kieskompas is echter opgelegd aan de politieke partijen, die zoals wij eergisteren zagen, inconsistent antwoord geven op de stellingen en dus onzekere posities hebben. Als we, in plaats van het ruimtelijke model op te leggen aan de posities van partijen, deze hierop baseren, krijgen we een veel preciezer beeld van de verschillen en gelijkenissen tussen politieke partijen.
Een inductieve methode gaat uit van deze gelijkenissen en verschillen tussen politieke partijen en bouwt op de basis daarvan een model op. Het figuur hiernaast (klik op het plaatje voor een grotere versie) is gemaakt op basis van multidimensionale schaling, die een visuele weergave van de verschillen en gelijkenissen tussen partijposities maakt. Dit is een twee-dimensionale weergave van de verschillen tussen partijen. Volgens de data is een drie-dimensionale weergave het meest correct. Maar met de beperkingen van de hedendaagse techniek is een twee-dimensionaal model vele malen handiger: daarom zal ik het drie-dimensionale model in drie stappen moeten weergeven. Eerst dus de eerste en de tweede dimensie. Zoals je kan zien, bevindt de meeste spreiding zich op de horizontale dimensie. De afstanden op de verticale dimensie zijn kleiner. Je kan grofweg drie clusters zien:
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
