Wat gebeurt er als de beelden die zijn opgenomen met beveiligingscamera?s en de locatie-informatie van gsm-telefoons gekoppeld worden aan allerlei informatie van Hyves, msn en websites? Als je al die informatie aan elkaar koppelt, levert dat een berg aan persoonlijke informatie op. Zeker in een toekomst met computers en systemen die in een microseconde alles wat je digitaal hebt achtergelaten kunnen koppelen en bundelen tot een pakketje. Aldus Walter Bergers, in reactie op het digitale spoor van 420 gigabyte dat Nederlanders vorig jaar gemiddeld per persoon achterlieten. Bergers is ethisch hacker bij beveiligingsbedrijf Madison Gurkha en waarschuwt ons alvast voor die toekomst.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Tijdens de commotie om de ov-chipkaart vorig jaar kondigden de betrokken hackers aan op korte termijn het laatste zetje te geven. Dat is nu gebeurd. Maar het is overdreven om te stellen dat de ov-kaart definitief kassiewijlen is, zoals degenen die geilen op gekraakte systemen graag beweren.
Het slimme tweetal legt in een nieuw paper (pdf) uit hoe je de 32-bits sleutel met statistische methoden kunt terugbrengen tot 20-bits en dan kraken met vrij simpele apparatuur. Dat is wel wat anders dan de 9000 euro aan hardware die volgens TNO nodig is. Althans, dat lijkt zo, want helemaal achterin het paper staat een onopvallende alinea die begint met ‘Our attack assumes’. Daar staat dat je ook nog even een 48-bits brute force aanval moet uitvoeren. Goed te doen, maar niet in een paar minuten.
Het TNO-rapport (pdf) was er al van uitgegaan dat de nu aangekondigde kraak binnenkort zou plaatsvinden. In het geheime deel van het rapport stelt TNO een aantal maatregelen binnen het huidige systeem voor waarmee de levensduur nog een jaar of twee gerekt kan worden. Tot die tijd is er een beperkt risico.
Maar ja, dat is natuurlijk geen lekker verhaal voor de media. Die zullen vandaag wel lekker loos gaan en de technofobe politici gaan er vast achteraan hollen. Arme Tineke Huizinga.
In 1988 viel er een parkeerboete op de mat. Uit Doetinchem nota bene, waar ik pas vier jaar later voor het eerst zou komen. Soort back-from-the-future maar dan via de PTT (zo heette TNT-post toen). Ik weet niet hoe boetes tegenwoordig gaan, oppassend burger als ik ben, maar toen stond er een telefoonnummer op van de Dienst Centrale Inning Parkeerboetes of iets dergelijks. Ik dus opgebeld met een heel aardige dame die mij eerst mijn kenteken vroeg en daarna het nummer van de boete. Zij had in no-time de brongegevens gevonden en zag al meteen dat het om een heel ander kenteken ging. Verder werd het voertuig omschreven als een blauwe sunny, terwijl ik een witte escort had. Vraag mij (en haar trouwens ook) niet hoe zo’n vergissing mogelijk is. Wel was de reactie helemaal zoals die hoort te zijn. De boete trok zij ter plekke in.
Onlangs schoot deze zaak mij weer te binnen en ik vroeg me meteen af of het onderliggende proces-verbaal ook vernietigd is of dat de zaak alleen maar geseponeerd is. Stel dat zo’n boete verwerkt is met een geautomatiseerd systeem. Dat hadden ze toen heus al bij de overheid. Jaren later blijkt dat op die dag in de straat waar ik niet geparkeerd stond ene Osama de bakermat voor een terreurclub heeft gelegd. Bij naspeuringen naar wie daar allemaal aanwezig waren doorzoekt men alle mogelijke bestanden. En ja hoor, er komt een rare boete boven tafel. Alle boetes van die dag zijn netjes betaald, maar die ene is ingetrokken. Bovendien is onduidelijk om welk voertuig het gaat. Verdacht, heel verdacht. En zo beland ik in een systeem als iemand die mogelijk banden met het internationaal terrorisme heeft. En nu kan ik niet meer een aardige ambtenaar bellen die het even recht zal zetten. Omdat ik het niet weet. En omdat dat niet meer lukt.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.