Over de stortvloed aan kennis die op de vierdaagse conferentie Planet under Pressure werd gehouden (Londen, eind maart) is bijna niet te berichten. Daarvoor was het aanbod aan wetenschappelijke inzichten te overweldigend. Maar een paar rode draden waren wel te ontdekken, alleen al aan de hand van de buzz words in de lezingen, op de site en op twitter: tipping points, planetary boundaries, ecosystem services, governance, anthropocene.
Achter die woorden schuilt een hoge mate van overeenstemming onder wetenschappers over wat er met de aarde aan de hand is, over de invloed van de mens, én een hoge mate van frustratie en machteloosheid omdat het zo moeilijk is deze boodschappen voldoende tot de beleidsmakers en het brede publiek door te laten dringen.
Dat is misschien wel het meest opmerkelijke: de gigantische kloof tussen de huidige wetenschappelijke kennis, en de percepties van wat er met de aarde aan de hand is bij politiek en publiek. Het begrip antropoceen is nu gemeengoed geworden in de wetenschap; daarmee wordt bedoeld dat de invloed van de mens op de processen die het aardsysteem beheersen en vormen nu onmiskenbaar is geworden. De mens zelf is nu een geologische kracht van formaat geworden, die de karakteristieken van een nieuw tijdvak vormgeeft. Hoe deze eruit zien werd op Planet under Pressure wel duidelijk.
